Εδώ και μερικές μέρες θέλω να γράψω κάποια πράγματα για το χάλι που μας περιτριγυρίζει, όμως, ειλικρινά, αισθάνομαι αδυναμία και αηδία: για τη λογική "πονάει Τατούλης, κόψει Δαϊλάκη", για τη μαλακία "η ελληνική οικονομία δεν κινδυνεύει από την κρίση" (φαντάζομαι ότι τα ίδια μπορεί να πίστευαν και οι Νορβηγοί...), για το γεγονός ότι συζητάμε για το αν ο Καραμανλής θα διαγράψει κι άλλο βουλευτή και θα πάμε σε εκλογές (και όχι για το αν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική στο μπάχαλο που έχουν δημιουργήσει τα "golden boys", αλλά, Βύρωνα, όταν έπρεπε να μιλήσεις γι' αυτά, έλεγες για "στρατηγούς ανέμους" και για "ασύμμετρες απειλές"...), για τις κινήσεις που θα κάνει ή δεν θα κάνει ο Καραμανλής, για την ατολμία του ΠΑΣΟΚ, για τη βλακεία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (απορώ πώς ο Αλαβάνος την πάτησε και έπεσε στην παγίδα του cue)... για όλα αυτά και κάμποσα άλλα.Αν κάποιος έχει όρεξη να σχολιάσει, ας το κάνει. Εγώ, πάντως, από αύριο θα γράφω μόνο για μουσική και για βιβλία. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τη βλακεία που μας καταπλακώνει...
*: παραφράζω μια φράση του Harry Truman, περί ευθύνης...
1 σχόλιο:
Να σχολιάσω την μαυρίλα; Όχι δεν θα πάρω.
Θα φροντίζω την διατροφή μου, θα καλλιεργώ συνειδητά τις σχέσεις με τους γύρω μου κι όταν δεν θα καταφέρνω να κατανοώ το τι παίζει γενικώς, έ όλο και κάποια οινοποσία θα οργανώνεται κάπου γύρω, για να κάνω το κεφάλι να γυρίζει.
Δεν αγοράζω άλλο τρόμο, άλλη αηδία, άλλα επεισόδια απ’ αυτό το θέατρο.
Στην τελική, σε τι υστερούν η μουσική και τα βιβλία;
Με την ευκαιρία, κάτι καλό που διάβαζα μόλις πριν:
http://www.alternet.org/blogs/peek/101230/michael_moore%3A_here%27s_how_to_fix_the_mess_on_wall_street/
Δημοσίευση σχολίου