Δώστε, ρε, τα λεφτά, να πάμε διακοπές!

Τελικά, τι κατάλαβα από τη Σύνοδο Κορυφής και την απόφαση για "τη δημιουργία μηχανισμού στήριξης" της Ελλάδας και άλλων χωρών-μελών της Ε.Ε. που αντιμετωπίζουν δημοσιονομικά-οικονομικά προβλήματα; Λίγα πράγματα, αν θέλω να είμαι απολύτως ειλικρινής. Δεν κάτάλαβα ούτε κάποιες θριαμβολογίες, αλλά ούτε και την (όποια) μηδενιστική κριτική διατυπώθηκε. Στην ουσία, κατάλαβα ότι έγιναν κάποια πράματα που είναι θετικά και κάποια που είναι αρνητικά.

ΘΕΤΙΚΑ
Κατά την άποψή μου, το πλέον θετικό συμπέρασμα από τη Σύνοδο και τα γύρω-γύρω της είναι ότι η Ένωση, έστω και υπό ασφυκτική πίεση, έστω και εντελώς κουτσά-στραβά, έστω και χωρίς κάτι το συγκλονιστique, κατόρθωσε να δράσει πολιτικά. Να ξεφύγει, έστω λίγο, από τους μονεταρισμούς και την "μπακαλική" των Συνθηκών και να λάβει μια σειρά πολιτικών αποφάσεων (το σχέδιο στήριξης, η απόφαση της ΕΚΤ για τα ομόλογα). Δεν είναι μεγάλες και δεν είναι "θαυματουργές", αλλά δείχνουν ότι μπορεί στην Ε.Ε. να αναπτυχθεί ένας πολιτικός διάλογος για το μέλλον και τη μορφή της.

Επίσης, θετικό είναι ότι, έστω και με δυσκολία, έγινε εμφανής μια μορφή αλληλεγγύης μεταξύ των χωρών-μελών της. Ναι, οι όροι της στήριξης είναι επαχθείς, ναι, ουσιαστικά ικανοποιούν περισσότερο την "ορθοδοξία" της Γερμανίας, αλλά, πλέον, υπάρχουν, ενώ πριν από τη Σύνοδο δεν υπήρχε ούτε αυτό το "σωσίβιο". Θεωρώ, δε, ότι, αν στη Γερμανία παρατηρηθούν εκλογικά "στραπάτσα" για την κυβερνητική συμμαχία, είναι πιθανόν να ανοίξει στην Ευρώπη ακόμα περισσότερο ο διάλογος για τέτοιους μηχανισμούς -πάντα υπό σκληρούς όρους, βεβαίως.

Το τρίτο θετικό είναι ότι, επιτέλους, εστάλη ένα ενδιαφέρον μήνυμα στην Ελλάδα: ναι, την ώρα της κρίσης, η Ευρώπη θα βάλει πλάτη. Αλλά, μόνο αφότου η Ελλάδα θα έχει κάνει ό,τι πρέπει για να δείξει ότι αντιλαμβάνεται την κατάστασή της και τη θέση της. Αυτό σημαίνει ότι η κυβέρνηση, θέλει δεν θέλει, θα πρέπει ΚΑΙ το Πρόγραμμα Σταθερότητας να εφαρμόσει κατά γράμμα ΚΑΙ να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης της χώρας (το ζήτημα δεν είναι μόνο η μείωση των ελλειμμάτων, αλλά και η παραγωγή πλούτου για την αποπληρωμή του χρέους). Μικρή ελπίδα, λοιπόν, για ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο.

ΑΡΝΗΤΙΚΑ
Τίποτα απ' όσα έγιναν στη Σύνοδο και γύρω από αυτή δεν ήταν αληθινά μεγάλο. Ακόμα και το σχέδιο στήριξης μοιάζει περισσότερο με αποτέλεσμα κοπτοραπτικής και λιγότερο με "παιδί" ισχυρής πολιτικής βούλησης. Δεν είναι τυχαίο ότι μεγαλύτερη σημασία είχε η ανακοίνωση Τρισέ για τα ομόλογα, παρά αυτό καθαυτό το σχέδιο στήριξης. Η πρώτη έδειχνε σαφή πολιτική βούληση -και ένα αρκετά δυνατό "fuck you" στους διάφορους οίκους αξιολόγησης-, ενώ το δεύτερο, απ' όσο μπορούμε να ξέρουμε, ήταν αχαμνό και δύστροπο.

Η επιμονή της Γερμανίας για παρουσία του ΔΝΤ μόνο ως θετική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Διότι δείχνει ότι, παρά τα μύρια όσα προβλήματα έχουν προκληθεί, η Γερμανία δεν μπορεί να απαγκιστρωθεί, έστω και λίγο, από τη δημοσιονομική "ορθοδοξία" της. Όμως, το ευρώ, όσο παραμένει εγκλωβισμένο στο "ζουρλομανδύα" των Συνθηκών, τόσο θα χάνει ισχύ έναντι των ανταγωνιστικών του νομισμάτων. Μερικές φορές, είναι καλύτερο να οπισθοχωρείς για να ανασυνταχθείς, παρά να συνεχίζεις την επιθετική πολιτική η οποία εμφανώς σου κοστίζει.

Τέλος, πολύς κόσμος στην Ελλάδα δείχνει να μην καταλαβαίνει ότι το αποτέλεσμα της Συνόδου δεν αίρει τις δικές μας αμαρτίες. Οι δηλώσεις των πολιτικών κομμάτων μετά τη συμφωνία για το σχέδιο στήριξης μου δείχνουν απέραντο λαϊκισμό και απροσμέτρητη βλακεία. Ούτε κερδίσαμε, ούτε χάσαμε. Απλώς, οι κανόνες έγιναν λίγο -ελάχιστα- πιο ευνοϊκοί για εμάς. Ωστόσο, ακόμα είμαστε πίσω στο σκορ. Και, όπως λένε και οι παλιοί ποδοσφαιριστές, άμα δε βάλεις γκολ, χάνεις το παιχνίδι. Περιμένω, λοιπόν, να δω πώς θα βάλουμε το γκολ...