Επειδή το τελευταίο διάστημα έχω ακούσει πολλές μπούρδες, και από ανθρώπους που εκτιμώ και συμπαθώ, θα ήθελα να πω δυο-τρία λογάκια για το ζήτημα των κολλεγίων, διότι καλή η παραπληροφόρηση, όμως έτσι δουλειά δεν γίνεται.Πρώτον: η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη -υπό συγκεκριμένους όρους, βεβαίως- να αναγνωρίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα σε κατόχους πτυχίων ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, τα οποία οδηγούν σε νομοθετικώς κατοχυρωμένο επάγγελμα, ανεξάρτητα από το αν οι σπουδές που οδήγησαν στο πτυχίο έχουν γίνει στη χώρα όπου εδρεύει το ίδρυμα ή σε κάποια άλλη χώρα - μέλος της Ε.Ε. στην οποία βρίσκεται παράρτημα του ιδρύματος (όπως, π.χ., κολλέγιο που συνεργάζεται με το πανεπιστήμιο μέσω franchising). Αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει η Οδηγία 36/2005, στην οποία συμπεριλήφθηκε η αποκαλούμενη "τροπολογία Χατζηδάκη", η οποία επί της ουσίας προέβλεπε την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων που λαμβάνουν από πανεπιστήμια της Ε.Ε. φοιτητές που σπουδάζουν σε ελληνικά κολλέγια.
Δεύτερον: ως τώρα, για την ελληνική Πολιτεία (...τρομάρα της) τα κολλέγια υπήρχαν σε ένα νομοθετικό limbo. Το υπουργείο Παιδείας δεν αναγνώριζε καν την ύπαρξή τους, το υπουργείο Εμπορίου, στο οποίο υπάγονταν, τα έβλεπε ως επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών (!), οι δε επαγγελματικές ενώσεις (ΔΣΑ, ΤΕΕ, κλπ) αντιμετώπιζαν τους πτυχιούχους τους σαν λεπρούς και δεν τους ενέγραφαν ποτέ ως μέλη τους. Αντιθέτως, η ελεύθερη αγορά τους χρησιμοποιούσε μια χαρά, και γνωρίζω πολλά παιδιά με πτυχίο από κολλέγιο που σταδιοδρομούν χωρίς κανένα πρόβλημα.
Τρίτον: η επικρατούσα κατάσταση δημιουργούσε τραγέλαφους. Υπήρχαν άνθρωποι στους οποίους το ΔΙΚΑΤΣΑ αναγνώριζε μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών από ξένα πανεπιστήμια, αλλά όχι τις προπτυχιακές σπουδές -παρότι το πτυχίο προερχόταν από ξένο πανεπιστήμιο-, με το αιτιολογικό ότι αυτές είχαν γίνει σε κολλέγιο. Όμως, επειδή δεν είμαστε Αλβανία επί Εμβέρ Χότζα, κάποιοι τα πήραν στο κρανίο, πήγαν στο Ευρωδικαστήριο και σύντομα θα δικαιωθούν, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα φάει άλλο ένα βαρβάτο πρόστιμο για παραβίαση του ευρωπαϊκού Δικαίου.
Τέταρτον: τα παραπάνω είναι γνωστά τοις πάσι. Η κυβέρνηση επιχείρησε -ατυχέστατα- να κάνει το μεγάλο βήμα και να αναθεωρήσει το άρθρο 16 κι έσπασε τα μούτρα της. Εν συνεχεία, ο Στυλιανίδης, ακόμα πιο άκομψα, άρχισε τις ιστορίες με τις διασταλτικές ερμηνείες του Συντάγματος, για να τις μαζέψει στα γρήγορα, αντιλαμβανόμενος ότι τέτοιοι "τσαμπουκάδες" δεν πολυπερνάνε και κατέληξε πριν από μερικές ημέρες να παρουσιάσει ένα νομοσχέδιο με το οποίο εντάσσει τα κολλέγια στο εκπαιδευτικό σύστημα.
Πέμπτον: είναι καλό το νομοσχέδιο; Όχι, λένε οι πανεπιστημιακοί και η Αριστερά. Μμμμμμμμμμμόχι, λέει το ΠΑΣΟΚ. Όχι και τόσο, λένε οι ιδιοκτήτες των κολλεγίων. Όμως, τελικά, είναι ένα νομοσχέδιο που έχει νόημα, διότι μεριμνά για κάτι που έως τώρα βρισκόταν στο απόλυτο κενό και όταν θα ερχόταν η ώρα για το Πρώτον μου, τότε θα τρέχαμε όλοι και δε θα φτάναμε. Κατά την άποψή μου το νομοσχέδιο έχει προβλήματα, είναι ατελές και ελαφρώς νευρωτικό και γενικώς δεν είναι και τίποτα το εντυπωσιακό. Απλώς, θέτει ένα πλαίσιο για τη λειτουργία των κολλεγίων, εκεί που πριν δεν υπήρχε τίποτα.
Έκτον και τελευταίον: το να ακούω λεονταρισμούς τύπου "να κλείσουν τα κολλέγια", "θα γίνει χαμός", "αντισυνταγματικός ο νόμος" κι άλλα τέτοια, δεν μου λέει τίποτα. Και το ΠΑΣΟΚ, και το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είχαν ευρωβουλευτές, οι οποίοι θα μπορούσαν να αποτρέψουν την τροπολογία Χατζηδάκη. Το έκαναν; Μάλλον όχι, λέω εγώ, οπότε το δικαίωμά τους για κριτική είναι ανύπαρκτο πλέον. Πιο ενδιαφέροντα πράγματα λέει στη δήλωσή της η Άννα Διαμαντοπούλου. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν έχει απομείνει καθόλου λογική σε αυτή τη χώρα, προκειμένου να γίνει μια νηφάλια και σοβαρή συζήτηση. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως είμαι πολύ απαισιόδοξος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου