This mister strolls into some town

Η ώρα είναι περασμένη, το τζιν τελείωσε, έχω πρωινό ξύπνημα και όποιος δεν έχει ακούσει το "Liar" των Jesus Lizard και λέει ότι ακούει ροκ, είναι νεκρός και δεν τό'χει πάρει χαμπάρι.

Οι Jesus Lizard είναι το συγκρότημα που στη δεκαετία του '90 έπρεπε νά'χει ανακηρυχθεί εθνικό συγκρότημα του Σύμπαντος: εν μέρει πανκ, εν μέρει noise rock, εν μέρει Led Zeppelin, πλήρως ψυχωτικοί, οι Jesus Lizard μπορούσαν με τη μουσική τους να ξυπνήσουν τους νεκρούς, έστω και μόνο για να ουρλιάξουν "χαμηλώστε αυτό το γαμημένο θόρυβο"!

Ο κιθαρίστας Duane Denison αδυνατούσε να παίξει νορμάλ: ή θα προκαλούσε τον ήχο αλυσοπρίονου πάνω σε λαμαρίνα, ή θά'παιζε μελωδικά περάσματα που θά'καναν κλασικούς τζαζ κιθαρίστες να κλάψουν από συγκίνηση. Ο μπασίστας David Wm. Sims και ο ντράμερ Mac McNeilly ήταν πιο σφιχτοί κι από κορσέ του Ροκοκό, δίνοντας στα κομμάτια δύναμη, ενέργεια και κίνηση. Όσο για τον "τραγουδιστή" David Yow, ανέπτυξε και τελειοποίησε την τεχνική "χώνω το μικρόφωνο στο λάρυγγά μου και επιχειρώ να κάνω ό,τι μπορώ". Τέλειοι.

Το "Liar" βγήκε το 1992, ηχογραφημένο από τον Steve Albini. Είναι ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του '90. Σκέτη ψύχωση. Το "Boilermaker" και το "Gladiator" θα πεταχτούν από τα μεγάφωνα και θα αρχίσουν να σπάνε έπιπλα και να σας κοπανάνε. Το "Slave Ship" και το "Zachariah" είναι τόσο αργά που ο χρόνος θα σταματήσει. To "The Art Of Self-Defense" είναι μάθημα για το πώς μπορείς με απλά μέσα να λιώσεις το κεφάλι του ακροατή σου. Το... Χέστα, όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα. Rock'n'Roll, baby, έξυπνο, ευφυές και τρομακτικό.

Άμα σας αρέσουν οι Camel, ή τα παλιά των King Crimson, ή το "Works" των ELP, μην αγοράσετε ούτε ν' ακούσετε το "Liar". Τα μυαλά σας θα χυθούν στο πάτωμα, πριν τελειώσει το "Puss". Για τους άλλους, αν η Κόλαση κάνει πάρτυ, η μουσική θα είναι σίγουρα κι αυτός ο δίσκος...