Basta!!!!

Λοιπόν, σύντροφοι και συναγωνιστές, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια σε αυτή τη ζωή.

Έχουμε και λέμε:

-Δεν έχω κλέψει ποτές μου (αντιθέτως, κάτι αλητήριοι εργοδότες μου έχουν φάει σε κάποιες περιπτώσεις τα μιστά μου. Οι εν λόγω "κύριοι" συνεχίζουν να κυκλοφοράν ελεύθεροι κι ωραίοι και να το παίζουν και αφεντικά σε νέα κορόιδα).

-Δεν εργάζομαι στο Δημόσιο (παρότι είχα τη δυνατότητα. Επίσης, δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνει αποκλειστικά και μόνο για το σημερινό χάος στο οποίο βυθίζεται γοργά η Ελλάδα).

-Δεν έχω κάνει ποτέ φοροδιαφυγή (τουναντίον, είμαι τόσο μαλάκας που, σε μια περίοδο που είχα εισοδήματα και από μια part-time δουλειά, αντί να τα κρύψω, τα δήλωσα όλα, με αποτέλεσμα να φορολογηθώ λες και ήμουν ο Αγά Χαν).

-Δεν έχω συμμετάσχει σε καμία διαπλοκή/ρεμούλα (παρότι, και πάλι, είχα τη δυνατότητα. Αντιθέτως, έχω την αμυδρά αίσθηση ότι, με την άρνηση της συμμετοχής μου, χάλασα και μια "δουλίτσα" που ετοίμαζαν κάτι "γνωστοί" μου).

-Ό,τι λεφτά βγάζω, τα βγάζω δουλεύοντας σα σκυλί στον ιδιωτικό τομέα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό (εργασιακή ανασφάλεια, μαλάκες εργοδότες, κακές συνθήκες εργασίας, και άλλα πολλά).

-Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η ελληνική οικονομία διέρχεται περίοδο λιτότητας.

-Τα νέα μέτρα, τα οποία μας επιβλήθηκαν ώστε η Ελλάδα να βρει δανεικά και να μη χρεοκοπήσει, σχεδόν νομοτελειακά οδηγούν σε ύφεση μεγάλης διάρκειας και έντασης και έχουν σχεδόν απειροελάχιστη επίδραση στο δημόσιο χρέος.

-Οι συνδικαλιστικοί μου εκπρόσωποι, όσοι δεν είναι πουλημένα τομάρια (σε κόμματα, εργοδοσίες, αλλότρια συμφέροντα, κλπ), είναι παντελώς ξεπερασμένοι και παλαιολιθικοί, χρήσιμοι μόνο για εκθέματα στο Smithsonian, μαζί με δεινοσαύρους και μαμούθ.

-Το πολιτικό σύστημα είναι κυριολεκτικά κουρέλι: δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή τη στιγμή μέσα σε αυτό που να μην είναι, έστω και λίγο, βρώμικος, διεφθαρμένος, λαμόγιο, άρπαγας, αδιάφορος ή ανίκανος. Μάλιστα, όσο πιο νέο είναι ένα πολιτικό στέλεχος, τόσο πιο φρικαλέο είναι, καθώς μετά τη Μεταπολίτευση τα κόμματα έστησαν γαμάτα εργαστήρια, προκειμένου να βγάζουν κομματικά "παιδιά του σωλήνα", πλήρως αποκομμένα από αυτό που ονομάζεται "κανονική ζωή".

Τα παραπάνω δεν τα γράφω για να πω πόσο μάγκας ή πόσο βλαξ είμαι, ούτε για να γκρινιάξω: τα γράφω διότι πιστεύω ότι μια ΤΕΡΑΣΤΙΑ μερίδα του κόσμου ανταποκρίνεται πλήρως σε αυτά τα χαρακτηριστικά. Ότι όλοι οι άνθρωποι αυτοί πνιγόμαστε σε αυτό τον κωλότοπο, όπου η αξιοκρατία είναι ένα χοντρό αστείο (εις βάρος μας), το βύσμα είναι το "όπλο", η λαμογιά είναι ο κανόνας και η ανομία είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ που ιαίνει πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν ("αφού όλοι τα κάνουν, γιατί όχι κι εγώ;", "αφού όλοι τα κάνουν, εγώ που πιάστηκα γιατί να πληρώσω;", "μαζέψου γιατί έχω πολλά ράμματα για τη γούνα ολονώνε σας" και άλλα τέτοια φαιδρά).

Ο Παπανδρέου λέει ότι η κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία: ναι, αμέ, ευκαιρία για να γίνουμε ζούγκλα κανονική και να αφήσουμε στην άκρη τα προσχήματα. Βλέπεις, από το 1974 και δώθε, συνεπικουρούντος και του μακαρίτη του μπαμπά του, όλα οδηγούν στο σημερινό αδιέξοδο. Ο ελληνικός λαός, που ποτέ δεν είχε και την καλύτερη φήμη για team spirit, θεωρώ ότι θα φάει τις σάρκες του μόλις καταλάβει ότι το μεταπολιτευτικό όνειρο τελειώνει άγαρμπα και το rude awakening στην ωμή πραγματικότητα γίνει πλήρως αντιληπτό.

Μάλιστα, άμα η Ευρώπη δει ότι τα γάλατα σφίγγουν για σοβαρές οικονομίες, όπως της Ισπανίας ή της Ιταλίας, θεωρείτε ότι θα χύσει μαύρο δάκρυ αν απωλέσει το 2,6% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης; Χέστηκε η Φατμέ στο Γενί Τζαμί για το Ελλαδιστάν. Να σαν σωθεί, να σαν μη σωθεί. Πολλώ δε μάλλον, όταν ακόμα κι ο Stiglitz (πού είχε χαθεί αυτή η ψυχή;) λέει ότι το ευρώ σιγά-σιγά πάει καλλιά του. Και, όσο πιο γρήγορα το πάρουμε χαμπάρι, τόσο το καλύτερο για όλους μας. Διότι, όπως με ξένα λεφτά κάναμε διάφορα ως τώρα, έτσι θα πρέπει να μάθουμε να πλερώνουμε και το λογαριασμό.

Τι θέλω να πω με όλα αυτά; Ότι ήρθε η ώρα, όλοι εμείς οι μάγκες ή μαλάκες να αρχίσουμε να απαιτούμε από αυτούς που -θεωρητικά, τουλάχιστον- κάνουν τα κουμάντα στην όλη Ιστορία να καταλάβουν ότι τα υποζύγια ξύπνησαν και έχουν πλέον απαιτήσεις: κάθαρση, διαφάνεια, αξιοκρατία, τιμωρίες, ξύλο σε όποιον πούστη μας οδήγησε ως εδώ. Ούτως ή άλλως, ο πάτος δεν είναι μακριά. Ας κάνουν, λοιπόν, για πρώτη φορά στη ζωή τους πράξεις αξιοπρέπειας και σεβασμού στο καθήκον τους. Αν θέλουν να μπορούν να κυκλοφορούν στους δρόμους. Διότι, αν δεν το έχουν πάρει χαμπάρι, the shit hit the fan και πολλή μαζεμένη οργή θα τινάξει το καπάκι.

Υ.Γ.: εξαιρετικά κείμενα για την κατάσταση έχουν ο Zaphodαιος, ο Ανέστης, η Καλύβα, η e-cynical και άλλοι πολλοί. Διαβάστε, με τα lexotanil, όμως, ανά χείρα...