19 Δεκεμβρίου 2008

Έλεος, πια!!!!

Το εξαιρετικό post του Ανέστη -φαντάζομαι ότι κι άλλοι έγραψαν αντίστοιχα πράγματα, απλώς έχω γίνει Βέγγος και ίσα που προλαβαίνω να ρίχνω μια ματιά στην μπλογκογειτονιά- δείχνει κατά την άποψή μου πόσο πίσω είμαστε ως λαός, αλλά και γιατί δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε από τη μιζέρια μας.

Σιγά, παιδιά, μη σκίσουμε κά'να καλτσόν! Ώστε, δύο πανό στην Ακρόπολη είναι βεβήλωση; Και κατ' αυτό τον τρόπο γινόμαστε ρεζίλι παγκοσμίως; Ώπα, ηρεμήστε, θα πάθετε τίποτα όλοι! Όπως θα πάθετε τίποτα αν αγχώνεστε για την εικόνα που δίνουν "προς τα έξω" τα επεισόδια, όπως έλεγε χθες κι ο Pretenderης, ο ντερμπεντέρης...

Δεν θυμάμαι να έπαθε κάτι το Παρίσι, όπου επίσης είχαν λάβει χώρα επεισόδια και μάλιστα σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα και βιαιότητα από αυτά της Αθήνας. Ομοίως, δε θυμάμαι να έχουν υποστεί καταστροφή οι οικονομίες χωρών στις οποίες καταγράφησαν περιστατικά "civil unrest", όπως λένε και στο χωριό του Αλογογκούφη.

Όμως, φαίνεται ότι τα διάφορα "παπαγαλάκια" συνεχίζουν να κάνουν μια χαρά τη δουλίτσα τους: θεωρώ, μάλιστα, ότι τα επεισόδια και η ανικανότητα των μπάτσων τους έδωσαν μια χρυσή ευκαιρία να αμολήσουν γι' άλλη μια φορά μελάνι και να θολώσουν τα νερά και, παράλληλα, να απλώσουν τραχανά ανησυχίας και φόβου.

Διότι, ουδείς λέει ότι η αγορά -για την οποία όλοι κλαίνε σήμερα- ήταν πριν τα επεισόδια τόσο παγωμένη που οι μαγαζάτορες είχαν αποφασίσει να κάνουν προεκπτώσεις, μπας και καταφέρουν να κινηθούν λιγάκι. Κανείς πλέον δε λέει ότι υπήρχαν πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που ήταν έτοιμες να λουκετωθούν.

Κανείς δε λέει ότι εδώ και δύο μήνες ξένοι αναλυτές, αλλά και ο ξένος τύπος, παρουσιάζουν μια τραγική εικόνα για την ελληνική οικονομία και εκφράζουν ανησυχίες για τη δυνατότητα της χώρας να επιβιώσει της κρίσης. Όχι, για όλα φταίνε οι "μπάχαλοι" που τα σπάνε...

Και το κακό είναι ότι υπάρχει κόσμος που αυτά τα χάφτει, οπότε και καταλήγει να θεωρεί ότι οι μαθητές, οι μπάχαλοι και ο Τσίπρας ευθύνονται για τα χάλια της οικονομίας. Και θεωρεί βεβήλωση της Ακρόπολης τα δύο πανό. Α, ρε, φάπες που μας χρειάζονται...

*τη φωτο τη "βούτηξα" από το flickr*

17 Δεκεμβρίου 2008

Περί οργής...

Διάφοροι περισπούδαστοι στόκοι βγήκαν αυτές τις μέρες στα άθλια ελληνικά ΜΜΕ και προσπάθησαν να εξηγήσουν γιατί τα παιδιά που έχουν βγει στους δρόμους είναι τόσο οργισμένα. Ακόμα και ο απόλυτος εκφραστής της άγνοιας, ο πρωθυπουργός μας (να το χαιρόμαστε το καϊνάρι μας!), βγήκε και είπε ότι ξέρει πόσο πιεσμένα είναι τα παιδιά και πόσο ζορίζονται. ΟΚ, λοιπόν, rude awakening time, ώρα να μιλήσουμε ειλικρινά για τους λόγους που τα παιδιά είναι οργισμένα:

Πρωτίστως, οργίζονται γιατί άλλα τους υποσχόμαστε κι άλλα κάνουμε: τους γαμούμε ό,τι έχουν και δεν έχουν για να μπουν σ' ένα πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, τα παραδίδουμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τα αντιμετωπίζει εντελώς απρόσωπα και άψυχα, κι όλα αυτά γιατί;... Για να βγουν στην αγορά εργασίας και να μην βρίσκουν δουλειά που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, προσδοκίες που ΕΜΕΙΣ οι ενήλικες τους καλλιεργούμε.

Εμείς είμαστε εκείνοι που τους δείχνουμε ένα κόσμο γεμάτο φράγκα, γκόμενες ή γκόμενους, Cayenne και Ferrari. Ένα κόσμο γεμάτο υλικές απολαύσεις κι αγαθά. Εμείς τα περιτριγυρίζουμε με όλα αυτά και, ταυτόχρονα, εμείς τους λέμε ότι δεν μπορούν να τα αποκτήσουν, διότι αν τους πληρώνουμε καλύτερα, αυτό θα επιδράσει στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ τρόπο ζωής, οπότε άστο καλύτερα...

Εμείς είμαστε που τους παρουσιάζουμε τα πρότυπα της επιτυχίας: λαμόγια, μηδενικά, νόμιμοι κλέφτες, απατεώνες, πωλητές φυκιών και αέρα κοπανιστού, κομματόσκυλα. Αυτοί είναι οι "πετυχημένοι" γύρω τους και αυτοί είναι που μετατρέπονται σε "παραδείγματα προς μίμηση" για τα παιδιά. Παράλληλά, όμως, τους λέμε ότι όλοι αυτοί είναι untouchables και ότι εκείνα θα πρέπει να εργαστούν σκληρά για να πετύχουν (...τρομάρα μας!).

Υπό αυτές τις συσίφειες συνθήκες, κάνει σε κανέναν εντύπωση η οργή των παιδιών; Όταν συνειδητοποιούν ότι θα μεγαλώσουν σε ένα κόσμο που θα είναι πολύ χειρότερος από αυτόν των πατεράδων τους, διότι εμείς δεν δημιουργήσαμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για συνέχιση και διεύρυνση της ευημερίας, δεν θα θέλουν -το λιγότερο- να μας σπάσουν τα μούτρα;

Όταν ο κάθε Μίχαλος προειδοποιεί ότι ακόμα και η απασχόληση -προσοχή, όχι η εργασία- είναι ένα ζήτημα υπό αμφισβήτηση, όταν ο πατέρας λέει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν έχει δουλέψει ποτέ, όταν τα παιδιά ακούν για εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν από το κόλπο με τα ομόλογα -οπότε τώρα η σύνταξή τους είναι αμφίβολη- ή από τις ανταλλαγές ακινήτων του Δημοσίου με το Βατοπέδι, ε, δεν είναι λογικό να φρικάρουν, όταν παράλληλα, βλέπουν τους γονείς τους να δυσκολεύονται να κρατήσουν ένα καλό επίπεδο ζωής;

Απορεί κανείς ακόμα; Ή, μήπως, απορεί που η οργή των νέων δεν είναι ακόμα πιο κόκκινη, ακόμα πιο έντονη, ακόμα πιο καταστροφική;...

12 Δεκεμβρίου 2008

Τέρμα οι ενοχές, κάντε κάτι...

Επειδή διαβάζω και ακούω πολλά και επειδή πολλοί εξ ημών έχουν πέσει σε ενοχικά σύνδρομα, τώρα που τα παιδιά έχουν βγει στους δρόμους και συγκρούονται με τους μπάτσους, ένα έχω να πω προς τους γονείς: αντί να μελαγχολείτε για τα όσα κάνατε ή δεν κάνατε για τα παιδιά σας, από τώρα προσπαθήστε να κάνετε κάτι δημιουργικό.

Μάθετέ τους ότι ο σεβασμός προς την Εξουσία, την κάθε Εξουσία, δεν είναι a priori δεδομένος, αλλά ότι η Εξουσία πρέπει να αγωνιστεί για να τον κερδίσει και ότι κάθε βήμα της θα πρέπει να τίθεται υπό αυστηρή εξέταση και κριτική.

Μάθετέ τους ότι είναι υγιές να εξεγείρονται ενάντια στην κάθε μορφής βία και καταπίεση και ότι οφείλουν να διεκδικούν διαρκώς τα δικαιώματά τους ως άνθρωποι και ως πολίτες. Μάθετέ τους ότι η καταστολή αποτελεί συστατικό του Κράτους και ότι, όσο πιο πρωτόγονη είναι μια Δημοκρατία, τόσο περισσότερη επίδραση σε αυτή έχουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (αστυνομία, εκκλησία, οργανωμένοι κομματικοί μηχανισμοί και πάει λέγοντας).

Μάθετέ τους ότι η εκπαίδευση δεν υπάρχει μόνο για να βρουν μια δουλίτσα ή δουλειά, αλλά κυρίως για να μάθουν πώς να μαθαίνουν, για να διερωτώνται συνέχεια και για τα πάντα, για να μη δέχονται θέσφατα και δεδομένα. Επίσης, μάθετέ τους ότι η δουλειά έχει αξία όταν δεν γίνεται δουλεία.

Μάθετέ τους την αξία της μνήμης -να μην ξεχνούν- και της συγνώμης. Μάθετέ τους την αξία της απόκτησης πολιτικής -όχι κομματικής- συνείδησης και της διαδικασίας για να αποκτηθεί κάτι τέτοιο. Πάνω απ' όλα μάθετέ τους την αξία της συλλογικότητας και της συνείδησης του ότι ανήκουν κάπου.

Σταματήστε να κλαψουρίζετε. Τώρα είναι η ευκαιρία σας...

?

Για τις περισπούδαστες αναλύσεις των τελευταίων ημερών (μαζί και τις δικές μου):

"Αν η απάντηση είναι ότι φταίει το σύστημα, τότε η ερώτηση ήταν λάθος"

(παλιό σύνθημα των αναρχικών στα Εξάρχεια)

11 Δεκεμβρίου 2008

Να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα


1) Η ατάκα "έλα μωρέ και οι αστυνομικοί άνθρωποι είναι" είναι μεγαλύτερη μαλακία από το να λες ότι "η γη είναι επίπεδη". ΟΧΙ, ΚΥΡΙΕΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΙ, οι μπάτσοι, όταν είναι ένστολοι και εν υπηρεσία, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, είναι υπηρέτες των πολιτών, με μοναδική υποχρέωση να διαφυλάττουν την έννομη τάξη. Ως εκ τούτου, όταν μετατρέπονται σε Dirty Harry, δολοφονόντας 15χρονα, όταν με το παραμικρό βγάζουν όπλα και ρίχνουν -τι πάει να πει στον αέρα; Κι αν "εξοστρακιστεί" καμιά σφαίρα ακόμα;...-, όταν ασκούν θηριώδη βία, τότε δεν υπάρχει καμία τέτοια ατάκα που θα τους δικαιολογήσει. Διότι, εκείνη την ώρα υποτίθεται ότι εκτελούν το καθήκον τους και δεν βγάζουν τα σώψυχά τους!

2) Οι αποκαλύψεις για τους μπάτσους - "κουκουλοφόρους" σοκάρουν μόνο όποιον ζει σε σπήλαιο για τα τελευταία 40 χρόνια. Έναν καλό και "ψαγμένο" φίλο να έχει κάποιος στα Εξάρχεια, αρκεί για να μάθει πόσα από τα "φρικιά" που κυκλοφορούν εκεί είναι ασφαλίτες και πόσοι από αυτούς έχουν συμμετάσχει -για να μην πω προκαλέσει- σε επεισόδια και καταστροφές. Η τακτική είναι παλιά, γνωστή και εφαρμοσμένη. Απλώς, όταν αυτό το φωνάζουν διάφοροι, τους λέμε "γραφικούς" και τους εξευτελίζουμε πάραυτα, μην και μας χαλάσουν τη σούπα. Και μη νομίζετε ότι το κόλπο περιορίζεται στα Εξάρχεια. Την άλλη φορά, είχαν πάει τα μαλακισμένα ένοπλα σε συνεδρίαση των οικοδόμων, αν θυμάμαι καλά...

3) Στα αρχίδια μου αν οι μπάτσοι είναι κακοπληρωμένοι: και οι δάσκαλοι είναι κακοπληρωμένοι, και οι πυροσβέστες είναι κακοπληρωμένοι, και πολλοί από τους πανεπιστημιακούς είναι κακοπληρωμένοι, και η συντριπτική πλειοψηφία των εργατών είναι κακοπληρωμένη, και πολλοί δικηγόροι είναι κακοπληρωμένοι, και οι μαγαζάτορες είναι κακοπληρωμένοι, στο τέλος-τέλος κι εγώ είμαι κακοπληρωμένος. Όμως, αυτό δεν το χρησιμοποίησα ποτέ, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία ημών, για να μην κάνω τη δουλειά μου, πολλώ δε μάλλον για να κάνω κακό σε κάποιον άλλο. Η συνειδητή κακή εκτέλεση του καθήκοντος από τους μπάτσους αποτελεί, αχ, τι αποτελεί... Α, ναι, "πράξη εχθρική προς τη Δημοκρατία", που θά'λεγαν και κάποιοι ταγοί της πολιτικής μας ζωής. Τέλος, πριν από λίγο καιρό δεν ήταν που είχε ξεσηκωθεί όλο το μπατσαριό, επειδή κάποια εγκύκλιος, απόφαση, δε θυμάμαι τι, τους απαγόρευε να κάνουν και δεύτερη δουλειά (και, η συνηθέστερη δεύτερη δουλειά ποια ήταν; Τι; Μπράβοι σε μαγαζιά; Μα, πώς το σκέφθηκε κανείς αυτό;...); Ξέρει κανείς τι απέγινε αυτή η εγκύκλιος, απόφαση ή ό,τι άλλο; Και, κάτι τελευταίο: δεδομένου ότι εισάγωνται στην αστυνομία με εξετάσεις, θέλουν να μου πουν ότι δεν ξέρουν πού πάνε, τι μισθό θα παίρνουν και τα τοιαύτα; Ή, μήπως, η ιδέα της στολής και του όπλου είναι πολύ ισχυρά κίνητρα; Ρωτάω τώρα, για να μαθαίνω...

4) Μπορείτε να με θεωρήσετε ψυχάκια, αλλά θεωρώ ότι οι χθεσινές δηλώσεις Κούγια και τα όσα είπε ο δολοφόνος Ειδικός Φρουρός στο απολογητικό του υπόμνημα, είναι απολύτως φυσιολογικά. Οι άνθρωποι ξέρουν σε ποιο μπουρδέλο ζουν, οπότε ξέρουν πολύ καλά ότι αν κατορθώσουν να δημιουργήσουν συνθήκες "reasonable doubt", μάλλον θα τη σκαπουλάρουν. Η τακτική αυτή είμαι βέβαιος ότι θα έχει την - έμμεση, φαντάζομαι- υποστήριξη και της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ., η οποία έχει λερωμένη τη φωλιά της και, ενδεχομένως, και της κυβέρνησης και συνίσταται στην απόπειρα μετατροπής του κατηγορητηρίου σε "ανθρωποκτονία εξ αμελείας" ή σε κάτι άλλο. Εξ ου και οι χυδαιότητες κατά του νεκρού πιτσιρίκου, η απουσία συγνώμης και οι πονηρές επιθέσεις του Κούγια κατά του Παπούλια, ο οποίος μίλησε για δολοφονία. Ελπίζω να αποδειχτώ ψυχάκιας, αλλά πολύ φοβάμαι ότι βαίνουμε για φάση Μελίστα ή Rodney King.

*οι εικόνες είναι του μέγα Ron Cobb*

9 Δεκεμβρίου 2008

Guilty as charged

Κι έτσι, φθάσαμε στην απόδοση ευθυνών και στην αναζήτηση ενόχων. Τι; Για ποιο πράγμα; Μα, για το ποιος είναι υπεύθυνος για τα επεισόδια, τις φωτιές, τα σπασμένα μαγαζιά. Εσείς, τι νομίζατε; Για το φόνο του 15χρονου από τον μπάτσο; Για τις κλωτσοπατινάδες ΜΑΤατζήδων επί των κεφαλών άοπλων παιδιών; Για τους νέους πυροβολισμούς ΖΗΤάδων; Μην είστε χαζοί, αυτά είναι λεπτομέρειες του κώλου. Αυτό που μετράει τώρα είναι να βρούμε κάποιον να του ρίξουμε τις ευθύνες για τα μόγγολα που καίγαν. Κι αργότερα, για τις γιαγιάδες που πετάγαν γλάστρες στα ΜΑΤ στη Χαριλάου Τρικούπη, όταν έφθασαν εκεί οι μαθητές. Και, λίγο αργότερα, για τους ίδιους τους μαθητές που βγήκαν στους δρόμους, αντί να κάτσουν σπίτι τους και να γίνουν καλοί νοικοκυραίοι.

Το κόλπο είναι παλιό, γνωστό και δοκιμασμένο. Πρόπερσι είχε εφαρμοστεί, όταν μαθητές και φοιτητές σταμάτησαν την αναθεώρηση του άρθρου 16. Το καλοκαίρι του 2007 ήταν οι "ασύμμετρες απειλές" και ο "στρατηγός άνεμος". Παλιότερα ήταν οι ναυτεργάτες και οι υψηλοί μισθοί τους. Πριν από 23 χρόνια ήταν η μολότοφ στα χέρια του Καλτεζά. Το σχέδιο είναι απλό: άλλαξε την ατζέντα. Βρες κάτι άλλο. Μίλα στην τρομαγμένη ψυχούλα των νοικοκυραίων. Κάντους να ξεχάσουν ότι το παιδί που έπεσε νεκρό από τη σφαίρα του κτήνους μπορεί να ήταν και δικό τους. Σήκωνε σκόνη και περίμενε, κάτι θα βγει κι απ' αυτό.

Ναι ο ΣΥΝ λέει μαλακίες, πολλές και συχνά. Ναι, η περιφρούρηση στις διαδηλώσεις του είναι από χαλαρή ως ανύπαρκτη. Ναι, ο Αλαβάνος κι ο Τσίπρας μας έχουν φλομώσει στα πουτσιλίκια. Όμως, είναι γελοίο να λέει κανείς ότι υποθάλπει και ότι "χαϊδεύει" τους μπάχαλους. Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι -συχνά- μπάτε σκύλοι αλέστε. Όμως, είναι γελοίο να κατηγορείται ένα κόμμα για κάτι τέτοιο. Και είναι όνειδος για την Αλέκα να αφήνει τέτοια υπονοούμενα, πηγαίνοντας χέρι-χέρι με την κυβέρνηση και τον Καρατζαφέρη. Και είναι, περισσότερο απ'όλα, δείγμα ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα: ότι όταν αύριο το ΠΑΣΟΚ θα λεηλατήσει εκ νέου την Αριστερά, το ΚΚΕ δεν θα μπορέσει να κρατήσει τις δυνάμεις του αλώβητες. Κι αυτό θα πληρώσει τις μαλακίες και τις στενοκεφαλιές του, όπως τις πληρώνει τώρα και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Των οικιών υμών εμπιπραμμένων, υμείς άδετε...

Υ.Γ.: εδώ δείτε μια ωραία άποψη για τα όσα συμβαίνουν. Λίγα λόγια και καλά.

Το χάλι μας...

Σκόρπιες σκέψεις, πνιγμένες στα χημικά -ξεχάστε τα δακρυγόνα, αυτά που παίζουν, πλέον, είναι επικίνδυνα χημικά- και στη μπόχα από τις φωτιές. Καφρίλα και απογοήτευση. Μια κυβέρνηση κλόουν και κλεφτών χρόνου, μικροκλεφτάκων, που ελπίζουν να γίνει εκείνο που θα τους δώσει το άλλοθι για να σώσουν τα τομάρια τους. Ψευτοαναρχικοί-ζώα με ιδεολογία ραπανιού και αντιδράσεις κοτρώνας που κυλά σε μια πλαγιά. Νοικοκυραίοι χεσμένοι μες στα σπίτια τους -οι δρόμοι άδειοι από τις δέκα η ώρα...-, διότι πού να μπλέκεις τώρα.

Μπάτσοι ασύδοτοι με τους πολίτες και χέστες με τα ζώα. Πολιτικά κόμματα του τσιτάτου και της εύκολης κριτικής, χωρίς πρόταση, χωρίς θέση. Μια χώρα έτοιμη να ζητήσει βοήθεια, αφού ο εαυτός της χάθηκε για πάντα μες στη λαμογιά, το ρουσφέτι και το βόλεμα. "Κοίτα τη δουλειά σου, μη μπλέκεις", η μόνιμη επωδός. "Έγινα μπάτσος γιατί, ε, ξέρεις, σταθερή δουλειά, μεροκάματο, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει", και, ρε μαλάκα, γιατί δεν έγινες πυροσβέστης; οδηγός του ΕΚΑΒ; Φτηνές δικαιολογίες απ' όλους μας.

Μαλάκες, δεν κάηκε η Αθήνα: κάηκε και η Θεσσαλονίκη, και η Καβάλα, και η Κοζάνη, και η Λάρισα, και τα Τρίκαλα, και το Ηράκλειο, και τα Χανιά. Κάτι λέει αυτο. Ή ότι η χώρα γέμισε με "αντιεξουσιαστές" ή ότι ο κόσμος -κυρίως οι πιτσιρικάδες- δεν γουστάρουν άλλο. Και σιγά μην έψαχναν αφορμή. Μια βόλτα κάνεις στο Κέντρο και θες να ψάξεις για οπλοπολυβόλο και να βγεις στο δρόμο κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αλλά, οι νοικοκυραίοι πάλι χεστήκαμε πάνω μας, πάλι κρυφτήκαμε, πάλι θαυμάσαμε την τάξη και την οργάνωση του ΚΚΕ, που, ορίστε, σε αυτονών την πορεία γιατί δεν έγινε τίποτα; (γιατί τα ρομπότ εκτελούν διαταγές.)

Χάσαμε και τα τελευταία ίχνη αξιοπρέπειας. Όχι επειδή κάηκε η Αθήνα, αλλά επειδή έπρεπε ένας μπάτσος -αυτού του είδους, μάλιστα- να δολοφονήσει ένα παιδάκι "καλής οικογένειας" για να καταλάβουμε πού έχουμε φθάσει. Επειδή ο Καραμανλής πάλι υπόσχεται τριχίλιαρα, στους μαγαζάτορες αυτή τη φορά, επειδή η ΓΣΕΕ, λέει, το σκέφτεται αν πρέπει να κάνει πορεία αύριο, αντί να φροντίσει να κατέβει όλος ο κόσμος κάτω, επειδή η ΕΣΗΕΑ συμμετέχει στην απεργία με 2ωρη στάση εργασίας και δεν ντρέπονται να το λένε, επειδή το ΠΑΣΟΚ στην κοσμάρα του θέλει, λέει, ειρηνική διαμαρτυρία με κεράκια (το αίμα του Καλτεζά, όμως, στα χέρια του είναι...).

Σκατά, ρε γαμώτο, πώς γίναμε έτσι;...

Υ.Γ.: εδώ είναι το Σύνταγμα. Δείτε τι ωραία πράγματα εξετάστηκαν, έστω και σε επίπεδο ιδέας, από την Κυβέρνηση (άρθρο 48) και μετά σκεφθείτε πόση αξία έχουν οι βιτρίνες...

*φωτο από in.gr*

6 Δεκεμβρίου 2008

Ανεβαίνοντας στο φως

Ξέρετε πώς θα ακουγόταν ο Nick Cave και οι Bad Seeds αν δεν είχαν αποφασίσει να μετατραπούν σε pop icons και να κάνουν τη μουσική τους πιο εύπεπτη και πιο κατάλληλη για ευρύτερη κατανάλωση; Ξέρετε πώς θα ήταν η μουσική αυτού του συγκροτήματος αν είχαν αποφασίσει να συνεχίσουν το δρόμο που είχαν πάρει με το "The Firstborn Is Dead"; Θα ήταν ακριβώς όπως το τρίτο κομμάτι -με τίτλο "Divine"- του δίσκου "Ample Fire Within" που κυκλοφόρησε φέτος το νέο project του 50% των Sunn0))), του Greg Anderson και του Gentry Densley των Iceburn, υπό το όνομα Ascend: ένα blues σπρωγμένο στα άκρα, μινιμαλιστικό και άγριο, με τον Gentry να μουγκρίζει τους στίχους σαν έναν Nick Cave που έχει προ πολλού περάσει τα όρια της ψύχωσης.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι οι Ascend δεν είναι blues. Αντιθέτως, αποτελούν άλλο ένα on the edge σχήμα που πειραματίζεται με την heavy μουσική, τα drones, το ambient, γενικά με τη δύναμη του ενισχυτή και τη λατρεία του Anderson και του Densley για παράξενα μείγματα όλων αυτών των ειδών (και κά'να-δυο επιπλέον που κατά πάσα πιθανότητα μου διαφεύγουν αυτή την ώρα). Το "Ample Fire Within", πάντως, αποτελεί κατά την άποψή μου μια καλή εισαγωγή για όποιον ενδιαφέρεται για πιο ακραίες μουσικές εκφράσεις, αλλά δεν θέλει να πέσει με τη μία στα βαθιά. Η μουσική είναι αργή, όμως, έχει σαφή "ροκ" στοιχεία (ντραμς, σόλο κιθάρας, φωνητικά, κλπ) και δεν είναι όπως τα πιο "άμορφα" κομμάτια, π.χ. των Earth ή των Sunn0))).

Με εξαιρετικές συμμετοχές, όπως του Kim Thayil των Soundgarden, του πολυοργανίστα Steve Moore, του "ιστορικού" vokillist Attila Csihar, του Bill Herzog των Sweet Hereafter και του Randall Dunn, ο δίσκος έχει μια εξαιρετική πολυμορφία και, παρά τον εμφανή πειραματικό του χαρακτήρα, είναι αρκετά "σχηματοποιημένος", ώστε να μην τρομάζει όσους θέλουν τη μουσική τους "εντός ορίων". Βεβαίως, οι Ascend δεν είναι μουσική για όλο τον κόσμο, ούτε για όλες τις ώρες. Όμως, είμαι βέβαιος ότι για τις πιο περιπετειώδεις ψυχές, είναι ό,τι πρέπει...

4 Δεκεμβρίου 2008

Δουλεύετε, σκυλιά!!!!

Αρχικά σκέφθηκα ότι επρόκειτο για άλλη μια κίνηση απόσπασης προσοχής του κοινού (χθες ο Ρουσόπουλος ήταν να καταθέσει στην Εξεταστική, οπότε δεν αποκλείονταν τα μεταμεσονύκτια έκτακτα δελτία...), όμως μετά σκέφθηκα ότι αυτό είναι το μέγεθος του ανδρός, οπότε μάλλον του βγήκε από φυσικού του.

Θα ήθελα να χαρακτηρίσω ως μαλακία αυτό που πρότεινε ο κ. Μίχαλος, για την εργασιακή εβδομάδα των τριών - τεσσάρων ημερών, όμως δεν μπορώ. Δεν μπορείς να χαρακτηρίσεις ως μαλακία μια τόσο κτηνώδη ιδέα: το κακό είναι πολύ βαθύτερο από απλώς μια εμμονή, ότι, δηλαδή, για όλα φταίνε οι εργαζόμενοι, άρα πρέπει να πληρώσουν, οι πούστηδοι...

Ο κ. Μίχαλος και οι συν αυτώ ονειρεύονται έναν κόσμο σαν αυτό της φωτογραφίας πιο πάνω. Ένα κόσμο όπου θα σκάβουμε κι ο επιστάτης με το όπλο και το μαστίγιο θα φροντίζει να κάνουμε καλά το σκάψιμο (των τάφων μας, ίσως;...). Κι αν αύριο το σκάψιμο κριθεί ότι δεν είναι αρκετά κερδοφόρο, ε, τότε θα σπάμε πέτρες ή θα χτίζουμε γέφυρες ή κάτι θα βρεθεί, βρε αδερφέ!

Κι αν δεν πάρουμε σύνταξη, χέστηκε ο κ. Μίχαλος και οι συν αυτώ. Κι αν πεθάνουμε δουλεύοντας, πάλι χέστηκαν. Κι αν εν έτει 2008 γυρίσουμε στο 1900, κανένα πρόβλημα, τα flowcharts να δείχνουν "υγιή" και για τα υπόλοιπα έχει ο Αλλάχ. Κι αν η όλη πρόταση είναι ένας ωμός και απροκάλυπτος εκβιασμός, ε, τι να κάνουμε, έχουμε κρίση, οπότε λίγο - πολύ όλα επιτρέπονται, άλλωστε τα είπε κι ο επίτιμος κι αυτός ξέρει από τέτοιες καταστάσεις.

Το πιο θλιβερό, δε, είναι ότι αντί ο κ. Μίχαλος να παραδοθεί στη χλεύη των πολιτών για τις άθλιες απόψεις του, η αντιπολίτευση και τα συνδικάτα αρκέστηκαν σε μυρηκασμούς συνθημάτων και τσιτάτων. Τι να πω, ρε πούστη! Τόσο παχύδερμα γίναμε;...

3 Δεκεμβρίου 2008

...και μπέρδεψες τα μπούτια σου!

Μοιάζουν σχεδόν κωμικές οι δικαιολογίες που ακούγωνται από τα πολιτικά πρόσωπα, σχετικά με την ανάμειξή τους με την "υπόθεση Βα(λ)τοπέδι" και τα όσα λεν ότι έκαναν ή δεν έκαναν στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων τους. Και μοιάζουν κωμικές, διότι στην ουσία αποκαλύπτουν ότι όλοι κάτι ήξεραν, αλλά προτίμησαν να κάνουν τα στραβά μάτια ή να μην αλλάξουν κάτι που έμοιαζε ξεκάθαρα λάθος. Γιατί; Δύο οι πιθανές απαντήσεις: είτε διότι φοβόντουσαν ότι αν δυσαρεστήσουν τη συμμορία του Βατοπεδίου, θα έχαναν τη χάρη του Θεού. Είτε διότι οι εντολές ερχόντουσαν από πολύ ψηλά, οπότε πού να μπαίνεις στη διαδικασία να εξηγείς τα τι και τα πώς.

Αν υπάρχει μια απορία που δημιουργείται σε εμένα, αυτή είναι πώς θα καλυφθεί με -έστω- αληθοφανή τρόπο από τους βουλευτές της ΝΔ που συμμετέχουν στην Εξεταστική Επιτροπή η πολιτική ευθύνη των υπουργών της κυβέρνησής τους. Διότι, είναι πλέον ξεκάθαρο ακόμα και στον πιο άσχετο από εμάς ότι η ευθύνη αυτή υπάρχει και, μάλιστα, σε πολύ χοντρό βαθμό. Φοβάμαι, λοιπόν, ότι θα γελάσουμε με μαύρο δάκρυ όταν θα βγουν τα πορίσματα και θα βλέπουμε απίστευτες στρεψοδικίες και -κυρίως- άρνηση αποδοχής ακόμα και της πιο προφανούς αλήθειας. Όμως, όπως όλοι συμφωνούν, ο Καραμανλής θέλει να κλείσει η υπόθεση, οπότε...

Είναι πραγματικά θλιβερό να βλέπει κανείς εκλεγμένους εκπροσώπους του λαού (ΧΑ!ΧΑ!) να συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονται σε μια τόσο σοβαρή και σημαντική υπόθεση. Κατώτεροι των περιστάσεων, "μοιραίοι κι άβουλοι", κομματικά δέσμιοι, διαχειρίζονται όλοι -και της ΝΔ, και του ΠΑΣΟΚ, και του ΚΚΕ και του ΣΥΝ και του ΛΑΟΣ- την υπόθεση κατά τρόπο που κυριολεκτικά την κουρελιάζει, όπως κουρελιάζει και το θεσμικό ρόλο του Κοινοβουλίου και των προσώπων που το συνθέτουν. Αναρωτιέμαι πώς κάποιοι απ' όλους αυτούς, εξεταστές κι εξεταζόμενους, θα ζητήσει ξανά την ψήφο μας μετά από αυτή την ξεφτίλα... Αλλά, έχουμε εμείς τσίπα, για να τη ζητάμε από τους εκπροσώπους μας;...

21 Νοεμβρίου 2008

Η βλακεία και το έγκλημα

Το να χαρακτηρίσει κανείς τη στάση του εκπροσώπου τύπου του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπακωνσταντίνου στην υπόθεση Πάπιστα ως βλακεία, νομίζω ότι είναι απλώς επιεικές. Είναι προφανές ότι ο κ. Παπακωνσταντίνου πήγε να το παίξει παράγοντας και πάτησε ωραία και καλά την πεπονόφλουδα που ο μάγκας ο Πάπιστας του έριξε, και τώρα τρέχει και δεν φτάνει για να αποδείξει -κυρίως στο κόμμα του- ότι δεν είναι ροζ ελέφαντας. Καλά να πάθει, διότι τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κώλους.

Το να χαρακτηρίζει κανείς την εμπλοκή του κ. Παπακωνσταντίνου σε αυτή την υπόθεση ως σοβαρή, όμως, είναι έγκλημα. Και είναι έγκλημα, διότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση λυσσάει για τον Παπακωνσταντίνου και τη βλακεία που έκανε, στην υπόθεση του Βατοπεδίου εμπλέκεται το όνομα του Γιάννη Αγγέλου, διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου, ενώ δύο βουλευτές της ΝΔ καταγγέλουν ότι οι καλογέροι του Βατοπεδίου μετέρχονται μεθόδους μαφίας και τα χώνουν σε υπουργούς της παράταξής τους για τις ανταλλαγές ακινήτων.

Και, βέβαια, όλη αυτή η βαβούρα για υποκοσμιακούς τύπους και τα συναφή καλύπτει το γεγονός ότι κρατούμενοι απλώς αναστέλλουν την απεργία πείνας, ότι η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της πλήρους οικονομικής απαξίωσης, ότι φαρμακοποιοί και γιατροί ζητούν χρήματα από τους ασφαλισμένους του Δημοσίου, καθώς ο ΟΠΑΔ τους χρωστά μήνες ολάκερους και πάει λέγοντας, ότι ο Προϋπολογισμός του 2009 που κατέθεσε ο Αλογογκούφης αποτελεί "μια από τα ίδια" με το προσχέδιό του. Αυτά τα σοβαρά καλύπτονται από τον κουρνιαχτό του Αρσένιου, του Ζορρό-Ψωμιάδη, της Αζέλ και λοιπών σημαντικών προσώπων. Τελικά, μήπως έχουμε ό,τι μας αξίζει;...

17 Νοεμβρίου 2008

Το ραγισμένο image της ΑΕΚ

Οι τελευταίες εξελίξεις στην ΑΕΚ δεν μου αρέσουν καθόλου. Και δεν μου αρέσουν, κυρίως, διότι δείχνουν ότι -τελικά και παρά τις όποιες αγαθές προθέσεις υπήρξαν- η ΠΑΕ δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από τη λογική που μαστίζει το ελληνικό ποδόσφαιρο και που λέει ότι οι ομάδες είναι ενός ανδρός αρχή. Κατά την άποψή μου, μάλιστα, το χάρβαλο που σήμερα είναι η ομάδα μου είναι η καλύτερη απόδειξη ότι, τελικά, ο δρόμος για την Κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις.

(Μια διευκρίνηση, για να είμαστε καθαροί: συμπαθώ την ΑΕΚ, αλλά εκ του μακρόθεν. Έχω είκοσι χρόνια να βρεθώ σε γήπεδο, δεν αγόρασα διαρκείας για να στηρίξω τη νέα προσπάθεια, δεν κάθομαι να τη δω ούτε στην τηλεόραση, αν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω. Από την άλλη, δεν παθαίνω και κατάθλιψη που δεν παίρνει πρωταθλήματα, ούτε που δεν παρουσιάζει καλό θέαμα. Λυπάμαι, αλλά ως εκεί...).

Κατά την άποψή μου, η κύρια αιτία που η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή είναι στην κατάσταση που είναι και που, ενδεχομένως, θα χειροτερέψει οφείλεται αποκλειστικά στον άνθρωπο που την έσωσε από την καταστροφή και που την οδηγούσε έως και σήμερα: στον κ. Ντέμη Νικολαϊδη. Κυρίως, δε, στη συμπεριφορά του τον τελευταίο χρόνο. Και εξηγούμαι...

Κατά την άποψή μου, τα στραβά άρχισαν από τη στιγμή που ο κ. Νικολαϊδης αποφάσισε να κάνει τετραετές συμβόλαιο στον κ. Φερέρ. Η απόφασή του εκείνη, που ανατράπηκε λίγους μήνες αργότερα με την απόλυση του Ισπανού τεχνικού και η συνακόλουθη συνέντευξη του τότε προέδρου της ΑΕΚ, ο οποίος έκανε λόγο για "αποτυχία" της χρονιάς ήταν μια πολιτική κίνηση απίστευτης βιασύνης. Εν συνεχεία, οι παράνοιες περί "ηθικών πρωταθλητών", τα πήγαιν'-έλα με τα play-off, οι συγκρούσεις με τους παίκτες, όλα αυτά οδήγησαν σε μια ατμόσφαιρα που μόνο καλό δεν έκανε στην ομάδα.

Ωστόσο, ο κ. Νικολαϊδης παρέμενε το "πρώτο βιολί" στα διοικητικά της ΠΑΕ. Απόδειξη; Επέλεξε το νέο προπονητή της ΑΕΚ, τον κ. Γιώργο Δώνη, από τον οποίο και ζήτησε να σχεδιάσει την νέα ομάδα. Και, λίγο μετά, διέρρευσε στον Τύπο -από τον ίδιο; από άλλους; από "σκοτεινές δυνάμεις που θέλουν το κακό της ομάδας";- η απόφασή του να αποχωρήσει στο τέλος του πρωταθλήματος. Υπέροχο,ε; Βάζεις νέο γενικό διευθυντή στην επίχειρηση και λες "ok, τώρα εγώ να την κάνω σιγά-σιγά". Βλέπετε, αν ο κ. Νικολαϊδης επιθυμούσε να φύγει, ας έκανε όπως κάνουν όλοι οι αντίστοιχοι πρόεδροι: ας παραιτείτο και ας διευκόλυνε τη διαδικασία επιλογής νέου προέδρου.

Εκτός αν, και ελπίζω να μη συμβαίνει κάτι τέτοιο, ο κ. Νικολαϊδης περίμενε ότι η vox populi θα του ζητούσε να μείνει και να συνεχίσει το έργο του. Πάντως, η αποχώρησή του συνοδεύτηκε από ορισμένα δημοσιεύματα μεσσιανικού χαρακτήρα, τα οποία, όμως, παρέλειπαν να σημειώσουν ότι οι στρατηγοί δεν μπορούν να αφήνουν τους λοχαγούς τους ακάλυπτους, όταν πηγαίνουν στη μάχη. Δεν μπορούν "απλώς να προεδρεύουν". Δεν μπορούν να δηλώνουν άγνοια, ούτε, βέβαια, και να αναζητούν δικαιολογίες για να "την κάνουν". Μένουν, αναλαμβάνουν την ευθύνη των επιλογών τους, τις στηρίζουν και, αν κάτι δεν πάει καλά, φροντίζουν να εκτελέσουν και τις διορθωτικές κινήσεις.

Είναι φανερό -στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον- ότι ο κ. Δώνης αποτελεί ένα "θύμα" μιας απόφασης του κ. Νικολαϊδη η οποία ελήφθη ερήμην του τέως πλέον προπονητή της ΑΕΚ και που τον άφησε ολίγον τι "επί ξύλου κρεμάμενο". Μπορεί οι παίκτες του να τον συμπαθούσαν, μπορεί να τον εκτιμούσαν, όμως, όπως και να το κάνεις, λοχαγός χωρίς στρατηγό, δύσκολα μπορεί να κουμαντάρει ολόκληρο στρατό. Δεν ξέρω τι θα γίνει στο τέλος, ωστόσο, πιστεύω ότι οι συνθήκες που δημιούργησε η αποχώρηση του κ. Νικολαϊδη από την προεδρία της ΑΕΚ -ιδίως, δε, με τον τρόπο που έγινε- είναι δύσκολο πλέον να διορθωθούν. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κρίμα της υπόθεσης... Α, ναι, να συμφωνήσω και με τον Τατούλη που λέει ότι "η εποχή του επικοινωνισμού έχει τελειώσει. Ώρα για πραγματική πολιτική".

Υ.Γ: τα λάθη και δικαιολογούνται και συγχωρούνται και απ' όλα. Η άρνηση παραδοχής τους, όμως,...

15 Νοεμβρίου 2008

Έφυγε ο Γιώργος...

Καλό ταξίδι, ρε Γιώργο. Και να κοιτάξεις να μας δώσεις και κά'να ρεπορτάζ από τον πόλεμο Παράδεισου - Κόλασης. Γεια σου, φίλε...

Είν' εκκλησιά ερημική...

Το φεστιβάλ Borealis που γίνεται στο Bergen της Νορβηγίας, είναι ένα από τα υψηλότερου κύρους φεστιβάλ της Ευρώπης. Συνδυάζει μουσική, σινεμά, βιβλίο, ομιλίες, εκθέσεις και όλα τα καλούδια που μπορεί κάποιος να βρει σε ένα καλό φεστιβάλ. Ειδικά για τη μουσική, τα πράγματα είναι πολύ ενδιαφέροντα, διότι στο εκάστοτε πρόγραμμα του φεστιβάλ μπορεί κανείς να ακούσει από κλασικά σχήματα μέχρι cutting-edge DJs και από τζαζ μέχρι metal.

To 2007, η διεύθυνση του φεστιβάλ αποφάσισε να "παραδόσει" τον ιστορικό Καθεδρικό Ναό Dǿmkirke του Bergen στους Sunn0))), από τους οποίους και ζητήθηκε να γράψουν ειδικά για την περίσταση ένα κομμάτι βασισμένο στους Γρηγοριανούς Ύμνους που "άνθισαν" στη Νορβηγία την περίοδο του Μεγάλου Λιμού και της Πανώλης. Οι Sunno))) συμφώνησαν και το αποτέλεσμα της εμφάνισής τους στο μεσαιωνικό κτίριο του Καθεδρικού αποτυπώθηκε σε διπλό βινύλιο, υπό τον τίτλο "Dǿmkirke: Live In Bergen Cathedral 031807".

Πέραν του μουσικού αποτελέσματος, το οποίο στην τελική είναι και θέμα γούστου, η υπόθεση έχει και μια άλλη πτυχή: το γεγονός, δηλαδή, ότι η διεύθυνση ενός πολύ καλού φεστιβάλ και η διοίκηση ενός ιστορικού κτίσματος, όχι μόνο συμφωνούν, αλλά παρακινούν δύο μακρυμάλληδες metalheadz να γράψουν μουσική και να την παίξουν ζωντανά σε αυτό το σημαντικό πολιτιστικό γεγονός και κτίσμα. Διερωτώμαι αν ποτέ οι δικοί μας πολιτιστικοί ταγοί έχουν σκεφθεί κάτι αντίστοιχο...

12 Νοεμβρίου 2008

Άγνοια, βλακεία ή...

Σε συνέχεια του προηγούμενου post, ρίξτε μια ματιά και σε αυτό το δημοσίευμα της "Ελευθεροτυπίας" και ανατριχιάστε εκ νέου: τρία ιδιωτικά σχολεία δεν ενέγραψαν μαθητές, οι οποίοι είχαν σακχαρωδη διαβήτη, λόγω έλλειψης ιατρικού/παραϊατρικού προσωπικού σε αυτά! Και, την ίδια στιγμή, κάθε χρόνο αυξάνουν τα δίδακτρα σε ύψη που αγγίζουν το όριο του απαράδεκτου (μπράβο στον Παπαθανασίου, που απελευθέρωσε τα δίδακτρα, σοφή πολιτική κίνηση, διότι, όπως έλεγε, η αγορα θα κανόνιζε το ύψος τους...).

Δείτε εδώ και την αμήχανη αντίδραση του υπουργείου Παιδείας και θα καταλάβετε γιατί είμαστε να βγούμε στους δρόμους, με σακούλες με βενζινόκολλα στο ένα χέρι και κοτρώνια στο άλλο. Αντί το υπουργείο να επιβάλλει σε όλα τα ιδιωτικά σχολεία να έχουν και γιατρό, ανακοινώνει ότι θα... διερευνήσει το θέμα. Μπράβο και σε εσένα, γίγαντα Στυλιανίδη. Τέλεια κοινωνία φτιάχνετε, βρε!

Η νέα Ιερά Εξέταση

Διαβάστε εδώ και φρίξτε. Και, ίσως, από αυτά τα "μικρά και περίεργα", κάποιοι κατανοήσουν γιατί ο κόσμος ελπίζει στον Obama. Αλλά, και γιατί πολλοί εξ ημών τρέμουν στην ιδέα ότι οι ιδέες του θα αποτύχουν...

11 Νοεμβρίου 2008

Who will survive and what will be left of them?*

Πάει, λοιπόν, κι ο Τατούλης. Και, αν δεν κάνω λάθος, θα δούμε πολλά δημοσιεύματα τύπου "το χρονικό μιας προαναγγελθείσας διαγραφής" και πάει λέγοντας. Καθώς και ένα κάρο σενάρια για "νέους πολιτικούς σχηματισμούς", "σχέδια εξωθεσμικών παραγόντων" και τα τοιαύτα. Η γνώμη μου;

Σιγά τα ωά! Κατ' αρχάς, είμαι πεπεισμένος ότι ο Τατούλης περίμενε τη διαγραφή του, μετά τη συνέντευξη που έδωσε στο "Έθνος" κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε το blog του. Είναι, όμως, βαλτός για να ρίξει την κυβέρνηση; Δουλεύει για τρίτους; Κάνει κόλπα;

Νομίζω πως όχι. Άλλωστε, ο Τατούλης, με θητεία στο ΕΚΚΕ, φαντάζομαι ότι γνωρίζει τη θεωρία περί "φθοράς του συστήματος εκ των έσω", οπότε ποιο το όφελός του από μια διαγραφή; Και ποια κίνηση προς τρίτους δεν θα θεωρηθεί ως μέρος σχεδίου, κάτι που θα τον απαξιώσει στα μάτια όλων όσοι τον θεωρούσαν μια υγιή φωνή εντός της ΝΔ;

Α, μπα, όλα αυτά εμένα μου κάνουν "στάχτη στα μάτια". Και συμφωνώ με τον Κύρτσο, ότι αποτελούν κινήσεις για να ανοίξει ο δρόμος για πρόωρες εκλογές. Ο Καραμανλής ξέρει ότι το σύστημά του έχει αρχίσει να ξηλώνεται επικίνδυνα, οπότε θεωρώ ότι προχωρεί σε κινήσεις απεμπλοκής του και για τα υπόλοιπα "γαία πυρί μειχθήτο" (δεν είμαι σίγουρος ότι το γράφω σωστά, αλλά, τέλος πάντων).

Νομίζω ότι το "καλύτερο" σενάριο για τον Καραμανλή είναι να τραβήξει όσο μπορεί με το ισχνό 151 -πιθανότατα, ως μετά τις ευρωεκλογές. Το "χειρότερο" είναι εκλογές πριν τη συμπλήρωση 18μήνου, άρα με λίστα, άρα... χαμός, αλλά και "ξεκαθάρισμα λογαριασμών" με όσους τον έχουν ενοχλήσει.

Και, φυσικά, όλα αυτά εν μέσω των ερασιτεχνικών κινήσεων της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των πτυχών της χρηματοπιστωτικής και οικονομικής κρίσης, με την υπόθεση Βατοπεδίου να παραμένει στο προσκήνιο και κάμποσα άλλα ζητήματα να έρχονται "ουρά" και να πονοκεφαλιάζουν τον Καραμανλή.

Γι' αυτό σας λέω ότι λουκούμι τού'κατσε η ιστορία με τον Τατούλη.

Υ.Γ.: για τα σοβαρά της ημέρας δείτε το post του Ανέστη για τις πιστωτικές...

(*: ο τίτλος είναι το tagline της ταινίας "Texas Chainsaw Massacre" του 1974. Leatherface ο Καραμανλής; Ίδωμεν...)

8 Νοεμβρίου 2008

Βαριά φορτία

Ομολογώ ότι οι μουσικές μου κατευθύνσεις τα τελευταία χρόνια με έχουν οδηγήσει σε μονοπάτια από λίγο περίεργα (π.χ., να εκτιμώ τον post rock/post hardcore/post metal ήχο των Isis ή των Neurosis), έως πάρα πολύ παράξενα (Deathspell Omega ή Wolves In The Throne Room κανείς;...). Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα να ψιλοξεχάσω τι σημαίνει kick-in-the ass ροκ. Οπότε, ας ευχαριστήσω τους Acid King που μου το θύμησαν με το καταπληκτικό τους "ΙΙΙ" (2005, Small Stone Records).

Λοιπόν, έχουμε και λέμε: κιθάρες σούπερ-χαμηλά κουρδισμένες και παραμορφωμένες; ΟΚ. Μπάσο σχεδόν υποηχητικό, σαν μουγκρητό; Τό'χουμε. Ντραμς βαριά και κοδεϊνικά; Αμέ! Über-heavy γκρούβια, σαν μαστουρωμένοι (αλλά, ΠΟΛΥ μαστουρωμένοι) Black Sabbath; Μέσα είσαι! Φωνή -από γυναίκα, παρακαλώ, την Κυρία Lori S.- που παραπέμπει στις μεγάλες στιγμές του Ozzy; Με τα χίλια! Μουσική ψυχεδελοacidgroovydoom; Ακριβώς όπως πρέπει, και λίγο καλύτερα!

To "III" των Acid King είναι ακριβώς όπως οφείλει να είναι ένας καλός -στα όρια του κλασικού- stoner-doom δίσκος. Απολαύστε ένα κομμάτι δίπλα και απολαύστε και τη στιγμή: το πιθανότερο είναι ότι το επόμενο μουσικό μου post θα αφορά στους Sapthuran ή κάτι εξίσου άσχετο...

Ο Obama και τα μεγάλα λάθη (μας)

Ειλικρινά με εκπλήσσει ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται (και) στην χώρα μας η εκλογή Obama στην προεδρία των ΗΠΑ. Είτε με παραλήρημα χαράς, είτε με επιφυλάξεις και μικροψυχία, οι αντιδράσεις δείχνουν, τουλάχιστον σε εμένα, μια βαθειά άγνοια για το τι πράγμα μιλάμε όλοι μας. Ο σκοπός αυτού του post είναι, λοιπόν, να ξεκαθαρίσει -όσο μπορεί...- ορισμένα πράγματα γύρω από τον Obama και το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Αν μη τι άλλο, μπας και καταλάβουμε γιατί χαιρόμαστε...

Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Κατά πρώτον, η οιαδήποτε σύγκριση της πολιτικής στις ΗΠΑ με αυτή στην Ευρώπη είναι εξαρχής εσφαλμένη. Το πολιτικό σύστημα στην Αμερική έχει τόση σχέση με το ευρωπαϊκό, όση σχέση έχει το λουκάνικο στη Μαβίλη με το hot dog στη Νέα Υόρκη. Για να το κάνω πιο λιανά, ο Obama, ο οποίος θεωρείται "ριζοσπάστης" και κατηγορήθηκε ως οριακά "σοσιαλιστής" στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν ένας μετριοπαθής κεντροδεξιός πολιτικός, που θα ανήκε σε κάποιο από τα συντηρητικά κόμματα (γερμανοί και ιταλοί Χριστιανοδημοκράτες, λαϊκή πτέρυγα της ΝΔ, γάλλοι Γκωλικοί, οι "κεντρώοι" των Tories, κλπ) και θα θεωρούνταν ένας εκφραστής της λαϊκής Δεξιάς, ή, π.χ., ένας μετριοπαθής της "εκσυγχρονιστικής ομάδας" του ΠΑΣΟΚ.

Όμως, για τις ΗΠΑ, όπου η λέξη "φιλελεύθερος" (liberal) αντιστοιχεί με βρισιά σε πολλούς κύκλους, ο Obama αποτελεί μια πραγματική επανάσταση: μιλά για κοινωνική δικαιοσύνη, για αναδιανομή του πλούτου, για ένα Κράτος που θα παρεμβαίνει προς όφελος των πολλών, που θα δίνει κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες, που θα απλώσει ασπίδα προστασίας υπέρ των αδυνάτων. Μιλά για προσπάθεια συνεννόησης με τους εχθρούς και επαναπροσέγγισης με τους "κρυωμένους" φίλους και συμμάχους από την ό,τι-γουστάρω-κάνω πολιτική του Bush. Σε μια χώρα όπου το άτομο θεωρείται ως η βασική κοινωνική μονάδα, το να μιλά κάποιος για συλλογικότητες είναι κάτι παραπάνω από ανήκουστο: είναι επαναστατικό.

Γι' αυτό και "την πέφτω" σε όλους όσοι κρίνουν τον Obama: το κάνουν κρίνοντας εξ ιδίων και όχι με βάση τον τόπο, το χρόνο και την κοινωνία που επέτρεψε σε έναν αδυνατούλη μαυρούκο από το πουθενά και το παντού (πατέρας Κενυάτης, μάνα λευκή, πατριός αλλού, μεγάλωσει στη Χαβάη, ανδρώθηκε στο Σικάγο, θέλετε κι άλλα;...) να γίνει ηγέτης της. Ναι, τον βοήθησε και το μεγάλο κεφάλαιο (όμως, μαλάκες, το ξέρουμε, η ίδια η κυβέρνηση αποκαλύπτει ποιοι είναι οι χρηματοδότες των υποψηφίων. Εδώ;... Άσε, καλύτερα), ναι, στην κυβέρνησή του θα είναι και Ρεπουμπλικάνοι, ναι, δεν πρόκειται να αλλάξει τον κόσμο εν μία νυκτί.

Όμως, ο Obama φέρνει στην Αμερική έναν "αγέρα πεχλιβάνη", που πριν από λίγα χρόνια έμοιαζε αδύνατον να φυσήξει στη χώρα που έχει κάνει μείζον ζήτημα τις αμβλώσεις και το αν ο Δαρβίνος πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Θα κάνει και λάθη, θα λάβει και αποφάσεις που θα φαίνονται παράλογες και επικίνδυνες, θα έχει και "συντηρητικές" στροφές και ζεϊμπεκιές. Όμως, το όραμα που φέρνει στη χώρα του και, διά της επαγωγικής μεθόδου, στον υπόλοιπο κόσμο -ότι οι άνθρωποι μετράνε, ότι κανένα λόμπι δεν μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, ότι πρέπει να υπάρχει λογοδοσία και δικαιοσύνη και αλληλεγγύη, ότι, ρε, γαμώτο, καμιά καργιόλα Lehman Bros. δεν μπορεί να γίνει τροχοπέδη για τον ανθρωπισμό- είναι τόσο μεγάλο και τόσο σημαντικό που, ακόμα και μισό να μείνει, θα αφήσει μια τεράστια κληρονομιά.

Δεν πετάω στα σύννεφα. Ο Obama στην Ευρώπη θα ήταν -κατά πάσα πιθανότητα- μια μετριότητα. Όμως, εκεί που βρίσκεται και τα όσα οραματίζεται είναι πιο μεγάλα απ' όσο μπορούμε να φανταστούμε. Γι' αυτό κι εγώ αρνούμαι να μικρονοήσω στην παρούσα φάση.

Υ.Γ.: για παραπάνω -και πιο εμπεριστατωμένη- άποψη για το τι πρεσβεύει ο Obama, δείτε εδώ κι εδώ... Τα λένε καλύτερα ακόμα κι απ' τον Khlysty!

7 Νοεμβρίου 2008

Grumpy old men...

Αλέκος Αλαβάνος: "Είναι θετικό ότι κλείνει η σκοτεινή περίοδος Μπους. Είναι θετικό ότι ένας Αφροαμερικάνος γίνεται Πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι θετικό ότι υπάρχει ελπίδα και στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο. Όμως η Αμερική παραμένει μια υπερδύναμη σε κρίση και παρακμή, με ακραία στοιχεία επιθετικότητας. Γι’ αυτό πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι και κατά τη διάρκεια της προεδρίας Ομπάμα για μεγάλους αγώνες για την ειρήνη και την προκοπή του κόσμου".

Αλέκα Παπαρήγα: "Μετά το σαξόφωνο του Κλίντον, έρχεται το χρώμα του Ομπάμα να λύσει ζητήματα. Δυστυχώς δεν λύνονται τα προβλήματα ούτε με το χρώμα του δέρματος, ούτε με το ύφος. Αυτοί που ψήφισαν τον Ομπάμα οπωσδήποτε εκφράζουν δυσαρέσκεια και εκφράζουν ένα αίτημα κάποιας αλλαγής. Ωστόσο, σε πολύ λίγο χρόνο θα έχουν απογοητευτεί και αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία είναι το που βρίσκεται το εργατικό κίνημα".

Επιφυλακτικό το πρώτο σχόλιο, "πικρόχολο" το δεύτερο. Και τα δύο, όμως, τόσο εκτός πραγματικότητας, που είναι να σε πιάνει πονοκέφαλος. Σε μια στιγμή ελπίδας για τον πλανήτη και για το μέλλον, αυτά τα σχόλια -ιδίως, δε, της κ. Παπαρήγα- δεν είναι "ρεαλιστικα": είναι κακότροπα και φοβικά. Κρίμα, καπετάνιο...

(τη φωτο την "δανείστηκα" από το flickr...)

5 Νοεμβρίου 2008

Το "άλμα στο κενό" του G.O.P.

Κάποια στιγμή, όταν το παραλήρημα καταλαγιάσει, θα γράψω τι πιστεύω για τον Obama. Ωστόσο, σήμερα θα ήθελα να πω δυο λόγια για το μέλλον των ηττημένων, του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Κι αυτό, διότι πολύ φοβάμαι ότι περισσότερη σημασία από τη νίκη του Obama, θα έχουν οι από τούδε διεργασίες στο εσωτερικό του G.O.P. και η κατάληξή τους.

Από τα πρώτα στοιχεία των εκλογικών αποτελεσμάτων φαίνεται ότι σε Βουλή και Γερουσία στις τάξεις των Ρεπουμπλικάνων κυριαρχούν οι πιο "ακραίοι" εκπρόσωποι του χώρου. Αυτό σημαίνει ότι, λίγο-πολύ, το κόμμα θα στραφεί προς πιο "σκληρή" γραμμή και πιο "αδιάλλακτες" θέσεις, τόσο στο Κονγκρέσο, όσο και στην κοινωνία, αφού οι πιο μετριοπαθείς φωνές έμειναν εκτός νυμφώνος.

Παράλληλα, ερωτηματικό παραμένει τι μέλλει γενέσθαι με τη Sarah Palin, το τέρας του Frankenstein που ο McCain δημιούργησε -προφανώς περικυκλωμένος από την "ψυχωτική" άκρα χριστιανική Δεξιά του G.O.P. και υποκύπτοντας στις ιδέες του Karl Rove και των "παιδιών" του- και στο τέλος είχε προχωρήσει σε ανταρσία εναντίον του, χτίζοντας το δικό της προφίλ με στόχο τις εκλογές του 2012.

Πολλές φωνές της άκρας Δεξιάς του G.O.P. -από τον William Kristol ως τον Rush Limbaugh- θεωρούν ότι το Palin είναι το μέλλον του κόμματος. Αν κάτι τέτοιο συμβαίνει, τότε θα πρέπει ή να βρούμε ένα τρόπο να βαλσαμώσουμε τoν Obama, ή να προωθήσουμε την αποίκιση του Άρη...

4 Νοεμβρίου 2008

Ο θρίαμβος της ανικανότητας

Τελικά, είναι καταπληκτικό αυτό που συμβαίνει: ο άνθρωπος που αποτέλεσε επί της ουσίας το πρότυπο του σύγχρονου επιχειρηματία και που "ενσάρκωσε" ό,τι αυτή η κυβέρνηση επιθυμούσε να πετύχει με την οικονομική της πο(υ)λιτική, είναι ο ίδιος που σήμερα χαρακτηρίζει ως "ανεπαρκές" το κυβερνητικό σχέδιο για τις τράπεζες, ζητά κρατικοποιήσεις τραπεζών και υποστηρίζει τον άνθρωπο κατά του οποίου έχει καταθέσει αγωγή!

Τον κ. Βγενόπουλο δεν τον συμπαθώ (δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά η εικόνα που βγάζει προς τα έξω μου είναι ενοχλητική), όμως θεωρώ ότι αποτελεί μια προσωπικότητα που, αν μη τι άλλο, δεν διστάζει να λέει αυτά που σκέπτεται και να υποστηρίζει τα συμφέροντά του. Ως εκ τούτου, η παρέμβασή του είναι εξαιρετικής σημασίας, διότι δείχνει το σημείο στο οποίο έχει φθάσει αυτή η κυβέρνηση, ώστε να την αποκηρύσσουν ακόμα κι αυτοί, τους οποίους υποτίθεται ότι εξυπηρετεί.

Την ώρα που όλος ο κόσμος προσπαθεί να βρει ρεαλιστικές λύσεις για να αποκρούσει τις σοβαρότερες συνέπειες της χρηματοπιστωτικής κρίσης, στην Ελλάδα ο Αλογογκούφης και η παρέα του συνεχίζουν το δρόμο προς το γκρεμό και υποστηρίζουν ότι βρέχει, την ώρα που τους φτύνουν ακόμα και "δικοί" τους. Η μόνη μας ελπίδα; Να μην προλάβουν να καταστρέψουν ό,τι έχει απομείνει...

14 Οκτωβρίου 2008

Ο θρίαμβος του "λογιστάκου"

Ο Gordon Brown δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλής πολιτικός: ούτε στη Βρετανία, ούτε και στον υπόλοιπο κόσμο. Δεν διαθέτει το "χάρισμα" του προκατόχου του, Tony Blair, δεν είναι και πολύ καλός ρήτορας, είναι και Σκωτσέζος (...όχι ακριβώς πλεονέκτημα για τους Βρετανούς) και, το τελευταίο διάστημα, είδε κι έπαθε να κρατήσει τη θέση του πρωθυπουργού, καθώς ακόμα και το ίδιο του το κόμμα (Εργατικοί) είχε "στασιάσει" εναντίον του, ενώ το κόμμα των Συντηρητικών "ρίχνει στα αυτιά" στους Εργατικούς στις δημοσκοπήσεις. Πριν από μερικές εβδομάδες, ο κ. Brown ήταν "τελειωμένος".

Σήμερα, ο κ. Brown αντιμετωπίζεται κάπως σαν ο Μεσσίας της οικονομίας. Όταν η οικονομική κρίση άρχισε να χτυπά αδιακρίτως, όταν οι απανταχού οικονομολόγοι κοιτούσαν τις αγορές να καταρρέουν χωρίς να μπορούν να προτείνουν κάτι για την αναστροφή της κατάστασης, όταν στις ΗΠΑ το οικονομικό επιτελείο έμοιαζε να ψάχνει βελόνα στα άχυρα και να κινείται σπασμωδικά, ο Brown και ο υπουργός Οικονομίας της Βρετανίας Alistair Darling αποφάσιζαν να κινηθούν δυναμικά και να λάβουν μέτρα που θα είχαν ως αποτέλεσμα την αποτροπή της μεγέθυνσης της κρίσης στην χώρα τους. Όχι απλώς αναχώματα, αλλά αληθινά οχυρώματικά έργα.

Ο Νομπελίστας, πλέον, Οικονομολόγος Paul Krugman, εξηγεί καλύτερα από εμένα τις κινήσεις του Brown και την αξία τους. Τώρα, δεν ξέρω αν υπάρχουν νέες δημοσκοπήσεις στη Βρετανία που να δείχνουν την δημοτικότητα του Brown μετά τα μέτρα που έχει λάβει. Ωστόσο, έχω την αίσθηση ότι με την όλη στάση του απέδειξε ότι ένας "αντιmediaκός" πρωθυπουργός, με σχέδιο, ιδέες και, κυρίως, την αποφασιστικότητα να εφαρμόσει αυτά που σκέφτεται, χωρίς τυμπανοκρουσίες και μεγάλα λόγια, είναι πολύ καλύτερος από ένα πιο "φωτογενή", αλλά λιγότερο πολιτικό πρωθυπουργό...

4 Οκτωβρίου 2008

Sarah Palin, Metallica, Κ. Καραμανλής: ο θρίαμβος της "μηδενικής προσδοκίας"

Μετά το τέλος του debate των υποψηφίων αντιπροέδρων των ΗΠΑ, Joe Biden (Δημοκρατικοί) και Sarah Palin (Ρεπουμπλικάνοι), οι οπαδοί του G.O.P. πανηγύριζαν και μίλαγαν για θρίαμβο της Κυβερνήτου της Αλάσκα: προσοχή, όχι επειδή κατόρθωσε να "κερδίσει" τον αντίπαλό της -αυτό έμοιαζε σχεδόν αδύνατο. Ούτε επειδή η παρουσία της στο debate ήταν ισχυρή και έδωσε πόντους στο δίδυμο McCain - Palin. Αλλά, μόνο και μόνο, επειδή δεν έκανε κάποια μαλακία, η οποία θα έβαζε σε (ακόμα μεγαλύτερους) μπελάδες την ήδη προβληματική εκστρατεία του McCain. Εκπληκτική λογική: δεν τα έκαν σκατά, άρα νίκησε. Δεδομένων, πάντως, των εξαιρετικά χαμηλών προσδοκιών που είχαν αναπτυχθεί πριν το debate, μπορεί κανείς να πει ότι η κ. Palin, ε, δεν τα πήγε κι άσχημα.

***

Με πέντε χρόνια "κενό", μετά το αβυσσαλέα κακό "St. Anger", οι Μetallica επιστρέφουν με τον ένατο στούντιο δίσκο τους με τον (άθλιο, κατά τη άποψή μου) τίτλο "Death Magnetic". Θεωρώ ότι ο τεράστιος μηχανισμός πίσω από το brand που ονομάζεται Metallica θα πρέπει να αναστέναξε με ανακούφιση, όταν είδε τις πρώτες κριτικές για το δίσκο και διαπίστωσε ότι είναι θετικές. Δεδομένης της πάνδημης καταδίκης του "St. Anger", αλλά και του τεράστιου hype που προηγήθηκε της κυκλοφορίας του "Death Magnetic", δεν είμαι σίγουρος ότι οι πανηγυρισμοί είναι σωστοί: ο δίσκος είναι μετριότατος και δεν αγγίζει ούτε καν το "μαύρο άλμπουμ" του 1991. Απλώς, δεδομένων των χαμηλών προσδοκιών που οι Metallica είχαν δημιουργήσει τα τελευταία σχεδόν 17 χρόνια, οτιδήποτε ξεπερνούσε το χάλι του "St. Anger", θα κέρδιζε δάφνες.

***

Μετά την τραγική παρουσία του κ. Καραμανλή στη ΔΕΘ -όπου υπερασπίστηκε υπουργό που φοροδιέφευγε, κάλυψε άλλο που εμπλέκεται σε υπόθεση δωροδοκίας και ξεκαθάρισε ότι "μη μου το Θόδωρο τάραττε"-, υπάρχει αρκετός κόσμος που έχει αναθαρρήσει με τις τελευταίες εμφανίσεις του πρωθυπουργού στην Κ.Ε. της ΝΔ, στο Υπουργικό Συμβούλιο και στην ΟΝΝΕΔ. Όμως, τι ακριβώς έκανε ο κ. Καραμανλής; Απείλησε ευθέως όποιον διαφωνεί με τη στάμπα του αποστάτη, κάλεσε τους υπουργούς να κάνουν και κά'να ρουσφέτι και μας απείλησε όλους με συνέχιση των μεταρρυθμίσεων. Είναι όλα αυτά λόγοι για να πανηγυρίζει κανείς; Ε, δεδομένης της "καταστροφής" της ΔΕΘ, ακόμα και το ελάχιστο μπορεί να παρουσιαστεί ως κάτι, αν συγκριθεί με το τίποτα.

Τελικά, είναι καλό πράγμα οι χαμηλές προσδοκίες: σου δίνουν φτερά...

2 Οκτωβρίου 2008

The buck stops... where?*

Εδώ και μερικές μέρες θέλω να γράψω κάποια πράγματα για το χάλι που μας περιτριγυρίζει, όμως, ειλικρινά, αισθάνομαι αδυναμία και αηδία: για τη λογική "πονάει Τατούλης, κόψει Δαϊλάκη", για τη μαλακία "η ελληνική οικονομία δεν κινδυνεύει από την κρίση" (φαντάζομαι ότι τα ίδια μπορεί να πίστευαν και οι Νορβηγοί...), για το γεγονός ότι συζητάμε για το αν ο Καραμανλής θα διαγράψει κι άλλο βουλευτή και θα πάμε σε εκλογές (και όχι για το αν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική στο μπάχαλο που έχουν δημιουργήσει τα "golden boys", αλλά, Βύρωνα, όταν έπρεπε να μιλήσεις γι' αυτά, έλεγες για "στρατηγούς ανέμους" και για "ασύμμετρες απειλές"...), για τις κινήσεις που θα κάνει ή δεν θα κάνει ο Καραμανλής, για την ατολμία του ΠΑΣΟΚ, για τη βλακεία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (απορώ πώς ο Αλαβάνος την πάτησε και έπεσε στην παγίδα του cue)... για όλα αυτά και κάμποσα άλλα.

Αν κάποιος έχει όρεξη να σχολιάσει, ας το κάνει. Εγώ, πάντως, από αύριο θα γράφω μόνο για μουσική και για βιβλία. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τη βλακεία που μας καταπλακώνει...

*: παραφράζω μια φράση του Harry Truman, περί ευθύνης...

26 Σεπτεμβρίου 2008

Η "κατάρρευση" του νεοφιλελευθερισμού και η αμηχανία της Αριστεράς

Μετά και την κατάρρευση της Washington Mutual, είναι πλέον προφανές ότι το νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο δεν περιέχει ανάσταση: τα κόλπα, τα σύνθετα προϊόντα, τα τεράστια bonus στους CEOs κάπου εδώ αρχίζουν να χάνουν τη λάμψη τους και η παγκοσμιοποιημένη αγορά κεφαλαίων διέρχεται έναν πολύ στενό και δύσβατο δρόμο -και το ομοσπονδιακό κράτος των ΗΠΑ μετατρέπεται σιγά-σιγά στον μεγαλύτερο τραπεζίτη του κόσμου. Όλα αυτά είναι πολύ ενδιαφέροντα και, κατά πάσα πιθανότητα, αξίζουν ανάλυσης από ανθρώπους πιο ειδικούς από εμένα.

Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι ότι, ενώπιον της κρίσης, η Αριστερά -γενικώς, αλλά και ειδικότερα στην Ελλάδα- δείχνει αμήχανη και σοκαρισμένη. Μέχρι στιγμής, το μόνο που έχω ακούσει από αυτή την πλευρά της πολιτικής ανάλυσης είναι ένα ξερό "σας τα λέγαμε εμείς, πού θα καταλήξει το πράγμα". ΟΚ, δεν έχουν άδικο, αλλά αυτό το βρίσκω εντελώς αντιπαραγωγικό. Και με ανησυχεί ακόμα περισσότερο: από τον Αλογογκούφη δεν περιμένω κάτι καλύτερο από ψελίσματα χωρίς ουσία. Από την Αριστερά, όμως, περιμένω παραγωγή -ιδεών, προτάσεων, ουσίας.

Η Αριστερά έχει στα χέρια της ένα εξαιρετικό όπλο, έναντι της παραφροσύνης των νεοφιλελευθέρων (όποιος πιστεύει ειλικρινά ότι η αγορά, ιδίως όταν είναι απολύτως ελεύθερη -διάβαζε ανεξέλεγκτη-, έχει την τάση να ισορροπεί, είναι επιεικώς άσχετος), την Μαρξιστική θεωρία και ανάλυση. Αν, μάλιστα, αυτό συνδυαστεί με την βασικά ανθρωπιστική φιλοσοφία της, μπορεί να κάνει θαύματα, ακόμα και εν τω μέσω μιας κρίσης όπως η σημερινή. Βεβαίως, από το ΚΚΕ δεν περιμένω τίποτα: ο δογματισμός του το κάνει εντελώς ακατάλληλο για την ουσιαστική κριτική και ανάλυση της κατάστασης.

Όμως, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ με απογοητεύει όταν καταφεύγει στα στερεότυπα. Και, για να μην μακρυγορώ, μια απλή έκκληση: εδώ και πολύ καιρό, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται ότι δεν έχει κυβερνητικό πρόγραμμα. Μια ουσιώδης ανάλυση και παρέμβαση -ξέρετε, με προβολές, εξηγήσεις και, κυρίως, με μέτρα- για την χρηματοπιστωτική κρίση θα μπορούσε να είναι μια σαφής απάντηση σε όλους όσοι το υποστηρίζουν αυτό. Ειδάλλως, σύντροφοι, μη λέτε τίποτα: μας φθάνει ένα ΚΚΕ...

23 Σεπτεμβρίου 2008

You have the right to remain silent...

Πολύ γουστάρω όταν βγαίνω αληθινός κι όταν αποδεικνύεται ότι οι ικανότητες του Στυλιανίδη και των τριγύρω του είναι αντιστρόφως ανάλογες της δημοσιότητας που λαμβάνει αυτό το διάστημα ο υπουργός Παιδείας: ξαναπαραπέμπεται η Ελλάδα στο ΔΕΚ για την Οδηγία για τα επαγγελματικά δικαιώματα των πτυχιούχων. Προσοχή, τη ΝΕΑ Οδηγία (36/2005) και όχι την παλιά (89/46), για την οποία αναμένεται καταδίκη.

Άντε, λοιπόν, τώρα, ο κ. Στυλιανίδης να μας πει ξανά τους λόγους για τους οποίους εδώ και ένα χρόνο δεν ενσωματώνει την Οδηγία στο εθνικό Δίκαιο. Α, ναι, και να απαντήσει και σε όλους όσοι του έλεγαν ότι οι εξυπνάδες (δηλαδή, ο νόμος για τα κολέγια) και η μπάλα στην εξέδρα θα βγουν σε κακό στην Ελλάδα και εκείνος έλεγε ότι "η κυβέρνηση ξέρει τι κάνει". Τώρα, καλά ξεμπερδέματα, καθώς η Οδηγία θα ενσωματωθεί κακήν κακώς και μαθαίνω ότι και ο νόμος θα ζοριστεί να σταθεί αν (όταν) γίνει προσφυγή από κολεγιάδες στο ΔΕΚ...

Το "παράδοξο του Καραμανλή"

Μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι, όσο περνά ο καιρός, τόσο στα μάτια μου φαίνεται όλο και πιο εμφανές ότι η κυβέρνηση δεν είχε ποτέ σχεδιάσει ένα "plan B", που λένε και στο χωριό του Αλογοσκούφη (φίλος μου επιχειρηματίας υποστηρίζει ότι ποτέ δεν είχε και "plan A", αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...). Στην πραγματικότητα, πάντοτε έμοιαζε να στηρίζεται στη λογική του "βλέπουμε και κάνουμε", αλλά και στη δημοφιλία του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή, ο οποίος "έπαιζε μόνος του".

Έχω, λοιπόν, την αίσθηση ότι η κατάσταση αυτή οδήγησε την κυβέρνηση σε αδιαφορία για τον κόσμο και το πώς την έβλεπε, με αποτέλεσμα, τώρα που οι δημοσκοπήσεις έχουν αρχίσει και "γυρίζουν", η κυβέρνηση να παρουσιάζει συμπτώματα διάλυσης. Χειρότερα, να μοιάζει να μην μπορεί να βγει από το αδιέξοδο που η ίδια έχει μπει. Το "παράδοξο του Καραμανλή", για το οποίο μιλώ στον τίτλο, θα μπορούσε να περιγραφεί ως εξής, όσον αφορά τουλάχιστον στιν κινήσεις που μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός για να "αλλάξει την ατζέντα".

ΚΙΝΗΣΗ ΠΡΩΤΗ: άμεσος δομικός ανασχηματισμός, εκδίωξη όλων των "προκλητικών" υπουργών, νέα πρόσωπα στην κυβέρνηση. Αυτόματα, ο κ. Καραμανλής θα κατηγορηθεί ότι χρειάστηκε σχεδόν πέντε χρόνια για καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Ακόμα χειρότερα, θα μοιάζει σαν να φτύνει εκεί που έως σήμερα έγλυφε και να απορρίπτει την πολιτική που έως σήμερα στήριξε σθεναρά.

ΚΙΝΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ: άμεσος ανασχηματισμός, με μετακινήσεις των "επίμαχων" προσώπων σε υπουργεία "οπισθοφυλακής" και προώθηση άλλων (νέων;) στο μέτωπο. Αυτόματα, ανοίγει ο δρόμος για να κατηγορηθεί ότι είναι δέσμιος των υπουργών εκείνων που έφεραν την κυβέρνηση στο σημερινό αδιέξοδο. Συν το γεγονός ότι η ΝΔ θα φανεί ότι δεν έχει "πάγκο", καθώς και ότι συνεχίζει την ίδια πολιτική που, όλοι είδαμε πού οδήγησε.

ΚΙΝΗΣΗ ΤΡΙΤΗ: ανασχηματισμός μετά τον Προϋπολογισμό. Μιλάμε για διάστημα σχεδόν τριών μηνών, κατά το οποίο, μόνο ο Κύριος οίδε τι άλλο θα "σκάσει" για το τρέχον κυβερνητικό σχήμα (Βατοπέδι, κάτι άλλο, κλπ). Παράλληλα, η φθορά από τα υπάρχοντα πρόσωπα και η κρτιική γι' αυτά θα συνεχίζονται αμείωτες και θα δίδονται λαβές στο ΠΑΣΟΚ για να λέει ό,τι θέλει.

ΚΙΝΗΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ: προώθηση των μεταρρυθμίσεων. Τα πρόσωπα που θα κληθούν να υλοποιήσουν αυτό το σχέδιο είναι φθαρμένα στα μάτια ακόμα και των ψηφοφόρων της ΝΔ. Επίσης, οι ίδιες οι μεταρρυθμίσεις έχουν μετατραπεί σε "κουρελόχαρτα", χάρη στους εσφαλμένους χειρισμούς της κυβέρνησης, αλλά και στο γεγονός ότι από νωρίς φάνηκε ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν γίνονται με κάποιο σχεδιασμό, αλλά ανάλογα με τα ζόρια που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση.

Κατά τη γνώμη μου, αυτές είναι οι βασικές κινήσεις του κ. Καραμανλή (όλα τα άλλα, συνέδρια, ψήφος εμπιστοσύνης, ομαδικές ψυχαναλύσεις σε ΚΕ και ΚΟ, είναι μόνο για εσωτερική κατανάλωση). Και, κατά την άποψή μου, όλες καταλήγουν σε αντίθετο από το προσδοκόμενο αποτέλεσμα. Γιατί; Διότι, "όποιος ζει με τις δημοσκοπήσεις, πεθαίνει από αυτές"...

(τη φωτο την "έκλεψα" από το flickr)

18 Σεπτεμβρίου 2008

Και τώρα, τι κάνουμε;...

Για όσους έχουν απορίες για το τι συμβαίνει στις χρηματαγορές, τους παραπέμπω σε αυτό το άρθρο του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου, ενός από τους σημαντικότερους δημοσιογράφους του καιρού μας. Ο Χρίστος τα λέει μια χαρά και όποιος επιχειρήσει να προσθαφαιρέσει στοιχεία και λεπτομέρειες, μάλλον το κάνει εκ του πονηρού...

Συμπληρώνοντας, απλώς, να πω ότι ισοπεδωτικές απόψεις τύπου "να πουληθεί ο ΟΤΕ, ούτως ή άλλως τον λυμαίνονται τα κοράκια του Δημοσίου", "ναι, ρε, ιδιωτική ΔΕΗ, να ησυχάσουμε επιτέλους" και τα τοιαύτα, πεθαίνουν βίαιο θάνατο με τον πρώτο λογαριασμό, την πρώτη Enron, τις πρώτες απολύσεις "διότι η κερδοφορία έχει πέσει". Α, ναι, να μην το ξεχάσω: ανεξέλεγκτη αγορά σημαίνει ζούγκλα. Δείτε τη Lehman Bros.

13 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Βουλγαράκης φεύγει, η νύχτα έρχεται...

Πέραν από αυτή καθαυτή την αποπομπή Βουλγαράκη από την κυβέρνηση -η οποία αποτελεί από μόνη της ολόκληρο κεφάλαιο αδεξιότητας και πολιτικού καιροσκοπισμού του χειρίστου είδους...-, το ότι ο Γιώργαρος έφυγε δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση εγγύηση ηρεμίας για την κυβέρνηση: αντιθέτως, κατά την άποψή μου, η ιστορία αυτή έχει κάμποσες "ουρές", που αν αρχίσουν να μεγαλώνουν (κάτι που θεωρώ πολύ πιθανό) θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Έχουμε και λέμε:

- Ο Καραμανλής εμφανίστηκε να άγεται και να φέρεται ως φτερό στον άνεμο. Δύο δημοσκοπήσεις ήταν αρκετές για να άρει την εμπιστοσύνη του στο πρόσωπο του Βουλγαράκη. Ωραία εικόνα για άνθρωπο, ο οποίος καλείται να λάβει αποφάσεις για μια ολόκληρη χώρα...

- Οι "βαρόνοι" είναι εδώ. Παρά τις άοκνες προσπάθειες του Καραμανλή για το "ξεδόντιασμά" τους, τα παλιά στελέχη της ΝΔ, όχι μόνο σήκωσαν κεφάλι, αλλά, επί της ουσίας επέβαλλαν την αποπομπή Βουλγαράκη. Κεφαλογιάννης, Έβερτ, Βαρβιτσιώτης, Σουφλιάς, όλοι αυτοί επέδρασαν καταλυτικά στις εξελίξεις και, έχει κανείς αμφιβολία ότι θα συνεχίσουν να το κάνουν; Ιδίως τώρα, που το "σύστημα Καραμανλή" έχει αρχίσει να παραπαίει;...

- Ο Ρουσόπουλος -πρωτίστως- και διάφοροι άλλοι -δευτερευόντως- νομίζω ότι πλέον να βρεθούν στο στόχαστρο και, άλλος δύσκολα, άλλος εύκολα, θα υποστούν κανονικό auto da fe. Δεδομένου ότι η αποτελεσματικότητά τους πλέον έχει τεθεί εν αμφιβόλω, έχουν καταστεί ευάλωτοι σε εκ των έσω και εκ των έξω επιθέσεις και δεν έχω τον παραμικρό ενδοιασμό να προβλέψω ότι σε περίπτωση ανασχηματισμού θα υπάρξουν κάμποσα "όπα, τι έγινε εδώ, ρε παιδιά;".

- Επί του πρακτέου, όλα αυτά σηματοδοτούν στα μάτια μου μια απότομα καθοδική πορεία για την κυβέρνηση από τούδε. Αυτό σημαίνει ότι τίποτα δεν θα περνά αναίμακτα (όταν ο Μιχαλολιάκος δηλώνει ότι υπερψήφισε το φορολογικό νομοσχέδιο, κατόπιν "άνωθεν διαβεβαιώσεων"...) και πολλά πράγματα θα "παγώσουν" οριστικά, προκειμένου να αποφευχθεί περαιτέρω φθορά. Εν ολίγοις, η παραγωγή πολιτικού έργου από την κυβέρνηση θα αγγίξει το μηδέν και, μέχρι να γίνουν εκλογές, ο Ούμπο-σάθλα να βάλει το πλοκάμι του...

5 Σεπτεμβρίου 2008

Hey, mr. taxman

Καταδιασκέδασα με το χθεσινό τηλεοπτικό overdose που πήραμε όλοι από τον Βουλγαράκη, ο οποίος πήρε σβάρνα τα κανάλια για να μας πείσει ότι όλα όσα του καταμαρτυρούνται είναι απλώς συκοφαντίες. Βεβαίως, όταν κάποια talking heads άρχισαν να του θέτουν άβολες ερωτήσεις, ο γίγαντας τα πήρε κι άρχισε να φωνάζει (ήταν απολαυστικός στο δελτίο της ΝΕΤ, με τη Χούκλη να θέτει ζητήματα ηθικής και αυτός να ωρύεται για την νομιμότητα των πράξεών του). Και, βέβαια, σήμερα το Έθνος δίνει μια νέα, ενδιαφέρουσα διάσταση στο θέμα, οπότε να περιμένουμε νέο μπαράζ εμφανίσεων του υπουργού;...

Πέραν της πλάκας, όμως, η λογική Βουλγαράκη είναι ενδεικτική της νοοτροπίας που κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική: έχω φράγκα, είμαι πολιτικός, μπορώ να αξιοποιήσω τα φράγκα που έχω όπως νομίζω καλύτερα κι αν όσα κάνω βρίσκονται στα όρια της νομιμότητας, ακόμα καλύτερα. Βεβαίως, ο κ. Βουλγαράκης -και όλοι σαν αυτόν- δεν μοιάζουν να αντιλαμβάνονται ότι οι πολιτικοί οφείλουν να έχουν ένα βίο που θα λειτουργεί και ως παράδειγμα για τους πολίτες. Δε βαριέσαι, όμως... Τι να περιμένεις από ανθρώπους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους και η διασφάλιση μιας εξαιρετικής βουλευτικής σύνταξης...

4 Σεπτεμβρίου 2008

I wanna go home

Καλόγεροι που κάνουν χοντρές business... Υπουργοί που το παίζουν κτηματομεσίτες, μέσω των συζύγων τους... Άλλοι υπουργοί που κατηγορούνται για χρηματισμό των πιο στενών χρηματοδοτών τους... Μια αντιπολίτευση που την παλεύει, αλλά δεν της πολυβγαίνει... Αεριτζήδες με Cayenne και Lexus... Αισθητική σκυλάδικου και dealing... Μαλάκες που θεωρούν ότι οι πολιτικοί θα μας σώσουν... Φορολογικά μέτρα που γαμούν δίκαιους και άδικους... Αλογογκούφης (thanx Στάθη...) που δε γουστάρει και θέλει να την κάνει... Βασσάρες και γκρίνιες από μια ομάδα που επί 90 λεπτά έκανε μίση ευκαιρία... Η ΑΕΚ εκτός Ευρώπης... Κρετίνοι σκαφάτοι που κάνουν τις πιο ωραίες παραλίες σαν τα μούτρα τους... ΜΜΕ που είναι κατάπτυστα... Τατούληδες που έχουν δίκιο, αλλά δεν κάνουν την τελική κίνηση... Κρεαταγορά της Μυκόνου... Μπάχαλο με παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία... Η εκπαίδευση σε κώμα...

Δε με παρατάτε όλοι! Κάτι καινούργιο έχετε να μου πείτε; Αλλιώς, σκασμός και "υποβρύχιο"...

28 Ιουλίου 2008

This mister strolls into some town

Η ώρα είναι περασμένη, το τζιν τελείωσε, έχω πρωινό ξύπνημα και όποιος δεν έχει ακούσει το "Liar" των Jesus Lizard και λέει ότι ακούει ροκ, είναι νεκρός και δεν τό'χει πάρει χαμπάρι.

Οι Jesus Lizard είναι το συγκρότημα που στη δεκαετία του '90 έπρεπε νά'χει ανακηρυχθεί εθνικό συγκρότημα του Σύμπαντος: εν μέρει πανκ, εν μέρει noise rock, εν μέρει Led Zeppelin, πλήρως ψυχωτικοί, οι Jesus Lizard μπορούσαν με τη μουσική τους να ξυπνήσουν τους νεκρούς, έστω και μόνο για να ουρλιάξουν "χαμηλώστε αυτό το γαμημένο θόρυβο"!

Ο κιθαρίστας Duane Denison αδυνατούσε να παίξει νορμάλ: ή θα προκαλούσε τον ήχο αλυσοπρίονου πάνω σε λαμαρίνα, ή θά'παιζε μελωδικά περάσματα που θά'καναν κλασικούς τζαζ κιθαρίστες να κλάψουν από συγκίνηση. Ο μπασίστας David Wm. Sims και ο ντράμερ Mac McNeilly ήταν πιο σφιχτοί κι από κορσέ του Ροκοκό, δίνοντας στα κομμάτια δύναμη, ενέργεια και κίνηση. Όσο για τον "τραγουδιστή" David Yow, ανέπτυξε και τελειοποίησε την τεχνική "χώνω το μικρόφωνο στο λάρυγγά μου και επιχειρώ να κάνω ό,τι μπορώ". Τέλειοι.

Το "Liar" βγήκε το 1992, ηχογραφημένο από τον Steve Albini. Είναι ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του '90. Σκέτη ψύχωση. Το "Boilermaker" και το "Gladiator" θα πεταχτούν από τα μεγάφωνα και θα αρχίσουν να σπάνε έπιπλα και να σας κοπανάνε. Το "Slave Ship" και το "Zachariah" είναι τόσο αργά που ο χρόνος θα σταματήσει. To "The Art Of Self-Defense" είναι μάθημα για το πώς μπορείς με απλά μέσα να λιώσεις το κεφάλι του ακροατή σου. Το... Χέστα, όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα. Rock'n'Roll, baby, έξυπνο, ευφυές και τρομακτικό.

Άμα σας αρέσουν οι Camel, ή τα παλιά των King Crimson, ή το "Works" των ELP, μην αγοράσετε ούτε ν' ακούσετε το "Liar". Τα μυαλά σας θα χυθούν στο πάτωμα, πριν τελειώσει το "Puss". Για τους άλλους, αν η Κόλαση κάνει πάρτυ, η μουσική θα είναι σίγουρα κι αυτός ο δίσκος...

26 Ιουλίου 2008

Το "άλλοθι"

Ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω το χαμό που γίνεται στα ΜΜΕ, κάθε φορά που ο Παπούλιας αναφέρεται στην τρέχουσα πολιτική - κοινωνική - οικονομική πραγματικότητα."Ξέσπασμα Παπούλια", ο ένας. "Βαρυσήμαντη παρέμβαση", ο άλλος. "Μήνυμα αφύπνισης", ο τρίτος. Σιγά, παιδιά, θα σκίσετε κά'να καλτσόν, πού'λεγε κι ένας συμφοιτητής μου, μάγκας Γαλατσιώτης. Εκτός κι αν εσείς είδατε κανέναν να συγκλονίζεται από την ομιλία Παπούλια και, φωνάζοντας "βρήκα το φως μου", γονυπετής να ομολόγησε ότι διέπραξε ανομίες και διεφθάρει και διεπλάκει κι ότι μετανοεί για όλα αυτά και ορκίζεται και φιλάει σταυρό ότι από τούδε θα ακολουθήσει "the straight and narrow"...

Διότι, εγώ τουλάχιστον κανένα δεν είδα. Μάλιστα, τι αστείο, η "βαρύσήμαντη" ομιλία ήλθε ανήμερα της επιστροφής Κουκοδήμου στο "μαντρί", αλλά και ανήμερα της επικύρωσης των αυξήσεων των αποδοχών των δικαστικών... Διότι, οι δικαστικοί πρέπει να τα παίρνουν χοντρά για να μην υποκύπτουν στον πειρασμό του χρηματισμού (άλλωστε, γι' αυτό και στην Ελλάδα δεν υπάρχουν παραδικαστικά κυκλώματα...) και οι βουλευτές πρέπει να αποζημιώνονται καλά -και να ασκούν και το επάγγελμά τους-, ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος να "λαδωθούν" από επιχειρήσεις προκειμένου να τις εξυπηρετήσουν (έτσι, η Siemens δεν μπόρεσε να διοχετεύσει "μαύρο πολιτικό χρήμα" στην Ελλάδα, όπως έκανε στη Νιγηρία)...

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι οι κατά καιρούς "βαρυσήμαντες" ομιλίες Παπούλια -του κάθε Παπούλια- μου μοιάζουν όλο και περισσότερο με μεγάλα "άλλοθι" προς τους κυβερνώντες: "να, τα λέει και ο Πρόεδρος, είδατε, είμαστε ευαίσθητοι οι πολιτικοί". Ναι, ρε μάγκες, αλλά εκτός από το να τα λέτε, σκοπεύετε να κάνετε και τίποτα;... (ναι, είμαι βλάξ)...

25 Ιουλίου 2008

Η αθώα "Παιδεία" και ο "Δράκος των Κολλεγίων"

Επειδή το τελευταίο διάστημα έχω ακούσει πολλές μπούρδες, και από ανθρώπους που εκτιμώ και συμπαθώ, θα ήθελα να πω δυο-τρία λογάκια για το ζήτημα των κολλεγίων, διότι καλή η παραπληροφόρηση, όμως έτσι δουλειά δεν γίνεται.

Πρώτον: η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη -υπό συγκεκριμένους όρους, βεβαίως- να αναγνωρίσει τα επαγγελματικά δικαιώματα σε κατόχους πτυχίων ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, τα οποία οδηγούν σε νομοθετικώς κατοχυρωμένο επάγγελμα, ανεξάρτητα από το αν οι σπουδές που οδήγησαν στο πτυχίο έχουν γίνει στη χώρα όπου εδρεύει το ίδρυμα ή σε κάποια άλλη χώρα - μέλος της Ε.Ε. στην οποία βρίσκεται παράρτημα του ιδρύματος (όπως, π.χ., κολλέγιο που συνεργάζεται με το πανεπιστήμιο μέσω franchising). Αυτό δεν το λέω εγώ, το λέει η Οδηγία 36/2005, στην οποία συμπεριλήφθηκε η αποκαλούμενη "τροπολογία Χατζηδάκη", η οποία επί της ουσίας προέβλεπε την αναγνώριση των επαγγελματικών δικαιωμάτων των πτυχίων που λαμβάνουν από πανεπιστήμια της Ε.Ε. φοιτητές που σπουδάζουν σε ελληνικά κολλέγια.

Δεύτερον: ως τώρα, για την ελληνική Πολιτεία (...τρομάρα της) τα κολλέγια υπήρχαν σε ένα νομοθετικό limbo. Το υπουργείο Παιδείας δεν αναγνώριζε καν την ύπαρξή τους, το υπουργείο Εμπορίου, στο οποίο υπάγονταν, τα έβλεπε ως επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών (!), οι δε επαγγελματικές ενώσεις (ΔΣΑ, ΤΕΕ, κλπ) αντιμετώπιζαν τους πτυχιούχους τους σαν λεπρούς και δεν τους ενέγραφαν ποτέ ως μέλη τους. Αντιθέτως, η ελεύθερη αγορά τους χρησιμοποιούσε μια χαρά, και γνωρίζω πολλά παιδιά με πτυχίο από κολλέγιο που σταδιοδρομούν χωρίς κανένα πρόβλημα.

Τρίτον: η επικρατούσα κατάσταση δημιουργούσε τραγέλαφους. Υπήρχαν άνθρωποι στους οποίους το ΔΙΚΑΤΣΑ αναγνώριζε μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών από ξένα πανεπιστήμια, αλλά όχι τις προπτυχιακές σπουδές -παρότι το πτυχίο προερχόταν από ξένο πανεπιστήμιο-, με το αιτιολογικό ότι αυτές είχαν γίνει σε κολλέγιο. Όμως, επειδή δεν είμαστε Αλβανία επί Εμβέρ Χότζα, κάποιοι τα πήραν στο κρανίο, πήγαν στο Ευρωδικαστήριο και σύντομα θα δικαιωθούν, πράγμα που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα φάει άλλο ένα βαρβάτο πρόστιμο για παραβίαση του ευρωπαϊκού Δικαίου.

Τέταρτον: τα παραπάνω είναι γνωστά τοις πάσι. Η κυβέρνηση επιχείρησε -ατυχέστατα- να κάνει το μεγάλο βήμα και να αναθεωρήσει το άρθρο 16 κι έσπασε τα μούτρα της. Εν συνεχεία, ο Στυλιανίδης, ακόμα πιο άκομψα, άρχισε τις ιστορίες με τις διασταλτικές ερμηνείες του Συντάγματος, για να τις μαζέψει στα γρήγορα, αντιλαμβανόμενος ότι τέτοιοι "τσαμπουκάδες" δεν πολυπερνάνε και κατέληξε πριν από μερικές ημέρες να παρουσιάσει ένα νομοσχέδιο με το οποίο εντάσσει τα κολλέγια στο εκπαιδευτικό σύστημα.

Πέμπτον: είναι καλό το νομοσχέδιο; Όχι, λένε οι πανεπιστημιακοί και η Αριστερά. Μμμμμμμμμμμόχι, λέει το ΠΑΣΟΚ. Όχι και τόσο, λένε οι ιδιοκτήτες των κολλεγίων. Όμως, τελικά, είναι ένα νομοσχέδιο που έχει νόημα, διότι μεριμνά για κάτι που έως τώρα βρισκόταν στο απόλυτο κενό και όταν θα ερχόταν η ώρα για το Πρώτον μου, τότε θα τρέχαμε όλοι και δε θα φτάναμε. Κατά την άποψή μου το νομοσχέδιο έχει προβλήματα, είναι ατελές και ελαφρώς νευρωτικό και γενικώς δεν είναι και τίποτα το εντυπωσιακό. Απλώς, θέτει ένα πλαίσιο για τη λειτουργία των κολλεγίων, εκεί που πριν δεν υπήρχε τίποτα.

Έκτον και τελευταίον: το να ακούω λεονταρισμούς τύπου "να κλείσουν τα κολλέγια", "θα γίνει χαμός", "αντισυνταγματικός ο νόμος" κι άλλα τέτοια, δεν μου λέει τίποτα. Και το ΠΑΣΟΚ, και το ΚΚΕ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είχαν ευρωβουλευτές, οι οποίοι θα μπορούσαν να αποτρέψουν την τροπολογία Χατζηδάκη. Το έκαναν; Μάλλον όχι, λέω εγώ, οπότε το δικαίωμά τους για κριτική είναι ανύπαρκτο πλέον. Πιο ενδιαφέροντα πράγματα λέει στη δήλωσή της η Άννα Διαμαντοπούλου. Αναρωτιέμαι, ωστόσο, αν έχει απομείνει καθόλου λογική σε αυτή τη χώρα, προκειμένου να γίνει μια νηφάλια και σοβαρή συζήτηση. Δεν ξέρω για εσάς, εγώ όμως είμαι πολύ απαισιόδοξος...