Σκόνη και θρύψαλλα...

Εδώ και κάμποσο καιρό ήθελα να γράψω για τα χάλια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, κάτι το πήξιμο στη δουλειά, κάτι οι κυοφορούμενες "αλλαγές" από την "παραίτηση" Αλαβάνου, το άφηνα στην άκρη. Όμως, τώρα πια δεν πάει άλλο μέσα μου. Και δεν πάει άλλο, διότι η ξεφτίλα έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο και πολύ φοβάμαι ότι ο ΣΥΝ (γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί άλλου παπά βαγγέλιο...) βαίνει τάχυστα προς τη μεγαλύτερη συρρίκνωση -πολιτική και εκλογική- της ιστορίας του.

Κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΝ αυτή τη στιγμή αποτελεί το πλέον ανούσιο πολιτικό κόμμα της Ελλάδας. Χωρίς πολιτικό χαρακτήρα (το να λες ότι είσαι σύγχρονη Αριστερά και να ζητάς τη δημιουργία τρίτου πόλου με το ΚΚΕ, μόνο χαρακτήρα δεν σου δίνει...), χωρίς φρέσκιες ιδέες, χωρίς νέα δημιουργικά στελέχη (ο Τσίπρας και οι συν αυτώ ξεθώριασαν με τρομακτική ταχύτητα), ο ΣΥΝ μοιάζει με ακυβέρνητο βαρκάκι που πηγαίνει βουρ για τα βράχια της πλήρους απαξίωσης και πολιτικης θανάτωσης.

Μέσα από pissing and moaning "συλλογικές διαδικασίες" που μοιάζουν περισσότερο με circle jerk, ο ΣΥΝ μοιάζει να διαφημίζει πανταχόθεν ότι ο χαρακτήρας που κάποτε είχε -του μικρού, αλλά παραγωγικού ιδεών κόμματος της ανανεωτικής Αριστεράς- έχει πλέον αντικατασταθεί με έναν "ντεμέκ" κομμουνισμό που, όσο κι αν τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος αρνούνται, είναι εμφανής (θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει. Σοφή κουβέντα, σύντροφοι). Από την άλλη, το βεβαρημένο παρελθόν των Ανανεωτικών -που όλοι ξέρουν πού θα βρεθούν, αν μια κυβέρνηση τους κουνήσει ένα οφίτσιο μπροστά στη μούρη-, δεν τους επιτρέπει να στοιχειοθετήσουν με αξιοπιστία την κριτική τους, αν και, εφόσον οι Τσιπραίοι και οι post-communism συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσουν να τους κατηγορούν για πεμπτοφαλαγγίτες, τίποτα δεν αποκλείεται.

Είπα ΣΥΡΙΖΑ και νομίζω ότι ήλθε η ώρα να ανοίξουμε τα χαρτιά μας και να μιλήσουμε σοβαρά για αυτό το μόρφωμα. Ο Καρζής περιέγραψε με απόλυτη ακρίβεια την επικρατούσα κατάσταση στο εσωτερικό του σχηματισμού και τις συνέπειές της, ενώ ο Κοκορίκος -με τις απόψεις του οποίου διαφωνώ σχεδόν κάθετα, αλλά στην παρούσα φάση θεωρώ ότι χτύπησε διάνα- τα είπε όλα για το χάλι του Αλαβάνου. Ο οποίος φαίνεται ότι εζήλωσε την δόξαν του γέρου Καραμανλή και πήγε να πει κι αυτός ότι "μένω γιατί το ζητήσατε". Και το έριξε σε μικροκομματικά παιχνίδια, μπας και κατορθώσει να μείνει αυτός το απόλυτο αφεντικό, χωρίς, όμως να έχει και τις ευθύνες του αφεντικού.

Διότι, και αυτό είναι το χειρότερο, ο Αλαβάνος έκανε με τους φτηνούς τακτικισμούς του απολύτως σαφές ότι και η καρέκλα τον νοιάζει και ότι τον Τσίπρα δεν τον υπολογίζει και ότι θέλει πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί στο βασικό σχήμα ελέγχου όλων των συνιστωσων -και του ΣΥΝ. Εξ ου και οι περίεργες τουλάχιστον προτάσεις που ακούστηκαν και μαζεύτηκαν άρον-άρον μόλις έγινε κατανοητό το σχέδιο του Αλαβάνου και άρχισαν να φωνάζουν οι πάντες στο ΣΥΝ -και οι Τσιπραίοι και οι Ανανεωτικοί. Διότι, με απλά λόγια, ο Αλαβάνος ήθελε να γίνουν όλα ένας κιμάς, τον οποίο θα έπλαθε ο ίδιος κατά το δοκούν, χωρίς, ωστόσο, να αναλαμβάνει την ευθύνη της πιθανής αποτυχίας του μαγειρέματος.

Ο Αλαβάνος ευθύνεται πολύ περισσότερο από οιοδήποτε άλλο στέλεχος για τα χάλια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: αυτός ήταν που πριόνισε τον Τσίπρα, αυτός ήταν που αρχικά έβριζε και ειρωνευόταν το ΠΑΣΟΚ ("καλώς τα παιδιά", "κάθοδος στον Άδη η συνεργασία"), για να αλλάξει ρότα μόλις τα 18άρια των δημοσκοπήσεων έγιναν 5άρια -προφανώς, χωρίς να ενημερώσει κανέναν...-, αυτός ήταν που έστρεψε εναντίον του το σύνολο των Ανανεωτικών με τις υπερβολές και τις παλινωδίες του, τελικά αυτός ήταν που τα έκανε σκατά και τώρα, αντί να αποδεχθεί την ευθύνη του και να κινητοποιήσει διαδικασίες θεραπείας, με πρώτη και καλύτερη κίνηση την αποχώρησή του, συνεχίζει να θέλει να είναι το απόλυτο αφεντικό, ο padre padrone μιας παράταξης που φθίνει.

Το φυσικό αποτέλεσμα αυτής της φθοράς θα είναι να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός Βουλής στις επόμενες εκλογές (με τους έξυπνους Οικολόγους Πράσινους να παίρνουν κατά πάσα πιθανότητα τη θέση του). Αν, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ φανεί αρκετά πονηρό, τότε θα μαδήσει σαν κοτόπουλο το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στέλνοντάς τον στην ίδια μοίρα με το ΚΚΕ-ΜΛ και το μλ-ΚΚΕ. Υπάρχει τρόπος διεξόδου από αυτή την κρίση; Νομίζω ναι, αλλά απαιτεί θάρρος, ειλικρίνεια, σκληρή αυτοκριτική και στρατηγική. Και, αντί αυτών, το μόνο που βλέπουμε είναι έναν Αλαβάνο να παίζει μικροπολιτικά παιχνιδάκια κι έναν Τσίπρα να χάνει την αξιοπρέπειά του -για ποιο λόγο, άραγε; Απορεί κανείς γιατί οι πολίτες θα τους γυρίσουν την πλάτη. Το γυαλί έσπασε και μόνο η αντικατάστασή του μπορεί να έχει σημασία και αποτελέσματα...

Ρε, δεν πά' να αποχηθείτε!!!

Περί αποχής ο λόγος και περί μηνυμάτων της λεχώνας κάλπης -η οποία διά βιασμού κατέστη έγκυος. Τι πά' να πει γιατί δεν πήγε ο κόσμος να ψηφίσει; Σε μια κοινωνία όπου ο προσωπικός ευδαιμονισμός έχει γίνει φετίχ, τι ακριβώς περιμένει ο -φθαρμένος και υπεύθυνος για την κατάσταση- πολιτικός κόσμος; Στα παλιά του τα Timberland του άλλου και οι ευρωεκλογές και τα διακυβεύματα και η Ενωμένη Ευρώπη και το μέλλον της.

Η Μύκονος νά'ναι στη θέση της και, στην τελική, όταν ο ίδιος ο Καραμανλής σπρώχνει τον κόσμο στην αποχή (γιατί ξέρει ότι όσο μεγαλύτερη η συμμετοχή, τόσο μεγαλύτερο και το στραπάτσο της ΝΔ...), λέγοντας εμμέσως πλην σαφώς "δεν πά' να ψηφίσετε ό,τι γουστάρετε, τη Δευτέρα εγώ θα παραμένω πρωθυπουργός και θα συνεχίσω να κάνω ό,τι θέλω", τόσο ο κόσμος θα ρίχνει μαύρη πέτρα πίσω του (...όχι ότι θέλει και πολύ). Όσο για τα διλήμματα του ΠΑΣΟΚ, όταν επί δεν ξέρω κι εγώ πόσο καιρό το ίδιο το κόμμα απαξιώνει τον αρχηγό του, πόσο εύκολο είναι μετά αυτός να πείσει το αδιάφορο κοινό;

Το οποίο κοινό, αντιδρώντας εντελώς παυλοφικά, έτρεξε στα πιο "ασφαλή" (διάβαζε: συντηρητικά και "κλειστά") κόμματα (ΛΑΟΣ και ΚΚΕ), ή έριξε συνειδητά ψήφο στον αέρα (Παπαθεμελήδες και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις...). Το μόνο αυθεντικό μήνυμα της κάλπης αφορά στις λαλακίες που έκανε και πλήρωσε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και να δω τώρα αν τα συντρόφια στην Κουμουνδούρου θα έχουν τα cojones να πουν τα σύκα-σύκα και την ΚΟΕ ανύπαρκτη και να τρέξουν να προλάβουν, διότι, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, τους βλέπω εκτός Βουλής στις ερχόμενες με γοργά βήματα εθνικές εκλογές.

Κατά τα λοιπά, βοήθειά μας, διότι ο πρωθυπούργαρος ζήτησε και πάλι σεμνότητα και ταπεινότητα και επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων. Οπότε,... μην πανικοβάλλεστε και πρώτα τα γυναικόπαιδα.

Καλό ταξίδι, κύριε Παπαγιαννάκη...

Τελικά, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε από κοντά μας, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο, που το τελευταίο διάστημα τον είχε ταλαιπωρήσει πάρα πολύ. Μαζί με τον Παπαγιαννάκη, όμως, έφυγε από την πολιτική ζωή του τόπου και μια από τις σημαντικότερες φωνές της Αριστεράς, ένας άνθρωπος που είχε τη σύνθεση και τη νηφαλιότητα ως ζωτικό κομμάτι της ζωής του.

Οι αποχαιρετισμοί δεν μου αρέσουν, οπότε θα αρκεστώ να πω ότι ελπίζω αυτοί που μένουν να καταλάβουν τα όσα πρέσβευε ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης για την πολιτική ζωή του τόπου και να συνεχίσουν το έργο του. Για τους οικείους και τους φίλους του, τα συλληπητήριά μου δεν είναι αρκετά για να απαλύνουν τον πόνο τους. Καλό ταξίδι, Μιχάλη Παπαγιαννάκη...

*photo via in.gr*

Τρεμάμενα φώτα

Το "Wavering Radiant" των ISIS κατά την άποψή μου βάζει πλώρη για να γίνει ένας από τους καλύτερους δίσκους -όχι μόνο από το χώρο του metal- του 2009. Και αν κάποιοι αισθάνονται ότι οι ISIS και η πορεία που χαράζουν τα τελευταία χρόνια δεν είναι τόσο καλή όσο τα όσα είχαν κάνει στο παρελθόν -well, tough luck, παιδιά. Διότι το συγκρότημα δεν δείχνει καμία διάθεση να επιστρέψει στο sludgy παρελθόν του (με το οποίο, άλλωστε, ξεμπέρδεψε μια και καλή και με τον πλέον εμφατικό τρόπο με το εκπληκτικό "Celestial" του 2000), αλλά, αντιθέτως, μοιάζει να κινείται στα πλέον ενδιαφέροντα ύδατα που μπορεί να κινηθεί ένα σύγχρονο ροκ συγκρότημα.

Στην περίπτωση του "Wavering Radiant", οι ISIS δείχνουν να παίρνουν ιδέες από δύο από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της δεκαετίας του '90: τους Slint, οι οποίοι εφηύραν το post rock με το δίσκο "Spiderland", και τους Rodan, οι οποίοι αποτέλεσαν τους πρώτους ρεβιζιονιστές/ρεφορμιστές του είδους, προτού καλά-καλά αυτό αποκτήσει βασικά χαρακτηριστικά. Ωστόσο, οι ISIS παραείναι έξυπνοι, ώστε απλώς να μπουν σε μια διαδικασία copy/paste ιδεών. Αντιθέτως, φροντίζουν τα στοιχεία αυτά να τα εντάξουν οργανικά στο m.o. τους, χτίζοντας υπέροχα, επικού μεγέθους κομμάτια, τα οποία ισορροπούν τέλεια μεταξύ της μεταλλικής βιαιότητας και της post-rock αιθερικής μελωδικότητας.

Απλώς, η μουσική αυτή, για να γίνει αντικείμενο απόλαυσης, θα πρέπει ο ακροατής να προσέχει τα κομμάτια, την εξέλιξή τους, τον τρόπο με τον οποίο ξετυλίγονται μέσα στο χωροχρόνο. Αυτό σημαίνει ότι το "Wavering Radiant" δεν είναι κατάλληλο για background music. Βεβαίως, οι ISIS έχουν λειάνει κάποιες "γωνίες" του παρελθόντος τους, χωρίς, όμως να έχουν υποσκάψει την ευφυία της μουσικής τους. Κάντε τον κόπο να ακούσετε το δίσκο αυτό. Η εξαίσια μουσική του μπορεί να να σας πείσει ότι οι διάφορες ταμπέλες είναι ασήμαντες μπροστά στο ταλέντο και τη διάθεση για πειραματισμό...

Σοσιαλισμός ή... Καραμανλισμός;...

Αγαπητέ μου κύριε Καραμανλή,

Αντιλαμβάνομαι ότι είστε ένας πολυάσχολος άνθρωπος και ότι εκ της θέσεώς σας δεν είναι δυνατόν να ασχολείστε με λεπτομέρειες. Γι' αυτό το λόγο, θα ήθελα να σας βοηθήσω να αποφύγετε λάθη, όπως αυτό που κάνατε χθες, έστω κι αν το ακροατήριό σας ήταν μέλη του κόμματος του οποίου ηγείστε και είναι μάλλον απίθανο να γνωρίζουν τα τι και τα πώς.

Λοιπόν, κύριε πρωθυπουργέ μου, η φράση που τόσο σας εξόργισε και σας προσέβαλλε κι εσάς και όλους τους ευρωπαίους Κεντροδεξιούς, δυστυχώς, δεν ανήκει στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος τη χρησιμοποιεί αρκετά συχνά το τελευταίο διάστημα. Η φράση "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" αποδίδεται στην μεγάλη Μαρξίστρια θεωρητικό και μάρτυρα του σοσιαλισμού, Rosa Luxemburg.

Σε αυτό το linkάκι που σας παραπέμπω, μπορείτε να δείτε -χοντρικά, βεβαίως- πώς και γιατί η Rosa Luxemburg χρησιμοποιήσε αυτή τη φράση, τα νοήματά της και τους στόχους πού ήθελε να επιτύχει μέσα από το "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα". Φαντάζομαι ότι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν μιλά για επανάσταση και ότι χρησιμοποιεί τη φράση καθ' υπερβολή, προκειμένου να τονίσει την ανάγκη αλλαγής κυβέρνησης στην Ελλάδα.

Δεδομένου ότι, κατά δήλωσή σας, έχετε μελετήσει τον Μαρξ, όντας φοιτητής, πιστεύω ότι η πληροφορία που μόλις σας έδωσα θα σας κινήσει το ενδιαφέρον να ψάξετε περισσότερο την όλη ιστορία και να μην εξοργίζεστε με μια φράση που ειπώθηκε πριν από σχεδόν ένα αιώνα από μια Μαρξίστρια.

Φιλικά,

Khlysty

Δαίμονες, βρυκόλακες και άλλα υπαρξιακά ζητήματα

Ένα από τα τελευταία μου κολλήματα είναι ο Αμερικάνος συγγραφέας Christopher Moore. Πριν από μερικούς μήνες αγόρασα το πρώτο του βιβλίο ("Practical Demonkeeping"), χωρίς να ξέρω τίποτα γι' αυτόν και χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες. Και -όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις- έπαθα την πλάκα μου και έγινα ρεζίλι μέσα στο Μετρό (όπου διαβάζω συνήθως), καθώς γελούσα αρκετά δυνατά με αυτά που διάβαζα...

Ο Moore κατατάσσεται στην κατηγορία των συγγραφέων του "παραλόγου" (εγώ θα έλεγα ότι είναι περισσότερο σουρρεαλιστής χιουμορίστας) και η τακτική του συνίσταται στο να παίρνει ένα θέμα του φανταστικού (δαίμονες, βρυκόλακες, κλπ) και να το υποσκάπτει μέσα από μια έντονη χιουμοριστική διάθεση. Ωστόσο, αυτό που μου αρέσει περισσότερο με τα βιβλία του (έχω ήδη διαβάσει δύο και άλλα τέσσερα βρίσκονται στη σειρά...) είναι η αγάπη που ο Moore δείχνει σε αυτό που ονομάζουμε "συνηθισμένο άνθρωπο".

Οι ήρωές του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν έχουν εξαιρετικές ικανότητες, δεν είναι υπεράνθρωποι: αντιθέτως, οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι, μέσοι άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν περισσότερο να ανταπεξέλθουν στις αγριότητες της καθημερινότητας, παρά στην εισβολή του υπερφυσικού σε αυτή. Επίσης, το απλό και ευχάριστο γράψιμο του Moore, η εξαιρετική του αίσθηση του χιούμορ και η σχεδόν MontyPythonική του προσέγγιση στο παράλογο κάνουν τα βιβλία του πολύ ευχάριστα και ευκολοδιάβαστα.

Εντάξει, δεν είναι Ντοστογιέφσκι, όμως, αν θέλετε να φτιάξει η διάθεσή σας μέσα από ένα βιβλίο, ο Moore είναι το καλύτερο φάρμακο...

*photo by flickr*