Just the facts...

Περιστατικό α: Σάββατο βράδυ, σε νυχτερινό λαϊβάδικο. Πληρώνουμε εισιτήριο εισόδου -οι τρεις από τους τέσσερις, ο τέταρτος ήρθε αργότερα και μπήκε by-, καθόμαστε, παραγγέλνουμε, βλέπουμε το πρόγραμμα, τελειώνει κάποια στιγμή, έρχεται ο σερβιτόρος, μας λέει τη "λυπητερή", πληρώνουμε και ζητάμε απόδειξη. Μας κοιτά σαν να είμαστε ούφο και με τα πολλά μας φέρνει απόδειξη στο ένα τρίτο του ποσού, την πετά σαν μολυσμένη με άνθρακα επιστολή στο τραπεζάκι και φεύγει επιδεικτικά.

Περιστατικό β: πηγαίνω σε μεγάλο κατάστημα ηλεκτρονικών για να πάρω φορτιστή για το κινητό μου. Η τιμή στο ταμείο διαφέρει από την τιμή στο ράφι κατά τρία ευρώ. Φυσικά, ρωτάω γιατί αυτή η διαφορά. Απάντηση; "Ε, η σωστή τιμή είναι αυτή του ταμείου". Επιστρέφω τον φορτιστή και ζητώ να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο για το περιστατικό. Μετά από ένα τέταρτο αναμονής ("είναι απασχολημένος τώρα, θα έρθει σε λίγο να σας μιλήσει") αποχωρώ, καθώς έχω ήδη αργήσει για δουλειά.

Περιστατικό γ: πηγαίνω σε εστιατόριο-στέκι, όπου τρώω κατά καιρούς και μου αρέσει πολύ. Διαπιστώνω ότι στον κατάλογο, στο χώρο των τιμών, έχει επικολληθεί ταινία που τις έχει αλλάξει ΟΛΕΣ -προς τα πάνω. Σε φάση χαχαχούχα ρωτάω τον σερβιτόρο τι έπαιξε. "Ε, ξέρετε τώρα...", μου απαντά μασημένα. Ο λογαριασμός έρχεται και είναι αρκετά τσιμπημένος.

Βαριέμαι να γράψω άλλα. Λίγο-πολύ, όλοι τα ξέρετε. Και, το ερώτημά μου είναι απλό: ρε γαμώτο, ακούει/βλέπει/παρακολουθεί κανείς καργιόλης από τους ανευθυνοϋπεύθυνους ή, απλώς, αρκούνται να πομφολυγούν στα λόγια και να μας γαμούν ασάλιωτα;;;;;;

(Συγνώμη για τη γλώσσα, αλλά, πλεόν, έχω φθάσει στα όριά μου. Διότι, όλοι ξέρουν τι παίζει κι όλοι κάνουν την κορόιδα...)