Να οργανωθούμε, παιδία...

Εδώ και δυο-τρεις μέρες, όλος ο πλανήτης κρέμεται από το Ecofin: "τι θα αποφασίσουν οι υπουργοί Οικονομικών της Ε.Ε.;", "πώς θα είναι ο μηχανισμός στήριξης του ευρώ;", "πώς θα κατατροπώσουμε τους κερδοσκόποι;", "πόσα φράγκα θα διατεθούν για τη σωτηρία των Νοτίων της Ευρωζώνης;", "πότε θα πάρει η ΑΕΚ πρωτάθλημα και κύπελλο και ευρωπαϊκό;" (καλά, αυτό το τελευταίο είναι δικό μου...). Κοντέψαν να μας σκάσουν, μέχρι να μας πουν τι θα κάνουν, τελικά, και μόλις μας ανακοίνωσαν το -αληθινά, φιλόδοξο- σχέδιό τους, μόνο που δεν ακούστηκαν χειροκροτήματα και πανηγυρισμοί, τύπου "έτσι γ@μ@ει η ΟΝΕ", "είναι βαριά, βαριά η π....α του ευρώ" και "εμείς τα hedge funds τά'χουμε για το black πέος" και άλλα τέτοια ωραία.

Τελικά, όμως, τι είναι αυτό το φοβερό όπλο που η Ευρώπη αντιπαρατάσσει στις εχθρικές κερδοσκοπικές δυνάμεις; Μμμμμμ, μπορεί να φανεί αστείο, αλλά εμένα μου κάνει λίγο ως ένας πιο μεγάλος "μηχανισμός στήριξης" της ελληνικής οικονομίας. Δηλαδής, πάλι διμερή δάνεια, πάλι επιτόκια ~5%, πάλι "έσχατες λύσεις", πάλι δυνατή "τσόντα" από το ΔΝΤ. Εντάξει, το πολιτικό -που λέει ο λόγος- σκέλος του σχεδίου έχει ενδιαφέρον, όμως σε πρακτικό επίπεδο λίγο διαφέρει από τη συμφωνία Ε.Ε.-ΔΝΤ για την Ελλάδα (τουλάχιστον με βάση όσα έχουμε μάθει ως τώρα...). Οπότε, sorry κιόλα, αλλά ούτε λόγους για πανηγυρισμούς βλέπω, αλλά ούτε και για κραυγές και οιμωγές. Διότι, το μόνο που κάνει τα σχέδιο είναι να επιτρέπει δανεισμό με μικρότερη κερδοσκοπία απ' αυτή που κάνουν οι αγορές.

Στην ουσία, από τα λίγα που μπορώ να καταλάβω, το πλάνο "διάσωσης" της ελληνικής οικονομίας αποτέλεσε το template (που λεν και στο χωριό του Αλογογκούφη...) για να συσταθεί αυτός ο μεγαλύτερος μηχανισμός, ο οποίος επιτρέπει, μεν, στις πιεσμένες χώρες να βγουν από τις αγορές, αλλά, ε, δεν κάνει ακριβώς και ελεημοσύνη... Πενταετή δάνεια με 5% επιτόκιο, δεν τα λες ακριβώς "καλή φάση", ιδίως αν μιλάς για οικονομίες που ούτως ή άλλως ζορίζονται (υψηλά ελλείμματα, υψηλά δημόσια χρέη, κλπ). Τώρα, δεν ξέρω αν οι κινήσεις της ΕΚΤ για τα ομόλογα θα έχουν καλύτερη επίδραση, ωστόσο, κι αυτές για ψιλο-ημίμετρα μου κάνουνε.

Βλέπετε, στην όλη φάση εγώ βλέπω δύο βασικά προβλήματα: πρώτον, ότι δεν γίνεται σοβαρή συζήτηση για την αναθεώρηση των Συνθηκών. Τό'χω πει και ξαναπεί. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και η Λισαβόνα είναι ωραία και καλά για συνθήκες ζωηρής ανάπτυξης. Όμως, σε υφεσιακή περίοδο το πράμα μπορεί εύκολα να οδηγηθεί σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Και, δεδομένου ότι, παρά τις μ@λ@κιές που ακούγονται εδώ κι εκεί για ανάκαμψη της παγκόσμιας οικονομίας, πιστεύω ότι ακόμα έχουμε πολλά ψωμιά να φάμε ως την ανάπτυξη, θεωρώ ότι ουδείς μηχανισμός μπορεί να προστατεύσει την οικονομία μιας χώρας, ή και το ίδιο το ευρώ, αν κάποιοι, για δικά τους γούστα αποφασίσουν να το γονατίσουν. Ο μόνος τρόπος αντιμετώπισης τέτοιων κρίσεων είναι η έκδοση χρήματος. Αυτό μπορεί να γίνει; ΟΧΙ αν δεν αλλάξουν οι Συνθήκες, οπότε...

Το δεύτερο πράμα που με προβληματίζει είναι τα κολλητιλήκια Ε.Ε.-ΔΝΤ. Και με προβληματίζει, διότι α) αν η Ε.Ε. δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα, το ΔΝΤ είναι συνδυασμός Σκρούτζ και Δικαστή Ντρεντ. Από το Jungle Report βρήκα αυτό το κείμενο του Epicurus2day το οποίο λέει πολλά κι ενδιαφέροντα. Δεν το κάνω "ευαγγέλιο", ωστόσο θεωρώ ότι είναι ένα αξιοποιήσημο αναλυτικό εργαλείο (όπως και όλα τα κείμενα του Epicurus2day, πρέπει να πω, καθώς ο άνθρωπος είναι προφανές ότι έχει κάνει πολλή δουλειά για να βγάλει το κάθε post). Και διότι β) ο συνολικός τρόπος με τον οποίο κινείται η Ε.Ε. έχει αρχίσει να με προβληματίζει. Δηλαδή, αν θες να βάλεις τα του οίκου σου σε τάξη, δεν καλείς με περισσή ευκολία να σε βοηθήσει κάποιος ο οποίος προκαλεί αντιδράσεις ακόμα και στον Τρισέ και που έχει συγκεκριμένες συνταγές για κάθε πρόβλημα.

Τι θέλω να πω με τα παραπάνω; Ότι φοβάμαι πολύ ότι, όπως ο μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας έφερε "άδικα" μέτρα για τους Έλληνες, έτσι και ο μηχανισμός στήριξης της Ευρωζώνης θα φέρει "άδικα" μέτρα για πολύ κόσμο ακόμα (το "άδικα" το βάζω σε εισαγωγικά μόνο και μόνο επειδή κι ο Παπανδρέου χρησιμοποίησε αυτή τη λέξη για να περιγράψει τα μέτρα. Για μένα είναι, στην τεράστια πλειοψηφία τους οριακά απάνθρωπα και, μακάρι να διαψευστώ, όσα θα έρθουν θα είναι ακόμα χειρότερα). Sorry, αλλά δεν έχω πλέον καμία εμπιστοσύνη σε ανθρώπους που, ενώ παραδέχονται ότι ένα σύστημα έχει σαραβαλιάσει, προσπαθούν ντε και καλά να το διασώσουν, αντί να σκεφτούν κάτι παραπάνω.

Υ.Γ.: στέλεχος του ΔΝΤ φέρεται να έφερε ως επιτυχημένα παραδείγμα Βραζιλία και Τουρκία. Βέβαια, ξέχασε να μας πει πόσο πέτυχαν οι οικονομίες αυτών των χωρών και με ποιο τίμημα...