Δημοψήφισμα και υποκρισια...

Αν υπάρχει κάτι που με προβληματίζει περισσότερο κι από την ανακοίνωση του George για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης της Ελλάδας με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, αυτό είναι οι αντιδράσεις κατά της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, κι όχι μόνο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Από χθες το βράδυ διαβάζω και ακούω συνεχώς για "επικίνδυνες επιλογές", για το γεγονός ότι η χώρα "μπαίνει σε άγνωστα νερά" και για το πόσο "παπατζήδικα" και "μικροπολιτικά" είναι τα όσα σχεδιάζει ο Παπανδρέου, χωρίς, ωστόσο, να βρίσκω ούτε μια αναφορά στο πολιτικό, άρα το ουσιώδες, μέρος της υπόθεσης.

Τι εννοώ; Μα, φυσικά, ότι ουδείς μας λέει γιατί είναι κακό το δημοψήφισμα! Υπενθυμίζω ότι μια από τις κατηγορίες που διαρκώς εκτοξεύονται κατά της κυβέρνησης είναι ότι έβαλε το χώρα στο μνημόνιο και υπό την "κατοχή" του ΔΝΤ, χωρίς να έχει πολιτική νομιμοποίηση για να κάνει κάτι τέτοιο. Υπενθυμίζω, επίσης, ότι το αρχικό μνημόνιο είχε διάρκεια ως το 2013, δηλαδή έληγε μέσα στην τετραετία και, ως εκ τούτου, δεν δέσμευε κανένα άλλο κόμμα: οι εκλογές θα γίνονταν το φθινόπωρο του 2013, το ΠΑΣΟΚ θα έχανε και η όποια κυβέρνηση σχηματιζόταν, θα μπορούσε να ακολουθήσει όποια πολιτική ήθελε εκείνη.

Στη συνέχεια, ήλθε το Μεσοπρόθεσμο, με διάρκεια ως το 2015 και προβλέψεις για ανάκαμψη της οικονομίας από το 2013 και μετά. Αυτό ΔΕΣΜΕΥΕ την επόμενη κυβέρνηση, ωστόσο, θεωρητικά τουλάχιστον, η χωρίς παρεκκλίσεις εφαρμογή του θα της επέτρεπε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας με πολύ μικρότερες υποχρεώσεις απ' όσο η παρούσα κυβέρνηση, η οποία θα έτρωγε και όλη τη λέζα της εφαρμογής αντιλαϊκών και οδυνηρών μέτρων, προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του Μεσοπρόθεσμου. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου, ότι ακόμα κι έτσι, ζήτημα νομιμοποίησης της κυβέρνησης δεν υπήρχε: όλα γίνονταν εντός κοινοβουλευτικού χρόνου.

Ωστόσο, κανείς απ' όσους ολοφύρωνταν για το μνημόνιο και για το πόσο κακό είναι (και, ναι, είναι κακό για την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών), δεν αναφερόταν σε αυτά τα απλά πραγματάκια. Αντιθέτως, κόμματα και συνδικάτα και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος πίεζαν για διάφορες μορφές εκτροπής, είτε αυτές ονομάζονταν πρόωρες εκλογές (τη στιγμή, μάλιστα, που η κυβέρνηση διατηρούσε τη δεδηλωμένη στη Βουλή), είτε παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας (!!!!), ώστε να προκηρυχθούν εκλογές, είτε ακόμα και για βίαιη εξέγερση (η οποία, φυσικά, αποτελεί καραμπινάτη κατάλυση του πολιτεύματος).

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: πριν προχωρήσω, θα ήθελα να πω ότι στα δικά μου ματια, η κυβέρνηση αυτή είχε αποτύχει να εφαρμόσει την πολιτική που είχε συμφωνηθεί με τους δανειστές μας. Από το -ούτως ή άλλως προβληματικό- μνημόνιο και τις αναθεωρήσεις του, τα μέτρα που λαμβάνονταν ήταν εκείνα που προκαλούσαν τη μεγαλύτερη οδύνη στους πολίτες και, τελικά είχαν το μικρότερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Τα οριζόντια μέτρα έδειχναν μια κυβέρνηση χωρίς σχέδιο και στρατηγική και έριχναν μπόλικο καύσιμο στο winter of our discontent, ενώ οι άστοχες προσπάθειες για πολιτική επίλυση των προβλημάτων επιδείνωναν τις συνέπειες για την Ελλάδα).

Και μετά ήλθε η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου. Μια απόφαση η οποία προέβλεπε δέσμευση της χώρας τουλάχιστον ως το 2020, δηλαδή, για δυόμιση κυβερνητικές τετραετίες. Θα ήταν τουλάχιστον παράλογο μια κυβέρνηση -η οποία, όπως όλα δείχνουν, έχει μόνο άλλα δύο χρόνια ζωής- να υποχρέωνε την χώρα να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο δρόμο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα: δεν είχε την πολιτική νομιμοποίηση για να το πράξει. Οπότε, η λύση του δημοψηφίσματος δεν θα έμοιαζε εκτός τόπου: οι ίδιοι οι πολίτες της χώρας θα αποφάσιζαν να επιθυμούν να αποδεχθούν τη δέσμευση αυτή, ή όχι.

Προτού αρχίσουν τα σχόλια, να πω ότι δεν θεωρώ ότι ο George ανακοίνωσε το δημοψήφισμα από δημοκρατική ευαισθησία: όποιος το ισχυριστεί αυτό, λέει πούτσες μπλε καραμελέ μαλακίες. Ο προφανής στόχος του είναι να στριμώξει την αντιπολίτευση και να την υποχρεώσει, είτε να αποδεχθεί τη νέα δανειακή σύμβαση, είτε να πει ξεκάθαρα ότι δεν τη θέλει και να καταθέσει την εναλλακτική της. Διότι, καλέ μου αναγνώστη, αν υπάρχει ένα προϊόν που στην Ελλάδα κυκλοφορεί εν αφθονία (κρίμα που δεν είναι εξαγώγιμο...), αυτό είναι η υποκρισία: εκτός του ΚΚΕ που εξ αρχής τάχθηκε υπέρ της μονομερούς στάσης πληρωμων και της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., ουδείς άλλος μας έχει πει τι ακριβώς υποστηρίζει.

Η ΝΔ συνεχίζει ακόμα και σήμερα να μιλά για -γενικώς και αορίστως-επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου (ποιου; του πρώτου; του δεύτερου; του εξηκοστού τρίτου;). Ο ΛΑΟΣ ζητά να μείνουμε στο ευρώ, αλλά να δανειζόμαστε από την Ρωσία. Ο ΣΥΡΙΖΑς λέει μια έτσι - μια στουπέτσι. Οι "αγανακτισμένοι" απλώς αγανακτούν (και καλά κάνουν). Ωστόσο, ουδείς προσέφερε μια εναλλακτική η οποία α)να δίνει διέξοδο στην κρίση, β)να λαμβάνει υπ' όψιν τη συγκυρία και τις συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη και παγκοσμίως και γ)να μην κάνει τα πράγματα χειρότερα απ' όσο ήδη είναι. Φράσεις τύπου "να εκδοθούν ευρωομόλογα" ή "να παρέμβει ουσιωδώς η ΕΚΤ" είναι πολύ ορέες, αλλά επί του παρόντος μη εφαρμόσιμες.

Τώρα, λοιπόν, βρισκόμαστε ενώπιον μιας απόφασης των Ευρωπαίων για την Ελλάδα, που είναι μακροχρόνιας εφαρμογής, οδυνηρή και δύσκολη και δεσμευτική για τη χώρα, με τη δέσμευση να περιλαμβάνει και μια μορφή επιτροπείας (ο Σόιμπλες μιλά για "μειωμένη εθνική κυριαρχία"). Γιατί, λοιπόν, είναι κακό ο λαός να κληθεί να την εγκρίνει ή να την απορρίψει; Γιατί είναι κακό, όσοι θεωρούν ότι η απόφαση δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας, να μας εξηγήσουν το γιατί και να διευκρινίσουν τα υπέρ και τα κατά μιας έγκρισής της ή μιας απόρριψής της; Γιατί, για άλλη μια φορά, να αρνούμαστε ως πολίτες να αναλάβουμε τις ευθύνες μας; Και, στην τελική, γιατί μέσω του δημοψηφίσματος να μη στείλουμε μήνυμα στους Ευρωπαίους και στους "Τσολάκογλου" της κυβέρνησης ότι, basta, ως εδώ, δεν πάει άλλο;

Γιατί να μην υποχρεώσουμε την κυβέρνηση να μας πει αναλυτικά, ποιες δεσμεύσεις περιλαμβάνει για την Ελλάδα η απόφαση αυτή; Γιατί να μην υποχρεώσουμε τους Ευρωπέη να μας πουν ποια είναι τα πραγματικά σχέδιά τους για τη χώρα; Γιατί να μην ενημερωθούμε πλήρως και σφαιρικά για το τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο και στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο και στο Παρίσι; Γιατί να μην ανακτήσουμε ένα μείζον κομμάτι της "εθνικής κυριαρχίας" μας, μέσω, μάλιστα, μιας διαδικασίας δημοκρατικής και συλλογικής; Sorry, κιόλα, αλλά εγώ δεν βλέπω γιατί το δημοψήφισμα για την κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης -η οποία, προφανώς, θα περιλαμβάνει τα πάντα, από το "κούρεμα" των ελληνικών ομολόγων, ως τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν σε ορίζοντα δεκαετίας- προκαλεί προβλήματα.

Αντιθέτως, υποστηρίζω ότι η διαδικασία αυτή θα κάνει πολλές μάσκες να πέσουν: και η κυβέρνηση θα σταματήσει να "σώζει τη χώρα" ανά τρεις μήνες, και η αντιπολίτευση θα υποχρεωθεί να πει ξεκάθαρα τις εναλλακτικές που προτείνει, και οι δανειστές θα ξεκαθαρίσουν ποιοι είναι οι στόχοι και οι προθέσεις τους για την Ελλάδα, αλλά και γενικότερα για το εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης. Διότι, μέχρι στιγμής, απ' όλους αυτούς το "σήμα" έχει πολύ "θόρυβο" και, τελικά κάταλήγει να γίνεται όλο και πιο ασαφές. Πιστεύω ότι οι αφορμές για τις οποίες γίνεται το δημοψήφισμα είναι λάθος. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, αυτή καθαυτή η διαδικασία εκτιμώ ότι μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να βγάλει. Για όλους και για όλα.

Υ.Γ: για να μην κατηγορηθώ για μονομέρεια, δείτε μερικές αντίθετες απόψεις στην Καλύβα (εδώ κι εδώ), στον Ροΐδη, στη Ροδιά και στον Καθρέφτη...

Υ.Γ1: μιλώντας πιο πάνω για μάσκες, πάρτε και το πρώτο...

Υ.Γ2: πάρτε και το δεύτερο...

Υ.Γ3: για μελετήστε και τι λέει εδώ ο Ζάφοδας.

UPDATE: για ρίξτε μια ματιά και σε αυτό, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον...