Ο θρίαμβος του "λογιστάκου"

Ο Gordon Brown δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής πολιτικός: ούτε στη Βρετανία, ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν διαθέτει το "χάρισμα" του προκατόχου του, Tony Blair, δεν είναι και πολύ καλός ρήτορας, είναι και Σκωτσέζος (...όχι ακριβώς πλεονέκτημα για τους Βρετανούς) και, το τελευταίο διάστημα, είδε κι έπαθε να κρατήσει τη θέση του πρωθυπουργού, καθώς ακόμα και το ίδιο του το κόμμα (Εργατικοί) είχε "στασιάσει" εναντίον του, ενώ το κόμμα των Συντηρητικών "ρίχνει στα αυτιά" στους Εργατικούς στις δημοσκοπήσεις. Πριν από μερικές εβδομάδες, ο κ. Brown ήταν "τελειωμένος".

Σήμερα, ο κ. Brown αντιμετωπίζεται κάπως σαν ο Μεσσίας της οικονομίας. Όταν η οικονομική κρίση άρχισε να χτυπά αδιακρίτως, όταν οι απανταχού οικονομολόγοι κοιτούσαν τις αγορές να καταρρέουν χωρίς να μπορούν να προτείνουν κάτι για την αναστροφή της κατάστασης, όταν στις ΗΠΑ το οικονομικό επιτελείο έμοιαζε να ψάχνει βελόνα στα άχυρα και να κινείται σπασμωδικά, ο Brown και ο υπουργός Οικονομίας της Βρετανίας Alistair Darling αποφάσιζαν να κινηθούν δυναμικά και να λάβουν μέτρα που θα είχαν ως αποτέλεσμα την αποτροπή της μεγέθυνσης της κρίσης στην χώρα τους. Όχι απλώς αναχώματα, αλλά αληθινά οχυρώματικά έργα.

Ο Νομπελίστας, πλέον, Οικονομολόγος Paul Krugman, εξηγεί καλύτερα από εμένα τις κινήσεις του Brown και την αξία τους. Τώρα, δεν ξέρω αν υπάρχουν νέες δημοσκοπήσεις στη Βρετανία που να δείχνουν την δημοτικότητα του Brown μετά τα μέτρα που έχει λάβει. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι με την όλη στάση του απέδειξε ότι ένας "αντιmediaκός" πρωθυπουργός, με σχέδιο, ιδέες και, κυρίως, την αποφασιστικότητα να εφαρμόσει αυτά που σκέφτεται, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, είναι πολύ καλύτερος από ένα πιο "φωτογενή", αλλά λιγότερο πολιτικό πρωθυπουργό...