Πολύ άγχος, μωρέ παιδί μου...

Το τελευταίο διάστημα, πολλοί σοβαροί συνιστολόγοι, όπως ο Zaphod εδώ, ο Ροϊδης εδώ κι εδώ, ο Φοίβος Καρζής εδώ και, κυρίως, το εξαιρετικό αυτό άρθρο του Jungle Report, ασχολήθηκαν με την ανοίκεια επίθεση που το ΛΑΟΣ και διάφορα άλλα υποείδη της ιδίας συνομοταξίας εξαπέλυσαν ενάντια στην ειδική γραμματέα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας και καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών, Θάλεια Δραγώνα. Θα σας παρακαλούσα, αν ενδιαφέρεστε, να μελετήσετε τα κείμενα στα οποία σας παραπέμπω, καθώς είναι εξαιρετικά και εξαιρετικά εμπεριστατωμένα. Δεν έχω να προσθέσω τίποτα σε αυτά, παρά μόνο να τα συνυπογράψω και να εκφράσω κι εγώ την αηδία μου για τον τρόπο με τον οποίο πολιτικοί και κοινωνικοί φορείς «αντιμετωπίζουν» τη διαφορετική από τη δική τους άποψη.

Ωστόσο, έχω τη αίσθηση ότι πλέον μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου παρόμοια φαινόμενα θα είναι και πιο συχνά, αλλά και πιο έντονα. Και, αν θέλετε να κατηγορήσετε κάποιον για όλα αυτά, ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΤΕ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΑΚΗ ΤΟ ΣΑΜΑΡΑ, ΠΟΥ ΕΚΛΕΧΘΗΚΕ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΝΔ. Βλέπετε, μπορεί να κάνω και λάθος, ωστόσο, από την ώρα που ο Σαμαράς πήρε την εκλογική διαδικασία ανάδειξης προέδρου της ΝΔ, η κατάσταση στο εσωτερικό της Δεξιάς έχει γίνει άκρως ενδιαφέρουσα, κατά την Κινέζικη έννοια. Θεωρώ ότι στο εσωτερικό της συγκεκριμένης παράταξης, όπου ποτέ δεν έχει διεξαχθεί πολιτικός διάλογος για την ιδεολογία και τις πολιτικές κατευθύνσεις που θα έπρεπε να ακολουθήσει προκειμένου να εκσυγχρονιστεί, αυτή τη στιγμή κυριαρχούν δύο πολύ παρόμοια ρεύματα προσεγγίσεων στα πράγματα.


Στην ουσία, τόσο ο Σαμαράς, όσο και ο Καρατζαφέρης στοχεύουν βασικά στο ίδιο κοινό: το κομμάτι εκείνο της λαϊκής μικροαστικής Δεξιάς που «αλώθηκε» από το ΛΑΟΣ κατά τα χρόνια της κυριαρχίας του Καραμανλή και το οποίο φαίνεται ότι σήμερα αμφιταλαντεύεται για το αν θα πρέπει να παραμείνει στην αγκάλη του γιου το σανοπώλη ή να επιστρέψει στο «μαντρί», κατά την ιστορική έκφραση του μακαρίτη του Αβέρωφ. Το κομμάτι αυτό των ψηφοφόρων είναι παραδοσιακά υπερσυντηρητικό, ελαφρώς -έως βαρέως- ξενοφοβικό, πιστό στη λογική του «Πατρίς - Θρησκεία – Οικογένεια» και εξαιρετικά αρνητικό σε οιαδήποτε πρόταση/θέση/στάση διαταρράσει έστω και κατ' ελάχιστον τις ιδεοληψίες τους. Το κομμάτι αυτό της Δεξιάς διεκδικείται από τη Σαμαρική ΝΔ και το ΛΑΟΣ, εξ ου και οι πολύ υψηλοί τόνοι.

Βλέπετε, επί Καραμανλή, ο Καρατζαφέρης, όχι μόνο είχε καπαρώσει αυτό το κομμάτι των Δεξιών, αλλά, λόγω της ανικανότητας των στελεχών της κυβέρνησης, μπορούσε άνετα να εμφανίζεται ως ο «γνήσιος εκφραστής» του λόγου του «καταπιεσμένου» Δεξιού που οι διάφορες «Σαλώμες» και «ΘΒΡούδες» είχαν μετατρέψει σε «κυρίζι», στοχεύοντας στο νεφέλωμα του κεντρώου χώρου. Όμως, τώρα τα κόζα άλλαξαν, και ο Καρατζαφέρης έχει μπροστά του έναν clear and present danger, έναν αρχηγό της ΝΔ, ο οποίος μοιάζει να απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στην «πελατεία» του ΛΑΟΣ, που του έδωσε την τέταρτη θέση στις τελευταίες εκλογές. Η εξέλιξη αυτή φαίνεται ότι δεν είχε υπολογιστεί από το επιτελείο του ΛΑΟΣ, με αποτέλεσμα οι επακόλουθες κινήσεις να είναι προϊόν, όχι σχεδιασμού, αλλά άγχους.

Αυτό φάνηκε από τον φρικώδη λόγο του –γενικά πιο έξυπνου από αυτό- Καρατζαφέρη για την επίθεση με οξύ στο αυτοκίνητο της καθαρίστριας στη Θεσσαλονίκη. Αυτό φάνηκε από την απολύτως έωλη επίθεση κατά της Θάλειας Δραγώνα, για ένα και παλιό, αλλά και ούτως ή άλλως «επιστημονικό» θέμα, το οποίο, μάλιστα, δεν το γνώριζε καλά ο ίδιος. Θα μου πείτε, η τακτική της προπαγάνδας στηρίζεται στο «πες-πες, κάτι θα μείνει», ωστόσο, η έως τώρα πρακτική του Καρατζαφέρη ήταν πιο προσεκτική και πιο… «οργανωμένη». Εν ολίγοις, ο Καρατζαφέρης θεωρώ ότι ενεργεί όπως ενεργεί, κυρίως διότι νιώθει πιεσμένος από τα δεξιά του και επιχειρεί να πείσει το ψηφοφορικό κομμάτι στο οποίο αναφέρθηκα πιο πριν, ότι αυτός παραμένει ο «καταλληλότερος» γι’ αυτούς.

Και, προς επίρρωσιν των όσων λέω, δείτε τον ανεπανάληπτο τρόπο με τον οποίο ο Αντωνάκης ανακοίνωσε ότι θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο για τη χορήγηση ιθαγένειας σε μετανάστες δεύτερης γενιάς. Ένα νομοσχέδιο το οποίο έχει χαρακτηριστεί από ανθρώπους πολύ καταλληλότερους για να το κρίνουν (π.χ. Μανιτάκης) από απλώς επαρκές έως άτολμο, ο πρόεδρος του κόμματος της μείζονος αντιπολίτευσης το απορρίπτει μετά βδελυγμίας, ανασύροντας μια επιχειρηματολογία που είναι πιο ανερμάτιστη και από την προσέγγιση «ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει». Παράλληλα, ο Αντωνάκης λέει και ψεματάκια, παραλείποντας να αναφέρει, για παράδειγμα, ότι χώρες όπως η Γαλλία, η Βρετανία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Ισπανία, η Πορτογαλία κλπ, έχουν ένα τεράστιο μεταναστευτικό κομμάτι του πληθυσμού τους, λόγω των αποικιών και ότι οι νόμοι τους είναι προσαρμοσμένοι στις πραγματικότητές τους.

Ο Αντωνάκης, εδώ, είναι προφανές ότι «ρουμπώνει» τον Καρατζαφέρη στο παιχνίδι «Ποιος είναι ο δεξιότερος» και κλείνει το ματάκι στους λαϊκοδεξιούς ψηφοφόρους, χαϊδεύοντας τις φοβίες και τις ιδεοληψίες τους. Παράλληλα, όμως, ανεβάζει λίγο παραπάνω τον πήχη της έντασης. Το θεωρώ σχεδόν νομοτελειακό ότι ο Καρατζαφέρης θα θελήσει να απαντήσει στην κίνηση Σαμαρά, οπότε ας περιμένουμε το επόμενο «χτύπημα». Το θέμα είναι πώς μπορούμε εμείς, οι στοιχειωδώς εχέφρωνες πολίτες αυτού του καταραμένου τόπου να πείσουμε τον περίγυρό μας ότι όλα αυτά είναι στρακαστρούκες για τα μάτια της λαϊκοδεξιάς και πώς μπορούμε να απαντήσουμε στις άναρθρες κραυγές που θα επιχειρήσουν να πνίξουν τη λογική. Any suggestions?...