Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας...

Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι: όχι, η προσφυγή της Ελλάδας στο ΔΝΤ για να εξέλθει της στενωπού που έχει μπει δεν αποτελεί βιώσιμη λύση. Μάλιστα, αν κάποιοι νομίζουν ότι μια προσφυγή στο ΔΝΤ θα έχει ως αποτέλεσμα πιο "μαλακά" μέτρα από αυτά που μας ζητά η Ε.Ε., ας δουν τι ωραία που περνά η Ρουμανία και μετά ας έλθουν να μας τα ξαναπούν. Ως εκ τούτου, ας βγάλουμε από το μυαλό μας ωραίες ιδέες για ΔΝΤ, Παγκόσμιες Τράπεζες και τα συναφή και ας δούμε τι πραγματικά συμβαίνει.

Από την άλλη, βεβαίως, η προσφυγή στην ψυχολογία ή στη συνωμοσιολογία δεν αποτελεί επίσης λύση. Οι Γερμανοί δεν μας πιέζουν επειδή έχει θιγεί η καλβινιστική ηθική προσέγγισή τους στα πράγματα από την παρελθούσα κραιπάλη των Ελλήνων, ούτε εξυφαίνεται κάποια τεράστια διεθνής συνωμοσία για να φάει το "σοσιαλιστικό" όραμα του Γιώργου Παπανδρέου για τη δημιουργία της Δανίας του Νότου. Κατά την άποψή μου, τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά και, δυστυχώς, σκληρά για την Ελλάδα.

Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή αποτελεί την "κερκόπορτα" κατά του ευρώ. Όχι λόγω της μονεταριστικής της ανορθοδοξίας, ούτε λόγω των μεγάλων της ελλειμμάτων, αλλά επειδή δεν παράγει τίποτα, καθώς το μεγαλύτερο μέρος του ΑΕΠ της προέρχεται από την κατανάλωση και την οικοδομή. Άρα, για να συνεχίσει να έχει ανάπτυξη, κάποιος πρέπει να της δώσει λεφτά Ή να αλλάξει το αναπτυξιακό της μοντέλο. Ρωτώ: πόσοι εξ ημών πιστεύουν ότι οι Ευρωπαίοι -μετά από τρία τεράστια ΚΠΣ, που πήγαν καλλιά τους- είναι έτοιμοι να δεχθούν ότι η κυβέρνηση μπορεί να κάνει τις απαραίτητες δομικές αλλαγές, ώστε να αλλάξει το παραγωγικό μοντέλο της χώρας;

Στην ουσία, εκτός από το να εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, οι Γερμανοί και οι λοιποί Ευρωπαίοι λένε στην Ελλάδα ότι ήρθε η ώρα να αποδείξει ότι εννοεί τα όσα λέει και ότι εκείνοι να φροντίσουν να την κάνουν να τα υλοποιήσει. Στην ουσία, θέτουν την Ελλάδα υπό επιτροπία και την εξαναγκάζουν να πάρει τα μέτρα που της ζητούσαν εδώ και πολλά χρόνια, χωρίς τα αιτήματά τους να εισακούγονται. Και, λαμβάνοντας όλα αυτά τα σκληρά μέτρα, στην ουσία λένε ότι τέλος η μπάλα στην εξέδρα, μόνο ματς, πλέον, κι όποιος σωθεί.

Εντάξει, σίγουρα οι Γερμανοί αξιοποιούν την κατάσταση για να πετύχουν δύο πράγματα: πρώτον, ενισχύουν τη θέση τους ως κυρίαρχοι της Ε.Ε. και δεύτερον εκμεταλλεύονται την αστάθεια για να κλείσουν πολλές τρύπες της οικονομίας τους (κάπου διάβασα ότι οι Γερμανικές τράπεζες έχουν "τοξικά" ανοίγματα της τάξεως των 100 δισ. ευρώ...). Και, σίγουρα, η Μέρκελ και η κυβέρνησή της, απελευθερωμένη από το βάρος της συγκυβέρνησης με τους Σοσιαλδημοκράτες, επιδιώκει να εφαρμόσει χωρίς παρεκκλίσεις το πρόγραμμά της (μεταξύ μας, φοβάμαι ότι η Άγγελα θέλει να γίνει η νέα Θάτσερ της Ευρώπης και ότι θα έχει το ίδιο τέλος με τη "Σιδηρά Κυρία").

Όμως, καλώς ή κακώς, βρίσκει και τα κάνει κι αυτή κι ο Σόιμπλε και ο κοτσιδάκιας Σουηδός υπουργός Οικονομικών και όλοι οι άλλοι. Αν, μάλιστα, θέλετε να κάνω και μια πρόβλεψη, θα έλεγα ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν πολύ γρήγορα για την Ελλάδα. Το στοίχημα, λοιπόν, του Παπανδρέου δεν είναι να καταφύγει στο ΔΝΤ, αλλά να μπορέσει να αξιοποιήσει όποιες ευκαιρίες του δωθούν ώστε να αλλάξει την Ελλάδα και το παραγωγικό της μοντέλο. Μόνο έτσι η άγρια περίοδος που έρχεται μπορεί να έχει καλό τέλος. Ειδάλλως, τζάμπα οι κόποι και οι θυσίες...

Υ.Γ.: ευχαριστώ τον Πωλ που υποστήριξε τα όσα λέω εδώ και καιρό για το Σύμφωνο Σταθερότητας. Way to go, Paul...