Το Αίμα του Βορρά έχει μυαλό!

Από όλα τα μουσικά είδη που έχω "εξερευνήσει" -έστω και περιστασιακά- το black metal αποτελούσε πάντα ένα μεγάλο αίνιγμα για μένα: συνδεδεμένο με έναν καρτουνίστικο "σατανισμό" και μια άνευ λόγου και αιτίας βία (ειδικά στη Νορβηγία, τα μέλη των βασικών black metal συγκροτημάτων έχουν συνήθως μακρύτερο ποινικό μητρώο απ' όσο δισκογραφία), πάντα μου προκαλούσε μεγάλες απορίες: οι τύποι που ασχολούνται με αυτό το είδος τα πιστεύουν αυτά που λένε και κάνουν, ή μας κάνουν πλάκα; Ξέρουν μουσική ή, απλώς, ρίχνουν εδώ κι εκεί μερικά ακκόρντα και βάζουν τον ντράμερ να κοπανάει με όλη του τη δύναμη και όλη του την ταχύτητα τα δέρματα, κι αυτό το ονομάζουν "μουσική"; Εγώ δεν καταλαβαίνω ή αυτοί είναι ηλίθιοι;

Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, έχω αποκτήσει μια μεγαλύτερη εκτίμηση στο black metal, και βασικοί υπεύθυνοι γι' αυτό είναι οι Blut Aus Nord. Προσωπικό Καλλιτεχνικό (με κάπα Κεφαλαίο) όχημα του κυρίου Vindsval, το συγκρότημα αυτό, αν και ξεκίνησε παίζοντας εντελώς πρωτόγονο black metal, τα τελευταία 3-4 χρόνια έχει κάνει μια στροφή που, πραγματικά, έχει αφήσει έκπληκτους όχι μόνο τους φίλους του είδους, αλλά ακόμα και mainstream μέσα που ασχολούνται με τη μουσική. Από το δίσκο τους "The Work Which Transforms God" και δώθε, οι Blut Aus Nord παίζουν ένα απίστευτο υβρίδιο black metal, ambient και avant-garde ηχητικού και συνθετικού πειραματισμού.

(Οι ειδήμονες του είδους, τα τελευταία χρόνια έχουν ανακαλύψει μια εξαιρετικά παραγωγική black metal σκηνή στη Γαλλία (!), απ' όπου έχουν ξεπηδήσει εξαιρετικά και εξαιρετικά πειραματικά συγκροτήματα του είδους, όπως οι Blut Aus Nord, οι Spektr, οι Antaeus, οι Deathspell Omega, και κάμποσοι ακόμα. Βασικό χαρακτηριστικό όλων είναι η ρεβιζιονιστική προσέγγιση στο είδος και -για ορισμένους- η ιδιαιτέρως καλλιεργημένη και ενδιαφέρουσα "φιλοσοφία" που εκφράζουν μες από τους δίσκους τους...).

Έχοντας αποκτήσει το "Work..." και το "MoRT" των Blut Aus Nord (πρόσφατα έβγαλαν και νέο δίσκο με τίτλο "Odinist"), είχα αποκτήσει μια πολύ καλή εντύπωση για τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζουν το black metal και τη μουσική γενικότερα (το "MoRT" είναι επί της ουσίας μια άσκηση ύφους και ατμόσφαιρας, καθώς τα οκτώ ανώνυμα "κεφάλαιά" του ακούγωνται σαν ένα κομμάτι διάρκειας περίπου 45 λεπτών, στο οποίο κυριαρχούν τα ηχητικά τοπία και η εύηχη κακοφωνία). Όμως, τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το E.P. τους με τίτλο "Thematic Emanations Of Archetypal Multiplicity": θέλω να πω, πόσα black metal συγκροτήματα γνωρίζετε, τα οποία συμπεριλαμβάνουν σε ένα σημαντικό έργο τους σχεδόν οκτώ λεπτά illbient dub; Πόσα black metal συγκροτήματα γνωρίζετε που καθ' όλη τη διάρκεια ενός έργου δεν επιταχύνουν σχεδόν καθόλου; Πόσα black metal συγκροτήματα γνωρίζετε, τα οποία αρνούνται να περιοριστούν στο πλαίσιο που η μουσική τους ταυτότητα ορίζει και ξεφεύγουν σε ενδιαφέροντες και μελωδικότατους -και, ενίοτε, κακόφωνους, αλλά πάντα έξυπνους- πειραματισμούς;

Δεν νομίζω ότι οι Blut Aus Nord απευθύνονται στον περιστασιακό μουσικόφιλο. Ούτε θα αρέσουν σε όσους αναζητούν ομαλές μουσικές εμπειρίες. Ωστόσο, για τις περιπετειώδεις ψυχές, ο Vindsval και η παρέα του προσφέρουν εξαιρετικά σκοτεινές και προκλητικές απολαύσεις. Αρκεί να μη φοβάστε να χάσετε κι ένα κομματάκι της ψυχής σας...

Η παράξενη σιωπή του Κ. Καραμανλή...

Αν υπάρχει κάτι που με ενοχλεί σφόδρα στην υπόθεση Ζαχόπουλου είναι το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής σιωπά και περιμένει... τι, ακριβώς; Στο κάτω-κάτω, πέραν από οτιδήποτε άλλο μπορεί να κρύβει αυτή η υπόθεση, ο κ. Ζαχόπουλος και ο κ. Καραμανλής ήταν φίλοι, κολλητάρια και καρντάσια. Κι αν ο κ. Ζαχόπουλος ήταν ο "υπερ-γενικός γραμματέας" του υπουργείου Πολιτισμού, με αρμοδιότητες ανώτερες και από υπουργό (βλ. Πέτρο Τατούλη), ε, τις αρμοδιότητες δεν τις πήρε μόνος του, κάποιος του τις έδωσε, και αυτός δεν είναι άλλος από τον ίδιο τον Καραμανλή.

Οπότε, με ενοχλεί σφόδρα (...ξαναχρησιμοποίησα αυτή τη φράση, αλλά μ' αρέσει) είναι το γεγονός ότι δεν ακούστηκε ούτε λέξη συμπάθειας από το Μαξίμου για τον Ζαχόπουλο, ο οποίος χαροπαλεύει στον "Ευαγγελισμό". Διότι, θεωρώ ότι ένας από τους λόγους που σάλταρε από τον 4ο ήταν και για να προστατεύσει τον ίδιο τον Καραμανλή (πέραν από ό,τι είχε στο μυαλό του για τον εαυτό του): ήξερε ότι η όποια αποκάλυψη θα "πέρναγε" κατευθείαν προς το Μαξίμου και -εκτιμώ-, προκειμένου να μη γίνει κάτι τέτοιο προέβη στο "απονενοημένο διάβημα", που λένε και οι δημοσιογράφοι.

Μπορεί να φανεί αστείο, αλλά η κίνηση Ζαχόπουλου μου φαίνεται ότι περιέχει μια -έστω, μικρή- δόση του κώδικα τιμής των σαμουράι (...γεια σου, ρε Byron, που ουδείς σε κατάλαβε!), σε αντίθεση με τη στάση του κ. Καραμανλή, η οποία δείχνει να κινείται στο δεδομένο μοτίβο "εγώ-να-μην-πάθω-τίποτα-και-οι-άλλοι...". Όμως, η εγκατάλειψη των φίλων είναι ύβρις και, ως γνωστόν, της ύβρεως ακολουθεί η τήσις...

Περί Ανεξαρτήτων Αρχών και λοιπών δαιμονίων...

Πριν από μερικές ημέρες έτυχε να βρεθώ σε μια εκδήλωση, όπου ήταν παρών και ο επικεφαλής μιας από τις -πολλές, είναι αλήθεια- Ανεξάρτητες Αρχές που εδώ και κάμποσα χρόνια έχουν "ξεφυτρώσει". Σε κάποιο διάλειμμα, μας σύστησε κοινός γνωστός και πιάσαμε την κουβέντα. Το ένα έφερε το άλλο, και σε κάποια φάση τον ρώτησα ποια γνώμη έχει για την "επίθεση" που η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει εναντίον διαφόρων Ανεξαρτήτων Αρχών, με αφορμή την παραίτηση των μελών της Αρχής Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα. Ομολογώ ότι η απάντησή του με σόκαρε: μου είπε ότι αισθάνεται μάλλον άβολα, καθώς θεωρεί ότι η ύπαρξη όλων αυτών των Ανεξαρτήτων Αρχών δείχνει σοβαρή δυσλειτουργία θεσμών και δομών της Πολιτείας. "Ερχόμαστε να κάνουμε τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνει από μόνο του το ίδιο το Κράτος, και αυτό δεν είναι καλό", μου είπε με -κατά το μάλλον ή ήττον- στενοχωρημένο ύφος.

Ομολογώ ότι η απάντησή του με προβλημάτισε πολύ. Από τη μία, υπάρχουν Ανεξάρτητες Αρχές που παράγουν σημαντικό έργο το οποίο επιδρά θετικά στις σχέσεις του πολίτη με το Κράτος. Ο Συνήγορος του Πολίτη, ο Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης, η Αρχή Διασφάλισης της Ασφάλειας των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ), η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα, είναι "οργανισμοί" για τους οποίους είχα την αίσθηση ότι είναι χρήσιμοι. Και είναι χρήσιμοι, αλλά διότι το Κράτος δεν μπορεί ή δεν θέλει να επιτελέσει μέσω των δικών του δομών το έργο τους. Η διαφθορά στο Δημόσιο προκαλεί μεγάλη καχυποψία για το αν μπορεί να τιμωρηθεί ένας επίορκος δημόσιος υπάλληλος. Η κομματικοποίηση στους Δήμους τους καθιστά ανεξέλεγκτους. Και ούτω καθεξής, οπότε οι Ανεξάρτητες Αρχές έρχονται να κλείσουν τις τρύπες που η Πολιτεία αφήνει στη λειτουργία της.

Από την άλλη, ειλικρινά ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω το λόγο ύπαρξης Ανεξαρτήτων Αρχών, όπως η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ), η Επιτροπή Ανταγωνισμού και κάμποσες άλλες, δεδομένου ότι, για τους τομείς με τους οποίους ασχολούνται, υπάρχουν πολύ ισχυρές κρατικές δομές ελέγχου και ρυθμίσεων. Άσε που όλες αυτές οι Ανεξάρτητες Αρχές, πέραν του ότι η "ανεξαρτησία" τους πολλές φορές ελέγχεται, μου φέρνουν στο μυαλό τη φράση του Ιουβενάλιου "Quis custodiet ipsos custodes?", δηλαδή, "Ποιος θα ελέγξει τους ελεγκτές;" (δείτε τη στάση π.χ. της ΡΑΕ στις πρόσφατες αυξήσεις της ΔΕΗ). Όπως μου έλεγε πρόσφατα φίλος δικηγόρος με καλές γνώσεις επί των Ευρωπαϊκών θεμάτων, η ιστορία με τις Ανεξάρτητες Αρχές ξεκίνησε με μεγάλη ένταση από την Ε.Ε., η οποία ίδρυσε ή ενθάρρυνε την ίδρυση τέτοιων οργανισμών, προκειμένου να ασκεί έλεγχο ως προς την εφαρμογή του ευρωπαϊκού Δικαίου από τις διάφορες χώρες-μέλη.

Τελικά, έχω την αίσθηση ότι οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι καλές ως συμπληρωματικές δομές ελέγχου σε κράτη που λειτουργούν κανονικά. Όμως, σε ένα κράτος όπως το Ελληνικό, ακόμα και τις καλύτερες προθέσεις να έχεις, αργά ή γρήγορα πέφτεις πάνω σε τοίχο (δείτε π.χ., πού έχουν γραμμένες τις παρατηρήσεις του Συνηγόρου του Πολίτη οι περισσότεροι εν αδίκω Δήμοι). Εν ολίγοις, ας φτιάξουμε (...λέμε τώρα) πρώτα το Κράτος, και μετά μπορούμε να φτιάξουμε όσες Ανεξάρτητες Αρχές θέλουμε. Και μετά ξύπνησα...

Μπορεί να είμαι και παρανοϊκός...

Εξαιρόντας τις εξυπναδίτσες της Μάρας, η οποία έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι της για να ρίξει την ευθύνη στους μπάτσοι (ομολογώ ότι είδα με την άκρη του ματιού μου μόνο το "δελτίο" του Alpha), οι συλλήψεις των συνδικαλιστών που κάλυψαν με σακούλες τις κάμερες αποδεικνύουν ακριβώς τα όσα έλεγα σε προηγούμενο post για το τι ακριβώς θέλει να κάνει η κυβέρνηση με το C4I και γενικότερα με τα συστήματα παρακολούθησης, αλλά και με τις κινητοποιήσεις.

Επειδή τώρα, πλέον, "σφίξαν τα γάλατα" και οι τριγύρω του Κωστάκη -αμφιβάλλω αν ο Καραμανλής έχει κάποιο ενδιαφέρον για τα τεκταινόμενα- συνειδητοποίησαν ότι αργά ή γρήγορα ο κόσμος θα φρικάρει μαζί τους και θα αρχίσει να αντιδρά, λαμβάνουν τα μέτρα τους και, χρησιμοποιόντας τη Δικαιοσύνη (παραδοσιακά συντηρητική και κατά των "υπερβολών") και τους μπάτσοι, επιχειρούν να στείλουν μήνυμα "κάτσ'τε καλά, ειδάλλως μπαλαούρο", μήπως και προκαλέσουν πρόβλημα και ανησυχίες και τρομάξει ο κόσμος. Δηλαδή, ό,τι κάνει πάντα η Δεξιά όταν στριμώχνεται...

Έχουν και το ατού ότι το ΠΑΣΟΚ παραμένει αλλού-γι'-αλλού, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ απέκτησε εσωκομματικό μπελά, το ΚΚΕ ακολουθεί την δική του πορεία, που, σε τελική, συμφέρει την κυβέρνηση και ο ΛΑΟΣ... άσε καλύτερα... Οπότε, μια χαρά φάση για να στήσεις μια ωραία αστυνομική κοινωνία -μην ξεχνάτε, ο κόσμος είναι γενικώς τρομαγμένος, οπότε η έννοια της "ασφάλειας" του αρέσει, έστω κι αν σημαίνει χοντρές παραβιάσεις του Συντάγματος. Τα προχθεσινά, κατά τη γνώμη μου, ήταν "πρόβα νυφικού" για το τι θα επακολουθήσει.

Πείτε με παρανοϊκό (αν και ο Spider Jerusalem -τη φάτσα του οποίου βλέπετε πιο πάνω: είναι ήρωας του εξαιρετικού κόμικ "Transmetropolitan" των Warren Ellis και Darrick Robertson- λέει ότι "παρανοϊκός είναι αυτός που κατέχει όλα τα στοιχεία", παραφράζοντας τον αφορισμό του Burroughs: "a paranoid-schizophrenic is a guy who just found out what’s going on"...), αλλά έχω τη αίσθηση ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ άγρια: η κυβέρνηση δεν έχει πολιτικές, οι πολίτες είναι βουβοί αλλά δυσαρεστημένοι και οι εντάσεις θα συνεχίσουν να γίνονται όλο και μεγαλύτερες. Μακάρι να διαψευστώ...

Καθαρίζοντας τους δρόμους...

(Επειδή δεν έχω καμία όρεξη να μιλήσω για τα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν αυτές τις μέρες γύρω μας, τα οποία, ωστόσο, μου έχουν χαλάσει τη διάθεση, θα μιλήσω για μουσική. Για έναν από τους πλέον νιχιλιστικούς δίσκους που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ. Αν ο θόρυβός σας σας αρέσει με μουσική, διαβάστε παρακάτω. Αν όχι,...)

Θυμάστε εκείνο τον μονόλογο του Travis Bickle στον "Ταξιτζή" του Scorcese; Εκεί που ο de Niro εξέφραζε τη διάθεση να καθαρίσει τον κόσμο απ' όλα τα αποβράσματα, τα "σκουπίδια" της κοινωνίας; Θυμάστε πόσο σας είχε τρομάξει; Ε, το "Streetcleaner" των Godflesh είναι το μουσικό αντίστοιχο εκείνου του παραληρήματος... πολλαπλασιασμένο επί εκατό!

To "Streetcleaner" κυκλοφόρησε το 1989 και αποτελεί το "πνευματικό τέκνο" των Justin K. Broadrick (κιθάρα, κραυγές), G.C. Green (μπάσο) και machines (κρουστά, samples). Ο Broadrick έχει πει ότι στόχος του ήταν να εκφράσει με τον πλέον "εύγλωττο" τρόπο όλη την αηδία που ένοιωθε για την Αγγλία του τότε (θυμηθείτε, είμαστε στους τελευταίους σπασμούς του Θατσερισμού...) και, πιστέψτε με, το κατάφερε.

Η μουσική -ένα ανίερο μείγμα μηχανιστικών ρυθμών, κιθαριστικού feedback και απελπισμένων ανθρωπίνων μουγκρητών, grâce à Broadrick- δημιουργεί στο μυαλό του ακροατή εικόνες μιας ερήμου με χαλάσματα τεραστίων εργοστασίων, σκουπιδιών και fex urbis, μέσα στην οποία ελεφάντινες μισοσκουριασμένες μηχανές σέρνονται αποτελειώνοντας την καταστροφή της αστικής/βιομηχανικής ερήμωσης.

Οι εξαιρετικά λιτοί και "φιλικοί" στίχοι (π.χ. "You breed like rats", "Life is Money/Life is Debt", "Corruption in the goat-herd/Flesh crumbles in the real world", κλπ) έρχονται να συμπληρώσουν την απολύτως αρνητική εικόνα που η μουσική έχει ήδη δημιουργήσει. Το "Streetcleaner" σήμερα θεωρείται ένας δίσκος - ορόσημο για την εξέλιξη της extreme μουσικής. Από την άλλη, είναι ένας δίσκος αποπνικτικός μέσα στην οργή και την απόλυτη άρνησή του. Σκοτεινός, όσο και το μυαλό του ψυχοπαθούς δολοφόνου, που στο sample του ομόνυμου τραγουδιού δηλώνει ψυχρά "I didn't hear voices. It was a consious decision from my part". Καταναλώστε με προσοχή...

Σαν ταινία...

Όπως λέγαν και στις παλιές ταινίες, η ιστορία είναι αληθινή. Μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει, για να προστατευθούν οι αθώοι (...μη χέσω).

Πριν από καμιά σαρανταριά μέρες, φίλος ο οποίος μόλις έχει περάσει χοντρό κρύωμα, διαπιστώνει ότι οι λεμφαδένες του στο λαιμό και στις μασχάλες έχουν πρηστεί. Αγχώνεται και πηγαίνει σε Γιατρό, ο οποίος του συστήνει να κάνει ένα κάρο εξετάσεις, προκειμένου να αποκλείσει τα χειρότερα.

Ο φίλος, ιδιαίτερα αγχωμένος από το ύφος του Γιατρού, κάνει τις εξετάσεις σε ιδιωτικό κέντρο -για μεγαλύτερη ταχύτητα στα αποτελέσματα-, πληρώνοντας έναν τορβά λεφτά. Παίρνει τα αποτελέσματα, μετά από κάμποσες μέρες, πάει στο Γιατρό, ο οποίος τα μελετά και αποφαίνεται ότι "όλα καλά". Ο φίλος ηρεμεί και συνεχίζει με τη ζωή του...

...Έως πριν από μερικές ημέρες, όταν δέχεται ένα τηλεφώνημα από το Γιατρό, ο οποίος του ανακοινώνει ότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων δεν είναι και τόσο καλά και ότι πρέπει να προχωρήσει σε νέες εξετάσεις. Όλα αυτά με ύφος σοβαρό -οριακά πένθημο-, γεγονός που θορυβεί δεόντως τον φίλο, ο οποίος και ζητά άμεσα ραντεβού με το Γιατρό, προκειμένου να του εξηγήσει τι στο διάολο άλλαξε μέσα σε διάστημα δύο εβδομάδων.

Μπορείτε να φανταστείτε τη συνέχεια; Μια μέρα μετά, ο Γιατρός τηλεφωνεί στο φίλο και του ανακοινώνει ότι έγινε λάθος, ότι αλλουνού τα αποτελέσματα των εξετάσεων ήταν "ύποπτα" και χρειάζονταν κι άλλες εξετάσεις, ότι του ζητά συγνώμη για το λάθος, αλλά, ξέρετε, ανθρώπινα είναι όλα αυτά, και, τέλος πάντων, σας κάνουμε δώρο και μια εξέταση για την ψυχική οδύνη που σας προκαλέσαμε.

Ο φίλος -προφανώς- ανακουφίζεται. Από την άλλη, όμως, φρικάρει. Διότι συνειδητοποιεί ότι ο Γιατρός δεν έκανε λάθος μόνο με αυτόν, αλλά και με κάποιον άλλο άνθρωπο, ο οποίος πίστευε ότι είναι υγιής, ενώ, ενδεχομένως, δεν είναι, λόγω του ότι ο Γιατρός δεν μέτρησε καλά τα αποτελέσματα κάποιων εξετάσεων...

Ναι, Γιατροί μου, το λάθος είναι ανθρώπινο. Όμως, ειλικρινά, μαζευτείτε λιγάκι. Πρώτον, σας ενημερώνω ότι έχετε να κάνετε με έμβια όντα κι όχι πέτρες. Δεύτερον, τα όντα αυτά -ενίοτε- έχουν μυαλό και μόρφωση, οπότε μην τους συμπεριφέρεστε σαν να είναι ηλίθιοι ή μικρά παιδιά. Τρίτον, διαβάστε ΚΑΛΑ τα γαμημένα τα αποτελέσματα των εξετάσεων που μας βάζετε να κάνουμε. Και τέταρτον, ΜΗΝ ΠΑΙΖΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΑΣ!!!

Πετάει, πετάει...

Δεν είμαι ειδήμων στα ζητήματα της Ολυμπιακής ή, γενικότερα, των αερομεταφορών. Ως εκ τούτου, δεν μπορώ να είμαι σίγουρος αν ο υπουργός Μεταφορών, ο κ. Χατζηδάκης, διαχειρίστηκε σωστά ή λάθος τη νέα εμπλοκή που υπήρξε σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Επιτροπής και Ευρωδικαστηρίου με τον "εθνικό αερομεταφορέα" και τη RyanAir. Μπορεί ο κ. Χατζηδάκης νά'χει δίκιο που χειρίζεται το θέμα όπως το χειρίζεται, μπορεί νά'χει και άδικο. Ωστόσο, αυτό που μού'χει κάνει φρικτή εντύπωση είναι τα κροκοδείλια δάκρυα που οι πάντες χύνουν εν όψει του "λουκετώματος" της Ολυμπιακής (περί αυτού πρόκειται, μην έχει κανείς την παραμικρή αμφιβολία, ε;...).

Επί δεκαετίες, Κράτος, εργαζόμενοι, κόμματα, φορείς και Κύριος-οίδε-πόσοι-άλλοι φορτώνουν την Ολυμπιακή με χρέη, άμεσα και έμμεσα. Τη έχουν κάνει "κουρελόπανο", που ο καθένας μεταχειρίζεται όπως γουστάρει για να εξυπηρετήσει τα μικροσυμφέροντά του, κι αφού κάνει τη δουλίτσα του, μετά "Wham, Bam, Thank You, Ma'am"! Δεν νομίζω ότι υπήρξε κυβέρνηση που να μη γνωρίζει τις πολιτικές που εφαρμόζει η Ε.Ε. για τις αερομεταφορές, ή να μην ανέμενε ότι κάποια στιγμή η Κομισιόν -και υπό τις πιέσεις των ανταγωνιστών της Ολυμπιακής- θα προχωρούσε σε κινήσεις για την τιμωρία της χώρας επειδή "επιδοτούσε" την εταιρεία.

Ωστόσο, ουδείς έκανε κάτι. Ουδείς είπε "μάγκες, σε κάποια φάση οι Ευρωπαίοι θα μας σκίσουν, οπότε ας κάνουμε κάτι μπας και τη γλυτώσουμε κι εμείς και η εταιρεία". Ουδείς έκανε μια σοβαρή και ολοκληρωμένη πρόταση για το μέλλον της εταιρείας, για την εξυγίανσή της. Αντιθέτως, οι πάντες εξακολούθησαν να μεταχειρίζονται την Ολυμπιακή ως δοβλέτι τους και τώρα που "the shit hit the fan", κάνουν τους ψόφιους κοριούς και δηλώνουν συντετριμμένοι για τις εξελίξεις. Νομίζω, δε, ότι ο κ. Χατζηδάκης στην ουσία υποθηκεύει το πολιτικό του μέλλον, αναλαμβάνοντας την ευθύνη να "βγάλει το φίδι απ' την τρύπα", ενδεχομένως με τρόπο άκομψο ή/και βιαστικό.

Διότι, σε κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί πώς τα χρέη της Ολυμπιακής έφτασαν τα 2,5 δις ευρώ και ποιοι ευθύνονται, όμως ο κ. Χατζηδάκης θα περάσει στην ιστορία ως "ο υπουργός που έκλεισε την Ολυμπιακή". Όπως η Μαριέττα πλήρωσε το βιβλίο της Ιστορίας, έτσι και ο Χατζηδάκης θα χρεωθεί την Ολυμπιακή και -φοβάμαι ότι- θα την πληρώσει ακριβά. Ωστόσο, η ουσία παραμένει η ίδια: σε αυτή τη χώρα, άλλος γ...ει κι άλλος πληρώνει. Συνήθως, δε, την πληρώνουμε εμείς (που, βεβαίως, δεν ήμαστε "αθώοι του αίματος", αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία)...

Το βουητό (drone) της Γης…

ΟΚ, σας έχω μια πρόταση για δίσκο. Έτοιμοι; Φύγαμε:

-διάρκεια 73 λεπτά
-συνολικά κομμάτια στο δίσκο, τρία (3)
-χωρίς ντραμς
-χωρίς φωνητικά
-τα κομμάτια διαρκούν, το μικρότερο πάνω από ένα τέταρτο, το μεγαλύτερο 25 και λεπτά και είναι έτσι "μονταρισμένα" στο δίσκο, ώστε να μοιάζουν με μια «σουίτα»
-μόνα όργανα, κιθάρα και μπάσο (στα credits υποστηρίζεται ότι υπάρχουν και κρουστά, αλλά άμα τα ακούσετε, εμένα να με χέσετε…)
-βασική ενορχήστρωση, η κιθάρα χαμηλά κουρδισμένη και παραμορφωμένη ως την Κόλαση, το μπάσο σε υποηχητικό επίπεδο –επίσης, παραμορφωμένο-, αρκετό ελεύθερο feedback και βουητό ενισχυτή
-βασική σύνθεση, περίπου ενάμιση riff παιγμένο ΠΑΑΑΑΑΑΡΑ ΠΟΟΟΟΟΟΛΥ ΑΑΑΑΑΑΑΡΓΑ, με μικρές παραλλαγές κατά τη διάρκεια των τριών συνθέσεων
-χωρίς ντραμς
-χωρίς φωνητικά (το ξαναλέω για να το χωνέψετε…)

Ακούγεται εφιάλτης, έτσι; Κι όμως, το «Earth 2 (Special Low Frequency Version)» (1992) του «συγκροτήματος» Earth θεωρείται σήμερα ως ένας δίσκος ορόσημο για την extreme και heavy μουσική, καθώς είναι επί της ουσίας ο πρώτος drone – doom δίσκος ο οποίος μίανε τα αυτιά των φτωχών ακροατών του. «Παιδί» του Dylan Carlson, προσωπικού φίλου του μακαρίτη Kurt Cobain των Nirvana, οι Earth (δηλαδή, ο Carlson και στο συγκεκριμένο δίσκο ο μπασίστας Dave «Alien» Harwell) αποφάσισαν από πολύ νωρίς ότι η μουσική έχει αξία μόνο όταν είναι εντελώς άμορφη: σαν να παίρνεις τους Black Sabbath και να αφαιρείς ό,τι τους κάνει «ανθρώπινους» (ρυθμό, λογική, φωνητικά, αίσθηση του χρόνου, κλπ).

Το «Earth 2» είναι το μουσικό αντίστοιχο ενός τεράστιου δεινόσαυρου, έξω από χρόνο, έξω από κλίμακα, έξω από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί «λογικό» και «αποδεκτό» στη μουσική. Η εταιρεία τους, η ιστορική SubPop, βρέθηκε σε πολύ δύσκολη θέση όταν ανακάλυψε τι ακριβώς έχει στα χέρια της, δηλαδή κάτι που δεν εξηγείται με λέξεις, μια πρωταρχική δύναμη, μια μουσική που μοιάζει με το μονόλιθο στο «2001», αδιαπέραστη, πρωτόγονη, αλλά και τόσο avant, που σε κάνει να αναρωτιέσαι για την κατάσταση των δημιουργών της όταν τη συνέθεταν και την ηχογραφούσαν. Αν η Γη και η Βαρύτητα είχαν ήχο, στοιχηματίζω ότι θα ακουγόταν κάπως σαν το «Earth 2». Αν στους ώμους σου είχες 15 ελέφαντες, είμαι βέβαιος ότι ο ήχος που θα έβγαζαν θα ήταν σαν του δίσκου. Αν βρισκόσουν σε ένα βάλτο του Δεβόνιου, οι ήχοι γύρω σου θα ήταν σαν μια σύνθεση του «Earth 2».

Ξεκαθαρίζω ότι το «Earth 2» είναι ο ορισμός του «δίσκου-όχι-για-όλους». Όσοι, πάντως, τολμήσουν να τον ακούσουν και να τον διαπεράσουν, νομίζω ότι θα αρχίσουν να ακούν μουσική με άλλα αυτιά…