Περί ευθύνης

Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τη λαλακία που έχει κυριαρχήσει τις τελευταίες ημέρες στα ΜΜΕ και σε διάφορα blogs:

Ο Δένδιας έχει ΑΠΟΛΥΤΗ πολιτική ευθύνη για την απόδραση των Παλαιοκώστα και Ριτζάι από τον Κορυδαλλό. Και έχει αυτή την απόλυτη πολιτική ευθύνη -και, άρα, όφειλε, αν είχε τσίπα, να παραιτηθεί...- διότι:
-το Κράτος έχει συνέχεια και, ως εκ τούτου, ο Δένδιας είναι εξίσου υπεύθυνος με τους προκατόχους του. Πόσο μάλλον, όταν είναι της ίδια κυβέρνησης.
-είναι ένα μήνα υπουργός. Τι έκανε ως τώρα; Aναδιακοσμούσε το γραφείο του; Και, τελικά, πόσο χρόνο χρειάζεται ένας υπουργός για να ενημερωθεί για το χαρτφυλάκιό του; Κά'να εξάμηνο; Δηλαδή, αν εγώ πάω σε νέα δουλειά, θα πω ότι για κά'να μήνα δε δουλεύω, διότι πρέπει να ενημερωθω; Θα γελάνε και τα τασάκια...
-πόσα μείζονα θέματα έχει να αντιμετωπίσει ο υπουργός Δικαιοσύνης; Και, αν το σωφρονιστικό σύστημα δεν είναι #1 μείζον θέμα, τότε ποιο είναι; Η προσευχή στο ΣτΕ;

Βεβαίως, οι ΠΑΣΟΚοι φρόντισαν να χάσουν και πάλι το δάσος: επικεντρώνοντας όλα τα πυρά τους στην πολιτική ευθύνη (την οποία η ΝΔ έχει προ πολλού ξεχάσει ή απορρίψει ως έννοια), ξέχασαν να μιλήσουν για τις αντικειμένικές ευθύνες που έχουν οι υπάλληλοι των φυλακών. Διότι, αν δεν είναι συνεργοί των δραπετών, τότε είναι άχρηστοι, καθώς όφειλαν να κάνουν κάτι, ώστε η ιστορία να μην επαναληφθεί ως φάρσα. Και η διακριτική κάλυψη που τους παρέχει το κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης, μόνο καλό δεν κάνει.

Τέλος, προς διάφορους Πρετεντέρηδες και λοιπά όντα: η από καθέδρας (ή τηλεοπτικού παραθύρου) πρό(σ)κληση για δολοφονία είναι ποινικό αδίκημα -νομίζω χαρακτηρίζεται ως έγκλημα- και τιμωρείται. Όπως επίσης, είναι αδίκημα η παράβαση του τεκμηρίου της αθωότητας. Γι' αυτό, μαζευτείτε. Δεν σας ορίσαμε ακόμα δικαστές Dredd ή Predd, που λέει και μια ψυχή...

Περί απειλών και τρόμου...

Κατ' αρχάς, θα ήθελα να πω ότι τα φαινόμενα βίας και απειλών κατά συγκεκριμένων ομάδων εργαζομένων του τελευταίου διαστήματος, δεν τα θεωρώ "τρομοκρατία", αλλά κατσαπλιαδισμό του χειρίστου είδους. Άλλωστε, ο Asimov το έχει γράψει καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα να το πω εγώ: "Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο του ανίκανου".

Πέραν αυτού, θεωρώ ότι ο τρόπος συμπεριφοράς των κουμπουροφόρων κατσαπλιάδων που αυτοαποκαλούνται ως "τρομοκράτες" -και ο οποίος λίγο διαφέρει από τις "παγίδες" που στήνουν χουλιγκάνια σε αντίπαλα χουλιγκάνια, απλώς στην περίπτωση αυτή πέφτει μόνο ξύλο...- είναι ενδεικτικός του βαθμού κατάπτωσης που έχει περιέλθει συνολικά η ελληνική Πολιτεία.

Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, ουδείς υπουργός βγαίνει πανικόβλητος και μιλά για "εχθρούς της δημοκρατίας" κι άλλα τέτοια γραφικά. Η δημοκρατία δεν απειλείται από τέτοια πράγματα -αν, βεβαίως, είναι δυνατή και εμπεδωμένη στις συνειδήσεις των πολιτών της. Αντιθέτως, σε μια τέτοια Πολιτεία, αμέσως μετά την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος, οι αρμόδιοι αναλύουν τους λόγους εμφάνισης του φαινομένου, εντοπίζουν τις λύσεις και τις εφαρμόζουν.

Όμως, εδώ ένας Παλαιοκώστας κάνει "ρόμπα" ολόκληρο το σωφρωνιστικό σύστημα, δυό ομάδες χουλιγκάνων δίνουν ραντεβού για να πλακωθούν μέρα-μεσημέρι και δεν κουνιέται φύλλο, οι Αρχές οργανώνουν ολόκληρο σχέδιο για τη διεξαγωγή ενός τελικού μπάσκετ, οι νόμοι γίνονται κουρελόχαρτο, ανάλογα με το τι συμφέρει ποιον και πότε, κλπ ad infinitum. Γιατί, λοιπόν, κάποιοι μάγκες με κουμπούρια να μη βγουν στο δρόμο και να πυροβολούν όποιον δεν τους γουστάρει; Μπορεί κάποιος να τους εμποδίσει;

Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που πραγματικά "βρωμάει" σε αυτή την υπόθεση, δεν είναι οι απειλές της όποιας "Σέχτας" προς τους μπάτσους ή τους δημοσιογράφους, αλλά το γεγονός ότι μπορούν να το κάνει με τη βεβαιότητα ότι ουδείς μπορεί να τη σταματήσει. Οι επιθέσεις στο Alter ή στο Α.Τ. Κορυδαλλού δείχνουν, όχι μόνο άγνοια φόβου, αλλά, κυρίως, ένα τρομερό σταρχιδισμό, ότι, τελικά, κανείς δεν μπορεί να τις αποτρέψει και ουδείς πρόκειται να σταθεί εμπόδιο στην εκτέλεσή τους.

Μια κοινωνία τρομαγμένη και εξαντλημένη ηθικά, ένας διάτρητος πολιτικός κόσμος, θεσμοί-κουρέλια, ασυδοσία: υπό αυτές τις συνθήκες, απορεί κανείς για τον τσαμπουκά της "Σέχτας" ή την παγερή αδιαφορία του "Επαναστατικού Αγώνα" για τις συνέπειες μιας έκρηξης 50 κιλών εκρηκτικού σε αστική περιοχή; Ή, για την τρομακτική άνεση με την οποία αυτοί οι άνθρωποι υπόσχονται βία και αίμα;...

Ο δρόμος για την Κόλαση...

Ειλικρινά, κάθε μέρα εκπλήσσομαι όλο και περισσότερο από την ικανότητα του ελληνικού Κράτους να μας εκπλήσσει αρνητικά, παραβλέποντας κάθε φυσική και λογική πράξη και καθιστώντας το αυτονόητο ζητούμενο.

Εντάξει, λοιπόν, έχει έρθει η ώρα να γίνουν έργα στον ΗΣΑΠ (ηλεκτρικό σιδηρόδρομο). Εντάξει, τα έργα σημαίνουν διάφορα προβλήματα στις μετακινήσεις (κλειστοί σταθμοί, καθυστερήσεις των δρομολογίων, κλπ). Εντάξει, ταυτόχρονα γίνονται και έργα στο Μετρό, με αποτέλεσμα ένα μεγάλο κομμάτι του να είναι κλειστό. Εντάξει, δεν κάνουμε τα έργα νύχτα -όπως γίνεται σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο, ώστε να μειώνονται τα προβλήματα στις μετακινήσεις- διότι θα ανέβει το κόστος. ΟΚ, όλα αυτά γίνονται για το καλό μας. Όμως, δεν βρέθηκε ούτε ένας από τους διοικούντες τον ΗΣΑΠ να πει "ρε παιδιά, αφού, γενικώς, θα υπάρχουν προβλήματα λόγω των έργων, δεν καταργούμε για όσο θα διαρκούν αυτούς τους τερματισμούς σε ενδιάμεσους σταθμούς -π.χ. στην Ειρήνη, στην Ομόνοια ή αλλού-, ώστε να αυξήσουμε τα δρομολόγια Πειραιάς - Κηφισιά"; Ούτε ένας;;;;;

Και μετά απορούν όλοι γιατί ο κόσμος βρίζει...

Επανάληψις, μήτηρ φθοράς

Φίλος, πολιτικός επιστήμονας με καλές σπουδές και sympa βιογραφικό, πρόσφατα τά'χε πάρει στο κρανίο με τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας. Ειδικά με τον Καραμανλή, έβγαζε αφρούς απ' το στόμα: "Αν ήμουν στη θέση του, θά'χα διώξει όλο το επικοινωνιακό μου team και όλους όσοι μου γράφουν ομιλίες", έλεγε ο φίλος οργισμένος. Κάτι η φυσική μου περιέργεια, κάτι η ρακή που κουτσοπίναμε, τον ρώτησα τι εννοεί.

Η απάντησή του ήταν πολύ απλή: το τελευταίο διάστημα ο Καραμανλής μοιάζει με κολλημένο δίσκο. Όπου κι αν πάει, όπου κι αν βρεθεί επαναλαμβάνει ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ (τα κεφαλαία για να δείξω ότι ο φίλος ύψωσε τη φωνή του...) ΣΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΟΜΙΛΙΩΝ ΤΟΥ, ΜΕ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΕΞΕΙΣ! ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΟΥΤΕ ΚΟΜΜΑ! ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΟΥΤΕ ΥΦΟΣ! ΟΛΑ ΙΔΙΑ! (ακολούθησε ένα μινι-παραλήρημα, το οποίο και λογοκρίνω για την προστασία των αθώων).

Στην εύλογη απορία μου, δε, γιατί αυτό που κάνει ο Καραμανλής είναι λάθος, μου εξήγησε ότι, άλλο πράγμα είναι το ξεκάθαρο μήνυμα που ένας πολιτικός ηγέτης θέλει να στείλει στην κοινωνία ή στους ψηφοφόρους του, κι άλλο η απλή επανάληψη τυποποιημένων λέξεων και φράσεων διαρκώς και διαρκώς, ad nauseum. Το πρώτο μπορεί να γίνει με διάφορα μέσα και με τη χρήση διαφόρων λεκτικών τρόπων και μεθόδων. Το δεύτερο επί της ουσίας δείχνει πολιτική τεμπελιά και άρνηση να δουλευτεί το μήνυμα: μετατρέπεται σε σανό και δίνεται χύδην στα μηρυκαστικά-πολίτες, μπας και πειστούν.

Ο φίλος συμπλήρωσε ότι ο Καραμανλής φθείρει ένα πολύ ενδιαφέρον μήνυμα-εγχείρημα, επαναλαμβάνοντάς το απαράλλαχτο σε κάθε δημόσια ομιλία του. Ενώ το μήνυμα για ανάγκη ευρείας συναίνεσης στην ακολουθούμενη πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης είναι ένα δυνατό και ουσιώδες μήνυμα, έτσι όπως το διαχειρίζεται επικοινωνιακά ο Καραμανλής και οι συν αυτώ, καταλήγει να ακούγεται: α) ως μια προετοιμασία δικαιολογίας για ό,τι θα επακολουθήσει ("κάνω εκλογές γιατί δεν είχα συναίνεση", "απέτυχα στις προβλέψεις μου γιατί δεν είχα συναίνεση" και άλλες τέτοιες αηδίες) και β) ως άλλο ένα τρικ για να αντιμετωπιστούν οι κυβερνητικές και εσωκομματικές ανεπάρκειες της ΝΔ.

Συμφωνώ απόλυτα με το φίλο. Το μόνο που θα ήθελα να συμπληρώσω είναι ότι ο Καραμανλής ανέκαθεν έτσι ήταν: τα δύσκολα πάντα τον απωθούσαν και πάντα επέλεγε τον ευκολότερο δρόμο για να πορευτεί. Εκχωρώντας ουσιαστικές εξουσίες σε τρίτους (π.χ. Ρουσόπουλο, Σουφλιά), ο ίδιος απλώς φρόντιζε σε τακτά χρονικά διαστήματα να επαναλαμβάνει το μήνυμα-γεύση της εβδομάδας που του παρείχαν οι γύρω του ("νταβατζήδες", "ρετιρέ", "μεταρρυθμίσεις", "χρήσιμος παρά ευχάριστος", "συναίνεση και υπευθυνότητα" κλπ κλπ), χωρίς να πολυζαλίζεται για τις "λεπτομέρειες". Άλλωστε, αν ήταν διαφορετικός, τότε θα μιλούσαμε για έναν άλλο πρωθυπουργό, ενός άλλου κόμματος, σε μια άλλη χώρα, σε άλλη ήπειρο, σε άλλο πλανήτη, σε άλλο σύμπαν...