Τίτλοι τέλους

Κατά την ταπεινή μου άποψη, η χθεσινή παραδοχή από τον Τάσο Μαντέλη στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο Siemens, ότι τα πήρε κανονικά από την εταιρεία, αποτελεί τη χαριστική βολή στο πολιτικό σύστημα της χώρας.

Κι αυτό, όχι διότι ο Μαντέλης ομολόγησε με απόλυτο κυνισμό ότι χρηματίστηκε από τη Siemens, όταν, μάλιστα, ήταν υπουργός Μεταφορών και, άρα, καθ' ύλην αρμόδιος για προμήθειες σχετιζόμενες με τη συγκεκριμένη εταιρεία. Ούτε επειδή επέδειξε τρομακτική αδιαφορία για τις συνέπειες της ομολογίας του -όχι για τον ίδιο, άλλωστε, το ποινικό μέρος που τον αφορά έχει προ πολλού παραγραφεί, αλλά για την πολιτική και την εικόνα που δημιουργείται στους πολίτες.

Κυρίως, όμως, διότι, πλέον, αποκαλύπτεται με τον πλέον προφανή τρόπο ότι ο βασικός στόχος της πολιτικής πρακτικής στην Ελλάδα είναι η συγκάλυψη. Με την αθλιότητα που ονομάζεται νόμος περί ευθύνης υπουργών, η οποία φροντίζει, όχι να αποκαλύπτει, αλλά να καλύπτει. Με τη χειραγωγούμενη Δικαιοσύνη, η οποία κινείται με ρυθμούς που καθορίζονται από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Με τις Επιτροπές της Βουλής, που καταλήγουν να είναι όργανα συνδιαλλαγής και όχι ουσιαστικής έρευνας και αποκάλυψης.

Κι έτσι, καταλήγουμε σε φαινόμενα Μαντέλη, ο οποίος, με απλά λόγια, πάει στην Εξεταστική, λέει, μάλιστα, κύριοι, τα πήρα κανονικά από τη Siemens και τώρα κλ@στε μου τα @ρχίδι@ και παρατήστε με ήσυχο να ξαναπάω στο Αζερμπαϊτζάν, να κάνω τις δουλίτσες μου και μη με πολυζαλίζετε κιόλα. Και σε φαινόμενα "ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό" του Βουλγαράκη, και σε φαινόμενα "μαζευτείτε, κουνάω δάχτυλο" του Παυλίδη, και πάει λέγοντας. Ρε, δε γ@μιόμ@στε όλοι, λέω 'γω...