30 Απριλίου 2011

Ποιος φοβάται την εξουσία

Διαβάζοντας αυτό το κείμενο των παιδιών του LeftG700, ομολογώ ότι αισθάνθηκα να διακατέχομαι από ένα σφοδρό και αποκαλυπτικό satori. Το σημείο, δε, του κειμένου που μου προκάλεσε ανατριχίλα ήταν αυτό: "Φοβάστε, αγαπητοί φίλοι (ουδείς ψόγος· όλοι φοβόμαστε!). Και ο φόβος σας δεν είναι ένας και μοναδικός. Ο πρώτος, και πιστεύουμε ο βασικός, είναι ο φόβος του …τερματοφύλακα μπροστά στο χτύπημα του πέναλτι! Δηλαδή, ο φόβος που πηγάζει από την αμφιβολία αν θα τα καταφέρει. Ο φόβος να διαλέξει γωνία. Ο φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο να μη τα καταφέρει. Ζόρικα όλα αυτά, ό,τι και να πεις. Ιδίως για σας, που τα νούμερα και τα στατιστικά σας δείχνουν ότι είσαστε ο πρώτος και καλύτερος αριστερός τερματοφύλακας κι η ενδεκάδα αρχίζει από σας. Και μπροστά στα ζόρια, τι κάνετε εσείς; Προφασίζεστε τον τραυματία για να την κοπανήσετε «κανονικά και με το νόμο»!".

Η ανατριχίλα προήλθε από την ανάμνηση μιας συζήτησης που είχα, τον καιρό της δημοσκοπικής "άνοιξης" του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με ένα φίλο που είχε μεγάλη εμπειρία από το χώρο του ΚΚΕ. Ο φίλος, λοιπόν, έβριζε την αμηχανία με την οποία ο Περισσός αντιμετώπιζε την άνοδο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή τα βρισίδια του ήταν χοντρά και διαρκή (και δεν είναι πολύ διασκεδαστικό να έχει βγει με κάποιον για να πιεις καμία μπύρα και να κάνεις γαμησοκουβέντες κι αυτός να περνά όλη την ώρα βρίζοντας το ΚΚΕ), τον ρώτησα τι έννοεί. "Κοίτα να δεις, ρε μαλάκα", μου είπε, "απορώ γιατί αυτοί οι τύποι στον Περισσό έχουν πάθει τέτοιο κλακάζ με τους Αλαβάνους και τους Τσίπρες. Αφού, κι όλοι το ξέρουμε, στην πρώτη στιγμή που ο ΣΥΝ θα χρειαστεί να πάρει σοβαρή θέση για κάτι, θα τα κάνει σκατά. Τι τρελλαίνονται, ρε γαμώτο;". Περιέργη η τοποθέτησή του και του το επισήμανα. "Φίλε, πάρ'το χαμπάρι", μου απάντησε, "η Αριστερά στην Ελλάδα δεν έχει φτιαχτεί για να κυβερνήσει. Έτσι και της κουνήσεις μπροστά στη μούρη το ενδεχόμενο να αναλάβει εξουσίες, την έχεις μπλοκάρει ανεπανόρθωτα".

Λίγους μήνες μετά ήρθε ο Δεκέμβρης του 2008, η βρώμικη επίθεση που δέχθηκε πανταχόθεν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η τρομακτική αμηχανία του να αποκρούσει την επίθεση αυτή, και ο δημοσκοπικός μαρασμός του, με όλα τα συνακόλουθα προβλήματα. Ο ίδιος φίλος, σε συνάντησή μας μετά τα γεγονότα, κούναγε το κεφάλι του, λέγοντας "στά 'λεγα, δε στά 'λεγα, ρε; Στην πρώτη κρίση, τα κάνανε σαν τα μούτρα τους". Και είχε δίκιο. Η Αριστερά κυριολεκτικά παθαίνει μπλακ άουτ κάθε φορά που πρέπει να αρθρώσει λόγο πέραν της καταγγελίας και μιας μαξιμαλιστικής διεκδίκησης. Όλο το concept της βρίσκεται στο να κατακεραυνώνει το δικομματισμό και να ζητά από τους πολίτες να αντισταθούν. Ορθότατο, όμως στο "μετά" κολλάει και κολλάει άσχημα. Εντάξει, λοιπόν, να αντισταθούμε. Να πυκνώσουμε τις γραμμές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑς. Και μετά; Μετά τι;

Το καταπληκτικό είναι ότι σε επίπεδο ανάλυσης, τόσο το ΚΚΕ όσο και οι υπόλοιποι (και τονίζω το ΚΚΕ διότι έχει τα εργαλεία για να κάνει εμβριθή ανάλυση) έχουν απόλυτο δίκιο, όταν μιλούν για τα αίτια και τις συνέπειες της τρέχουσας κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Ωστόσο, κι αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο, όταν έρχεται η ώρα της παράθεσης εναλλακτικής πρότασης, η Αριστερά είναι πιο κολλημένη κι από το "Λόγο του Βασιλιά": ασαφής, αμήχανη, σχεδόν διστακτική, αρκείται στο να επαναλαμβάνει τσιτάτα ή να προτείνει μισοψημένες ιδέες, χωρίς να έχει αναλύσει συνέπειες και αποτελέσματα ("όξω από Ε.Ε. και ευρώ, πίσω στη δραχμή"...). Εν ολίγοις, μοιάζει να κολώνει να καταθέσει μια ολοκληρωμένη και εφαρμόσιμη πρόταση ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Η αλήθεια είναι ότι μεταπολιτευτικά, η Αριστερά συμμετείχε στην εξουσία μόνο για λίγους μήνες, στην Οικουμενική Ζολώτα. Ωστόσο, έχω φίλους νομικούς που ακόμα μνημονεύουν με τα καλύτερα λόγια τη θητεία του Φώτη Κουβέλη στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Ή άλλους που εξαίρουν το έργο του Γιάννη Δραγασάκη ως αναπληρωτή υπουργού Οικονομίας. Που σημαίνει ότι, ευκαιρίας δοθείσης, η Αριστερά ΜΠΟΡΕΙ να κυβερνήσει. Κι ότι ΜΠΟΡΕΙ να εφαρμόσει αποτελεσματικές πολιτικές. Κι αυτό με διαολίζει όσο τίποτε άλλο. Να μην μπορούσε, να πω, εντάξει, δεν μπορούν τα παλικάρια. Αλλά, αφού μπορεί, τότε γιατί;... Γιατί φοβάται να βγει μπροστά με ιδέες, πρόγραμμα και να διεκδικήσει την εξουσία;

Θα μου πεις, θα την πάρει; Εγώ σου λέω πως, όχι. Όμως, είναι πραγματικά αρρωστημένο να μην προσπαθεί, καν. Να αρκείται μόνο σε λεκτικά πυροτεχνήματα και "μέτωπα αντίστασης" και να μη βγαίνει τίμια και ξεκάθαρα να πει, "μάγκες, θέλω την ψήφο σας, όχι για να κόψω από το δικομματισμό, αλλά για να κυβερνήσω τη χώρα. Οι άλλοι δύο τα κάναν μούτι και το ξέρετε. Ώρα να τους στείλουμε σπίτια τους. Ορίστε, λοιπόν, τι θα κάνουμε εμείς ως κυβέρνηση". Πέντε, δέκα, δεκαπέντε πράγματα, απλά, κατανοητά και υπεύθυνα. Χωρίς μα και μου. Και, τότε να δούμε πόσα απίδια χωρά ο σάκος των αλλονώνε.

Για να τελειώνουμε: αν η Αριστερά θέλει να έχει νόημα στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε, θα πρέπει να get her shit together και να αποφασίσει αν θέλει να κυβερνήσει. Και μετά, να μας πει το πώς. Και ας μας δώσει επιτέλους την ευκαιρία να την κρίνουμε διά της ψήφου μας σε αυτό το επίπεδο και όχι στο επίπεδο του "κρίμα, μωρέ, να μη μπει ο ΣΥΝ στη Βουλή" ή "θα ψηφίσω ΚΚΕ για να βάλει φρένο στους νεοφιλελεύθερους". Αυτά και... βοήθειά μας.

28 Απριλίου 2011

Μια του κλέφτη...

Στο μπλογκάκι αυτό δεν συνηθίζω να γράφω για ποδόσφαιρα. Όχι ότι δε μ'αρέσει, αλλά, να, μωρέ παιδί μου, γήπεδο έχω να πάω... ουουουουου, ούτε θυμάμαι από πότε και για να κάτσω να δω μπάλα στην τηλεόραση, θα πρέπει ή να μην έχω να κάνω κάτι στοιχειωδώς καλύτερο ή ο αγώνας να μ'ενδιαφέρει πολύ. Όπως, ας πούμε, το χθεσινό Ρεάλ-Μπαρτσελόνα.

Να πω εδώ ότι, παρά πολλές ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του που μου τον καθιστούν εξόχως αντιπαθή, θεωρώ το Μουρίνιο πραγματικά μεγάλη γάτα σ'αυτό που κάνει: δηλαδή, στο να στήνει εξαιρετικά "σκληρές" ομάδες και, εν συνεχεία, να ασκεί πραγματικό psychic warfare, που λεν και στο χωριό του Αλογοσκούφη, ώστε να δημιουργεί κατάλληλες συνθήκες για το μαχητικό ποδόσφαιρο που συνηθίζουν να παίζουν οι ομάδες του.

Ωστόσο, στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα θεωρώ ότι ο Μουρίνιο την έχει πατήσει χοντρά. Κι αυτό, διότι η Μπαρτσελόνα παραείναι καλή ομάδα ώστε να πέσει στην παγίδα του Πορτογάλου και να φρικάρει με αυτά που κάνει, να χάσει την ψυχραιμία της, να αποσυντονιστεί και, τελικά, να ηττηθεί. Βλέπετε, πιστεύω ότι, πάνω απ' όλα και πρώτ' απ' όλα, η Μπαρτσελόνα εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη, ξεκάθαρη και απολύτως διάφανη φιλοσοφία, που ξεπερνά τα ποδοσφαιρικά όρια και, κατά την άποψή μου συμπυκνώνεται στη φράση "για να κερδίσω, πρέπει πρωτίστως να παίξω καλά".

Δεν είμαι ειδικός για να κρίνω το ποδοσφαιρικό στυλ της Μπαρτσελόνα, ωστόσο, αυτό που βλέπω στο γήπεδο είναι μια συντονισμένη προσπάθεια των παικτών της να έχουν διαρκώς την πρωτοβουλία. Να κάνουν αυτοί, και όχι οι αντίπαλοι, παιχνίδι. Κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να τρέχουν πολύ, να αλλάζουν πολλές πάσες, να έχουν πολλές δουλεμένες φάσεις (ήτοι, να κοπιάσουν πολύ για να πετύχουν αυτό το στυλ παιχνιδιού), τότε, οκέι, θα το κάνουν. Εν ολίγοις, η Μπαρτσελόνα, παρά τους Μέσιδες και τους Τσάβιδες και τους Ινιέστες και τους λοιπούς αστέρες της, είναι πάνω απ' όλα μια ΟΜΑΔΑ που έχει δουλέψει πολύ σκληρά για να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα που -καλώς ή κακώς- θαυμάζουμε μες στο τεραίν.

Από την άλλη μεριά, ο Μουρίνιο, ακριβώς επειδή αντιλαμβάνεται ότι η Ρεάλ δεν έχει αυτή τη φυσικότητα στο παιχνίδι της, επιχειρεί με κόλπα να κερδίσει. Πέρσι, που η Ίντερ είχε την τύχη να έχει πολλούς καλούς εργάτες στο ρόστερ της (Σνάιντερ, Μαϊκόν, Λούσιο, Ζαννέτι, Καμπιάσο, κλπ), το έργο του "μπλοκαρίσματος" της Μπαρτσελόνα έγινε ευκολότερο. Αντιθέτως, αυτό που είδα χθες με ξένισε πολύ: μια Ρεάλ παθητική, όλη πίσω, πολύ -και βρώμικο- ξύλο και γιόμες, μπας και κάνει κά'να θαύμα ο κλάψας ο Ρονάλντος ή κάποιος άλλος.

Εντάξει, θα μου πείτε, άμα παίξεις ανοιχτά την Μπαρτσελόνα, τρως πέντε και ησυχάζεις. Ωστόσο, αυτό το θέαμα -αυτό το εξ αρχής ξυλίκι- δεν τιμά ούτε το Μουρίνιο, ούτε και τη Ρεάλ, αντιθέτως, τους μικραίνει και τους δύο. Είναι σα να λένε "αφού ούτε με τα απλά κόλπα μπορώ να τους κερδίσω, θα τους δείρω μπας και τους τρομάξω". Ε, τα υπόλοιπα ήλθαν φυσιολογικά: ο Πέπε πήγε να κόψει το πόδι του Άλβεζ, αποβλήθηκε, η Ρεάλ αποσυντονίστηκε, ο Μουρίνιος αποβλήθηκε κι αυτός και, τελικά, αποδώθηκε δικαιοσύνη και η Μπαρτσελόνα κέρδισε 2-0 και τώρα άντε να το ανατρέψεις αυτό το σκορ στο Καμπ Νου.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι είναι καλύτερο να έχεις ένα σχέδιο, καλό-κακό, δεν έχει σημασία, και να προσπαθείς να το εφαρμόσεις πάντα (με μικρές παραλλαγές, αλλά πάντα εντός του πλαισίου του συγκεκριμένου σχεδίου), παρά να προσπαθείς με κόλπα και "μόντες" να φέρεις τα πράγματα στα μέτρα σου. Αργά ή γρήγορα (και χθες το γρήγορα ήρθε ΠΟΛΥ γρήγορα...) τα κόλπα θα καταρρεύσουν και αυτό που θα μείνει θα είναι ότι, εμ, έχασες, εμ, ντροπιάστηκες κιόλας. Άλλωστε, οι μόντες έχουν ημερομηνία λήξεως, ενώ τα καλά σχέδια παίρνουν και updates και βελτιώσεις και παραλλαγές και απ'όλα...

6 Απριλίου 2011

Definitely Black Swans

Εντάξει, η κρίση, κρίση. Αλλά, ό,τι κι αν έχετε να κάνετε στις 14 Απριλίου, αναβάλετέ το, παίζουν στο Gagarin οι Swans.

Ναι, το ξέρω, είναι κωλόγεροι και ο Gira δεν με πείθει ότι έχει λύσει τους λογαριασμούς του με το μπουκάλι και δεν έχω και πολλές ελπίδες ότι θα παίξουν το "Cop" ή κάποιο από τα πολύ παλιά κομμάτια τους, αυτά που είναι σαν να σε πατάει μπουλντόζα σε αργή κίνηση για πάάάάάάάάρα πολλή ώρα, αλλά ΧΕΣΤΗΚΑ!!! Είναι οι Swans και αυτό ΦΤΑΝΕΙ!!!