Σκόνη και θρύψαλλα...

Εδώ και κάμποσο καιρό ήθελα να γράψω για τα χάλια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, κάτι το πήξιμο στη δουλειά, κάτι οι κυοφορούμενες "αλλαγές" από την "παραίτηση" Αλαβάνου, το άφηνα στην άκρη. Όμως, τώρα πια δεν πάει άλλο μέσα μου. Και δεν πάει άλλο, διότι η ξεφτίλα έχει ξεπεράσει κάθε ανεκτό όριο και πολύ φοβάμαι ότι ο ΣΥΝ (γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί άλλου παπά βαγγέλιο...) βαίνει τάχυστα προς τη μεγαλύτερη συρρίκνωση -πολιτική και εκλογική- της ιστορίας του.

Κατά τη γνώμη μου, ο ΣΥΝ αυτή τη στιγμή αποτελεί το πλέον ανούσιο πολιτικό κόμμα της Ελλάδας. Χωρίς πολιτικό χαρακτήρα (το να λες ότι είσαι σύγχρονη Αριστερά και να ζητάς τη δημιουργία τρίτου πόλου με το ΚΚΕ, μόνο χαρακτήρα δεν σου δίνει...), χωρίς φρέσκιες ιδέες, χωρίς νέα δημιουργικά στελέχη (ο Τσίπρας και οι συν αυτώ ξεθώριασαν με τρομακτική ταχύτητα), ο ΣΥΝ μοιάζει με ακυβέρνητο βαρκάκι που πηγαίνει βουρ για τα βράχια της πλήρους απαξίωσης και πολιτικης θανάτωσης.

Μέσα από pissing and moaning "συλλογικές διαδικασίες" που μοιάζουν περισσότερο με circle jerk, ο ΣΥΝ μοιάζει να διαφημίζει πανταχόθεν ότι ο χαρακτήρας που κάποτε είχε -του μικρού, αλλά παραγωγικού ιδεών κόμματος της ανανεωτικής Αριστεράς- έχει πλέον αντικατασταθεί με έναν "ντεμέκ" κομμουνισμό που, όσο κι αν τα στελέχη του Αριστερού Ρεύματος αρνούνται, είναι εμφανής (θέλει η πουτάνα να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει. Σοφή κουβέντα, σύντροφοι). Από την άλλη, το βεβαρημένο παρελθόν των Ανανεωτικών -που όλοι ξέρουν πού θα βρεθούν, αν μια κυβέρνηση τους κουνήσει ένα οφίτσιο μπροστά στη μούρη-, δεν τους επιτρέπει να στοιχειοθετήσουν με αξιοπιστία την κριτική τους, αν και, εφόσον οι Τσιπραίοι και οι post-communism συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίσουν να τους κατηγορούν για πεμπτοφαλαγγίτες, τίποτα δεν αποκλείεται.

Είπα ΣΥΡΙΖΑ και νομίζω ότι ήλθε η ώρα να ανοίξουμε τα χαρτιά μας και να μιλήσουμε σοβαρά για αυτό το μόρφωμα. Ο Καρζής περιέγραψε με απόλυτη ακρίβεια την επικρατούσα κατάσταση στο εσωτερικό του σχηματισμού και τις συνέπειές της, ενώ ο Κοκορίκος -με τις απόψεις του οποίου διαφωνώ σχεδόν κάθετα, αλλά στην παρούσα φάση θεωρώ ότι χτύπησε διάνα- τα είπε όλα για το χάλι του Αλαβάνου. Ο οποίος φαίνεται ότι εζήλωσε την δόξαν του γέρου Καραμανλή και πήγε να πει κι αυτός ότι "μένω γιατί το ζητήσατε". Και το έριξε σε μικροκομματικά παιχνίδια, μπας και κατορθώσει να μείνει αυτός το απόλυτο αφεντικό, χωρίς, όμως να έχει και τις ευθύνες του αφεντικού.

Διότι, και αυτό είναι το χειρότερο, ο Αλαβάνος έκανε με τους φτηνούς τακτικισμούς του απολύτως σαφές ότι και η καρέκλα τον νοιάζει και ότι τον Τσίπρα δεν τον υπολογίζει και ότι θέλει πολύ ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί στο βασικό σχήμα ελέγχου όλων των συνιστωσων -και του ΣΥΝ. Εξ ου και οι περίεργες τουλάχιστον προτάσεις που ακούστηκαν και μαζεύτηκαν άρον-άρον μόλις έγινε κατανοητό το σχέδιο του Αλαβάνου και άρχισαν να φωνάζουν οι πάντες στο ΣΥΝ -και οι Τσιπραίοι και οι Ανανεωτικοί. Διότι, με απλά λόγια, ο Αλαβάνος ήθελε να γίνουν όλα ένας κιμάς, τον οποίο θα έπλαθε ο ίδιος κατά το δοκούν, χωρίς, ωστόσο, να αναλαμβάνει την ευθύνη της πιθανής αποτυχίας του μαγειρέματος.

Ο Αλαβάνος ευθύνεται πολύ περισσότερο από οιοδήποτε άλλο στέλεχος για τα χάλια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: αυτός ήταν που πριόνισε τον Τσίπρα, αυτός ήταν που αρχικά έβριζε και ειρωνευόταν το ΠΑΣΟΚ ("καλώς τα παιδιά", "κάθοδος στον Άδη η συνεργασία"), για να αλλάξει ρότα μόλις τα 18άρια των δημοσκοπήσεων έγιναν 5άρια -προφανώς, χωρίς να ενημερώσει κανέναν...-, αυτός ήταν που έστρεψε εναντίον του το σύνολο των Ανανεωτικών με τις υπερβολές και τις παλινωδίες του, τελικά αυτός ήταν που τα έκανε σκατά και τώρα, αντί να αποδεχθεί την ευθύνη του και να κινητοποιήσει διαδικασίες θεραπείας, με πρώτη και καλύτερη κίνηση την αποχώρησή του, συνεχίζει να θέλει να είναι το απόλυτο αφεντικό, ο padre padrone μιας παράταξης που φθίνει.

Το φυσικό αποτέλεσμα αυτής της φθοράς θα είναι να μείνει ο ΣΥΡΙΖΑ εκτός Βουλής στις επόμενες εκλογές (με τους έξυπνους Οικολόγους Πράσινους να παίρνουν κατά πάσα πιθανότητα τη θέση του). Αν, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ φανεί αρκετά πονηρό, τότε θα μαδήσει σαν κοτόπουλο το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, στέλνοντάς τον στην ίδια μοίρα με το ΚΚΕ-ΜΛ και το μλ-ΚΚΕ. Υπάρχει τρόπος διεξόδου από αυτή την κρίση; Νομίζω ναι, αλλά απαιτεί θάρρος, ειλικρίνεια, σκληρή αυτοκριτική και στρατηγική. Και, αντί αυτών, το μόνο που βλέπουμε είναι έναν Αλαβάνο να παίζει μικροπολιτικά παιχνιδάκια κι έναν Τσίπρα να χάνει την αξιοπρέπειά του -για ποιο λόγο, άραγε; Απορεί κανείς γιατί οι πολίτες θα τους γυρίσουν την πλάτη. Το γυαλί έσπασε και μόνο η αντικατάστασή του μπορεί να έχει σημασία και αποτελέσματα...