Ο θρίαμβος του "λογιστάκου"

Ο Gordon Brown δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής πολιτικός: ούτε στη Βρετανία, ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν διαθέτει το "χάρισμα" του προκατόχου του, Tony Blair, δεν είναι και πολύ καλός ρήτορας, είναι και Σκωτσέζος (...όχι ακριβώς πλεονέκτημα για τους Βρετανούς) και, το τελευταίο διάστημα, είδε κι έπαθε να κρατήσει τη θέση του πρωθυπουργού, καθώς ακόμα και το ίδιο του το κόμμα (Εργατικοί) είχε "στασιάσει" εναντίον του, ενώ το κόμμα των Συντηρητικών "ρίχνει στα αυτιά" στους Εργατικούς στις δημοσκοπήσεις. Πριν από μερικές εβδομάδες, ο κ. Brown ήταν "τελειωμένος".

Σήμερα, ο κ. Brown αντιμετωπίζεται κάπως σαν ο Μεσσίας της οικονομίας. Όταν η οικονομική κρίση άρχισε να χτυπά αδιακρίτως, όταν οι απανταχού οικονομολόγοι κοιτούσαν τις αγορές να καταρρέουν χωρίς να μπορούν να προτείνουν κάτι για την αναστροφή της κατάστασης, όταν στις ΗΠΑ το οικονομικό επιτελείο έμοιαζε να ψάχνει βελόνα στα άχυρα και να κινείται σπασμωδικά, ο Brown και ο υπουργός Οικονομίας της Βρετανίας Alistair Darling αποφάσιζαν να κινηθούν δυναμικά και να λάβουν μέτρα που θα είχαν ως αποτέλεσμα την αποτροπή της μεγέθυνσης της κρίσης στην χώρα τους. Όχι απλώς αναχώματα, αλλά αληθινά οχυρώματικά έργα.

Ο Νομπελίστας, πλέον, Οικονομολόγος Paul Krugman, εξηγεί καλύτερα από εμένα τις κινήσεις του Brown και την αξία τους. Τώρα, δεν ξέρω αν υπάρχουν νέες δημοσκοπήσεις στη Βρετανία που να δείχνουν την δημοτικότητα του Brown μετά τα μέτρα που έχει λάβει. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι με την όλη στάση του απέδειξε ότι ένας "αντιmediaκός" πρωθυπουργός, με σχέδιο, ιδέες και, κυρίως, την αποφασιστικότητα να εφαρμόσει αυτά που σκέφτεται, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, είναι πολύ καλύτερος από ένα πιο "φωτογενή", αλλά λιγότερο πολιτικό πρωθυπουργό...

Sarah Palin, Metallica, Κ. Καραμανλής: ο θρίαμβος της "μηδενικής προσδοκίας"

Μετά το τέλος του debate των υποψηφίων αντιπροέδρων των ΗΠΑ, Joe Biden (Δημοκρατικοί) και Sarah Palin (Ρεπουμπλικάνοι), οι οπαδοί του G.O.P. πανηγύριζαν και μίλαγαν για θρίαμβο της Κυβερνήτου της Αλάσκα: προσοχή, όχι επειδή κατόρθωσε να "κερδίσει" τον αντίπαλό της -αυτό έμοιαζε σχεδόν αδύνατο. Ούτε επειδή η παρουσία της στο debate ήταν ισχυρή και έδωσε πόντους στο δίδυμο McCain - Palin. Αλλά, μόνο και μόνο, επειδή δεν έκανε κάποια μαλακία, η οποία θα έβαζε σε (ακόμα μεγαλύτερους) μπελάδες την ήδη προβληματική εκστρατεία του McCain. Εκπληκτική λογική: δεν τα έκαν σκατά, άρα νίκησε. Δεδομένων, πάντως, των εξαιρετικά χαμηλών προσδοκιών που είχαν αναπτυχθεί πριν το debate, μπορεί κανείς να πει ότι η κ. Palin, ε, δεν τα πήγε κι άσχημα.

***

Με πέντε χρόνια "κενό", μετά το αβυσσαλέα κακό "St. Anger", οι Μetallica επιστρέφουν με τον ένατο στούντιο δίσκο τους με τον (άθλιο, κατά τη άποψή μου) τίτλο "Death Magnetic". Θεωρώ ότι ο τεράστιος μηχανισμός πίσω από το brand που ονομάζεται Metallica θα πρέπει να αναστέναξε με ανακούφιση, όταν είδε τις πρώτες κριτικές για το δίσκο και διαπίστωσε ότι είναι θετικές. Δεδομένης της πάνδημης καταδίκης του "St. Anger", αλλά και του τεράστιου hype που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του "Death Magnetic", δεν είμαι σίγουρος ότι οι πανηγυρισμοί είναι σωστοί: ο δίσκος είναι μετριότατος και δεν αγγίζει ούτε καν το "μαύρο άλμπουμ" του 1991. Απλώς, δεδομένων των χαμηλών προσδοκιών που οι Metallica είχαν δημιουργήσει τα τελευταία σχεδόν 17 χρόνια, οτιδήποτε ξεπερνούσε το χάλι του "St. Anger", θα κέρδιζε δάφνες.

***

Μετά την τραγική παρουσία του κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ -όπου υπερασπίστηκε υπουργό που φοροδιέφευγε, κάλυψε άλλο που εμπλέκεται σε υπόθεση δωροδοκίας και ξεκαθάρισε ότι "μη μου το Θόδωρο τάραττε"-, υπάρχει αρκετός κόσμος που έχει αναθαρρήσει με τις τελευταίες εμφανίσεις του πρωθυπουργού στην Κ.Ε. της ΝΔ, στο Υπουργικό Συμβούλιο και στην ΟΝΝΕΔ. Όμως, τι ακριβώς έκανε ο κ. Καραμανλής; Απείλησε ευθέως όποιον διαφωνεί με τη στάμπα του αποστάτη, κάλεσε τους υπουργούς να κάνουν και κά'να ρουσφέτι και μας απείλησε όλους με συνέχιση των μεταρρυθμίσεων. Είναι όλα αυτά λόγοι για να πανηγυρίζει κανείς; Ε, δεδομένης της "καταστροφής" της ΔΕΘ, ακόμα και το ελάχιστο μπορεί να παρουσιαστεί ως κάτι, αν συγκριθεί με το τίποτα.

Τελικά, είναι καλό πράγμα οι χαμηλές προσδοκίες: σου δίνουν φτερά...

The buck stops... where?*

Εδώ και μερικές μέρες θέλω να γράψω κάποια πράγματα για το χάλι που μας περιτριγυρίζει, όμως, ειλικρινά, αισθάνομαι αδυναμία και αηδία: για τη λογική "πονάει Τατούλης, κόψει Δαϊλάκη", για τη μαλακία "η ελληνική οικονομία δεν κινδυνεύει από την κρίση" (φαντάζομαι ότι τα ίδια μπορεί να πίστευαν και οι Νορβηγοί...), για το γεγονός ότι συζητάμε για το αν ο Καραμανλής θα διαγράψει κι άλλο βουλευτή και θα πάμε σε εκλογές (και όχι για το αν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική στο μπάχαλο που έχουν δημιουργήσει τα "golden boys", αλλά, Βύρωνα, όταν έπρεπε να μιλήσεις γι' αυτά, έλεγες για "στρατηγούς ανέμους" και για "ασύμμετρες απειλές"...), για τις κινήσεις που θα κάνει ή δεν θα κάνει ο Καραμανλής, για την ατολμία του ΠΑΣΟΚ, για τη βλακεία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (απορώ πώς ο Αλαβάνος την πάτησε και έπεσε στην παγίδα του cue)... για όλα αυτά και κάμποσα άλλα.

Αν κάποιος έχει όρεξη να σχολιάσει, ας το κάνει. Εγώ, πάντως, από αύριο θα γράφω μόνο για μουσική και για βιβλία. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τη βλακεία που μας καταπλακώνει...

*: παραφράζω μια φράση του Harry Truman, περί ευθύνης...