Γιατί χαίρεται ο κόσμος;

Τελικά, αδυνατώ να καταλάβω γιατί έγινε τόση βαβούρα σχετικά με τα αποτελέσματα της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε. και γιατί οι Ευρωπαίοι ηγέτες ήσαντε όλο γελάκια και χαχαχούχα και ιστορίες. Αναγνώστα μου, εγώ, μετά που διάβασα τα συμπεράσματα της Συνόδου, κάθε άλλο παρά χαρούμενος ήμανε. Διότι, άμα, ας πούμε, έχει κοπεί το πόδι σου και έρχεται η Σύνοδος και σου λέει "να, ρε μάγκα, αποφασίσαμε να σου δώσουμε και τραυμαπλάστ και κόκκινο ιώδιο κι όλα καλά", ε, δε νομίζω ότι λύθηκε το πρόβλημά σου.

Νομίζω ότι τά'χω ξαναγράψει: όσοι οι Ευρωπαίοι βαυκαλίζονται ότι με μικρές παρεμβάσεις και άτολμες αποφάσεις θα συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα, τόσο οι αγορές θα κάνουν πάρτι. Και θα μας δουλεύουν κιόλας. Ο γερμανικός μονεταρισμός και η σαφής αδυναμία της Ευρωπαϊκής Δεξιάς να συγκρουστεί με το νεοφιλελεύθερο κομμάτι της οδηγούν σε ξεκάθαρη επιδείνωση της κρίσης χρέους στην Ευρωζώνη. Και κανένα πρόγραμμα λιτότητας δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα, καθώς το σύστημα έχει μετατραπεί, πλέον, σε πίθο των Δαναΐδων.

Πολλώ, δε, μάλλον, όταν οι οριστικές αποφάσεις μετατίθενται από τρίμηνο σε τρίμηνο και δίνεται επαρκές διάστημα στα κοράκια να ανασυνταχθούν και να στήσουν τα νέα κολπάκια τους. Το ζήτημα δεν είναι αν θα μπει η Πορτογαλία στο μηχανισμό στήριξης, αλλά το ποιος θα ακολουθήσει: η Ισπανία; το Βέλγιο; η Σλοβακία; Και στο βάθος, ποιοι; η Ιταλία; η Γαλλία; Στην ουσία, τίποτα δεν μπορεί να σώσει ο μηχανισμός στήριξης, παρά μόνο μερικές τράπεζες, οι οποίες θα έχουν χρόνο να ξεφορτωθούν ομόλογα κρατών με μεγάλα δημόσια χρέη (γιατί, άμα μπούμε στο ζήτημα των συνολικών χρεών, η εικόνα αλλάζει άρδην. By the way, πάντα ήθελα να λινκάρω τη CIA...).

Στην ουσία, έχω την αίσθηση ότι όλα αυτά απλώς καθυστερούν τις ουσιαστικές αποφάσεις, δηλαδής, τα γενναία haircuts χρεών και το ελεγχόμενα πληθωριστικό ευρώ, δηλαδής, όπως έλεγα και παλιότερα, την αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας. Προσωπικά, θεωρώ ότι αυτά γίνονται διότι οι τράπεζες έχουν πιάσει απ'τα αχαμνά τους Ευρωπαίους και απαιτούν μέτρα που δεν θα τις βλάψουν περισσότερο απ'όσο έχουν οι ίδιες βλάψει τους εαυτούς τους με τις απατεωνιές που έχουν κάνει και συνεχάνε να κάνουν, λέγοντας ότι "άμα δε μας στηρίξετε, θα καταρρεύσουν κάποιες από μας και τότε να δείτε τι έχει να γίνει...", χωρίς, όμως, ποτέ να μας λένε τι θα γίνει.

Γι' αυτό κι εγώ δηλώνω ότι έχω χεσμένο και το Σύμφωνο για το Ευρώ και το μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και το Σύμφωνο και τη Συνθήκη. Και προσθέτω ότι όταν ο κόσμος συνειδητοποιήσει τα αισχρά παιχνιδάκια που παίζονται εις βάρος του, τότε η Μέρκελ κι ο Σαρκοζής και ο Μπαρόζος κι ο φαν Ρομπούης και όλοι αυτοί δε θά'χουν πού να κρυφτούν...

Υ.Γ.: για τα της Ελλάδας δε θα πω τίποτες, διότι αρκετά συγχίστηκα ήδη κι έχω και δουλειά να κάνω...

Death Jazz in Athens και τα προβλήματα μιας φωτογράφησης...

Αν υπάρχει κάτι για το οποίο με έπεισε απόλυτα η συναυλία των Bohren & der Club of Gore στην Αθήνα την περασμένη Παρασκευή προς Σάββατο (ήταν ν'αρχίσει τα μεσάνυχτα, άρχισε μία παρά), αυτό είναι ότι πρέπει να επενδύσω σε ένα καλό φλας για τη φωτογραφική μηχανή μου. Διότι, καλέ μου αναγνώστη, αν είχα το εν λόγω καλό φλας -και τη μηχανή μαζί μου, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...-, θα μπορούσα να τραβήξω μια-δυο καλές φωτογραφίες από τη συναυλία. Ενώ, τώρα, τι σκατά να τραβήξεις με τη cybershot του κινητού των 3.2 Mp, ακόμα και από κοντινή απόσταση, σε μια θεοσκότεινη σκηνή, όπου τα μόνα φώτα ήταν κάτι προβολάκια κρεμασμένα πάνω από τα όργανα, τα οποία, μάλιστα, συνήθως έριχναν χαμηλό μωβ ή μπλε φως; Ακριβώς αυτό, σκατά τράβηξα...

Αυτό είναι και το μόνο μου παράπονο από τους Bohren-και-τα-λοιπά. Διότι, και σχεδόν μιάμιση ώρα έπαιξαν, και τα καλά κομμάτια τους διάλεξαν για το setlist και χαβαλέδες -με τον δικό τους, zombified τευτονικό τρόπο- ήσαντε και όλα μια χαρά. Δηλαδή, μια χαρά, άμα σου αρέσει η πολύ αργή -μα πάρα πολυ αργή- μουσική και, δη, όταν αυτή είναι ένα μπαστάρδεμα doom και lounge jazz. Διότι, αναγνώστα μου, αυτό ακριβώς παίζουν οι Bohren: σα να ακούς τους Khanate να διασκευάζουν Angelo Badalamenti ή τους Pink Martini να διασκευάζουν Grief, αφού πρώτα έχουν μπουκωθεί με χούφτες νεμπουτάλ.

Ντραμς, μπάσο (που κυρίως παρείχε βόμβο στα όρια του υποηχητικού), σαξόφωνο, Fender Rhodes, mellotron και κάμποσα νεκροκαταθλιπτικά samples είναι το οπλοστάσιο των Γερμανών αυτών τυπάδων, οι οποίοι μπορεί μεν να βγάζουν δίσκους που θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι σάουντρακ σε ταινίες του David Lynch (στα ΠΟΛΥ άρρωστά του, όμως), ωστόσο φαίνονται να διασκεδάζουν πολύ και να "υπονομεύουν" το όλο στυλ τους (ειδικά ο πιανίστας και ο μπασίστας δεν φαίνονται να έχουν ξεπεράσει τη φάση που έπαιζαν grind/hardcore). Έτσι, παρά την επιβλητική, υπερβολικά αργή και καταθλιπτική μουσική, η συναυλία πέρασε νεράκι. Τώρα, μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατί ο σαξοφονιάς, όταν πρωτομίλησε, είπε "Good ef'ning. Ve are Bohren und der Club of Gore from Vest Germany";... Λες να...; Ξέρω 'γω, ρ'αξά';...

Y.Γ.: η φωτο είναι "δανεισμένη" από 'δω...

Δεν πάμε καθολου καλά...

Μάλιστα... Κατά της συμμαχικής επίθεσης εναντίον του Καντάφι τάσσεται η πλειοψηφία των ερωτηθέντων σε πρόσφατη δημοσκόπηση στην Ελλάδα. Όπως και κατά της συμμετοχής της Ελλάδας στις επιχειρήσεις αυτές. Τέλεια.

Έπρεπε, λοιπόν, η διεθνής κοινότητα να αφήσει τον Καντάφι να αιματοκυλίσει τη χώρα του, μόνο και μόνο για να διατηρηθεί στην εξουσία, αυτός και η οικογένειά του. Διότι, δεν πιστεύω ότι υπάρχει εχένους άνθρωπος που να πιστεύει ότι ο Καντάφις θα έλεγε "α, σκοτώνω όποιον βρω μπροστά μου και η διεθνής κοινότητα έχει θυμώσει μαζί μου! Τι κακός που είμαι! Ας παραιτηθώ και ας παραδώσω την εξουσία -και τα πλούτη μου- ως αντιστάθμισμα για τις σφαγές που έχω κάνει"...

Το τραγικό στην όλη ιστορία είναι ότι, τη στιγμή που σοβαρά γερμανικά ΜΜΕ κράζουν άγρια τη Μέρκελ που αποφάσισε η Γερμανία να μη συμμετάσχει στις επιχειρήσεις, στην Ελλάδα θεωρούμε κακό που η διεθνής κοινότητα προσπαθεί να αποτρέψει μια δυνάμει γενοκτονία στη Λιβύη. Και, για να προσθέσω στα όσα γράφει ο Ανέστης, η Αριστερά ξύπνησε από τον ύπνο του δικαίου μόνο όταν ΟΗΕ και ΝΑΤΟ αποφάσισαν να παρέμβουν για να αποτρέψουν τη σφαγή των εξεγερθέντων από τις δυνάμεις του Καντάφι.

Το άρθρο αυτό του Τάκη Μίχα λέει πολύ περισσότερα απ' όσα θα μπορούσα να γράψω εγώ. Οπότε θα αρκεστώ στα βασικά: ναι, στο παρελθόν ο ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ έχουν κινηθεί πέραν της διεθνούς νομιμότητας. Ναι, αν η Λιβύη δεν είχε πετρέλαιο, οι αντιδράσεις θα ήταν πολύ λιγότερο έντονες και δραστικές, ενώπιον της σφαγής που πάει να συντελεστεί εκεί. Ναι, ιμπεριαλισμός και μιλιταρισμός και καταπάτηση και ο Καντάφι ως χθες ήταν σύμμαχος και όλα αυτά. Ωστόσο, σύντροφοι, πρώτα απ' όλα ο ανθρωπισμός.

Αυτό που με χαλάει, δε, περισσότερο είναι ότι, αντί οι Έλληνες να θυμηθούν το Ναυαρίνο -όταν η Επανάσταση σώθηκε χάρη στη διεθνή κοινότητα-, επιδεικνύουν για άλλη μια φορά τα πλέον αντιδραστικά αντανακλαστικά τους. Τι διάλο συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, ρε παιδιά, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος;...

Πολύ αργά για δάκρυα...

Σήμερα απεργούν τα ΜΜΕ, για λόγους που εξηγούνται σε αυτό το κείμενο με τίτλο "Γιατί απεργούμε". ΟΚ, πάσο, τα επιχειρήματα είναι σωστά και δικαιολογούν απόλυτα τις απεργιακές κινητοποιήσεις στο χώρο των ΜΜΕ. Τι λέω, με τέτοια κατάσταση, κανονικά δε θά'πρεπε να κυκλοφορεί ούτε εφημερίδα, ούτε να λειτουργεί τηλεόραση ή ραδιόφωνο και ο κλάδος να βρίσκεται εδώ και καιρό σε απεργία διαρκείας.

Όμως,...

Όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο κλάδος των δημοσιογράφων όλα αυτά θα έπρεπε να τά'χε κάνει πολύ καιρό πριν. Πότε;

Όταν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ αξιοποιούσαν το "βρώμικο '99" του Χρηματιστηρίου για να βγάλουν δισεκατομμύρια, τα οποία, βεβαίως, ποτέ δεν επανεπενδύθηκαν στα Μέσα.

Όταν οι δημοσιογράφοι, αντί να υπερασπιστούν το ρόλο τους ως ενημερωτές της κοινής γνώμης, γίνονταν παπαγαλάκια του ενίοτε κυρίαρχου συστήματος εξουσίας.

Όταν τα ΜΜΕ, αντί να υπερασπίζονται τα δικαιώματα εργαζομένων σε άλλες δουλειές, έβγαιναν και παρίσταναν τους εισαγγελείς κατά των "συντεχνιών" (αναρωτιέμαι, όταν όλοι αυτοί οι τηλεορασάκηδες έβριζαν τους λιμενεργάτες για τις αποδοχές τους, γνώριζαν, π.χ., ότι κάποιοι από αυτούς χτυπάν 8ωρα στα 40 μέτρα ύψος, στις γερανογέφυρες, ανεβοκατεβάζοντας κοντέινερ από πλοία;...).

Όταν εφημερίδες προέβαλλαν γεγονότα που ποτέ δεν έγιναν (συνάντηση Πρόεδρα Γαρδούμπα-Ερντογάν) ή φρόντιζαν να προβάλλουν "δικούς τους" επιχειρηματίες (βλέπε την ιστορία με την "Καθημερινή").

Όταν το κάθε λαμόγιο που έπαιζε παιχνίδια στο ΧουΑΑ εξέδιδε κι ένα σωμόν φύλλο.

Όταν κάθε λίγο και λιγάκι έφθαναν στην ΕΣΗΕΑ καταγγελίες για απλήρωτη εργασία, για μπλοκάκια, για απολύσεις, κι εκείνη δεν έκανε τίποτα.

Όταν, σύμφωνα με το καταστατικό της, για να γίνει κάποιος μέλος της ΕΣΗΕΑ πρέπει να έχει πέντε συνεχή χρόνια μισθολόγιο ή τρία αν έχει πτυχίο, με αποτέλεσμα δεκάδες δημοσιογράφοι να μη μπορούν να γίνουν μέλη, κι όμως, το καταστατικό δεν αλλάζει.

Όταν εκατοντάδες δημοσιογράφοι έκαναν τρεις και τέσσερις δουλειές, πολλές από αυτές σε οργανισμούς το ρεπορτάζ των οποίων κάλυπταν, παρά την απαγόρευση της ΕΣΗΕΑ, ή χώνονταν στην ΕΡΤ, στον 984 ή στη ΓΓΕ, ενώ η ανεργια στον κλάδο διαρκώς διογκώνονταν.

Όταν ο νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος, μας έλεγε ότι η μάνα της νεαρής Γερμανίδας που συνελήφθη πρόσφατα για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση είναι πρώην μέλος της... Μπάαντερ - Μάινχοφ, ή όταν το Mega παρενέβαινε με αισχρό και δόλιο τρόπο στο ερασιτεχνικό βίντεο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου.

Όταν διάφορα ΜΜΕ άλλαζαν χέρια ιδιοκτητών εν μία νυκτί, με όρους και συμφωνίες τουλάχιστον σκοτεινές, και ουδενός ίδρωνε το αυτί.

Όταν στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ το κύριο σώμα των ψηφοφόρων αποτελείτο από... συνταξιούχους, καθώς οι κανονικοί εργαζόμενοι δημοσιογράφοι ή δεν είναι μέλη ή δεν προλαβαίνουν να παν να ψηφίσουν ή έχουν απαξιώσει πλήρως το συνδικαλιστικό τους όργανο.

Θα μπορούσα να συνεχίσω κι άλλο, όμως νομίζω ότι όλα αυτά είναι αρκετά για να δείξουν ότι η ΕΣΗΕΑ και τα ΜΜΕ έχουν προ πολλού χάσει, όχι μόνο την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά ακόμα και τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη των πολιτών και, άρα, δύσκολα μπορούν να πείσουν την κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων τους.

Άλλωστε, αύριο που τα ΜΜΕ δεν απεργούν, οι διάφοροι Pretenderηδες πάλι θα επιχειρούν να μας πείσουν ότι η γη είναι επίπεδη και ότι για όλα φταίει η κακή Αριστερά και τα χθόνια συνδικάτα...

Φταίει κι ο Χατζηπετρής...

Ο Ανέστης και το Πολιτικό Ον αναφέρθηκαν διαδοχικά στην δημοσκοπικά παρατηρούμενη αύξηση των ποσοστών του ΛΑΟΣ και συμπλήρωσαν τους προβληματισμούς τους σχετικά με αυτή την άνοδο, αλλά και τον ενδεχόμενο ρόλο που η Αριστερά έχει παίξει. Ως συνήθως, τα ποστ ήταν καλογραμμένα και προκάλεσαν το έντονο ενδιαφέρον μου, καθώς οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και στην Ευρώπη δείχνουν να καθορίζουν σήμερα σε τεράστιο βαθμό το μέλλον όλων μας.

Ωστόσο, σύντροφοι καλοί και αγαπημένοι, διαφωνώ. Έχω μια διαφορετική ερμηνεία για την άνοδο της ακροΔεξιάς στην Ευρώπη και στην Ελλάδα. Αλλά, κυρίως, δεν θεωρώ ότι η Αριστερά ευθύνεται για όλα τα στραβά καρβέλια. Ούτε για το σεισμό στην Ιαπωνία. Ούτε για την τρύπα του όζοντος. Αλλά, ας το συζητήσουμε, 'νταξ';

Πρωτίστως, ανασύροντας από τη μνήμη μου κάτι παλαιότερες αναλύσεις δημοσκοπήσεων, αν θυμάμαι καλά, ο ΛΑΟΣ παίρνει ψηφοφόρους κυρίως από τη ΝΔ (αρχικά από τους ξενερωμένους λαϊκοδεξιούς από την πολιτική του Κέντρου του Καραμανλή, τώρα και από τους φιλελεύθερους...) και το ΠΑΣΟΚ (ο Καρατζαφέρης "γράφει" καλά στο μυαλό των παραδοσιακών ΠΑΣΟΚων του λεγομένου πατριωτικού ΠΑΣΟΚ), καθώς και κάτι ψιλολοΐδια από το ΚΚΕ (κυρίως ψηφοφόρους της Λιάνας).

Η παραδοσιακή Αριστερά της χώρας ("ορθόδοξη", "ανανεωτική" και "κινηματική") βγάζει φλύκταινες μπροστά στο ΛΑΟΣ και οι ψηφοφόροι της θα προτιμούσαν να πιουν ένα τενεκέ ρετσινόλαδο, παρά να στηρίξουν σχήματα που γι' αυτούς αποτελούν κανονικό ανάθεμα. Αλλά και ο ΛΑΟΣ κάθε τόσο φροντίζει να χτυπάει -κάτω από τη ζώνη, συνήθως- τα κόμματα της Αριστεράς, καθώς τα θεωρεί μείζονες αντιπάλους του και ξέρει ότι ποτέ δεν θα μπορέσει να τα φέρει στα νερά του, όπως έκανε, π.χ., μετά τις ευρωεκλογές του 2009 με τη ΝΔ, την οποία εξανάγκασε να υιοθετήσει το σύνολο της ατζέντας του.

Από την άλλη, όμως, υπάρχει η άποψη ότι ο κόσμος στρέφεται προς την άκρα Δεξιά επειδή η Αριστερά δεν προβάλλει λόγο πρακτικό/οραματικό και αρκείται σε καταγγελίες και αρνήσεις. Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι μια σωστή προσέγγιση (δεν είναι, η Αριστερά, πάρά τα προβλήματά της, έχει ορισμένες πολύ καλές ιδέες), τότε, με την ίδια λογική, η ΝΔ θα έπρεπε να είχε χάσει τεράστια ποσοστά ψηφοφόρων, καθώς αυτηνής ο λόγος κι αν είναι κενός ιδεών (μηδενισμός του ελλείμματος σε 18 μήνες, anyone?...) και το ΠΑΣΟΚ θά'πρεπε να έχει σχεδόν εκμηδενιστεί. Αντιθέτως, τα δύο μεγάλα κόμματα διατηρούν ποσοστά υψηλά και οι προβολές τους σε ενδεχόμενο εκλογικό αποτέλεσμα δείχνουν -για την ώρα- αυτοδύναμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Ωστόσο, ο τρίτος λόγος για τον οποίο ανεβαίνει η ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι ότι τα ΜΜΕ την έχουν αγκαλιάσει, σχεδόν ερωτικά. Ο Καρατζαφέρης και ο Άδωνις έχουν μετατραπεί σε κανονικούς τηλεστάρ, όχι μόνο στο Alter για τους τζερτζελέδες, αλλά και στα "σοβαρά" κανάλια. Αστικά έντυπα "χτίζουν" αγιογραφίες ανερυθρίαστα και ξεδιάντροπα. Και τόνοι μελανιού χύνονται σχετικά με το αν ένας τύπος που προ ολίγων ετών θεωρείτο στην καλύτερη περίπτωση περιθωριακό στοιχείο θα μεταπηδήσει από το ΛΑΟΣ στην ΝΔ ή θα γητευτεί από τον "φιλελευθερισμό" της Ντόρας. Λέγε-λέγε, ε, πάντα κάτι θα μείνει. Ρε παιδιά, φταίει και γι' αυτό η Αριστερά; Δεν το νομίζω.

Εν κατακλείδι, νομίζω ότι η Αριστερά εμφανίζεται μπερδεμένη, αμήχανη και ανεπαρκής να συνθέσει και να προβάλλει γνήσια προοδευτικό λόγο και ιδέες. Το γιατί είναι μια συζήτηση που μπορεί να γίνει, αλλά είναι μεγάλη. Ωστόσο, όχι μόνο δεν έχει παίξει έστω και τον παραμικρό ρόλο στην άνοδο της ακροδεξιάς, αλλά πιστεύω ότι αποτελεί ένα από τα τελευταία στόματα που επιμένουν να την καταγγέλλουν, σε μια εποχή που όλοι οι υπόλοιποι δείχνουν να μην τολμούν να της αρνηθούν τίποτα.

Άντε, και καλή τύχη μάγκες...

Όπως λέμε, Fight Club

Επειδή το τελευταίο διάστημα γίνεται πολύς ντόρος για τις Συνόδους Κορυφής των χωρών της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., θα ήθελα να θέσω προς συζήτηση ένα ζήτημα που με απασχολεί εδώ και πολύ καιρό. Αυτό, δηλαδή, του σοβαρού διχασμού που παρουσιάζει η ευρωπαϊκή Δεξιά και που οδηγεί την Ευρώπη σε ένα κάρο αδιέξοδα.

Πρωτίστως, θέλω να αναφέρω ότι, παρά το γεγονός ότι τη Δεξιά, γενικώς, δεν την πολυπάω, παραδέχομαι ότι στο παρελθόν -σε ευρωπαϊκό επίπεδο, έτσι; Στην Ελλάδα, η Δεξιά ζει ακόμα στην εποχή των κοτζαμπάσηδων- προώθησε σε μεγάλο βαθμό το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο και παρουσίασε προτάσεις και θέσεις που ήταν και σημαντικές και ορθές.

Επίσης, θέλω να πω πως η παραδοσιακή Δεξιά ήταν πάντα κάπως σαν ένας "πατερούλης": έβλεπε το Κράτος ως κτήμα της και τους πολίτες τους αντιμετώπιζε με πατερναλισμό. Άλλωτε προστατεύοντάς τους κι άλλωτε τιμωρόντας τους, όπως κάνεις σε παιδιά που πρέπει να μάθουν να εντάσσονται σε κοινωνίες. Εντάξει, αυτό το στυλ διακυβέρνησης δεν είναι το καλύτερο, όμως, τέλος πάντων, δεν ήταν και το χείριστο.

Και μετά ήρθε η Θάτσερ.


Κάπου εκεί, η Δεξιά αλώθηκε από τους νεοφιλελεύθερους και το πράμα στράβωσε χοντρά. Η Δεξιά σταδιακά έπαψε να είναι ο πατερούλης που μας προστάτευε και έγινε ένας άκαρδος γονιός που πέταγε τα παιδιά του έξω από το σπίτι, μπορούσαν-δε μπορούσαν να ζήσουν μόνα τους. Επίσης, κρατούσε για πάρτη της το εξοχικό, αλλά τη βασική κατοικία την έδινε κοψοχρονιά σε ξένους, διότι αυτή δεν μπορούσε άλλο να τη συντηρεί.

Σταδιακά, τα δεξιά κόμματα και οι δεξιές κυβερνήσεις άρχισαν να συμπεριφέρονται στα ευρωπαϊκά κράτη σαν stockholders σε επενδυτική τράπεζα των ΗΠΑ. Η παραδοσιακά λαϊκή πολιτική της Δεξιάς υποκαταστάθηκε από σκληρό νεοφιλελευθερισμό και οι παραδοσιακοί Δεξιοί πολιτικοί άρχισαν να θεωρούνται λιγάκι ως γραφικοί, που τολμούσαν ακόμα να μιλούν για κοινωνικό κράτος και για εργασιακά δικαιώματα και τα τοιαύτα.

Σημειώνω εδώ ότι, ακριβώς επειδή το μοντέλο αυτό φάνηκε να πετυχαίνει (υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης, μειωμένη ανεργία, μεγάλη κατανάλωση, κλπ), το υιοθέτησαν και οι Σοσιαλδημοκράτες που τη δεκαετία του '90 ως τις αρχές της δεκαετίας του '00 κυβέρνησαν στην Ευρώπη και συνετέλεσαν κι αυτοί στο να φθάσουμε στα σημερινά σκατά.

Διότι, το ΚΚΕ έχει δίκιο όταν λέει ότι οι οικονομικές κρίσεις δεν είναι συμπτώματα, αλλά εγγενή στοιχεία του καζινοκαπιταλισμού που πρεσβεύουν οι λάτρεις του Μίλτον και της Μάγκι. Όταν υιοθετείς τις απόψεις περί "μικρού κράτους", "λιγότερων ρυθμίσεων", "μεγαλύτερης ελευθερίας στις αγορές" και "αυτορρύθμισης των αγορών", είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι θα καταλήξεις σε κρίση: ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός δεν καταλαβαίνει από συγκράτηση και αυτοέλεγχο.

Κάπως έτσι, φθάνουμε στο σημερινό ζητούμενο που δεν είναι άλλο από αυτό: υπάρχει κρίση χρέους στην Ευρώπη. Αυτή η κρίση μπορεί να αντιμετωπιστεί με δύο τρόπους. Ή με ρυθμιστικές διατάξεις που θα επιβληθούν εκ των άνω, με την ελπίδα ότι η εφαρμογή τους θα περιορίσει την κρίση. Ή με πιο ριζικές λύσεις, όπως η ελεγχόμενη αναδιάρθρωση των χρεών και η συνολική αναδόμησή τους, ώστε να γίνουν ξανά ελεγχόμενα, μαζί με ρυθμίσεις για αποτροπή παράλογων ελλειμμάτων.

Κάπου εδώ αρχίζει και το Fight Club της Ευρωπαϊκής Δεξιάς. Όποιος διαβάσει το κείμενο των συμπερασμάτων της συνόδου του ΕΛΚ, δε θα δυσκολευτεί να καταλάβει ότι, ε, ένα ψιλοσφάξιμο έπεσε στη συνεδρίαση, καθώς το κείμενο βρίθει γενικοτήτων και ευχολογίων και άλλων τέτοιων χαριτωμενιών. Είναι προφανές ότι η "συμφωνία" στην οποία κατέληξαν κάθε άλλο παρά τέτοια ήταν.

Γιατί; Κατά την άποψή μου, διότι στην κρίσιμη φάση που βρισκόμαστε, οι Δεξιοί κοντράρονται μεταξύ τους. Από τη μία μεριά, οι "παραδοσιακοί" έχουν ψυλλιαστεί ότι μια νέα κρίση -που έρχεται, μην έχουμε καμία αμφιβολία...- δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με "Σύμφωνα Ανταγωνιστικότητας" και με "Μηχανισμούς Σταθερότητας" που μόνο στήριξη δεν παρέχουν, και ζητούν πιο ολοκληρωμένα μέτρα (ευρωομόλογα, διά της πλαγίας αναδιαρθρώσεις, έλεγχο στον τραπεζικό κλάδο, κλπ). Και από την άλλη, οι "νεοφιλελεύθεροι" αρνούνται πεισματικά να λάβουν τέτοια μέτρα, υποστηρίζοντας τη λογική του "μικρού κράτους" που δεν θα "στρεβλώνει τις διεργασίες της αγοράς".

Εν ολίγοις, για άλλη μια φορά, η Ευρώπη κινδυνεύει να πληρώσει την αδυναμία της Δεξιάς να ορθώσει το ανάστημά της μπροστά σε όλους εκείνους που ευθύνονται για την κρίση του καπιταλισμού. Όπως οι κρίσεις είναι εγγενείς στον καπιταλισμό, έτσι και η αδυναμία ριζοσπαστισμού είναι εγγενής στη Δεξιά. Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί η ακροδεξιά σηκώνει παντού κεφάλι: αφού η Δεξιά παρατάει τις παραδοσιακές αρχές και ψηφοφόρους της, ε, λογικό είναι αυτοί να κατευθυνθούν προς τα κόμματα που μοιάζουν πιο πολύ με αυτό που κάποτε ήταν, μα πλεόν δεν είναι, η Δεξιά...

Στο μυαλό του νεοέλληνα, pt.III (...το καλό)

Όσο η χώρα βυθίζεται στην κρίση και στην ύφεση και σε όλα τα κακά της μοίρας της, τόσο μια από τις αγαπημένες συνήθειες του Έλληνα έρχεται στην επιφάνεια και κυριαρχεί στο μυαλό πολλών εξ ημών: μιλώ, φυσικά, για τις θεωρίες συνομωσίας που διάφοροι πλέκουν προκειμένου να εξηγήσουν το σημερινό χάλι της χώρας, αρνούμενοι να δουν κατάματα την πραγματικότητα, ότι, δηλαδή, δεν χρειαζόμαστε έξωθεν παρεμβάσεις για να τα κάνουμε όλα πουτάνα, μπορούμε και μόνοι μας, ευχαριστούμε πολύ.

Εδώ και μερικές εβδομάδες έχω "κόψει" να βγαίνω με πολύ κόσμο, καθώς οι αθρώποι αυτοί, όχι μόνο είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι υπάρχει σε εξέλιξη μια τεράστια συνομωσία κατά της Ελλάδας, αλλά, αν κάποιος προσπαθήσει να αντικρούσει τα ούτως ή άλλως έωλα επιχειρήματά τους, αυτόματα κατατάσσεται στους εχθρούς του έθνους. Ωστόσο, για να διασκεδάσομε, αποφάσισα να μαζέψω σε αυτό εδώ το ποστάκιο μερικές από τις πιο δημοφιλείς θεωρίες συνομωσίας που αυτό το διάστημα κυκλοφορούν στη χώρα και να τις συζητήσουμε, ε, τι λέτε; Τό'ξερα ότι θα σας άρεσε η ιδέα. Πάμε, λοιπόν:

Το μυαλό του νεοέλληνα, pt. II

Αναγνώστη μου, πριν από μερικές ημέρες έτυχε να γνωριστώ με στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής που δραστηριοποιείται δυνατά στην Ελλάδα. Πιάσαμε την κουβέντα και, αφού είπαμε διάφορα, ο άνθρωπος αποφάσισε να μου πει τον πόνο του. "Ξέρετε", με ρώτησε, "ποιο είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εταιρεία; Εδώ και χρόνια προσπαθούμε να πείσουμε τους μαγαζάτορες στα νησιά να τα βρουν μεταξύ τους και να κάνουν ομαδικές παραγγελίες, αντί ο καθένας να παραγγέλνει από εμάς μόνος του. Τι δεν τους έχουμε πει: ότι θα έχουν μεγάλες εκπτώσεις, ότι τα μεταφορικά θα κοστίζουν λιγότερο, ότι θα μπορούμε, εκτός από τις εκπτώσεις, να τους κάνουμε και προσφορές, ειδικά σε νέα προϊόντα που θέλουμε να προωθήσουμε... Τίποτα!".

Ομολογώ ότι, δεδομένου ότι από εμπόριο είμαι ημιάσχετος, η ιστορία μου έκανε μεγάλη εντύπωση και τον ρώτησα πού αποδίδει αυτή την -κατά το μάλλον ή ήττον παράλογη- στάση. "Τι να σας πω", μου απάντησε, "δεν ξέρω. Υποπτεύομαι, πάντως, ότι ή φοβούνται ότι κάποιος μεταξύ τους θα τους κάνει λαδιά ή ότι ανησυχούν τι θα γίνει αν μάθει ο κόσμος ότι συνεργάζονται. Άλλη εξήγηση -δηλαδή, που να βρίσκεται στη σφαίρα του λογικού και όχι του μεταφυσικού...- δεν μπορώ να δώσω". Τον ρώτησα, επίσης, μήπως η στάση αυτή προκαλείται από ανταγωνιστές της εταιρείας του. "Μπα", μου είπε απογοητευμένος, "απ' όσο ξέρω, όλοι το ίδιο ζήτημα αντιμετωπίζουν".

Μάλισταααααα... Αυτά είναι τα ωραία. Ο Έλληνας, με το ξακουστό εμπορικό δαιμόνιο -μη χέσω- και την τετράγωνη λογική, συμπεριφέρεται εντελώς παράλογα. Αρνείται εκπτώσεις της τάξεως του 15-25% στις προμήθειές του. Προτιμά να παραγγέλνει λίγα και να τα πληρώνει ακριβά, παρά να "συνεταιριστεί" με άλλους δέκα και να αυξήσει εμμέσως την κερδοφορία του, διατηρώντας τις τιμές ή ακόμα και μειώνοντάς τες. Διότι φοβάται μην του τη φέρει κάποιος από τα "συνεταιράκια" του. Ή διότι θέλει να διατηρήσει την περηφανή ατομικότητά του. Κι αν κανείς νομίζει ότι αυτό συμβαίνει μόνο στην περίπτωση των νησιών, κούνια που τον κούναγε.

Και κάποιοι αναρωτιούνται γιατί σε μια χώρα που έχει σχεδόν ένα εκατομμύριο μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, οκτώ στις δέκα από αυτές λένε ότι τα πράγματα πάνε χάλια και μία στις τέσσερις δηλώνουν ότι πάνε για λουκέτο; Και οι παλαιότεροι θα θυμούνται τι έγινε με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς: μπορεί σήμερα να κατηγορούμε την κομματοκρατία για την ουσιαστική διάλυσή τους, ωστόσο λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε ότι στο σημερινό χάλι οδηγήθηκαν επειδή οι ίδιοι οι αγρότες δεν μπορούσαν να τα βρουν μεταξύ τους -εκτός κι αν υπήρχε λαμογιά στη μέση (τύπου "όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά"), αλλά ακόμα και τότε χαμός γινότουνε.

Δεν θα σε κουράσω άλλο, αναγνώστη μου. Το παρόν ποστάκιο, άλλωστε, δεν είναι τίποτε άλλο από -κατά την άποψή μου- άλλη μια επιβεβαίωση ότι η απαισιοδοξία μου για το μέλλον της Ελλάδας δεν οφείλεται ούτε στο μνημόνιο, ούτε στην Μέρκελ, ούτε στο ΔΝΤ, αλλά στο γαμημένο το μυαλό που οι Έλληνες κουβαλάμε...

Το μυαλό του νεοέλληνα

Όταν ήμανε μικρός και πρωτοάρχισα να χρησιμοποιώ τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ακόμα θυμάμαι τα ξύλινα βαγόνια στον ηλεκτρικό και τα παλιά λεωφορεία Βόλβο...), λόγω που οι γονείς μου μου έμαθαν καλούς τρόπους, άμα έμπαινει ηλικιωμένος στο βαγόνι ή στο λεωφορείο και δεν είχε θέση, σηκωνόμουν και τους την παραχωρούσα. Αυτό κράτησε για μερικά χρόνια, μέχρι που ήλθε το satori, και σταμάτησα να σηκώνομαι, που ο άλλος να είναι ετοιμοθάνατος, που λέει ο λόγος.

Το περί ου ο λόγος satori ήλθε σταδιακά μέσα σε διάστημα μερικών ημερών: άρχισε όταν, ένα βράδυ, εξοντωμένος από σχολείο και φροντιστήριο, γύρναγα σπίτι με τον ηλεκτρικό. Είχε κόσμο και γενικώς δεν υπήρχαν κενές θέσεις. Κοτσωνάτος γέροντας μπήκε στο βαγόνι, διαπίστωσε ότι δεν θα μπορούσε να βολέψει την κωλάρα του και, με ύφος χιλίων παρεξηγημένων καρδιναλίων, μπαστακώθηκε από πάνω μου κι άρχισε να μουρμουράει, αρκετά δυνατά, ώστε να τον ακούω, για τη νέα γενιά που δε σέβεται τίποτα, που δεν έχει τρόπος και τα συναφή. Το παραμύθι κράτησε για δύο (2) στάσεις, οπότε και ο μάγκας κατέβηκε από το τραίνο.

Η αποκάλυψη ολοκληρώθηκε λίγες μέρες αργότερα, όταν επιχειρώ να κατέβω από το τρένο στην Ομόνοια για να πάω στο φροντιστήριο -ήταν στη Σκουφά. Πριν καν προλάβω να βγω από το βαγόνι, γηραιά κυρία, η οποία με μάτι γερακιού έχει σταμπάρει κενή θέση, χυμά ως Αλέξανδρος Νιέφσκι μες στο βαγόνι, κραδαίνοντας εν είδει δόρατος μεγάλη τσάντα, την οποία και καρφώνει στην, εχμ, "οικογένειά" μου. Προφανώς έχασα τη στάση: ο πόνος ήταν τόσο οξύς που διπλώθηκα σα σουγιάς. Η κυρία, από την άλλη, πανευτυχής που βρήκε να καθήσει, ούτε που μου έριξε βλέμμα. Πάλι καλά, θα μπορούσε, εσκεμμένα αυτή τη φορά, να με κοπανήσει που δεν είχα κάνει εγκαίρως στην άκρη για να μπει και να αράξει -κι αυτή- την κωλάθρα της.

Αυτές τις δύο ιστορίες τις θυμάμαι κάθε φορά (δηλαδή, καθημερινά) που χρησιμοποιώ ηλεκτρικό, προαστιακό ή μετρό. Την ώρα, δηλαδή, που ετοιμάζομαι να κατέβω στη στάση μου και δεκάδες άλλα λυκόρνεα -πλέον κάθε ηλικίας- στέκονται μπροστά στις πόρτες, έτοιμα να χυμήξουν μέσα στα βαγόνια και να πιάσουν θέση, εμποδίζοντας ενεργά την έξοδο από το τραίνο. Στην Αττική, δε, και στο Μοναστηράκι συμβαίνει το εξής ημιπαραφρονημένο: όσοι περιμένουν στην αποβάθρα, ξέρουν ότι το τραίνο θα αδειάσει, αφού εκεί τελειώνει το δρομολόγιο. Παρά ταύτα, στέκονται ακριβώς μπροστά στην πόρτα και, μάλιστα, οι περισσότεροι προσπαθούν να μπουν στα βαγόνια πριν οι επιβάτες καταφέρουν να αποβιβαστούν.

Σε γενικές γραμμές, δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολυταξιδεμένο: ωστόσο, αυτό το πράγμα δεν το έχω δει πουθενα. Αυτή την παντελή αδιαφορία -όχι για το καλό του συμπολίτη/συνεπιβάτη/συνανθρώπου, αλλά- για την κοινή λογική. Αυτή τη νοοτροπία "μόνο εγώ να βολευτώ και όλοι οι άλλοι να γαμηθείτε". Αυτόν τον φριχτό εαυτουλισμό, ο οποίος ισοπεδώνει κάθε κανόνα συμπεριφοράς και συμβίωσης στο πλαίσιο μιας κοινωνίας. Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Διότι, νομίζω, αντικατοπτρίζουν πλήρως γιατί φθάσαμε εκεί που φθάσαμε και γιατί είναι πολύ δύσκολο να βγούμε από το βάλτο.

Διότι, όταν κάποιος συνειδητά ισοπεδώνει απλούς, βασικούς κανόνες ανθρώπινης συμπεριφοράς, δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση να συνειδητοποιήσει τις δύσκολες έννοιες της συλλογικής προσπάθειας και του κοινού συμφέροντος. Της πραγματοποίσης θυσιών και αγώνων σε συλλογικό επίπεδο. Αρκείται στη λογική "εγώ να τη σκαπουλάρω και όλοι οι άλλοι να γαμηθούν". Γι' αυτό και δεν ελπίζω σε πολλά. Το μυαλό του νεοέλληνα δεν με αφήνει...

Υ.Γ.: εγώ αναφέρθηκα στα "μικρά". Για τα πιο μεγάλα, δείτε τον Ανέστη και το Ελληνάκι.

Υ.Υ.Γ.: η φωτό είναι από το μετρό του Τόκιο.

Χάλασε...

Γκρρρρρρρρ!!!!

Γμτκρτμ!!!!

Γμτπτνμ!!!

Γμτblggrσςκτgglσς!!!!

Anyway, δυο μέρες τώρα προσπαθώ να αφήσω ένα σχόλιο σε αυτό το post της Τσούγδως, αλλά ο blogger έχει πάρει απόφαση να μη μ'αφήσει να το ανεβάσω. Κρίμα, και ήταν σεντονάκι πρώτης ποιότητος (άμα είναι ν'αφήνεις πρώτο comment, κάν'το να μετράει, thass what my homey says...). Κι έτσι, με αφορμή τη δουλειά ενός άλλου μέλους του κινήματος των μπλόγκερζ, πού'λεγε παλιά ο σ. Αλαβάνος, επιστρέφω με νέο δυναμικό post που γι'άλλη μια φορά θα γράψει ιστορία! Μαζέφτε τα γυναικόπαιδα, το ποστάκιο είναι xxx-rated.

Έχουμε και κλαίμε, λοιπόν. Η συμπαθής Τσούγδω αναφέρεται στις δυσλειτουργίες της κυβέρνησης και στην αδυναμία της να εκφραστεί με ενιαίο λόγο και πνεύμα και πράξεις. Και, παρότι δεν είναι khlysty, για να είναι πάντα σωστή, έχει τα δίκια της. Μόνο που, από την ανάλυσή της λείπουν δύο στοιχεία που, κατ' εμέ, είναι κρίσιμα και καθορίζουν εν πολλοίς τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, δηλαδή από τότενες που οι οξαποδώ του ΔΝΤ και της Επιτροπής μας τον φόρεσαν με το μνημόνιο.

Το πρώτο στοιχείο αφορά στον πολιτικό χρόνο, ο οποίος έχει συμπυκνωθεί σε τρομακτικό βαθμό. Πράγματα που κυβερνήσεις οργάνωναν και εφάρμοζαν σε ορίζοντες τετραετίας και βάλε, τώρα εξελίσσονται μέσα σε ελάχιστους μήνες ή και βδομάδες. Όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι -και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν προετοιμασμένο κι αυτό είναι προφανέστατο, παρά τις λαλακίες που λέγονται ένθεν κακείθεν-, όταν οι εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες που κάνουν τα κομμάτια των Napalm Death να μοιάζουν με ολόκληρες σουίτες, είναι προφανές ότι ένα σοκ, ένα ντουβρουτζά θα τον πάθεις, θες, δε θες.

Προσοχή, δεν δικαιολογώ τους ΠΑΣΟΚοι, που σε μεγάλο βαθμό θέλουν κλωτσές. Απλώς, λέω ότι είναι φυσικό να μην μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα σε μια πραγματικότητα που ξεπερνά ακόμα και φορείς όπως η Ε.Ε. ή και το ΔΝΤ, που υποτίθεται ότι τις κρίσεις τις έχουν για breakfast. Και ερωτώ: μπορούμε να αντικαταστήσουμε άμεσα το πολιτικό προσωπικό της χώρας με cyborgs που θα έχουν ως terminator mission την εκπλήρωση του μνημονίου; Μπααααααααα, δεν το βλέπω, οπότε νομίζω πως ό,τι κυβερνητικό σχήμα κι αν επιλεγεί, πάλι τα ίδια θα βλέπουμε.

Σε δεύτερο, όμως, και πιο κρίσιμο κατά την άποψή μου επίπεδο, το πρόβλημα της δυσλειτουργίας της κυβέρνησης προκύπτει από την ίδια τη φύση της κρίσης, που δεν είναι απλώς οικονομική, αλλά καλύπτει όλο το φάσμα των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα. Θεωρητικά, μια τέτοια κρίση θα μπορούσε να ενεργοποιήσει μετασχηματιστικές διαδικασίες που θα οδηγούσαν τη χώρα σε μια u-turn μνηνειώδους μεγέθους. Ωστόσο, αυτό που εγώ συνεχίζω να βλέπω είναι μια στροφή προς πιο συντηρητικές νοοτροπίες.

Μη σας τρελλαίνει το ξύλο που έφαγε ο Χατζηδάκης ή τα γιούχα στον Παπανδρέου, στον Πάγκαλο ή στη Διαμαντοπούλου ή το κίνημα "δεν πληρώνω, να πα' να μαμηθείτε". Αυτά ενδεχομένως να συνέβαιναν ακόμα και χωρίς μνημόνιο. Δείτε, όμως, τις από κάτω διεργασίες και πείτε μου, ειλικρινά, βλέπετε να προκύπτει σε ορατό χρονικό διάστημα μια εναλλακτική πρόταση/θέση για την Ελλάδα; Σωστά, ούτε κι εγώ. Αντιθέτως, βλέπω μια συσπείρωση γύρω από υφιστάμενους θεσμούς, συνήθως αντιδραστικούς (φαινόμενο Μιχαλολιάκου στο Δήμο Αθηναίων), αλλά τίποτα το νέο. Είναι νωρίς, θα μου πείτε. Ναι, αλλά ο πολιτικός χρόνος τρέχει και οι εξελίξεις υποτίθεται ότι θα ήταν πιο ραγδαίες (δείτε, ως παράδειγμα, την Ισλανδία).

Το να βλέπουμε φαινόμενα απαξίωσης και οργής κατά του πολιτικού συστήματος δεν είναι κάτι το καινούργιο. Αν η μνήμη μου δεν με απατά, από το 2000 και μετά η αδιευκρίνιστη ψήφος στις δημοσκοπήσεις ήταν πάντα πολύ ψηλά ως ποσοστό. Το ζήτημα είναι ότι δεν προκύπτουν εναλλακτικές που θα "καλύψουν" το κενό της πολιτικής τάξεως. Αντιθέτως, οι πολίτες παραμένουν κατακερματισμένοι, μικροπολιτικοί, μικροσυμφεροντολόγοι. Ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα "αν φύγουν αυτοί, τι θα έχουμε;" δεν υπάρχει και ούτε βλέπω να έρχεται. Αντιθέτως, είμαι πεπεισμένος ότι οι όποιες διεργασίες από τα κάτω θα πέφτουν πάντα σε τοίχο.

Όλα αυτά, προφανώς, επιδρούν και στην κυβέρνηση, η οποία βλέπει ότι, σε ένα γήπεδο χάλι μαύρο, είναι αναγκασμένη να παίζει μπάλα μόνη της. Η ΝΔ ελπίζει απλώς στις επόμενες εκλογές να ανακάμψει αρκετά ώστε ο Αντωνάκης να μην αμφισβητηθεί (να κυβερνήσει; Δεν αφήνετε τις λαλακίες τέτοια ώρα...), η Αριστερά βιώνει την αυτιστική επανάστασή της, ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥΜ ζουν με τα δράματά τους, τα συνδικάτα έχουν απαξιωθεί τελείως, τα αντισυνδικάτα αρκούνται σε επιδείξεις δύναμης έναντι των συνδικάτων και ο κόσμος, μουδιασμένος, τρομαγμένος και απο-ενημερωμένος από τους Pretenderηδες, απλώς περιμένει να δει πού θα κάτσει η μπίλια.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το να ζητά κανείς από την κυβέρνηση ένα οργανωμένο σχέδιο, σαφείς απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα και, γενικώς, μια καλή λειτουργία είναι σα να ζητά από ένα συγκεκριμένο νορβηγικό μπλε παπαγάλο να τραγουδήσει το "My Way" α λα Sid Vicious. Αυτό που εγώ περιμένω στην καλή εκδοχή είναι ένα "βλέποντας και κάνοντας", στην κακή ένα "ό,τι κάτσει". Όλες οι καλές προθέσεις έχουν πεταχτεί από το παράθυρο και το σύνολο του πολιτικού κόσμου κρατά την ανάσα του, μήπως και τα πράγματα γίνουν χειρότερα απ' όσο ήδη είναι. Ξέρω, είναι πολύ νιχιλιστικό αυτό, αλλά, μακάρι κάποιος να μου δείξει ότι υπάρχει έστω μια μικρή άλλη εναλλακτική. Ειδάλλως, το μόνο που μας μένει είναι να φύγει η Μέρκελ από το προσκήνιο και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες να μας λυπηθούν αρκετά, ώστε να μας δώσουν λίγο χρόνο παραπάνω...