Epic fail, FTW

Αναγνώστη μου, καλό μήνα.

Εδώ και κάμποσο καιρό, χωμένος σε μια σπηλιά, τρεφόμενος με ακρίδες, άγριο μέλι και ενίοτε ωμό κρέας και εξοπλισμένος μ' ένα λαπιτόπι -κλέβω ίντερνετ από διάφορα ξεκλείδωτα γουάιφαϊ- παρακολουθώ εξ αποστάσεως τα τεκταινόμενα εντός κι εκτός Ελλάδας και επιχειρώ να μην πεθάνω από τα γέλια με τις διάφορες αναλύσεις και προσεγγίσεις που γίνονται σε μια κατάσταση που κάθε μέρα που περνάει γίνεται όλο και πιο τραγελαφική. Βασικά, η διάθεσή μου να γράψω έχει προ πολλού μειωθεί στο ελάχιστο, ωστόσο, μετά και την τελευταία Σύνοδο Κορυφής και τα διάφορα που οι σούπερ-σοβαροί άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτή μας είπαν, δεν μπόρεσα να αντισταθώ να γράψω μερικά πραγματάκια που μου τριβελίζουν το μυαλό. Για λόγους ευκολίας, αποφάσισα να χωρίσω το κείμενο σε δύο μέρη: ένα που θα αναφέρεται στα ζητήματα απ' έξω κι ένα που θα αφορά στα καθ' ημάς. Επίσης, θα προσπαθήσω να περιορίσω τη σεντονιάδα που ενδέχεται να προκύψει, πάλι για λόγους ευκολίας.

ΜΕΡΟΣ Α
Όσον αφορά λοιπόν στα όσα συμβαίνουν στο εξωτερικό, έχω την εντύπωση ότι η Μέρκελ εδώ και κάμποσο καιρό έχει σταματήσει να ασχολείται με μικρότητες, όπως η σωτηρία του ευρώ, η συνοχή της Ευρωζώνης ή και της ίδιας της Ε.Ε. κι άλλα τέτοια, και έχει επικεντρωθεί σε πραγματικά σοβαρά ζητήματα, όπως η πολιτική της επιβίωση στην Κάτω Σαξονία και το Σλέσβιγκ-Χολστάιν, ή όπως αλλιώς λέγεται. Είναι χαρακτηριστικό ότι, σε μια περίοδο που "βράζει" το σύμπαν, η συμπαθής ανατολικογερμανίδα χημικός, αντί να τρέχει από το πρωί ως το βράδυ σε συναντήσεις με ευρωπαίους αξιωματούχους ή/και ομολόγους της, περιορίζεται σε κινήσεις άσκοπου εντυπωσιασμού, όπως για παράδειγμα η καταδικασμένη να απορριφθεί πριν καν συζητηθεί πρόταση για τοποθέτηση ευρω-γκαουλάιτερ για τα δημοσιονομικά της Ελλάδας. Θα πρέπει κανείς να είναι κρετίνος για να πιστεύει ότι σε μια Ευρωζώνη όπου οι πάντες τρέμουν την επόμενη υποβάθμιση από τους οίκους αξιολόγησης και όπου τα "καλά παιδιά" (Πορτογαλία και Ιρλανδία) βλέπουν ότι η κινούμενη άμμος της ύφεσης έχει αρχίσει να τα ρουφάει όπως και την Ελλάδα, θα μπορούσε να περάσει μια τέτοια πρόταση, η οποία αποτελεί ουσιαστικά αποδοχή γερμανικής κατοχής. Και στο Βερολίνο δεν έχω δει πολλούς κρετίνους.

Τότε, γιατί την έκανε, ρε φίλε; Κατά την άποψή μου, η παρούσα γερμανική κυβέρνηση έχει σταματήσει εδώ και κάμποσο καιρό να ασχολείται πραγματικά με την επιβίωση της Ευρωζώνης και ασχολείται με την επιβίωσή της στη Γερμανία, καθώς οι εκλογές του 2013 είναι πλέον πολύ κοντά. Και όσο θα πλησιάζουν, τόσο πιστεύω ότι θα βλέπουμε το Βερολίνο να προβαίνει σε τέτοιες κινήσεις: κάπως πρέπει να συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του CDU, οι οποίοι λίγο νοιάζονται για τους "τεμπέληδες της Μεσογείου" και περισσότερο για το αν θα πάρουν αυξήσεις στους επί μακρόν παγωμένους μισθούς τους. Οι περσινές εκλογές στα κρατίδια της Γερμανίας έδειξαν ότι το εκλογικό σώμα της χώρας α) είναι δυσαρεστημένο με την κυβέρνηση και β) παρουσιάζει τάσεις ριζοσπαστικοποίησης, ενισχύοντας, ας πούμε, τους Πράσινους ή τους Πειρατές στο Βερολίνο. Η Μέρκελ καταλαβαίνει ότι για να επανεκλεγεί δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τους Ελεύθερους Δημοκράτες οι οποίοι μοιάζουν να βαίνουν ταχέως προς το "χρονοντούλαπο της Ιστορίας" (αν τους πετάει κά'να κόκκαλο ακόμα, αυτό γίνεται γιατί τους έχει ανάγκη στη Bundestag, για να περάσει κά'να νομοσχέδιο), οπότε επιχειρεί να αποδείξει ότι παραμένει η γαμάτη ισχυρή ηγέτιδα που μπορεί να στριμώχνει όσους δεν ακολουθούν τα προτάγματα της Γερμανίας.

Στο πλαίσιο αυτό, η Μέρκελ έχει εγκαταλείψει τελείως τον κοντοστούπη Γάλλο (που βαίνει για μεγάλη ήττα από τον εξαιρετικά άχρωμο Ολάντ, γεγονός που δείχνει πόσο αντιπαθής έχει γίνει στους Γάλλους), ο οποίος έφυγε από τη Σύνοδο Κορυφής χωρίς να του έχει περάσει ΤΙΠΟΤΑ απ' όσα ζητούσε, ενώ δείχνει να απομακρύνεται και από το Μόντι, ο οποίος ως επικεφαλής μιας κατά γενική ομολογία ισχυρής χώρας και γνωρίζοντας πολύ καλά τα ευρωπαϊκά κατατόπια έχει αρχίσει να της τη λέει κανονικά και με το νόμο. Ούτως ή άλλως, η Γερμανία το lebensraum της το έχει διασφαλίσει (Ολλανδοί, Πολωνοί, Φινλανδοί, Αυστριακοί, Σλοβάκοι και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις κάθονται σούζα μπροστά στην Άνγκελα), οπότε το σημαντικό γι' αυτή είναι να κατορθώσει να αλλάξει το κλίμα στο εσωτερικό της χώρας, πουλώντας ηγετικό προφίλ στο πόπολο. Γι' αυτό και η λύσσα για το ζουρλομανδύα του νέου δημοσιονομικού συμφώνου (το οποίο είναι κενό γράμμα, έχουν δίκιο οι Άγγλοι), γι' αυτό η "ιδέα" για τον Επίτροπο, γι' αυτό και τα εξαιρετικά στατιστικά της Γερμανίας, τα οποία αν δεν είναι πειραγμένα (δεν το αποκλείω, αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω...) αποδεικνύουν πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι ακρότητες του Βερολίνου προς το παρόν αποδίδουν υπέρ της γερμανικής οικονομίας, γαμώντας χωρίς σάλιο καταστρέφοντας την περιφέρεια της Ευρωζώνης.

Γι' αυτό και οι διαρκείς πιέσεις από Σόιμπλε προς την Ελλάδα να εφαρμόσει τα συμπεφωνημένα (παρότι βλέπει καθαρά ότι όλα οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη αποτυχία του προγράμματος σταθεροποίησης της χώρας και σε ακόμα βαθύτερη ύφεση), αλλά και η μουλαρίσια άρνηση της Γερμανίας να αυξηθεί έστω και λίγο η ισχύς του EFSF και του ESM: οι Γερμανοί ξέρουν ότι οι μηχανισμοί αυτοί δεν επαρκούν ούτε για πλάκα για την προστασία της Ευρωζώνης, ωστόσο, δεδομένης της δυσφορίας του εκλογικού τους σώματος για τα δάνεια προς τους "τεμπέληδες", δεν δέχονται να τους ενισχύσουν ούτε κατ' ελάχιστον. Έρχονται εκλογές, kamarad, οπότε μην περιμένεις τίποτα άλλο από εμάς. Κατά την εκτίμησή μου, όλα αυτά δεν θα έχουν αποτέλεσμα και το CDU θα χάσει. Ωστόσο, με δεδομένη την καχυποψία των προοδευτικών Γερμανών έναντι των Σοσιαλδημοκρατών, ποτέ δεν ξέρεις πού μπορεί να κάτσει η μπίλια και τι εξελίξεις μπορεί να δρομολογηθούν. Έτσι, δεν θα εκπλαγώ αν στο αμέσως επόμενο διάστημα η στάση της Γερμανίας έναντι της Ελλάδας -που, για την ώρα είναι βολικός στόχος, αργότερα μπορεί να προστεθεί η Πορτογαλία που κι αυτή βαίνει προς την καταστροφή- γίνει ακόμα πιο σκληρή ή αν οι απαιτήσεις τους για λιτότητα σε όλη την Ευρώπη ή και όλο το σύμπαν γίνουν ακόμα πιο πιεστικές.


ΜΕΡΟΣ ΒΟΥ
Αν τα παραπάνω ισχύουν -και πιστεύω ότι ισχύουν- πού μας αφήνουν εμάς ως έθνος ανάδελφο; Μα, φυσικά, στα ίδια χάλια που είμασταν και πριν, μόνο λίγο χειρότερα. Διότι η πλήρης και δικαιολογημένη απαξίωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας έχει οδηγήσει σε πλήρη αδυναμία παράθεσης λογικών επιχειρημάτων προς τους δανειστές ότι, μάγκες, το πράμα δεν περπατάει και ότι όσες περικοπές κι αν κάνουμε στους μισθούς και στις συντάξεις, όσες ΔΕΚΟ κι αν ιδιωτικοποιήσουμε, όσους δημοσίους υπαλλήλους κι αν απολύσουμε, η χώρα δεν πρόκειται να βγει από τα σκατά την ύφεση. Ο Παπαδήμος μπορεί να είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος κι ένας σοβαρός τεχνοκράτης, ωστόσο δεν διαθέτει το πολιτικό βάρος, π.χ., του Μόντι, ο οποίος ναι μεν προωθεί μεταρρυθμίσεις στην Ιταλία, αλλά πιέζει και προς άλλες κατευθύνσεις και σε κάθε ευκαιρία τη λέει στη Μέρκελ. Και γι' αυτό δε φταίει το γεγονός ότι οι αρχηγοί των κομμάτων που τον στηρίζουν δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους ή το ότι η κυβέρνηση είναι μεγάλη και δυσλειτουργική, αλλά το γεγονός ότι ο ίδιος ο Παπαδήμος δεν δείχνει να πιστεύει σε αυτό που κάνει: αντί να θέσει ο ίδιος τις γραμμές της κυβέρνησης και τις πολιτικές της και να πει στους αρχηγούς "κύριοι, εγώ έτσι θα κυβερνήσω, αν σας αρέσει έχει καλώς, αν δεν σας αρέσει, no problemo, πάω σπίτι μου και διαχειριστείτε εσείς το μπάχαλο", αναλώνεται σε συναντήσεις επί συναντήσεων με ποιους; Τον Παπανδρέου ο οποίος δεν έχει την υποστήριξη ούτε του κόμματός του, το Σαμαρά που σε λίγο θα λέει ότι "ε, κι εγώ θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι να γίνουν εκλογές" και τον Καρατζαφέρη ο οποίος σήμερα στηρίζει την κυβέρνηση, αύριο το σκέφτεται, μεθαύριο είναι ένθερμος οπαδός του Παπαδήμου, αντιμεθαύριο δηλώνει ότι αποχωρεί και πάει λέγοντας.

Γιατί το κάνει αυτό; Διότι, εκτιμώ, δεν θέλει να βάλει το κεφάλι του στον τορβά και να προχωρήσει σε συγκρούσεις -μέσα κι έξω- και σε τομές. Αντιθέτως, επιχειρεί να είναι και με το χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ: συμφωνεί με την τρόικα ότι οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα πρέπει να μειωθούν, αλλά αποδέχεται ως "κόκκινη γραμμή" της Ελλάδας τη διατήρηση του 13ου και 14ου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων. Έχει εκφράσει την αντίθεσή του στο κούρεμα του ελληνικού χρέους, αλλά επιδίδεται σε "εβραίικο παζάρι" με τον Νταλάρα για το PSI και τα επιτόκια και το αιδοίο της Χάιδος. Θεωρεί ότι οι επικουρικές πρέπει να μειωθούν, αλλά αποδέχεται τις αντιρρήσεις της ΝΔ. Στηρίζει το νομοσχέδιο του Παπαϊωάννου για την αποσυμφόρηση των φυλακών, αλλά δεν απαιτεί από τα κόμματα να το στηρίξουν εμπράκτως στη Βουλή. Και, ερωτώ εγώ τώρα με το φτωχό μου το μυαλό: είναι, τελικά, πρωθυπουργός ο Παπαδήμος ή δεν είναι; Κι αν δεν είναι, θέλει να είναι; Και, αν ναι, τι κάνει γι' αυτό; Κάποιος πρέπει να του εξηγήσει ότι ο ρόλος του δεν είναι διακοσμητικός, αλλά ουσιαστικός, ενδεχομένως και κρίσιμος στην παρούσα φάση -όχι για τη σωτηρία της Ελλάδας και τη διατήρησή της στην Ευρωζώνη, αυτό εξαρτάται από άλλους και αυτοί οι άλλοι δεν δείχνουν να ασχολούνται και πολύ (βλέπε πιο πάνω), αλλά για τη δημιουργία των συνθηκών εκείνων που θα επιτρέψουν στη χώρα να μην πεθάνει τελείως, αλλά να έχει "επόμενη μέρα", όποιες κι αν είναι οι εξελίξεις. Για παράδειγμα, υποτίθεται ότι οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα και τους Νταλάρες πρέπει να τελειώσουν μες το Σαββατοκύριακο. Τι κάνει γι' αυτό; Έχει καλέσει τους αρχηγούς να τους πει τι παίζει και να τους εξηγήσει τη θέση του και να ζητήσει τη γνώμη τους; Έχει απαιτήσει από το Βενιζέλο να κλειστεί στο υπουργείο και να μη βγει έως ότου κλείσει τις συμφωνίες; Μπα, δεν ξέρω καν αν επέστρεψε ακόμα στην Ελλάδα...

Η εικόνα που μου δίνει ο Παπαδήμος είναι αυτή ενός τοποτηρητή, ο οποίος, απλώς, κατά καιρούς βγαίνει και λέει κάποια πράγματα, έτσι, ίσα-ίσα να δείχνει ότι υπάρχει. Θα μου πεις, "ρε Κλύστυ, αυτά συμφώνησε με τους αλλοινοί, όταν έγινε πρωθυπουργός, αφού". Θα σου πω, όμως, ότι αν ήθελε πραγματικά να γίνει real, honest to goodness πρωθυπουργός, δεν θα έπρεπε να συμφωνήσει. Αλλά, ακόμα κι έτσι, μετά το μπάχαλο με το πολυνομοσχέδιο, θα έπρεπε να είχε παραιτηθεί, για λόγους αξιοπρέπειας, καταγγέλοντας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ότι υπέσκαψαν το έργο του. Ωστόσο, όχι μόνο δεν παραιτήθηκε, αλλά έβγαλε και τον Καψή στα ράδια, να λέει "έλα ρε παιδιά, δεν είναι εικόνα αυτή ρε παιδιά, πρέπει να μας στηρίξετε ρε παιδιά, τι πράματα είναι αυτά ρε παιδιά, ντροπής πράματα". Οπότε, ξαναρωτώ εγώ: είναι εικόνα πρωθυπουργού αυτή; Είναι εικόνα κυβέρνησης που έχει τη δυνατότητα να "σώσει τη χώρα"; Να διαπραγματευτεί σοβαρά με τα bad boys της τρόικας και του IIF; Σόρι, αλλά εγώ δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος. Αντιθέτως, φοβάμαι ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου θα τα κάνει όλα πολύ χειρότερα απ' όσο η κυβέρνηση Παπανδρέου. Γιατί, πολύ απλά, δεν είναι κυβέρνηση, αλλά ένα ακατανόητο σύμπλεγμα προσώπων και ιδεολογιών και εμμονών, χωρίς μορφή, χωρίς σχήμα και χωρίς πραγματικούς στόχους. Και, όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, τη μέγιστη ευθύνη γι' αυτό το χάλι τη φέρει ο ίδιος ο Παπαδήμος, ο οποίος δεν κατάφερε να διαπραγματευτεί ουσιαστικά με τους αρχηγούς τριών κομμάτων που το ένα πάει χειρότερα απ' τ' άλλο. Και έχουμε απαίτηση να διαπραγματευτεί με τύπους που έχουν τα φράγκα;...

La grande illusion

Παρακολούθησα, όσο μπόρεσα, δηλαδή, τις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις του κ. Παπαδήμου στη Βουλή και πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν εντυπωσιάστηκα ουδόλως. Ήταν οι δηλώσεις ενός ανθρώπου ο οποίος κλήθηκε να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά, την αποδέχθηκε, έθεσε τους όρους του και αυτοί έγιναν δεκτοί και τώρα καλείται να υλοποιήσει τη συμφωνία του με τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Δηλαδή, να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και να πείσει τους δανειστές ότι, σε αντάλλαγμα για τα φράγκα, η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική που οδήγησε τις πολιτικές δυνάμεις να βάλουν πανικόβλητες τον κ. Παπαδήμο στη θέση του πρωθυπουργού, ώστε αυτός -ο "δεν είμαι πολιτικός"- να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Στα μάτια μου, ο κ. Παπαδήμος δεν είπε χθες τίποτα περισσότερο απ' όσα θα έλεγε ο George, ο Αντωνάκης, η Ντόρα ή ο Καρατζαφέρης, αν ήταν στη θέση του: στηρίζουμε το μνημόνιο, εφαρμόζουμε την περιοριστική πολιτική και ελπίζουμε ότι αν είμαστε καλά παιδιά η Ευρώπη θα συνεχίζει να χρηματοδοτεί τα ρουσφέτια μας και τις τράπεζές μας (αυτό το τελευταίο δεν το είπε. Στην πραγματικότητα, δεν είπε τίποτα για το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα. Ο κ. Παπαδήμος δεν είναι πολιτικός, αλλά ξέρει από πολιτική. Ενδιαφέρον...). Μάλιστα, όποιοι πρόσεξαν τη φράση του "θα περιοριστεί η ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων κατά τα τελευταία δύο χρόνια του νέου προγράμματος (2013 και 2014) για την επίτευξη των στόχων του Μεσοπρόθεσμου" θα κατάλαβαν πολλά για το πώς θα κινηθεί.

Ωστόσο, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι ο κ. Παπαδήμος δεν θα πετύχει τίποτα απ' όσα περιέγραψε στις προγραμματικές του δηλώσεις. Ήλθε πολύ αργά και, πλέον, οι πολίτες που σήμερα τον θεωρούν ως σημαντικότερη εφεύρεση από τον κινητήρα εσωτερικής καύσεως, δεν θα χρειαστούν πολύ χρόνο (και πολλά μέτρα) για να αντιδράσουν βιαίως. Έχουμε μάθει, πλέον, ότι τίποτε απ' όσα γίνονται δεν γίνεται για το καλό μας και, επιπλέον, είμαστε ήδη στα πρόθυρα του collapsus: μια λανθασμένη κίνηση αρκεί για να πάρει φωτιά το Κούγκι και μετά, άντε να μαζέψεις τα γυναικόπαιδα.

Επίσης, ο κ. Παπαδήμος θα πρέπει πλέον να έχει καταλάβει ότι η στήριξη που του παρέχουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ είναι μόνο στα λόγια. Ο Αντωνάκης, μέσα από τη σχιζοφρενική ομιλία του χθες, κατέστησε σαφές ότι το κόμμα του παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση (και του εαυτού του). Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη υποστεί τεράστια φθορά για να φανεί πρόθυμο να "θυσιαστεί για το καλό του τόπου". Ο Καρατζαφέρης, από την Κυριακή έστειλε τα μηνύματά του προς όλες τις κατευθύνσεις. Και το μόνο κόμμα που συμφωνεί σχεδόν απόλυτα με τις πολιτικές του μνημονίου, η Δημοκρατική Συμμαχία, έμεινε εκτός κυβέρνησης. Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι, έτσι και σφίξουν τα γάλατα υπάρχει πολιτικός σχηματισμός που θα στηρίξει τον Παπαδήμο; Ιδίως, δε, όταν γίνεται προφανές ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι αδιέξοδη; Σωστά, ουδείς.

Νομίζω, λοιπόν, ότι, ακόμα κι αν αυτή η κυβέρνηση εξαντλήσει το χρόνο ζωής της, πολύ λίγα πράγματα θα καταφέρει. Η συνέχεια, δε, θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αφού μετά τις εκλογές ουδείς θα λάβει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και με τον κόσμο τρελλαμένο, πολύ δύσκολα κάποιος θα δεχθεί να βάλει το κεφαλι του στο τορβά και να δηλώσει ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Οπότε; Οπότε, τελικά, ίσως το δημοψήφισμα του Παπανδρέου θα ήτο μία κάποια λύσις. Πολιτικάντικη, μεν, αλλά λύση. Αλλά, θα μου πεις, τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, και ακόμα οι απανταχού "ηγέτες" προσπαθούν με τάπες να κλείσουν την τρύπα από το παγόβουνο. Εδώ θα γινότουνε η επανάστασις;...

UPDATE: λίγο παλιό, αλλά διαβάστε ποιο πράγμα καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και πείτε μου αν δεν σας μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά...

...Τη συναίνεσή μου μέσα!!!

Τώρα που το πανηγυράκι της συναίνεσης τελείωσε, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να πούμε μερικά πράγματα πολύ καθαρά και ξάστερα, ώστε να μην ξαναμπούμε σε αυτό το αρρωστημένο τριπάκι. Έχουμε και λέμε, λοιπόν:

1) Σε καμία χώρα αυτού του σύμπαντος οι κυβερνήσεις δεν κυβερνούν ελέω αντιπολίτευσης. Ακόμα και κυβερνήσεις συνασπισμού πολλών κομμάτων ή κυβερνήσεις μειοψηφίας ακολουθούν την πολιτική τους (βάση προγράμματος ή δεσμεύσεων προς εταίρους) και οι υπόλοιποι, είτε στηρίζουν είτε δεν στηρίζουν (όπως έγινε στην Πορτογαλία, όπου η κυβέρνηση Σόκρατες έπεσε, αφού η αντιπολίτευση ήρε την εμπιστοσύνη της). Μόνο στην Ελλάδα η εφαρμογή ένος προγράμματος σταθερότητας από μια κυβέρνηση που διαθέτει σαφή κοινοβουλευτική πλειοψηφία γίνεται αντικείμενο συζήτησης ώστε να έχει την αποδοχή και της αντιπολίτευσης. Δηλαδή, ουδεμία σοβαρότης. Πολλώ δε μάλλον, αν θυμηθούμε ότι την ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ© την κατοχύρωσε πρώτος ο Πρόεδρας Γαρδούμπας (γνωστός και ως "ο καταλληλότερος", αλλά και ως "ο κουρασμένος"), για τον οποίο μαθαίνουμε πρόσφατα ότι όταν τού'λεγαν να λάβει μέτρα, έλεγε "άστα, μωρέ, γι' αργότερα"...

2) Επίσης, πρέπει να θυμόμαστε ότι ο George δεν έχει έλλειμμα συναίνεσης: η ΝΔ υποστηρίζει ότι έχει ψηφίσει τα μισά από τα νομοσχέδια που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση (μπορεί νά'ναι τα 2/5 ή τα 4/7, πάντως είναι πολλά περισσότερα από αυτά που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ επί κυβερνήσεων του Πρόεδρα Γαρδούμπα...). Επίσης, η Ντόρα στηρίζει, ο Κουβέλης στηρίζει (εξ αποστάσεως, αλλά στηρίζει) και ο Καρατζαφέρης τις μονές μέρες στηρίζει (τις ζυγές τον πιάνει ο ζάχαρος και στηρίζει το Σαμαρά ή τη σύσταση οικουμενικής κυβέρνησης). Οπότε, οι μόνοι που δε στηρίζουν με την καμία είναι το ΚΚΕ (το οποίο δε θα στήριζε ούτε νέα επανάσταση των μπολσεβίκων, αν την οργάνωνε άλλο κόμμα) και ο ΣΥΡΙΖΑς, που ούτε κι αυτός έχει ξεκαθαρίσει τι στηρίζει. Άρα, άτοπη η συζήτηση για συναίνεση, αφού ούτως ή άλλως υφίσταται και μάλιστα σε μεγάλο βαθμό.

3) Ναι, αλλά οι Ευρωπαίοι; Γιατί μας πρίζουν με τη συναίνεση; Μα, αν οι Ευρωπαίοι έβλεπαν μια κυβέρνηση αποφασισμένη, σιγά μην ασχολούνταν με τη συναίνεση. Όμως, άμα βλέπουν ότι ο George τά'χει τα θεματάκια του στην υλοποίηση της συμφωνίας για τη χρηματοδότηση της Ελλάδας, βλέπουν ότι και τίποτα δεν κάνει, αλλά και ότι ο κόσμος τά'χει πάρει μαζί του, άμα βλέπουν ότι ο Σαμαράς διεκδικεί την εξουσία με λάβαρο την αναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και το σενάριο επιστημονικής φαντασίας που ακούει στο όνομα "Ζάππειο ΙΙ" (αφού το "Ζάππειο Ι" δεν θέλησε να το γυρίσει ταινία ούτε η Troma Films), ε, λογικό δεν είναι να αρχίσουν να ανησυχούν για το πού θα πάνε οι παράδες τους και αν θα τους πάρουν πίσω; Δηλαδή, sorry κιόλα, αλλά εσείς δε θα θέλατε μια κάποια διασφάλιση άμα δανείζατε κάποιονε; Αυτό θένε κι αυτούνοι...

4) (πωπω, γράφω όπως μιλάει ο Αλαβάνος!!!) Για να τελειώνουμε: ή η κυβέρνηση θα σοβαρευτεί, θα εφαρμόσει το μνημόνιο και θα αναλάβει και αυτή, όπως και όλοι οι υπόλοιποι τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα, ή να φωνάξουμε μια επιτροπή από τας Ευρώπας να μας κυβερνήσει, να τελειώνουμε. Το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας αποδεικνύεται εν συνόλω για άλλη μια φορά πολύ λίγο και αυτό είναι το χειρότερο απ'όλα. Δεν μου αρέσουν οι αναφορές στη Θάτσερ, αλλά η κυρία εφάρμοσε την πολιτική της με το σύνολο της Βρετανίας (και το κόμμα της...) στην κόντρα. Και κέρδισε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις. Αλλά, ξέχασα: η Θάτσερ είχε cojones...