Κατακαημένη Αριστερά...

Πρώτα απ' όλα, περαστικά στο σύντροφο Λεωνίδα, ταχεία ανάρρωση και όλα τα συναφή. Από καρδίας.

Δεύτερον, όσοι από εσάς ενδιαφέρεστε για το ρεπορτάζ σχετικά με το "κλειστό δείπνο" που ο Λεωνίδας παρέθεσε χθες σε "προσωπικότητες" της πολιτικής, επιχειρηματικής και πνευματικής ζωής του τόπου (ποιοι προσκλήθηκαν, ποιοι πήγαν, ποιοι όχι, τι ειπώθηκε, τι φαγώθηκε και τα τοιαύτα), ιδού τρία δημοσιεύματα, των "Νέων", της "Ελευθεροτυπίας" και της "Καθημερινής". Σε γενικές γραμμές, τα ρεπορτάζ συμφωνούν, οπότε ο οιοσδήποτε μπορεί να κρίνει τα όσα ειπώθηκαν.

Τρίτον, και παρά την αγάπη και το σεβασμό που τρέφω στο πρόσωπο του συντρόφου Λεωνιδά, θα τον παρακαλούσα, αν η προσφορά του στο διάλογο για την Αριστερά θα περιορίζεται από τούδε σε εκδηλώσεις σαν τη χθεσινή, τότε ας μην αναλάβει άλλες πρωτοβουλίες. Άστο, Λεωνίδα, δεν θέλουμε, μπέσα σε λέω... Εκτός κι αν θεωρείς ότι ο δρόμος για την Αριστερά περνά από τον Βαρβιτσιώτη, τον Βούλγαρη και τον Λυκούδη, οπότε, sorry, αλλά έχουμε αντιδιαμετρική αντίληψη για τα πράγματα.

Μετά και το χθεσινό, είμαι πεπεισμένος ότι, για να ορθοποδήσει και να βρει χαρακτήρα, θέσεις, προτάσεις και προσωπικότητα η Αριστερά στην Ελλάδα, θα πρέπει να φύγουν από το προσκήνιο όλα τα "κομμουνιστογενή" "ιστορικά" της στελέχη, που έχουν στη ζωή τους αγώνες, εξορίες, μάχες,... ιστορία. Την οποία δεν ξεχνούν κάθε λίγο και λιγάκι να μας την υπενθυμίζουν, (απ)αιτώντας να τη σεβόμαστε και να τους αποδίδουμε τις τιμές και τη βαρύτητα που τους αναλογεί.

Η γενιά της διάσπασης του ΚΚΕ το 1968, η γενιά της Χούντας και του Πολυτεχνείου, η γενιά πριν από αυτές τις δύο (όσα μέλη της ζουν ακόμα), αποτελούν κατά την άποψή μου τροχοπέδη για την Αριστερά. Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε τη στάση, π.χ., του συντρόφου Αλαβάνου τους τελευταίους μήνες, αλλά και τη στάση "ιστορικών" ανανεωτικών στελεχών του ΣΥΝ και θα καταλάβετε πολλά.

Μπροστά σε όλους αυτούς, ο Τσίπρας, ο Καρίτζης και όλα τα υπόλοιπα "πιτσιρίκια" μοιάζουν με φρέσκο αεράκι, σε σχέση με την κομμουνιστογενή "καμαρίλα", με την οποία έχουν γαλουχηθεί οι προηγούμενες γενιές. Μόνο όταν στην Αριστερά κυριαρχίσει μια γενιά που ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ή ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ "ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ" ΣΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ, μόνο τότε θα μπορέσουμε να δούμε μια άσπρη μέρα.

Με λάθη, ναι, με παραλείψεις, με παραπατήματα και παραστρατήματα, αλλά, επιτέλους, χωρίς ιδεοληψίες του παρελθόντος, με ιδέες που να ανταποκρίνονται στο σήμερα και στο αύριο. Χωρίς "αγωνιστικά παράσημα", χωρίς εξορίες, χωρίς διωγμούς, η γενιά αυτή ίσως καταφέρει να σχηματοποιήσει την Αριστερά που όλοι θέλουμε και, στη συνέχεια, να μιλήσει στους πολίτες γι' αυτή.

Προς Θεού, δεν λέω να διαγράψουμε το ιστορικό παρελθόν της Αριστεράς στην Ελλάδα, δεν λέω να γίνουμε όλοι "τάμπουλες ράζες", που θά'λεγε κι ο Άρης (αλήθεια, είχε προσκληθεί χθες; Κι, αν ναι, πήγε στο ντινέ;). Αλλά, να σταματήσουμε να επιτρέπουμε στο παρελθόν αυτό να γίνεται βαρίδι και να καθορίζει την πορεία της Αριστεράς στη χώρα μας. Φθάνει πια, δηλαδή...

(Υ.Γ.: προφανώς, όταν μιλώ για Αριστερά στην Ελλάδα, δεν αναφέρομαι στο ΚΚΕ και σε διάφορα post-ΚΚΕ μορφώματα που έχουν ξεφυτρώσει τα τελευταία χρόνια, έτσι;...)

η φωτό είναι από την "Ελευθεροτυπία"