Μετά και την κατάρρευση της Washington Mutual, είναι πλέον προφανές ότι το νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο δεν περιέχει ανάσταση: τα κόλπα, τα σύνθετα προϊόντα, τα τεράστια bonus στους CEOs κάπου εδώ αρχίζουν να χάνουν τη λάμψη τους και η παγκοσμιοποιημένη αγορά κεφαλαίων διέρχεται έναν πολύ στενό και δύσβατο δρόμο -και το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ μετατρέπεται σιγά-σιγά στον μεγαλύτερο τραπεζίτη του κόσμου. Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα και, κατά πάσα πιθανότητα, αξίζουν ανάλυσης από ανθρώπους πιο ειδικούς από εμένα.Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι, ενώπιον της κρίσης, η Αριστερά -γενικώς, αλλά και ειδικότερα στην Ελλάδα- δείχνει αμήχανη και σοκαρισμένη. Μέχρι στιγμής, το μόνο που έχω ακούσει από αυτή την πλευρά της πολιτικής ανάλυσης είναι ένα ξερό "σας τα λέγαμε εμείς, πού θα καταλήξει το πράγμα". ΟΚ, δεν έχουν άδικο, αλλά αυτό το βρίσκω εντελώς αντιπαραγωγικό. Και με ανησυχεί ακόμα περισσότερο: από τον Αλογογκούφη δεν περιμένω κάτι καλύτερο από ψελίσματα χωρίς ουσία. Από την Αριστερά, όμως, περιμένω παραγωγή -ιδεών, προτάσεων, ουσίας.
Η Αριστερά έχει στα χέρια της ένα εξαιρετικό όπλο, έναντι της παραφροσύνης των νεοφιλελευθέρων (όποιος πιστεύει ειλικρινά ότι η αγορά, ιδίως όταν είναι απολύτως ελεύθερη -διάβαζε ανεξέλεγκτη-, έχει την τάση να ισορροπεί, είναι επιεικώς άσχετος), την Μαρξιστική θεωρία και ανάλυση. Αν, μάλιστα, αυτό συνδυαστεί με την βασικά ανθρωπιστική φιλοσοφία της, μπορεί να κάνει θαύματα, ακόμα και εν τω μέσω μιας κρίσης όπως η σημερινή. Βεβαίως, από το ΚΚΕ δεν περιμένω τίποτα: ο δογματισμός του το κάνει εντελώς ακατάλληλο για την ουσιαστική κριτική και ανάλυση της κατάστασης.
Όμως, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με απογοητεύει όταν καταφεύγει στα στερεότυπα. Και, για να μην μακρυγορώ, μια απλή έκκληση: εδώ και πολύ καιρό, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται ότι δεν έχει κυβερνητικό πρόγραμμα. Μια ουσιώδης ανάλυση και παρέμβαση -ξέρετε, με προβολές, εξηγήσεις και, κυρίως, με μέτρα- για την χρηματοπιστωτική κρίση θα μπορούσε να είναι μια σαφής απάντηση σε όλους όσοι το υποστηρίζουν αυτό. Ειδάλλως, σύντροφοι, μη λέτε τίποτα: μας φθάνει ένα ΚΚΕ...
2 σχόλια:
Νοιώθεις και σύ και το δηλώνεις, καινούργιε φίλε, ότι η μαρξιστική θεωρία σε συνδυασμό με την ανθρωπιστική φιλοσοφία της, θα μπορούσαν τουλάχιστον να εξηγήσουν την κατάσταση. Την αλλαγή ας την αφήσουμε για μελλοντικές εποχές.
Οταν όμως σε τέτοιες καταστάσεις κρίσης, η αριστερά αρκείται σε στερεότυπα του «ένα άλλος κόσμος είναι αναγκαίος», αντί να προσπαθεί να αναλύσει την συγκυρία και να καταδείξει τις αδυναμίες του συστήματος, κάτι δεν πάει καλά.
Προσωπικά εκτιμώ ότι τον 20ο αιώνα, στη βιομηχανική δύση, ο μαρξισμός/ουμανισμός υπέστη συντριπτική ήττα, ενώ οι σημαιοφόροι του -κόμματα και συνδικάτα- ενσωματώθηκαν και απονευρώθηκαν πλήρως.
Αν πάντως μπορείς να «γράψεις» τα κόμματα και να συνδυαλαγείς με έναν αυτο-προσδιοριζόμενο ως αριστερό, σου προτείνω το post μου «Ηνωμένες «Σοσιαλιστικές» Πολιτείες της Αμερικής» στο http://www.mia-parea.blogspot.com.
Επίσης, επειδή μου άρεσε πάρα πολύ η αισθητική του blog σου, θα ήμουν υπόχρεως αν προσφερόσουν για κάποια μικρή βοήθεια.
To post που με παρέπεμψες είναι ενδιαφέρον και άκρως κατατοπιστικό. Όσον αφορά στο άλλο, υπάρχει e-mail, (επί προσωπικού) στο οποίο θα χαρώ να σου απαντήσω σε ό,τι ρωτήσεις. Απλώς στείλε mail στη διεύθυνση που θα δεις, όχι στο outlook, δεν το χρησιμοποιώ...
Δημοσίευση σχολίου