Άλλο ένα επικό -οικονομικής φύσεως- πόνημα από τον Khlysty. Μαζέφτε τα γυναικόπαιδα και κλειδαμπαρώστε. Έρχονται οι βάρβαροι!!!Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργούν τα τελευταία 24ωρα οι "ξεσηκωμένοι" απόγονοι του Μαρίνου Αντύπα είναι ενδεικτικός του τι ακριβώς παίζεται με την ελληνική οικονομία. Πέρσι, πριν πέσουν τα ζεστά 500 μύρια από τον αγροτοπατέρα Χατζηγάκη, δεν το κουνούσαν ρούπι και τα τρακτέρ κόντευαν να βγάλουν ρίζες στις εθνικές. Τώρα, απλώς και μόνο με την ελπίδα κάποιων επιχορηγήσεων -κι αυτών μέσω κοινοτικών προγραμμάτων ή μειώσεων σε τέλη- είναι έτοιμοι να γυρίσουν στη θαλπωρή των καφενέδων των χωριών τους. Και μην τρελαίνεστε με αυτούς που το "παίζουν" σκληροί: μόλις σπάσει η Αλαμάνα, οι άλλοι, απλώς, θα αρχίσουν να μετράν ώρες.
Τι σημαίνει αυτό; Κατά την άποψή μου, σημαίνει ότι σιγά-σιγά αρχίζουμε οι Ελληναράδες να καταλαβαίνουμε ότι τα κόζα έχουν αρχίσει να αλλάζουν. Ότι το ζεστό χρήμα του παρελθόντος έχει τελειώσει και ότι οι μέρες που έρχονται θα είναι μακριές και δύσκολες. Μπορεί οι εφοριακοί να ετοιμάζονται για απεργίες, αλλά είμαι βέβαιος ότι, τελικά, θα συμβιβαστούν με περικοπή γύρω στο 10% των αποδοχών τους και θα είναι και ευχαριστημένοι. Διότι, και αυτό, πλέον, γίνεται όλο και περισσότερο σαφές, εναλλακτικές δεν υπάρχουν. Λεφτά δεν πρόκειται να βρεθούν από πουθενά. Αντιθέτως, κι αυτά που υπάρχουν θα μειώνονται διαρκώς, όσο η Ελλάδα θα δανείζεται με τεράστια επιτόκια για να καλύψει ληξιπρόθεσμες δανειακές της ανάγκες ή τρύπες στον Προϋπολογισμό.
Στην ουσία, ο Παπανδρέου, με αυτά που έλεγε απ’ το Νταβός, μίλαγε περισσότερο στην Ελλάδα, παρά στην Ευρώπη. Γι' αυτό -όπως γράφει κι ο Καρζής- είναι τόσο προβληματισμένος και σοβαρός. Διότι, προσπαθεί να μας κάνει να καταλάβουμε αυτό που οι Ευρωπαίοι έχουν από καιρό κατανοήσει, αλλά είναι πολύ τσαντισμένοι ή έχουν πολύ διαφορετικές ατζέντες, για να μας το πουν με απλό τρόπο: ότι, ναι μεν δε θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε, αλλά, από δω και πέρα, το κάθε ευρώ που θα ξοδεύουμε θα είναι απολύτως αιτιολογημένο και η δαπάνη του θα είναι συνδεδεμένη με το σύνολο του Προγράμματος Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Εξτραδάκια τέλος. Πουρμπουάρ τέλος. Επιδοτήσεις και κόντρα επιδοτήσεις τέλος.
Ωστόσο, φαίνεται ότι και οι ευρωπαίοι έχουν αρχίσει να καταλαβαίνουν ότι οι τσαμπουκάδες και το υποτιμητικό ύφος προς την Ελλάδα δεν βγάζουν πουθενά, αντιθέτως, μόνο προβλήματα προκαλούν. Διότι, μπορεί τώρα το spread να ανοίγει για την Ελλάδα, όμως αύριο θα ανοίξει για την Ισπανία, μεθαύριο για την Ιταλία, αντιμεθαύριο για την Ιρλανδία, σε ένα μήνα για τη Γαλλία και πάει λέγοντας. Παράλληλα, συνειδητοποιούν ότι, με την τακτική τους, ουσιαστικά σπρώχνουν την Ελλάδα σε κινήσεις απελπισίας –βλέπε δανεισμό από Κίνα…-, οι οποίες θα υποσκάψουν μακροπρόθεσμα, όχι μόνο το ευρώ, αλλά συνολικά την πολιτική και οικονομική ένωση. Και μετά, τρεχάτε ποδαράκια μου να συμμαζευτεί το χάος που θα δημιουργηθεί, αν συμμαζεύεται…
Σημειώνω, δε, ότι ακόμα και η Zeit τα χώνει άγρια στου ισχυρούς της Ε.Ε. και στο Σύμφωνο Σταθερότητας, επιβεβαιώνοντας τα όσα έγραφα πριν από κά’να-δυο μήνες. Αυτό που η σοβαρή γερμανική εφημερίδα δε γράφει είναι ότι η Ε.Ε., όταν ο Αλογογκούφης και οι συν αυτώ έπαιζαν παιχνίδια καταστροφής με την ελληνική οικονομία (απογραφή, μεταρρυθμίσεις, αύξηση ΑΕΠ, και πάει λέγοντας), ποτέ δεν παρενέβη δραστικά –όπως προβλέπεται από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, άρθρο 121, παράγραφος 4, το οποίο προβλέπει πως το Συμβούλιο, με ειδική πλειοψηφία, μπορεί να απευθύνει συστάσεις σε κράτος-μέλος το οποίο με την οικονομική πολιτική του θέτει σε κίνδυνο την ΟΝΕ- ώστε να αποτρέψει τις καταστροφικές συνέπειες αυτών των πολιτικών. Σενάριο συνομωσίας; Ίσως, αλλά ο William Burroughs είχε πει ότι παρανοϊκός είναι εκείνος που καταλαβαίνει κάποια πραγματάκια για το τι συμβαίνει.
Πού καταλήγουν όλα αυτά; Μα, στο ότι το μέλλον θα είναι ΠΟΛΥ ζόρικο. Τα μέτρα που θα ληφθούν θα είναι σκληρά για πολύ κόσμο και, κυρίως, για τη λεγόμενη μεσαία τάξη που γι’ άλλη μια φορά θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο. Από την άλλη, ωστόσο, νομίζω ότι έρχεται σιγά-σιγά η ώρα που η Ευρώπη θα κληθεί να ασχοληθεί σοβαρά με τα του οίκου της και να δώσει ουσιαστικές απαντήσεις για το πού βρίσκεται και πού θέλει να πάει. Στη φάση αυτή της ροής, η Ελλάδα χρειάζεται λόγο πειστικό και ουσιαστικό. Το ερώτημα είναι, μπορεί να τον αποκτήσει; Ελπίζω πως ναι, φοβάμαι, ωστόσο, ότι θα χρειαστεί κάτι περισσότερο από το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης, ώστε να πείσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου