Σφίγγει το πράγμα

Περίπου στα μισά του 2004, φίλος δικηγόρος με βαθύτατη γνώση της λειτουργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έλεγε σε παρέα ότι φοβάται πολύ για τα αποτελέσματα της "δημοσιονομικής απογραφής" που η τότε νέα κυβέρνηση της ΝΔ είχε εξαγγείλει. Επισήμαινε ότι, με την επικρατούσα κατάσταση στην Commission, το οιοδήποτε "κολπάκι" με τα δημοσιονομικά της χώρας θα προκαλούσε εντονότατη αντίδραση από τους Ευρωπαίους και θα ταλάνιζε την Ελλάδα για πολλά χρόνια.

Σήμερα, πλέον, φθάσαμε στο σημείο που ζούμε σε πλήρη έκταση τα αποτελέσματα και της "απογραφής", αλλά και συνολικά της κυβερνητικής οικονομικής πολιτικής των τελευταίων χρόνων (όχι ότι οι ΠΑΣΟΚιοι δεν έκαναν κι αυτοί τα "τρικ" τους, αλλά, τουλάχιστον, κρατούσαν και μια "πισινή"...). Η ελληνική οικονομία, αδυνατισμένη από τη λιτότητα και από τις "αλχημείες", με την ανταγωνιστικότητά της να υποχωρεί διαρκώς, έχει μετατραπεί σε εύκολο στόχο για όποιον θέλει να παίξει μαζί της.

Ανατιμήσεις προϊόντων και υπηρεσιών χωρίς έλεγχο, διαρκώς μειούμενη παραγωγικότητα, κουρελιασμένοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, έσοδα που χάνονται κι ο Αλογοσκούφης να δηλώνει ότι δεν μπορεί να δεσμευτεί για την εκτέλεση του Προϋπολογισμού (για τον οποίο, θυμάστε, προκυρήχθηκαν εκλογές...). Στην ουσία, η οικονομία αντιδρά όπως αντιδρά ένας εξαντλημένος άνθρωπος σε κάποιο μικρόβιο: ακόμα κι αν δεν είναι σοβαρό, τα συμπτώματα είναι πολύ ζόρικα, γιατί ο οργανισμός δεν έχει δυνάμεις για να αντιδράσει.

Ναι, τα προβλήματα είναι και εισαγώμενα. Όμως, διάβολε, το να περιορίζεσαι στις διαπιστώσεις δεν είναι αρκετό. Πρέπει να λαμβάνεις και μέτρα. Και, φαίνεται ότι η ικανότητα της κυβέρνησης να λαμβάνει μέτρα ουσίας έχει προ πολλού εξαντληθεί. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, διαπιστώνει κανείς ότι η ανάπτυξη ήταν προϊόν μεγάλων έργων και κονδυλίων από την Ε.Ε. Τώρα που αυτά τελειώνουν, τώρα που σφίγγει το πράγμα, τι μπορεί να γίνει;...