Grumpy old men...

Αλέκος Αλαβάνος: "Είναι θετικό ότι κλείνει η σκοτεινή περίοδος Μπους. Είναι θετικό ότι ένας Αφροαμερικάνος γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι θετικό ότι υπάρχει ελπίδα και στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Όμως η Αμερική παραμένει μια υπερδύναμη σε κρίση και παρακμή, με ακραία στοιχεία επιθετικότητας. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι και κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα για μεγάλους αγώνες για την ειρήνη και την προκοπή του κόσμου".

Αλέκα Παπαρήγα: "Μετά το σαξόφωνο του Κλίντον, έρχεται το χρώμα του Ομπάμα να λύσει ζητήματα. Δυστυχώς δεν λύνονται τα προβλήματα ούτε με το χρώμα του δέρματος, ούτε με το ύφος. Αυτοί που ψήφισαν τον Ομπάμα οπωσδήποτε εκφράζουν δυσαρέσκεια και εκφράζουν ένα αίτημα κάποιας αλλαγής. Ωστόσο, σε πολύ λίγο χρόνο θα έχουν απογοητευτεί και αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι το που βρίσκεται το εργατικό κίνημα".

Επιφυλακτικό το πρώτο σχόλιο, "πικρόχολο" το δεύτερο. Και τα δύο, όμως, τόσο εκτός πραγματικότητας, που είναι να σε πιάνει πονοκέφαλος. Σε μια στιγμή ελπίδας για τον πλανήτη και για το μέλλον, αυτά τα σχόλια -ιδίως, δε, της κ. Παπαρήγα- δεν είναι "ρεαλιστικα": είναι κακότροπα και φοβικά. Κρίμα, καπετάνιο...

(τη φωτο την "δανείστηκα" από το flickr...)