Ο Obama και τα μεγάλα λάθη (μας)

Ειλικρινά με εκπλήσσει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται (και) στην χώρα μας η εκλογή Obama στην προεδρία των ΗΠΑ. Είτε με παραλήρημα χαράς, είτε με επιφυλάξεις και μικροψυχία, οι αντιδράσεις δείχνουν, τουλάχιστον σε εμένα, μια βαθειά άγνοια για το τι πράγμα μιλάμε όλοι μας. Ο σκοπός αυτού του post είναι, λοιπόν, να ξεκαθαρίσει -όσο μπορεί...- ορισμένα πράγματα γύρω από τον Obama και το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Αν μη τι άλλο, μπας και καταλάβουμε γιατί χαιρόμαστε...

Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Κατά πρώτον, η οιαδήποτε σύγκριση της πολιτικής στις ΗΠΑ με αυτή στην Ευρώπη είναι εξαρχής εσφαλμένη. Το πολιτικό σύστημα στην Αμερική έχει τόση σχέση με το ευρωπαϊκό, όση σχέση έχει το λουκάνικο στη Μαβίλη με το hot dog στη Νέα Υόρκη. Για να το κάνω πιο λιανά, ο Obama, ο οποίος θεωρείται "ριζοσπάστης" και κατηγορήθηκε ως οριακά "σοσιαλιστής" στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν ένας μετριοπαθής κεντροδεξιός πολιτικός, που θα ανήκε σε κάποιο από τα συντηρητικά κόμματα (γερμανοί και ιταλοί Χριστιανοδημοκράτες, λαϊκή πτέρυγα της ΝΔ, γάλλοι Γκωλικοί, οι "κεντρώοι" των Tories, κλπ) και θα θεωρούνταν ένας εκφραστής της λαϊκής Δεξιάς, ή, π.χ., ένας μετριοπαθής της "εκσυγχρονιστικής ομάδας" του ΠΑΣΟΚ.

Όμως, για τις ΗΠΑ, όπου η λέξη "φιλελεύθερος" (liberal) αντιστοιχεί με βρισιά σε πολλούς κύκλους, ο Obama αποτελεί μια πραγματική επανάσταση: μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, για αναδιανομή του πλούτου, για ένα Κράτος που θα παρεμβαίνει προς όφελος των πολλών, που θα δίνει κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες, που θα απλώσει ασπίδα προστασίας υπέρ των αδυνάτων. Μιλά για προσπάθεια συνεννόησης με τους εχθρούς και επαναπροσέγγισης με τους "κρυωμένους" φίλους και συμμάχους από την ό,τι-γουστάρω-κάνω πολιτική του Bush. Σε μια χώρα όπου το άτομο θεωρείται ως η βασική κοινωνική μονάδα, το να μιλά κάποιος για συλλογικότητες είναι κάτι παραπάνω από ανήκουστο: είναι επαναστατικό.

Γι' αυτό και "την πέφτω" σε όλους όσοι κρίνουν τον Obama: το κάνουν κρίνοντας εξ ιδίων και όχι με βάση τον τόπο, το χρόνο και την κοινωνία που επέτρεψε σε έναν αδυνατούλη μαυρούκο από το πουθενά και το παντού (πατέρας Κενυάτης, μάνα λευκή, πατριός αλλού, μεγάλωσει στη Χαβάη, ανδρώθηκε στο Σικάγο, θέλετε κι άλλα;...) να γίνει ηγέτης της. Ναι, τον βοήθησε και το μεγάλο κεφάλαιο (όμως, μαλάκες, το ξέρουμε, η ίδια η κυβέρνηση αποκαλύπτει ποιοι είναι οι χρηματοδότες των υποψηφίων. Εδώ;... Άσε, καλύτερα), ναι, στην κυβέρνησή του θα είναι και Ρεπουμπλικάνοι, ναι, δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο εν μία νυκτί.

Όμως, ο Obama φέρνει στην Αμερική έναν "αγέρα πεχλιβάνη", που πριν από λίγα χρόνια έμοιαζε αδύνατον να φυσήξει στη χώρα που έχει κάνει μείζον ζήτημα τις αμβλώσεις και το αν ο Δαρβίνος πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Θα κάνει και λάθη, θα λάβει και αποφάσεις που θα φαίνονται παράλογες και επικίνδυνες, θα έχει και "συντηρητικές" στροφές και ζεϊμπεκιές. Όμως, το όραμα που φέρνει στη χώρα του και, διά της επαγωγικής μεθόδου, στον υπόλοιπο κόσμο -ότι οι άνθρωποι μετράνε, ότι κανένα λόμπι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ότι πρέπει να υπάρχει λογοδοσία και δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, ότι, ρε, γαμώτο, καμιά καργιόλα Lehman Bros. δεν μπορεί να γίνει τροχοπέδη για τον ανθρωπισμό- είναι τόσο μεγάλο και τόσο σημαντικό που, ακόμα και μισό να μείνει, θα αφήσει μια τεράστια κληρονομιά.

Δεν πετάω στα σύννεφα. Ο Obama στην Ευρώπη θα ήταν -κατά πάσα πιθανότητα- μια μετριότητα. Όμως, εκεί που βρίσκεται και τα όσα οραματίζεται είναι πιο μεγάλα απ' όσο μπορούμε να φανταστούμε. Γι' αυτό κι εγώ αρνούμαι να μικρονοήσω στην παρούσα φάση.

Υ.Γ.: για παραπάνω -και πιο εμπεριστατωμένη- άποψη για το τι πρεσβεύει ο Obama, δείτε εδώ κι εδώ... Τα λένε καλύτερα ακόμα κι απ' τον Khlysty!