Βοήθειά μας...

Πάει κι αυτό... Άντε παιδιά και στα δικά σας...

Αναγνώστη μου, επειδή βαριέμαι και επειδή έχω πάψει πια να εκπλήσσομαι από την ικανότητα των Ευρωπέων να μπουρδουκλώνουν τα πράγματα και να καταφέρνουν, τελικά, να καταλήγουν σε αποφάσεις που είναι χειρότερες από τις προηγούμενες, θα επιχειρήσω να είμαι όσο πιο λακωνικός γίνεται. Λοιπόόόόν...

Η πιο κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής της Ε.Ε. -όπως έλεγε χθες και η Όλγα στο δελτίο...- το μόνο σίγουρο που κατάφερε είναι να κάνει ημι-επίσημη τη διάλυση της Ένωσης. Διότι, εντάξει, οι Βρετανοί ποτέ δεν αισθάνθηκαν πραγματικό μέλος της (κι ας έλεγε ο Σόιμπλες ότι θα μπουν στο ευρώ χωρίς να το καταλάβουν) και οι Ούγγροι και οι Τσέχοι παραήταν νέα μέλη για να θεωρούνται κομμάτι της "ευρωπαϊκής οικογένειας", όμως η κατ' αρχήν άρνηση των Σουηδών να δεχθούν να συμμετάσχουν στο γαλλογερμανικό γαϊτανάκι/ζουρλομανδύα λίτότητας πρέπει να πόνεσε. Εκτιμώ, δε, ότι ο κοτσιδάκιας ΥΠΟΙΚ της Σουηδίας (τον οποίο κόβω νά'χει περάσει κι από κά'να death metal συγκρότημα στα νιάτα του, ήχος Στοκχόλμης πάντα...) όταν έρθει η κρίσιμη ώρα, μάλλον θα πει "ρε παιδιά, ορέα δεν είναι η κορώνα μας; Πού να τρέχουμε να μπλέκουμε τώρα με ευρά και λοιπές ιστορίες για αγρίους" και το πράμα θα λήξει εκεί.

Όσον αφορά, δε, στο σύμφωνο σταθερότητας που θα υπογράψουν οι 23, ειλικρινά, το διάβασα και δεν κατάλαβα τι ακριβώς στοχεύει να πετύχει, εκτός από το να τρελλάνει τους πάντες στη λιτότητα. Διότι, ούτε φράγκα για τους ζορισμένους διασφαλίζει, ούτε βάζει την ΕΚΤ στο παιχνίδι περισσότερο, ούτε, βέβαια, πρόκειται να πείσει τις αγορές ότι μόνο με περιστολές δαπανών θα βγει η Ευρωζώνη από την κρίση. Όσον αφορά δε στις διαβόητες "αυτόματες κυρώσεις", ειλικρινά αδυνατώ να καταλάβω σε τι θα συνίστανται: πρόστιμα, δηλαδή, νέα βάρη σε υπερχρεωμένες χώρες; Θα τους βάζουν στη γωνία να κάνουν "πελαργό" στις Συνόδους; Τι;... Και, καλά, η Μέρκελ μπορεί να τα πουλήσει όλα αυτά στους Γερμανούς, ότι, να, είδατε, τους έκανα όλους σαν κι εμάς, δεν είναι υπέροχο;;!! Ο άλλος, όμως, ο Νικολά, τι περιμένει να κερδίσει; Πήρε έστω και μια διασφάλιση ότι οι τράπεζές του δε θα γίνουν Dexia μέσα σε λίγους μήνες; Και τότε, παν και τα 3Α, πάνε και οι απειλές, πάνε κι όλα.

Επίσης, θεωρώ εξαιρετικά αστείο το γεγονός ότι το EFSF (ένα δομημένο προϊόν, όπως το χαρακτηρίζει ο Τέκις) και ο ESM (μια ομπρελίτσα μπροστά σε ανεμοστρόβιλο) θα συνλειτουργήσουν για μερικούς μήνες. Νομίζω ότι ήδη, σε οίκους αξιολόγησης και hedge funds γελούν σαν τρελοί -και ετοιμάζουν τις υποβαθμίσεις και τις πιέσεις και τα πάντα όλα. Γιατί, μη γελιόμαστε, αν οι Μερκοζί ήλπιζαν ότι με αυτό το πράμα που συμφωνήθηκε σήμερα θα κατευνάσουν τις αγορές, τότε είναι καλύτερο να μετακομίσουμε όλοι στην Εξωτερική Μογγολία ή, δεν ξέρω, σε καμιά ζούγκλα της Βολιβίας: πιο ασφαλείς θά'μαστε εκεί. Όσον αφορά δε στην Ελλάδα, πολύ αμφιβάλλω αν ο Παπαδήμος χρειάστηκε να παρέμβει: άλλωστε, το σχέδιο των Μερκοζί είναι σε κλίμακα Ευρωζώνης ό,τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα τα τελευταία δύο χρόνια και είδαμε σε τι ορέα θέση μας έχει φέρει. Τώρα, όλα τα παιδάκια θα ανακαλύψουμε τη χαρά της διψήφιας ανεργίας, της σωρευτικά διψήφιας ύφεσης και της πλήρους αποδιάρθρωσης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους. Με γεια μας...

UPDATE: τελικά, οι Βρετανοί έμειναν μόνοι... Αν και διατηρώ ανέπαφα τα όσα είπα για τη συμφωνία...

Ασύνδετες πληροφορίες...

-O επικεφαλής της Deutsche Bank Γιόζεφ Άκερμαν ελέγχεται από τις δικαστικές αρχές του Μονάχου σχετικά με την εμπλοκή του και της τράπεζας που ηγείται στη διαβόητη υπόθεση Κίρχ, η οποία οδήγησε στη μεγαλύτερη μεταπολεμική χρεοκοπία στη Γερμανία ιδιωτικής επιχείρησης. Υπενθυμίζω ότι ο κ. Άκερμαν είναι επικεφαλής και του IIF, το οποίο παίζει μείζονα (;) ρόλο στο ζήτημα του "κουρέματος" των ελληνικών ομολόγων. Μάλιστα, σήμερα το βράδυ ο γενικός διευθυντής του IIF Τσαρλς Νταλάρα θα συναντηθεί με τον Έλληνα πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο.

-Ένας πρώην σύμβουλος του τέως πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου γράφει ένα άρθρο σε υψηλού κύρους αμερικάνικη εφημερίδα, σχετικά με την πτώση του Παπανδρέου από την πρωθυπουργία. Παραθέτω μόνο ένα απόσπασμα: "Behind the scenes, powerful owners of Greek banks -long accustomed to the banks financing their closely linked network of companies- were terrified by the Brussels accord, because it was ambiguous about how the recapitalization would take place, whether temporary nationalization would be invoked, and how the banks’ shareholders would be treated. They knew already that an audit ordered by the International Monetary Fund had exposed at least 15 billion euros worth of unrecognized non-performing loans, many to companies in their own network, bad loans that would significantly raise the costs of the recapitalization".

-Ελληνική εφημερίδα, τρεις ημέρες μετά τη "συμφωνία" της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, αφιερώνει εκτενές ρεπορτάζ σχετικά με τις απώλειες που ενδέχεται να υποστούν οι βασικοί μέτοχοι ελληνικών τραπεζών από το PSI Plus που συμφωνήθηκε μεταξύ των ηγετών της Ευρωζώνης και του IIF.

-Εν τω μεταξύ, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία και την Ιταλία, ασφυκτικές πιέσεις από τις αγορές δέχονται πλέον χώρες όπως η Ισπανία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Σλοβενία και η Αυστρία. Σημειώνω ότι στις τέσσερις πρώτες χώρες, από την ώρα που τέθηκε σε εφαρμογή κάποιο σχέδιο διάσωσης/ελέγχου (διότι, τι διάσωση να κάνεις στην Ιταλία του ενός-και τρισ. ευρώ χρέους;...), οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις τους έπεσαν. Σε δύο από αυτές αντικαταστάθηκαν από "υπηρεσιακές κυβερνήσεις ειδικού σκοπού" (Ελλάδα - Ιταλία).

Όλα καλά; Πώς πάει η οικογένεια; Η γιαγιά; Τα παιδιά;...

La grande illusion

Παρακολούθησα, όσο μπόρεσα, δηλαδή, τις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις του κ. Παπαδήμου στη Βουλή και πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν εντυπωσιάστηκα ουδόλως. Ήταν οι δηλώσεις ενός ανθρώπου ο οποίος κλήθηκε να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά, την αποδέχθηκε, έθεσε τους όρους του και αυτοί έγιναν δεκτοί και τώρα καλείται να υλοποιήσει τη συμφωνία του με τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Δηλαδή, να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και να πείσει τους δανειστές ότι, σε αντάλλαγμα για τα φράγκα, η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική που οδήγησε τις πολιτικές δυνάμεις να βάλουν πανικόβλητες τον κ. Παπαδήμο στη θέση του πρωθυπουργού, ώστε αυτός -ο "δεν είμαι πολιτικός"- να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Στα μάτια μου, ο κ. Παπαδήμος δεν είπε χθες τίποτα περισσότερο απ' όσα θα έλεγε ο George, ο Αντωνάκης, η Ντόρα ή ο Καρατζαφέρης, αν ήταν στη θέση του: στηρίζουμε το μνημόνιο, εφαρμόζουμε την περιοριστική πολιτική και ελπίζουμε ότι αν είμαστε καλά παιδιά η Ευρώπη θα συνεχίζει να χρηματοδοτεί τα ρουσφέτια μας και τις τράπεζές μας (αυτό το τελευταίο δεν το είπε. Στην πραγματικότητα, δεν είπε τίποτα για το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα. Ο κ. Παπαδήμος δεν είναι πολιτικός, αλλά ξέρει από πολιτική. Ενδιαφέρον...). Μάλιστα, όποιοι πρόσεξαν τη φράση του "θα περιοριστεί η ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων κατά τα τελευταία δύο χρόνια του νέου προγράμματος (2013 και 2014) για την επίτευξη των στόχων του Μεσοπρόθεσμου" θα κατάλαβαν πολλά για το πώς θα κινηθεί.

Ωστόσο, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι ο κ. Παπαδήμος δεν θα πετύχει τίποτα απ' όσα περιέγραψε στις προγραμματικές του δηλώσεις. Ήλθε πολύ αργά και, πλέον, οι πολίτες που σήμερα τον θεωρούν ως σημαντικότερη εφεύρεση από τον κινητήρα εσωτερικής καύσεως, δεν θα χρειαστούν πολύ χρόνο (και πολλά μέτρα) για να αντιδράσουν βιαίως. Έχουμε μάθει, πλέον, ότι τίποτε απ' όσα γίνονται δεν γίνεται για το καλό μας και, επιπλέον, είμαστε ήδη στα πρόθυρα του collapsus: μια λανθασμένη κίνηση αρκεί για να πάρει φωτιά το Κούγκι και μετά, άντε να μαζέψεις τα γυναικόπαιδα.

Επίσης, ο κ. Παπαδήμος θα πρέπει πλέον να έχει καταλάβει ότι η στήριξη που του παρέχουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ είναι μόνο στα λόγια. Ο Αντωνάκης, μέσα από τη σχιζοφρενική ομιλία του χθες, κατέστησε σαφές ότι το κόμμα του παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση (και του εαυτού του). Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη υποστεί τεράστια φθορά για να φανεί πρόθυμο να "θυσιαστεί για το καλό του τόπου". Ο Καρατζαφέρης, από την Κυριακή έστειλε τα μηνύματά του προς όλες τις κατευθύνσεις. Και το μόνο κόμμα που συμφωνεί σχεδόν απόλυτα με τις πολιτικές του μνημονίου, η Δημοκρατική Συμμαχία, έμεινε εκτός κυβέρνησης. Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι, έτσι και σφίξουν τα γάλατα υπάρχει πολιτικός σχηματισμός που θα στηρίξει τον Παπαδήμο; Ιδίως, δε, όταν γίνεται προφανές ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι αδιέξοδη; Σωστά, ουδείς.

Νομίζω, λοιπόν, ότι, ακόμα κι αν αυτή η κυβέρνηση εξαντλήσει το χρόνο ζωής της, πολύ λίγα πράγματα θα καταφέρει. Η συνέχεια, δε, θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αφού μετά τις εκλογές ουδείς θα λάβει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και με τον κόσμο τρελλαμένο, πολύ δύσκολα κάποιος θα δεχθεί να βάλει το κεφαλι του στο τορβά και να δηλώσει ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Οπότε; Οπότε, τελικά, ίσως το δημοψήφισμα του Παπανδρέου θα ήτο μία κάποια λύσις. Πολιτικάντικη, μεν, αλλά λύση. Αλλά, θα μου πεις, τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, και ακόμα οι απανταχού "ηγέτες" προσπαθούν με τάπες να κλείσουν την τρύπα από το παγόβουνο. Εδώ θα γινότουνε η επανάστασις;...

UPDATE: λίγο παλιό, αλλά διαβάστε ποιο πράγμα καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και πείτε μου αν δεν σας μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά...

Κυβέρνηση patchwork

Κατ' αρχάς δείτε αυτό.

Εν συνεχεία, διαβάστε αυτό κι αυτό κι αυτό.

Τελειωσατε την ανάγνωση; Ωραία, ώρα να αρχίσουμε.

Ομολογώ ότι το βράδυ της περασμένης Πέμπτης οι όποιες ελπίδες μου για την κυβέρνηση Παπαδήμου εξαϋλώθηκαν ολοσχερώς, όταν είδα δημοσιογράφο της ΝΕΤ να αναφέρει ως πληροφορίες ότι α) το νέο κυβερνητικό σχήμα θα είναι "ολιγομελές" και β) ότι στο σχήμα αυτό θα συμμετέχει και ο Δ. Αβραμόπουλος, ο οποίος φερόταν εκείνη την ώρα να διεκδικεί το υπουργείο Άμυνας. Τελικά το πήρε και μπράβο του: επιτέλους βρίσκεται σ' ένα υπουργείο που, όταν θα τον βλέπουν, οι υφιστάμενοί του θα του βαράν προσοχές και θα του κάνουν "παρουσιάστε".

Από εκείνη την ώρα ήμουν βέβαιος ότι το πράγμα θα σκαλώσει άσκημα και ότι θα καταλήξουμε με ένα κυβερνητικό σχήμα που θα ήταν το λιγότερο δυσλειτουργικό και το περισσότερο τερατώδες. Διότι, αναγνώστη μου, με 48 άτομα δεν πας για κυβέρνηση "μεταβατική" και "εθνικής ανάγκης", αλλά για κυβέρνηση άθλιων συμβιβασμών και μικροπολιτικών παιγνίων επιπέδου αυλής νηπιαγωγίου. Κι έτσι, καταλήξαμε με τέσσερις (!) υπουργούς στο Εθνικής Άμυνας, πέντε (!!!) στο ανάπτυξης και τέσσερις (!!!!) στο Οικονομίας. Τέλεια.

Αν και δεν το είχα γράψει, σε συζητήσεις μου είχα εξ αρχής ταχθεί κατά της λύσης Παπαδήμου ως μεταβατικό πρωθυπουργό. Καλός, χρυσός και με κύρος ο κ. Παπαδήμος, ωστόσο, sorry κιόλα, αλλά ποτέ δεν έπαψε στα μάτια μου να είναι ο διοικητής της ΤτΕ όταν η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ και ο αντιπρόεδρος της ΕΚΤ όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση και ο "άτυπος σύμβουλος" του Παπανδρέου όταν άρχισε να συζητιέται σοβαρά το ενδεχόμενο κουρέματος του ελληνικού χρέους, το οποίο ο ίδιος δεν έδειξε ποτέ να εγκρίνει. Και τώρα, όχι μόνο καλείται να το εφαρμόσει, αλλά και να διαπραγματευτεί τους όρους εφαρμογής του, το νέο μνημόνιο, δηλαδή.

Ελπίζω να βγω ψεύτης, αλλά τι στοίχημα πάμε ότι οι τράπεζες θα διαπιστώσουν ότι τα ζόρια που έβλεπαν να έρχονται με το "κούρεμα", τελικά δεν θα είναι και τόσο μεγάλα; Ότι το Κράτος - πατερούλης θα φροντίσει να βρει άμεσα φράγκα για την ανακεφαλαιοποίησή τους; Ότι τα πλεόν επαχθή για τους πολίτες μέτρα, όχι μόνο δεν θα αρθούν, αλλά θα γίνουν και μόνιμα και ίσως και πιο οδυνηρά; Ότι η φοροδιαφυγή δεν θα παταχθεί εκεί που πρέπει (δηλαδή, στους μεγάλους φοροφυγάδες); Ότι, τελικά, ούτε οι αριθμοί θα ευημερίσουν, ούτε και οι πολίτες; Προσοχή, δε λέω ότι για όλα αυτά θα φταίει ο Παπαδήμος, αλλά ότι ο ίδιος δεν θα κάνει και πολλά πράγματα για να αποτρέψει τα δεινά.

Ωστόσο, πρέπει να ομολογήσω ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα του λαού που τη "γέννησε": η δημοσκόπηση της Public Issue αντικατοπτρίζει απόλυτα το χάος που επικρατεί στην κοινωνία και τη χώρα. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών υποστηρίζει τον Παπαδήμο ως ηγέτη της κυβέρνησης και, ταυτόχρονα, ενισχύει σημαντικά τις πολιτικές δυνάμεις που αντιτίθενται κάθετα στη λύση αυτή και ζητούν άμεσα εκλογές. Διερωτώμαι, ειλικρινά, αν γνωρίζουμε τι σκατά θέλουμε ή αν απλώς γουστάρουμε το τζόγο που τέτοιες συνθήκες εμπεριέχουν...

Φυσικά, θεωρώ δεδομένο ότι ενώπιον τέτοιων δημοσκοπικών ευρημάτων, τα κόμματα δεν θα κάτσουν να δουν πώς μπορεί η κυβέρνηση αυτή να παράξει έστω και στοιχειώδες έργο, αλλά από προχθές θα φροντίσουν να οργανώσουν την προεκλογική τους καμπάνια, άλλωστε ο Φεβρουάριος δεν είναι μακριά και όσοι πιστεύουν ότι η κυβέρνηση αυτή θα μπορέσει να ξεπεράσει το χρονικό όριο της 19/2/2012 χρειάζονται επειγόντως reality check. Στην ουσία, το τερατώδες σχήμα των 48 ατόμων αποτελεί πλήρη απόδειξη ότι η κυβέρνηση αυτή στήθηκε μόνο και μόνο για να διαχειριστεί κάποια πράγματα, α, και για να γίνει το ΛΑΟΣ κυβερνητικό κόμμα. Θεωρώ, δε, ότι το ξήλωμα του patchwork δεν θα αργήσει καθόλου. Και, τότε,... τρεχάτε ποδαράκια μου. Αναρωτιέμαι, δέχονται πολιτικούς πρόσφυγες στη Ζανζιβάρη;

(η φωτο από εδώ)

I wanna be sedated

Θεωρώ περιττό να κάτσω και να κάνω σχολιασμό για τη νέα κυβέρνηση που προέκυψε για τη χώρα και η οποία καλείται να υλοποιήσει μια εξαιρετικά περίπλοκη και σαφώς οδυνηρή για τους πολίτες συμφωνία μεταξύ των 17 της Ευρωζώνης και του ΔΝΤ. Νομίζω ότι πολύ σύντομα θα είμαστε σε θέση να αξιολογήσουμε το εργό της κι εκεί να φανεί αν όσοι ανησυχούμε έχουμε δίκιο ή αν όσοι αισιοδοξούν θα δικαιωθούν. "Hope for the best, expect the worst", που λέει και ο Μελ Μπρουκς.

Στην παρούσα φάση θα ήθελα να κάνω μια αποτίμηση των γεγονότων που μας έφεραν ως εδώ και να εκτιμήσω τι εισέπραξε ο πολιτικός κόσμος από τις εξελίξεις. Για να το πω απλά, ποιος έχασε, ποιος κέρδισε. Εντάξει, εμείς οι πολίτες είμαστε χαμένοι για χαμένοι, ωστόσο, τα κόμματα θεωρώ ότι έχει ενδιαφέρον να δούμε τι εισπράττουν απ' όλη αυτή την ιστορία. Λέω μάλιστα να το κάνω αλαβανικά (1, 2, 3, κλπ).

1. ΠΑΣΟΚ: ο μεγάλος χαμένος της υπόθεσης. Και έχασε δύο χρόνια διακυβέρνησης που -θεωρητικά τουλάχιστον- είχε ακόμα, και μπάχαλο έγινε στο εσωτερικό του, και τη λέζα από τα σκληρά μέτρα θα συνεχίσει να την τρώει, κανονικά και με το νόμο. Επίσης, στο κόμμα, πλέον, τίθεται σαφώς θέμα ηγεσίας μετά τους τουλάχιστον ατυχείς χειρισμούς Παπανδρέου στο θέμα της συγκρότησης κυβέρνησης συνεργασίας. Ειλικρινά, δεν μου αρέσει και πολύ η ιδέα του Παπαδήμου ως πρωθυπουργού, για λόγους που χρειάζονται ειδικό ποστάκιο για να αναλυθούν, ωστόσο, θεωρώ ότι οι χειρισμοί Παπανδρέου -από την πρώτη στιγμή...- κατέστησαν την επιλογή αυτή ως αναπόφευκτη. Όμως, θεωρώ ότι η όλη πονεμένη ιστορία δίνει στο ΠΑΣΟΚ μια χρυσή ευκαιρία να αναστοχαστεί, να συζητήσει τις επιλογές και τα λάθη του, να αξιοποιήσει τις εμπειρίες του και να μετατραπεί, επιτέλους, σε ένα σοβαρό ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Το ερώτημα, όμως, είναι αν αυτό μπορεί να γίνει υπό τις παρούσες συνθήκες. Θεωρώ πως, αν ο Παπανδρέου δηλώσει ότι κινεί τις διαδικασίες για αποχώρησή του και, ταυτόχρονα, εγγυηθεί την ενότητα του κόμματος και τη διαφάνεια στην εκλογή νέου προέδρου, τότε υπάρχει σαφώς ελπίδα το ΠΑΣΟΚ, όχι να αναβαπτιστεί, αλλά να μετατραπεί σε κάτι που ποτέ δεν ήταν: σε κόμμα αρχών και όχι προσώπων. Θα δούμε, αν και δεν πολυπιστεύω ότι ο George προτίθεται να αποχωρήσει έτσι απλά.

2. ΝΔ: μάλλον χαμένη. Μπορεί να επιτάχυνε τις διαδικασίες αποπομπής του Παπανδρέου από την εξουσία, ωστόσο, πλέον, ό,τι κι αν λέει, ό,τι κι αν κάνει ο Αντωνάκης, η συνευθύνη της για τη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής στη χώρα είναι αδιαμφισβήτητη. Συμμετέχει στη νέα κυβέρνηση με έξι στελέχη, εκ των οποίων τα δύ είναι οι αντιπρόεδροι του κόμματος, άλλα δύο ανήκουν στους εξ απορρήτων του Σαμαρά, ενώ τα τελευταία δύο δεν τα ξέρω καθόλου, ωστόσο, φαντάζομαι ότι δεν θα είναι τα ball boys του κόμματος. Κι όσο κι αν λέει ότι δε συμμετέχει με κοινοβουλευτικά στελέχη, όλοι αυτοί θα είναι υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές (δεν ξέρω μόνο για τον Μουρμούρα, αλλά δεν το αποκλείω). Ταυτόχρονα, νομίζω ότι πλέον ο χρόνος των εκλογών δεν είναι καθόλου σίγουρος (όσο θα περνά ο καιρός και θα ανακαλύπτουμε τι πραγματικά πρέπει να κάνει η κυβέρνηση αυτή, τόσο ο χρόνος των εκλογών θα απομακρύνεται), ενώ, κατά την άποψή μου, το γεγονός της υπουργοποίησης Αβραμόπουλου -κυρίως- και Δήμα θα προκαλέσει νέες γκρίνιες στο κόμμα και θα ενισχύσει το προφίλ των δύο αυτών στελεχών. Τέλος, η ισχυρή παρουσία του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση ενδέχεται να δημιουργήσει εκ δεξιών ρεύμα από τη ΝΔ. Θα φανεί...

3. ΛΑΟΣ: ο μεγάλος κερδισμένος. Μέσα σε έντεκα χρόνια από την ίδρυσή του, γίνεται ισχυρός παίκτης στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, αποκτά κυβερνητικό προφίλ, ενισχύει εκθετικά την αναγνωρισιμότητά του και προβάλλει ως "δύναμη λογικής και σταθερότητας" στο παραπαίων πολιτικό σύστημα της χώρας. Ο Καρατζαφέρης, παρά τις διαρκείς αντιφάσεις και πιρουέτες του, εμφανίζεται πολύ πιο "λογικός" από τα πρόσωπα που έως τώρα διεκδικούσαν την εξουσία, ενώ σας βάζω και στοίχημα ότι Άδωνις και Βορίδης θα αποδειχθούν πολύ πιο αποτελεσματικοί από πολλά προβεβλημένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Επίσης, αποκτά επίσημη εκπροσώπηση στα στρατά (μπρρρρρρρρ!!!) και, πάνω απ' όλα, ακυρώνει όλη τη ρητορική της ΝΔ εναντίον του για "εξαπτέρυγα" και τα συναφή, αφού και η ΝΔ συμμετέχει στο σχήμα και μάλιστα ενεργότατα. Να τους χαιρόμαστε, αλλά να χαιρόμαστε κι όλους όσοι έκαναν το παν για να τους φέρουν σε αυτή τη θέση.

4. ΚΚΕ: βραχυπρόθεσμα κέρδη. Βάρδα μην λειτουργήσει το κυβερνητικό σχήμα, γιατί το ΚΚΕ θα βρεθεί στην ίδια θέση που βρέθηκε όταν ο ΣΥΝ "έγραφε" 18άρια και 20άρια στις δημοσκοπήσεις. Το ΚΚΕ πάσχει από το αιώνιο πρόβλημά του: κάνει σωστές αναλύσεις, αλλά χάνεται στο διά ταύτα. Πολύς κόσμος θα συμφωνήσει μαζί του στις εκτιμήσεις του για τη νέα κυβέρνηση, ωστόσο το γεγονός ότι δεν προσφέρει εναλλακτική θα του χρεωθεί, όπως επίσης και το γεγονός ότι διά της μη συμμετοχής του επέτρεψε στο ΛΑΟΣ να αποκτήσει δεσπόζουσα θέση. Κι όσο κι αν κινητοποιηθεί το ΠΑΜΕ, οι εντυπώσεις της απούσας αριστεράς δεν θα σβήσουν εύκολα.

5. ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: όπως ΚΚΕ, ίσως και χειρότερα, καθώς τους λείπει η "στιβαρή" και "καθαρή" γραμμή του Περισσού. Θεωρώ ότι εύχονται αυτή η κυβέρνηση να μη μακροημερεύσει, ειδάλλως τους βλέπω ακόμα και εκτός Βουλής.

6. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ: χεστήκαμε και η βάρκα γέρνει. Η παρουσία της σε μια κυβέρνηση συνεργασίας θα της έδινε πόιντς, ενώ η απουσία της τη βάζει στο ίδιο καζάνι με ΚΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, που ως κομματικές οντώτητες είναι πιο ισχυρές από αυτήν. Άσε που, με την παρουσία της, θα μπορούσε να παίξει και κάποιο ρόλο "συνείδησης" σε μια κυβέρνηση που είναι εμφανές ότι δεν θα διστάσει να περάσει τα πλέον οδυνηρά μέτρα σε λογική ΤΙΝΑ. Και μην ακούσω μαλακίες περί "αριστερού άλλοθι" και τα συναφή: η μαγκιά είναι να συμμετέχεις και να διαμορφώνεις, στην απέξω κι εγώ ξέρω να φωνάζω.

7. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ: η αδικημένη, καθώς είναι προφανές ότι ο Αντωνάκης έθεσε βέτο στη συμμετοχή στελεχών της στην κυβέρνηση. Ενδεχομένως, πάντως, αυτό να της βγει σε καλό, αφού οι Έλληνες είναι πονοψυχιάρηδες μπροστά στην αδικία. Θα φανεί από εδώ και πέρα.

8. ΛΟΙΠΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ: πλην Οικολόγων - Πράσινων που έκαναν και πέντε σοβαρές παρεμβάσεις - παρατηρήσεις, όλοι οι άλλοι εκεί που ήσαντε, εκεί παραμένουν. Ουδεμία έκπληξις που λέει κι ο Σαββόπουλος.

9. ΛΑΟΣ/ΠΟΛΙΤΕΣ/ΜΑΖΑ/κλπ: ο συνήθης χαμένος, τώρα και με διακομματική συμφωνία. Πώς τό'λεγε ο Αρσένης; "Μήτσο, χάσαμε...". Ή, "μονά-ζυγά, μας τα πέρνουν".

The game is on

Στο προηγούμενο ποστάκιο έγραφα κάτι για μάσκες που θα πέσουν. Ε, από σήμερα δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι όλοι αυτοί που μας υπόσχονται "σωτηρία" και "ανάπτυξη" έχουν έστω και κατ' ελάχιστον κάτι τέτοιο στο μυαλό τους. Μέρκελ και Σαρκοζί πέταξαν τις μάσκες και ήταν σαφέστατοι: ή αποδέχεστε χωρίς δεύτερη κουβέντα αυτά που αποφασίσαμε πριν από σας για σας ή... Εδώ, δεν είναι απόλυτα σίγουροι για το τι μπορούν να πουν, καθώς ούτε οι ίδιοι το γνωρίζουν. Οι πολυαγαπημένοι "κανόνες", για τους οποίους ο Σαρκό μας ζάλισε τον έρωτα δεν προβλέπουν τι γίνεται από εδώ και πέρα. Οι Συνθήκες είναι ελλειπείς, τα μάνιουαλ προβληματικά. Το πρωί θα επιχειρήσουν να στήσουν το σενάριό τους, μαζί με Ισπανία και δεν ξέρω κι εγώ ποιους άλλους, αλλά τα νερά είναι άγνωστα και θολά.

Η οργίλη αντίδραση του Σαρκοζί στην ερώτηση του δημοσιογράφου της Liberation περί διευθυντηρίου των Βρυξελλών που ενεργεί πέρα και πάνω από τους λαούς που υποτίθεται ότι υπηρετεί ήταν παραπάνω από αποκαλυπτική: το υφάκι του δεν μπορούσε να κρύψει την αμηχανία του. Κρίμα που ο δημοσιογράφος δεν πρόλαβε να του θυμίσει ότι τους κανόνες, που με τόση λατρεία επικαλέστηκε, ήταν η Γαλλία και η Γερμανία που πρώτοι απ' όλους τσαλαπάτησαν -ατιμωρητί, κιόλας. Όμως, ακόμα κι έτσι, ακόμα και με πιέσεις πέρα από κάθε δημοκρατική νομιμοποίηση, ακόμα και με εκβιασμούς επιπέδου μαφίας, ξέρουν ότι η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι ίδια με την περίπτωση των τραπεζιτών. Ξέρουν ότι η Αθήνα μπορεί να οδηγήσει σε περιδίνιση ολόκληρη την Ευρωζώνη. Εξ ου και ο κουτσαβακισμός τους.

Ένας κουτσαβακισμός που ανατρέπεται ολοκληρωτικά από τις υπεράνω γελοιότητας δηλώσεις του Νταλάρα (κρίμα ρε Χάρι Κλυν, για λάθος Νταλάρα έβγαλες την ιστορική σου φράση...), που σα χεσμένος πανικόβλητος προσπαθεί να πουλήσει τη νέα σύμβαση ως το καλύτερο πράγμα για την Ελλάδα μετά την εφεύρεση του αυνανισμού. Βλέπετε, ο κυρ-Τσαρλς είναι μέσα στο παιχνίδι και, μάλλον, κατανοεί σε μεγαλύτερο βάθος από το Μερκοζί, π.χ. τι θα σήμαινε "άτακτη χρεοκοπία" της Ελλάδας για το σύνολο του ξεκουρδισμένου παιχνιδιού που ονομάζεται "παγκόσμια οικονομία". Γιατί αυτός -και οι όμοιοί του- ξέρουν όλους τους σκελετούς και όλα τα ντουλάπια που είναι κρυμμένοι.

Το μόνο πράγμα που οι Ευρωεκβιαστές μπορούν να αξιοποιήσουν, είναι η έκτη δόση του μηχανισμού στήριξης. Αλλά κι εκεί ξέρουν ότι λίγα πράγματα μπορούν να κάνουν, καθώς μια στάση πληρωμών είναι πιο απευκταία κι από το να κολλήσουν AIDS. Και, ξέρετε ποια είναι η μεγαλύτερη πλάκα; Ζητούν την κύρωση από τη Βουλή της τελευταίας συμφωνίας, χωρίς το περιεχόμενό της να έχει καν αποσαφηνιστεί. The law west of Pecos, έτσι; Ξέρετε κάτι; Όλα αυτά δεν ανατρέπουν το γεγονός ότι η Ελλάδα, όχι, οι Έλληνες τα κάναμε σκατά και ότι πρέπει να συμμαζέψουμε κάπως το μπάχαλό μας. Ωστόσο, τα παγωμένα βλέμματα, τα σφιγμένα χείλη και η έκδηλη αμηχανία των "ηγετών" της Ευρώπης ήταν πολύ πιο εύγλωττα από τα όσα είπαν.

Μετά από την αθλιότητα που βιώσαμε χθες, αν υπήρχε σοβαρό πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα θα έπρεπε σύσσωμο αύριο κιόλας να προκηρύξει διπλό δημοψήφισμα: για την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ και, όταν η νέα συμφωνία αποσαφηνιζόταν, και γι' αυτή. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, ότι τα θλιβερά ανθρωπάκια που μας κυβερνούν έχουν ήδη μπει στη διαδικασία απεμπλοκής τους από αυτό το ιστορικής σημασίας εγχείρημα. Κρίμα, γιατί μετά από πολλά χρόνια η Πολιτική θα έμπαινε μπροστά από τον πολιτικαντισμό στην Ελλάδα και στην Ευρώπη... Κρίμα...

UPDATE: να ανησυχώ που και ο Βαρουφάκης συμφωνεί (σχετικά, πάντα...) μαζί μου;

Υ.Γ.: ναι, είμαι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΫΠΝΟΣ. Fuck.

Δημοψήφισμα και υποκρισια...

Αν υπάρχει κάτι που με προβληματίζει περισσότερο κι από την ανακοίνωση του George για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης της Ελλάδας με την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ, αυτό είναι οι αντιδράσεις κατά της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, κι όχι μόνο από τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Από χθες το βράδυ διαβάζω και ακούω συνεχώς για "επικίνδυνες επιλογές", για το γεγονός ότι η χώρα "μπαίνει σε άγνωστα νερά" και για το πόσο "παπατζήδικα" και "μικροπολιτικά" είναι τα όσα σχεδιάζει ο Παπανδρέου, χωρίς, ωστόσο, να βρίσκω ούτε μια αναφορά στο πολιτικό, άρα το ουσιώδες, μέρος της υπόθεσης.

Τι εννοώ; Μα, φυσικά, ότι ουδείς μας λέει γιατί είναι κακό το δημοψήφισμα! Υπενθυμίζω ότι μια από τις κατηγορίες που διαρκώς εκτοξεύονται κατά της κυβέρνησης είναι ότι έβαλε το χώρα στο μνημόνιο και υπό την "κατοχή" του ΔΝΤ, χωρίς να έχει πολιτική νομιμοποίηση για να κάνει κάτι τέτοιο. Υπενθυμίζω, επίσης, ότι το αρχικό μνημόνιο είχε διάρκεια ως το 2013, δηλαδή έληγε μέσα στην τετραετία και, ως εκ τούτου, δεν δέσμευε κανένα άλλο κόμμα: οι εκλογές θα γίνονταν το φθινόπωρο του 2013, το ΠΑΣΟΚ θα έχανε και η όποια κυβέρνηση σχηματιζόταν, θα μπορούσε να ακολουθήσει όποια πολιτική ήθελε εκείνη.

Στη συνέχεια, ήλθε το Μεσοπρόθεσμο, με διάρκεια ως το 2015 και προβλέψεις για ανάκαμψη της οικονομίας από το 2013 και μετά. Αυτό ΔΕΣΜΕΥΕ την επόμενη κυβέρνηση, ωστόσο, θεωρητικά τουλάχιστον, η χωρίς παρεκκλίσεις εφαρμογή του θα της επέτρεπε να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας με πολύ μικρότερες υποχρεώσεις απ' όσο η παρούσα κυβέρνηση, η οποία θα έτρωγε και όλη τη λέζα της εφαρμογής αντιλαϊκών και οδυνηρών μέτρων, προκειμένου να επιτύχει τους στόχους του Μεσοπρόθεσμου. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Κατά τη γνώμη μου, ότι ακόμα κι έτσι, ζήτημα νομιμοποίησης της κυβέρνησης δεν υπήρχε: όλα γίνονταν εντός κοινοβουλευτικού χρόνου.

Ωστόσο, κανείς απ' όσους ολοφύρωνταν για το μνημόνιο και για το πόσο κακό είναι (και, ναι, είναι κακό για την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών), δεν αναφερόταν σε αυτά τα απλά πραγματάκια. Αντιθέτως, κόμματα και συνδικάτα και δεν ξέρω κι εγώ ποιος άλλος πίεζαν για διάφορες μορφές εκτροπής, είτε αυτές ονομάζονταν πρόωρες εκλογές (τη στιγμή, μάλιστα, που η κυβέρνηση διατηρούσε τη δεδηλωμένη στη Βουλή), είτε παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας (!!!!), ώστε να προκηρυχθούν εκλογές, είτε ακόμα και για βίαιη εξέγερση (η οποία, φυσικά, αποτελεί καραμπινάτη κατάλυση του πολιτεύματος).

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: πριν προχωρήσω, θα ήθελα να πω ότι στα δικά μου ματια, η κυβέρνηση αυτή είχε αποτύχει να εφαρμόσει την πολιτική που είχε συμφωνηθεί με τους δανειστές μας. Από το -ούτως ή άλλως προβληματικό- μνημόνιο και τις αναθεωρήσεις του, τα μέτρα που λαμβάνονταν ήταν εκείνα που προκαλούσαν τη μεγαλύτερη οδύνη στους πολίτες και, τελικά είχαν το μικρότερο δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Τα οριζόντια μέτρα έδειχναν μια κυβέρνηση χωρίς σχέδιο και στρατηγική και έριχναν μπόλικο καύσιμο στο winter of our discontent, ενώ οι άστοχες προσπάθειες για πολιτική επίλυση των προβλημάτων επιδείνωναν τις συνέπειες για την Ελλάδα).

Και μετά ήλθε η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου. Μια απόφαση η οποία προέβλεπε δέσμευση της χώρας τουλάχιστον ως το 2020, δηλαδή, για δυόμιση κυβερνητικές τετραετίες. Θα ήταν τουλάχιστον παράλογο μια κυβέρνηση -η οποία, όπως όλα δείχνουν, έχει μόνο άλλα δύο χρόνια ζωής- να υποχρέωνε την χώρα να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο δρόμο για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα: δεν είχε την πολιτική νομιμοποίηση για να το πράξει. Οπότε, η λύση του δημοψηφίσματος δεν θα έμοιαζε εκτός τόπου: οι ίδιοι οι πολίτες της χώρας θα αποφάσιζαν να επιθυμούν να αποδεχθούν τη δέσμευση αυτή, ή όχι.

Προτού αρχίσουν τα σχόλια, να πω ότι δεν θεωρώ ότι ο George ανακοίνωσε το δημοψήφισμα από δημοκρατική ευαισθησία: όποιος το ισχυριστεί αυτό, λέει πούτσες μπλε καραμελέ μαλακίες. Ο προφανής στόχος του είναι να στριμώξει την αντιπολίτευση και να την υποχρεώσει, είτε να αποδεχθεί τη νέα δανειακή σύμβαση, είτε να πει ξεκάθαρα ότι δεν τη θέλει και να καταθέσει την εναλλακτική της. Διότι, καλέ μου αναγνώστη, αν υπάρχει ένα προϊόν που στην Ελλάδα κυκλοφορεί εν αφθονία (κρίμα που δεν είναι εξαγώγιμο...), αυτό είναι η υποκρισία: εκτός του ΚΚΕ που εξ αρχής τάχθηκε υπέρ της μονομερούς στάσης πληρωμων και της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε., ουδείς άλλος μας έχει πει τι ακριβώς υποστηρίζει.

Η ΝΔ συνεχίζει ακόμα και σήμερα να μιλά για -γενικώς και αορίστως-επαναδιαπραγμάτευση των όρων του μνημονίου (ποιου; του πρώτου; του δεύτερου; του εξηκοστού τρίτου;). Ο ΛΑΟΣ ζητά να μείνουμε στο ευρώ, αλλά να δανειζόμαστε από την Ρωσία. Ο ΣΥΡΙΖΑς λέει μια έτσι - μια στουπέτσι. Οι "αγανακτισμένοι" απλώς αγανακτούν (και καλά κάνουν). Ωστόσο, ουδείς προσέφερε μια εναλλακτική η οποία α)να δίνει διέξοδο στην κρίση, β)να λαμβάνει υπ' όψιν τη συγκυρία και τις συνθήκες που επικρατούν στην Ευρώπη και παγκοσμίως και γ)να μην κάνει τα πράγματα χειρότερα απ' όσο ήδη είναι. Φράσεις τύπου "να εκδοθούν ευρωομόλογα" ή "να παρέμβει ουσιωδώς η ΕΚΤ" είναι πολύ ορέες, αλλά επί του παρόντος μη εφαρμόσιμες.

Τώρα, λοιπόν, βρισκόμαστε ενώπιον μιας απόφασης των Ευρωπαίων για την Ελλάδα, που είναι μακροχρόνιας εφαρμογής, οδυνηρή και δύσκολη και δεσμευτική για τη χώρα, με τη δέσμευση να περιλαμβάνει και μια μορφή επιτροπείας (ο Σόιμπλες μιλά για "μειωμένη εθνική κυριαρχία"). Γιατί, λοιπόν, είναι κακό ο λαός να κληθεί να την εγκρίνει ή να την απορρίψει; Γιατί είναι κακό, όσοι θεωρούν ότι η απόφαση δεν είναι προς το συμφέρον της χώρας, να μας εξηγήσουν το γιατί και να διευκρινίσουν τα υπέρ και τα κατά μιας έγκρισής της ή μιας απόρριψής της; Γιατί, για άλλη μια φορά, να αρνούμαστε ως πολίτες να αναλάβουμε τις ευθύνες μας; Και, στην τελική, γιατί μέσω του δημοψηφίσματος να μη στείλουμε μήνυμα στους Ευρωπαίους και στους "Τσολάκογλου" της κυβέρνησης ότι, basta, ως εδώ, δεν πάει άλλο;

Γιατί να μην υποχρεώσουμε την κυβέρνηση να μας πει αναλυτικά, ποιες δεσμεύσεις περιλαμβάνει για την Ελλάδα η απόφαση αυτή; Γιατί να μην υποχρεώσουμε τους Ευρωπέη να μας πουν ποια είναι τα πραγματικά σχέδιά τους για τη χώρα; Γιατί να μην ενημερωθούμε πλήρως και σφαιρικά για το τι συμβαίνει στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο και στη Φρανκφούρτη και στο Βερολίνο και στο Παρίσι; Γιατί να μην ανακτήσουμε ένα μείζον κομμάτι της "εθνικής κυριαρχίας" μας, μέσω, μάλιστα, μιας διαδικασίας δημοκρατικής και συλλογικής; Sorry, κιόλα, αλλά εγώ δεν βλέπω γιατί το δημοψήφισμα για την κύρωση της νέας δανειακής σύμβασης -η οποία, προφανώς, θα περιλαμβάνει τα πάντα, από το "κούρεμα" των ελληνικών ομολόγων, ως τα μέτρα που θα πρέπει να ληφθούν σε ορίζοντα δεκαετίας- προκαλεί προβλήματα.

Αντιθέτως, υποστηρίζω ότι η διαδικασία αυτή θα κάνει πολλές μάσκες να πέσουν: και η κυβέρνηση θα σταματήσει να "σώζει τη χώρα" ανά τρεις μήνες, και η αντιπολίτευση θα υποχρεωθεί να πει ξεκάθαρα τις εναλλακτικές που προτείνει, και οι δανειστές θα ξεκαθαρίσουν ποιοι είναι οι στόχοι και οι προθέσεις τους για την Ελλάδα, αλλά και γενικότερα για το εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης. Διότι, μέχρι στιγμής, απ' όλους αυτούς το "σήμα" έχει πολύ "θόρυβο" και, τελικά κάταλήγει να γίνεται όλο και πιο ασαφές. Πιστεύω ότι οι αφορμές για τις οποίες γίνεται το δημοψήφισμα είναι λάθος. Ωστόσο, ακόμα κι έτσι, αυτή καθαυτή η διαδικασία εκτιμώ ότι μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να βγάλει. Για όλους και για όλα.

Υ.Γ: για να μην κατηγορηθώ για μονομέρεια, δείτε μερικές αντίθετες απόψεις στην Καλύβα (εδώ κι εδώ), στον Ροΐδη, στη Ροδιά και στον Καθρέφτη...

Υ.Γ1: μιλώντας πιο πάνω για μάσκες, πάρτε και το πρώτο...

Υ.Γ2: πάρτε και το δεύτερο...

Υ.Γ3: για μελετήστε και τι λέει εδώ ο Ζάφοδας.

UPDATE: για ρίξτε μια ματιά και σε αυτό, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον...

Crimes and misdemeanors...

Τέσσερα

ενδιαφέροντα


κείμενα

για την κρίση...

Σχόλια;

Fall Heads Roll...

Αν ήμουν ο Παπανδρέου, σήμερα, καθώς θα γύριζα από το Βερολίνο (όπου, κατά πάσα πιθανότητα, η Μέρκελ με έψησε σε χαμηλή φωτιά για κάμποση ώρα), θα φρόντιζα να βρω ένα παλτουδάκι σαν του κυρίου δίπλα, με όλα τα αξεσουάρ. Διότι, κακά τα ψέματα, θα είχα αποφασίσει ότι έχει έρθει η ώρα να πέσει και κά'να κεφάλι.

Φθάνοντας στο "ΕλΒελ", θα έλεγα στο οδηγό μου να με πάει πρώτα στα δικαστήρια της Ευελπίδων και εκεί θα αναζητούσα τον ανακριτή-αστέρα της δικαιοσύνης που αποφάσισε να αφήσει ελεύθερο με "περιοριστικούς όρους" τον Μάκη Ψωμιάδη. Μόλις τον ανακάλυπτα, λίγο πριν τον στείλω να συναντήσει το δημιουργό του, θα του έλεγα "παιδί μου, η αστυνομία έψαχνε και δεν έβρισκε τον Μάκαρο για τουλάχιστον τρεις μήνες. Και τώρα που τον βρήκε, εσύ έρχεσαι και του λες, φύγε μεγάλε, αλλά μην πας μακριά, να σε βλέπουμε; Τώρα, παιδί μου, πώς θα τον ξαναβρούμε; Ή, μήπως, θα τον ψάξεις εσύ; Γιατί, παιδί μου, δεν παρέτεινες την προφυλάκισή του; Στην τελική, άμα ήταν καθαρός, θα τον απελευθερώναμε και θα του ζητάγαμε και συγνώμη για την ταλαιπωρία. Τώρα, όμως, που ξαναέγινε μπουχός -και καλά έκανε, κι εγώ το ίδιο θά'κανα- πού θα τον ξαναβρούμε; Και, γιατί ξεφτιλίζεις τόσο πολύ την ήδη κουρελιασμένη δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα; Δεν μας φθάνουν όλα τα άλλα βάσανά μας, πρέπει νά'χουμε κι εσένα;".

Κι αφού καθάριζα τη μασέτα μου από τα αίματα, θά'λεγα στο οδηγό μου να με πάει στο υπουργείο Οικονομικών. Κι εκεί, θα αναζητούσα τον υπερεγκέφαλο που αποφάσισε αυτή την κτηνωδία με τις αποδείξεις. Κι αφού πρώτα τον βασάνιζα για κά'να τρίωρο, λίγο πριν το κόψω το άχρηστο κεφάλι του, θα του έλεγα "παιδί μου, είσαι μαλάκας; Έχεις καταλάβει ότι έξω ο κόσμος, κυρίως, δε, αυτός που ως τώρα μας ψήφιζε και μας στήριζε, είναι στο όριο να πέσει να μας φάει; Καταλαβαίνεις ότι εδώ και 18 μήνες ρουφάμε το αίμα όσων μέχρι χθες ήταν συνεπείς φορολογούμενοι, διότι είμαστε ανίκανοι να πιάσουμε αυτούς που φοροδιαφεύγουν; Αντιλαμβάνεσαι ότι η κυβέρνηση κόντεψε να πέσει για το γαμημένο τέλος ακινήτων; Τι είναι αυτές οι τρέλες που λέτε στον Βαγγέλη, που δεν ξέρει σχεδόν τίποτα περί οικονομίας; Ποιος μπορεί να συγκεντρώσει σε αποδείξεις το 50 και το 60% του εισοδήματός του; Εμένα, άμα δεν μου έδινε η μάνα μου καμιά απόδειξη, θα μου έριχναν φέτος πέναλτι στην εφορία. Πώς θα μαζέψουν οι αθρώποι αυτά τα νούμερα; Και, αφού ακόμα δεν έχετε καταλήξει σε συντελεστές, τι αφήνετε το Βαγγέλη να κάνει ανακοινώσεις; Είστε τρελοί;".

Αυτά θα έκανα εγώ αν ήμουν ο Παπανδρέου σήμερα. Όμως, δυστυχώς γι' αυτόν, δεν είναι εγώ...

(η φωτό είναι από την ταινία - ύμνος "Machete") 

(ο τίτλος του ποστ από εδώ...)

Η μεγάλη χείμαιρα

Νομίζω ότι η χθεσινή ανακοίνωση των μέτρων που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα, προκειμένου το ελληνικό Κράτος να λάβει την έκτη δόση από το μηχανισμό στήριξης που έχουν δημιουργήσει η Ε.Ε. και το ΔΝΤ θα πρέπει να λειτούργησε ως κουβάς με παγωμένο νερό στα μούτρα του συνόλου αυτού του πράγματος που ονομάζουμε ελληνική κοινωνία, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών μας. Τώρα πια, τα ψέματα τελείωσαν. Ο χρόνος επίσης. Οι τρίπλες, οι βερμπαλισμοί, το πονηρό κλείσιμο του ματιού προς τους ψηφοφόρους, το "άστο για αργότερα", όλα αυτά πήγαν κατά διαβόλου και το μόνο που έμεινε είναι η παγερή πραγματικότητα, ότι όταν κάνεις μια συμφωνία, οφείλεις να την τηρείς. Και ότι, η μη τήρησή της επιφέρει συνέπειες για όλους τους εμπλεκόμενους.

Τώρα πια, το πράγμα θα πηγαίνει κάπως έτσι: τέλος στις διαπραγματεύσεις και στις προσπάθειες και στις Βενιζελικού τύπου ανοησίες, ότι, δήθεν, υπάρχουν πολιτικά ζητήματα. Από τούδε, το πρόγραμμα θα εφαρμόζεται αυτολεξεί, χωρίς καμία αλλάγή, χωρίς καμία προσαρμογή, ενδεχομένως και χωρίς "μέτρα ισοδύναμου δημοσιονομικού αποτελέσματος", τα οποία είχαν αποτελέσει μια από τις μεγαλύτερες πληγές της ασκούμενης πολιτικής ("δεν μπορώ να απελευθερώσω τα ταξί; ΟΚ, βάλε ένα ειδικό τέλος στα ακίνητα..."). Τώρα πια, ουδείς δικαιούται να πει ότι δεν ήξερε, δεν κατάλαβε, δεν τό'πιασε σωστά.

Είναι τα μέτρα δίκαια και ορθά; Εν μέρει όχι (αν και γνωρίζω δημοσίους υπαλλήλους που η απόλυσή τους θα ήταν το ελάχιστο που τους αξίζει, όπως και συνταξιούχους της Ολυμπιακής από τα 38 τους, που προτίμησαν τη σύνταξη από το να μεταταγούν σε άλλη υπηρεσία. Εκεί, βλέπετε, οι αποδοχές θα ήταν μικρότερες...) και, στην τελική, κάθετι που προκαλεί νέες οριζόντιες μειώσεις καλό δεν μπορεί να είναι. Ωστόσο, τα μέτρα αυτά έχουν ένα καλό: μας επιτρέπουν να καταλάβουμε τις συνέπειες από τη μη εφαρμογή μιας συμφωνίας, από τις συνήθεις πολιτικάντικες τσιριτσάντζουλες που μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί μας ταγοί. Η άρνηση ή καθυστέρηση υλοποίησης της συμφωνίας θα φέρνει ακόμα πιο δυσβάσταχτα μέτρα, ακόμα περισσότερες απολύσεις στο Δημόσιο, ακόμα μεγαλύτερες περικοπές στις συντάξεις και τους μισθούς.

Και μη με ρωτήσετε αν τα μέτρα αυτά οδηγούν κάπου: δεν ξέρω. Μεταξύ μας, με την παγκόσμια οικονομία να θυμίζει κακό αστείο, ουδείς ξέρει. Η διαδικασία αποπληθωρισμού στην οποία θεωρητικά έχει μπει η Ελλάδα, είναι αμφίβολο στα δικά μου μάτια αν θα έχει τα προδοκώμενα αποτελέσματα. Επίσης, οι λογικές φωνές που λένε ότι οι συνεχείς πιέσεις προς την Ελλάδα μπορεί να οδηγήσουν σε αποσταθεροποίηση τη χώρα, με απρόβλεπτες συνέπειες για το σύνολο της Ευρωζώνης και την παγκόσμια οικονομία, με κάνουν να υποψιάζομαι ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως μας τα λέει η τρόικα και οι προϊστάμενοί της.

Όμως, είναι κυριολεκτικά τραγικό να λέμε ότι, επειδή δεν ξέρουμε πού θα οδηγήσει το πρόγραμμα προσαρμογής, δεν θα το εφαρμόσουμε ή ότι θα το εφαρμόσουμε επιλεκτικά ή -χείμαιρα της χείμαιρας!- ότι θα το επαναδιαπραγματευτούμε. Και είναι τραγικό, διότι δείχνει μια βαθύτατη έλλειψη συναίσθησης των κινδύνων: πάρε, τώρα, αφορολόγητο στις 5.000 ευρώ, νά'χεις να πορεύεσαι, που μου ήθελες και πολιτική διαπραγμάτευση για το έλλειμμα του 2011. Και πάρε και 20% μειώσεις στις συντάξεις πάνω του τρομερού ποσού των 1.200 ευρώ, έτσι, για κερασάκι στην τούρτα. Η μαγκιά, πλέον, δεν περνάει και τα αστεία τελείωσαν οριστικά.

Θλίβομαι, γιατί σε μια στιγμή που η χώρα θα χρειαζόταν σοβαρότητα από την πολιτική της ηγεσία, το μόνο που ακούγεται είναι μισόλογα, ψέματα και ψεματάκια, παλινδρομήσεις και άλλες ανοησίες. Η μεγάλη χείμαιρα, όμως, τελείωσε χθες. Έστω και με τον πιο βίαιο τρόπο, όλοι μας πλέον γνωρίζουμε την αλήθεια. Ελπίζω, απλώς, να δείξουμε ότι μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε...

Pills 'n' Thrills 'n' Bellyaches...

Μερικές φορές χρειάζεται μια ειδησούλα όπως αυτή για να πάρει κάποιος ανάποδες. 'Ντάξει, δε λέω, η Κομισιόν έχει πολλά άπλυτα και ακόμα περισσότερες αμαρτίες στην καμπούρα της, όμως, ακόμα κι έτσι, τα όσα λέει για την περίπτωση του "ανοίγματος" του επαγγέλματος των δικηγόρων (και πού να δείτε τι θα λέει, μόλις ασχοληθεί με τους φορτηγατζήδες ή τους φαρμακοποιούς...) μοιάζουν σωστά, τουλάχιστον στο πλαίσιο του "ή ανοίγουμε ένα επάγγελμα ή όχι". Και, από τη στιγμή που η Ελλάδα καλείται -υπό την πίεση του μνημονίου, διότι παλίοτερα, που ήταν πιο παχιές οι αγελάδες, εμείς κάναμε τους κινέζους κάθε φορά που η Ευρώπη μας υπενθύμιζε τις σχετικές Οδηγίες και Κανονισμούς της- να άρει τους περιορισμούς σε όλα τα ρυθμιζόμενα επαγγέλματα, κάθε συζήτηση είναι τουλάχιστον ως μη γενόμενη: θα το κάνουμε, κανονικά και με το νόμο, θέμε δε θέμε.

Προσωπικά, ως φανατικός αναγνώστης του Τέκι, συμφωνώ μαζί του σχετικά με τους κομπογιαννητισμούς του ΙΟΒΕ για την θαυμαστή επίδραση που το άνοιγμα των επαγγελμάτων θα έχει στην ελληνική οικονομία. Ωστόσο, πρόσφατα είχα ένα σάτορι. Έπαθα μια μόλυνση στο αυτί και πήγα στον ΩΡιΛά, φοβούμενος τα χειρότερα. Αυτός με εξέτασε, μου είπε ότι είναι μια μολυνσούλα και μου έγραψε ένα φάρμακο που έπρεπε να πάρω για να μη γίνει μολυνσάρα. Πήρα λοιπόν τη συνταγή, πήγα στο φαρμακείο, την έδωσα στο φαρμακοποιό, μου έδωσε το φάρμακο, πλήρωσα τη συμμετοχή μου και, όλος χαρά που η μολυνσούλα δε θα γινόταν μολυνσάρα, πήγα σπίτι μου. Κι εκεί είχα το σάτορι που λέγαμε. Διότι, είπα στον εαυτό μου, "ωρέ Κλύστυ, δεν θα μπορούσες κι εσύ να κάνεις τη δουλειά του φαρμακοποιού; Ωραίο παιδί είσαι, μορφωμένο, ξέρεις να αποκρυπτογραφείς τη σφηνοειδή γραφή των γιατρών... δε θα μπορούσες κι εσύ να ανοίξεις ένα μαγαζί που θα πουλάει συσκευασμένα φάρμακα;".

Διότι, επί της ουσίας, αυτό κάνουν πλέον οι φαρμακοποιοί: λιανικό εμπόριο συσκευασμένων φαρμάκων. Παλιότερα, που οι ίδιοι εκτελούσαν τις συνταγές των γιατρών (δηλαδής, έφκιαναν τα φάρμακα), να το καταλάβω να είναι κλειστό και ρυθμιζόμενο το επάγγελμα. Όμως τώρα, γιατί; Λιανοπωλητές δεν είναι, μη χέσω μέσα; (Για να μην πω ότι συχνά είναι και πιο dealers φαρμακευτικών εταιρειών ακόμα και σε σύγκριση με τους γιατρούς...) Δηλαδή, για να πουλάς ρούχα ή καφέδες, πρέπει να έχεις σχετικό δίπλωμα; Ξαναλέω: ΠΟΥΛΑΝ ΣΥΣΚΕΥΑΣΜΕΝΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ. Και, μάλιστα, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΦΕΡΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΕΥΘΥΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΣΟΥ, ΑΦΟΥ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΟΥ ΤΑ ΕΧΕΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΣΤΟΝ ΑΣΘΕΝΗ! Γιατί, λοιπόν, να μη μπορεί να ανοίξει φαρμακείο ένας πτυχιούχος του Πολιτικού της Νομικής ή του ΠΑΠΕΙ;

Θέλετε να το πάω και πιο πέρα; Ας υπάρχουν δύο ειδών φαρμακεία: αυτά που θα πουλάνε φάρμακα ευρείας κατανάλωσης και άλλα που θα πουλάν εξειδικευμένα φάρμακα (ξέρω 'γω, οπιούχα ή κάτι αντίστοιχο). Αδυνατώ να κατανοήσω γιατί ο ίδιος άνθρωπος πρέπει να πουλά από ασπιρίνες μέχρι αντιρετροϊικά φάρμακα, άσε που τα τελευταία χρόνια τα φαρμακεία θυμίζουν κάτι μεταξύ ψιλικατζήδικου και μαγαζιού καλλυντικών (τις καραμέλλες για το λαιμό Fisherman's Friend τις βρίσκω πιο φτηνά σε περίπτερο παρά σε φαρμακείο...). Και, μάλιστα, να τα πουλά με συγκεκριμένο υψηλότατο ποσοστό κέρδους και χωρίς ανταγωνισμό. Αυτό, στα δικά μου μάτια δεν είναι επάγγελμα, αλλά νταβατζηλίκι.

Το ίδιο ακριβώς μπορώ να πω και για τους ταριφάτσι, τους συμβολαιογράφοι, τους φορτηγατζήδες και πάει λέγοντας. ΟΚ, γιατρός ή πολιτικός μηχανικός για να γίνεις πρέπει να το κατέχεις το αντικείμενο (αν και πολλές περιπτώσεις μας έχουν αποδείξει το αντίθετο). Αλλά, αναρωτιέμαι γιατί θα πρέπει το επάγγελμα του λιανοπωλητή συσκευασμένων φαρμακευτικών ουσιών να είναι κλειστό. Εγώ, ως άθρωπος και ως Κλύστυ τι κερδίζω από αυτό; Άσε που, άμα πάμε σε φάση αλυσίδων drugstores, υπάρχει και η πιθανότητα να μην πληρώνουμε τον κούκο αηδόνι στον κάθε κερατά που δεν έπιασε τα μόρια για την ιατρική και μας κατσικώθηκε ως φαρμακοποιός και μας το παίζει και "επιστημονικό επάγγελμα", μην τρελλαθώ κιόλα...

Ούτε γλέντι, ούτε κηδεία...

Επειδή έχω παραξενευτεί πολύ από τις (εν πολλοίς ακραίες) αντιδράσεις που συνόδευσαν τη χθεσινή απόφαση της Συνόδου Κορυφής (και τα παρελκόμενά της, δες εδώ), προσπάθησα να μελετήσω όσο το δυνατόν καλύτερα το "ξύλινο" κείμενο που εξέδωσαν οι Ευρωπέη σχετικά με τον τρόπο αντιμετώπισης της κρίσης χρέους στην Ελλάδα και, ει δυνατόν, να καταλήξω σε κάποιο συμπέρασμα. Και το συμπέρασμα είναι ότι, ούτε για να πανηγυρίζουμε είμαστε, ούτε, όμως και για να πέσουμε σε βαθειά κατάθλιψη. Κι αυτό, διότι η απόφαση των Ευρωπέη έχει και καλά και κακά νέα.


ΤΑ ΚΑΛΑ
Α) Επιτέλους, οι Ευρωπέη κατόρθωσαν να καταλήξουν σε ένα αμιγώς Ευρωπαϊκό σχέδιο για την Ελλάδα. Η αίσθησή μου είναι ότι το ΔΝΤ μένει σε μεγάλο βαθμό στην απέξω, κι αυτό είναι καλό ως εικόνα, καθώς οι Ευρωπέη δείχνουν μια σχετική διάθεση να βάλουν οι ίδιοι σε τάξη τα του οίκου τους.

Β) Καλώς ή κακώς, οι Ευρωπέη δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι τα έως τώρα ημίμετρα δεν λειτουργούν και να προχωρούν σε πιο ουσιαστικές λύσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους: "κουρέματα" (τι άλλο είναι η μείωση των επιτοκίων ή η επαναγορά χρέους από τη δευτερογενή αγορά μέσω του EFSF;...), ρολόβερ (τι ωραίο που φαίνεται γραμμένο στα ελληνικά) και επενδυτικές πρωτοβουλίες, αντί μόνο για περικοπές.

Γ) Ακόμα κι αν δε φτιαχτεί ποτέ, το γεγονός ότι στην απόφαση περιλαμβάνεται και η πρόθεση ίδρυσης Ευρωπαϊκού οίκου αξιολόγησης αποτελεί κατά την άποψή μου θετικό βήμα και μήνυμα προς τους σπυριάρηδες γιάπηδες των αγγλοσαξωνικών οίκων, ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να μαζευτούν και να σταματήσουν να είναι πουτάνες όσων τους πληρώνουν. Ή, τουλάχιστον, να το κάνουν πιο διακριτικά.

Δ) Η αποδοχή του ρίσκου να κηρυχθεί η Ελλάδα σε κατάσταση "selective default" από τους οίκους δείχνει, κατά την άποψή μου, ότι οι Ευρωπέη αποφάσισαν να αποδεχθούν το μότο "no pain, no gain" (ελληνιστί να δείξουν αν έχουν αρχίδια ή κρομμύδια). Επίσης, έστειλαν μήνυμα και στις τράπεζες ότι κι αυτές θα πρέπει να συμμαζευτούν κάπως.

ΤΑ ΚΑΚΑ
Α) Σε πρώτη ανάγνωση, το σχέδιο δεν δείχνει να μειώνει το χρέος σημαντικά. Ο Greek Rider το θέτει το ζήτημα σωστά εδώ. Μένει να φανεί αν κάναμε κάτι ή αν το σχέδιο είναι άτολμο.

Β) Η επιμονή ότι το σχέδιο είναι ΜΟΝΟ για την Ελλάδα, νομίζω ότι κάνει κακό. Οι Ευρωπέη θά'πρεπε να τονίσουν ότι αποτελεί τη βάση για την αντιμετώπιση των προβλημάτων και των άλλων υπερχρεωμένων χωρών της Ευρωζώνης. Ναι, το ρίσκο θα ήταν μεγαλύτερο, αλλά πιθανή επιτυχία του θα ήταν για να χορεύουν ο φαν Ρομπάι κι ο Μπαρόζος γυμνοί στην κεντρική πλατεία των Βρυξελλών.

Γ) Επίσης, νομίζω ότι του λείπει το όραμα: η παράγραφος 7 της απόφασης δείχνει εμμονή στα προγράμματα λιτότητας και αυτό δεν είναι καλό, καθώς οι καρχαρίες θα συνεχίσουν να γυρνούν γύρω-γύρω, περιμένοντας να μυρίσουν αίμα.

Δ) Μετά από τόσο και τέτοιο χαμό, ομολογώ ότι θα περίμενα κάτι πιο εντυπωσιακό. Αλλά, τι να περιμένει κανείς από τη γραφειοκρατική και δυσκίνητη Ευρώπη...

Κατά την άποψή μου αυτά είναι τα μαντάτα από τις Βρυξέλλες. Οπότε, ας ηρεμήσουμε κι ας δούμε πώς μπορεί η Ελλάδα και η Ευρώπη να make the best of it. Όλα τα άλλα είναι υπερβολές και, στην παρούσα φάση, μόνο καλό δεν κάνουν...

Η κίτρινη φυλή αντεπιτίθεται...

Κατ' αρχάς, μια δήλωση: έτσι και ο Ραγκούσης δεν κολώσει και προχωρήσει σε πλήρη απελευθέρωση του επαγγέλματος των ταξιτζήδων, δεν θα ξαναγράψω σε αυτό το βλογάκιο κακή κουβέντα για την κυβέρνηση, παρά μόνο άμα κάνει χοντρή λαλακία.

Πάμε τώρα και στο ζουμί: με τα χθεσινά καμώματά τους οι ταριφάτσι, κατά το απάτσι, επιβεβαίωσαν με τον πλέον περίτρανο και ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν αποτελούν μια επαγγελματική τάξη η οποία -ενδεχομένως- θίγεται από μια πολιτική απόφαση, αλλά είναι τραμπούκοι του κοινού ποινικού δικαίου και ό,τι κι αν τους συμβεί από τούδε είναι αντάξιο της αποκοτιάς και του νταβατζηλικιού που πουλάν στην κοινωνία.

Πρέπει να πω ότι, όταν άρχισε η συζήτηση για το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, μου είχε κάνει εντύπωση ότι σε αυτά δεν είχε περιληφθεί το τριπλόκλειστο επάγγελμα των ταξί. Αλλά και στη συνέχεια, όταν το θέμα τέθηκε από την κυβέρνηση, μου έκανε εντύπωση ότι οι αντιδράσεις των ταριφάτσι ήταν περιορισμένης έντασης και έκτασης. Προφανώς, κάποιο λάκκο είχε η φάβα.

Και ο λάκκος αυτός δεν ήταν άλλος από τον μικροπολιτικαντισμό του Ρέππα, ο οποίος δήθεν-τάχα μ' "άνοιγε" το επάγγελμα, αλλά έθετε τόσες πολλές προϋποθέσεις που, επί της ουσίας, το κρατούσε ακόμα πιο κλειστό από πριν, όταν ένας πεπερασμένος αριθμός αδειών άλλαζε παρανόμως χέρια, με ποσά που προκαλούσαν τρόμο (πριν από ένα-δύο χρόνια, η αγορά -χωρίς, μάλιστα, να δηλώνεται στην εφορία- άδειας κοστολογούταν 200.000 γιούρο...).

Προφανώς, οι τροϊκανοί είδαν τα κολπάκια του Ρέππα, θα έβγαλαν αφρούς από το στόμα και θα είπαν του Ραγκούση, μάγκα, ή το ανοίγεις το επάγγελμα κανονικά, ή θά'χουμε κακά ξεμπερδέματα. Εξ ου και η απόφαση του τελευταίου για πλήρες άνοιγμα (ελπίζω να μην λυποψυχίσει και να κρατήσει αυτή τη στάση μέχρι τέλους).

Μόλις, λοιπόν, οι ταρίφες είδαν ότι το νταραβεράκι τους με το Ρέππα πήγε άκλαυτο, άλλαξαν τροπάρι: μας καταστρέφει, μας κλέβει το ψωμάκι μας, μας διαλύει, θα γίνει της επί χρήμασι αν ανοίξει το επάγγελμα, θα βρέξει βατράχια και ακρίδες, ο ήλιος θα ανατείλει ματωμένος από τη Δύση..., ξέρετε, τα συνήθη, όταν κάποιος δεν έχει επιχειρήματα. Διότι, ξέρετε, δεν έχουν επιχειρήματα για την αποτροπή του ανοίγματος του επαγγέλματος.

Τι πά' να πει, έχει πέσει η δουλειά; Όταν, κερατάδες, όμως, λυσσάγατε εν μέσω κρίσης για αυξήσεις στα κόμιστρα και ο βλαχοδήμαρχος τότε υπουργός Μεταφορών Στυλιανίδης σας τις έδινε, ήταν καλά, ε; Όταν η διπλο-τριπλομίσθωση ήταν ο κανόνας και μάλιστα τσαμπουκά, ήταν καλά, ε; Όταν η άρνηση μίσθωσης ήταν επίσης ο κανόνας, πάλι ήταν καλά, ε; Όταν στήνατε "μαφίες" σε πιάτσες (Κηφισιά, λιμάνι, ΚΤΕΛ, να πω κι άλλες;...), ήταν καλά, ε;

Όταν η φορολόγησή σας ήταν τεκμαρτή ήταν καλά; Όταν για να βρεις ταξί σε συγκεκριμένες ώρες της ημέρας έπρεπε νά'χεις γκόμενο τον ταριφάτσι ήταν καλά; Όταν οι οκτώ στις δέκα κούρσες σας ήταν από επιλογή σας εντός ελάχιστης μίσθωσης (by the way, η ελάχιστη καταβολή είναι 3,16 γιούρος, όχι 3,20, 'ντάξ';) ήταν καλά; Τα ταξί που μύριζαν στάνη ήταν καλά; Τα πειραγμένα ταξίμετρα; Οι διαδρομές που "γράφαν" αναμονή; Οι υπερχρεώσεις, όχι μόνο σε τουρίστες, αλλά σε όποιον σας φαινόταν κορόϊδο; Η άρνηση μεταφοράς σε διάφορες περιοχές, με το έτσι θέλω; Ο μαστουρωμένος ταρίφας που με πήρε μια μέρα και μού'λεγε κιόλας "μη μασσσσσάς αδρφάκι, όλα καλλλλά...";

Το ξέρετε, ρε, ότι κανείς δε σας πάει. Ότι ο κόσμος πιστεύει ότι είστε μια από τις χειρότερες φάρες (δικοί σας μου έχουν παραδεχθεί ότι το 80% από σας είναι για κλωτσές). Ξέρετε ότι κανένας δεν πρόκειται να υποστηρίξει τον "αγώνα" σας. Κι έτσι, καταφεύγετε στις αλητείες, στους αποκλεισμούς και στα λοιπά νταβατζηλίκια. Γι' αυτό και ελπίζω ο Ραγκούσης να μην κάνει πίσω. Να σας σκίσει, όπως σκίζετε χρόνια τώρα όλη την κοινωνία. Και γιατί ήταν ένας από σας ο τύπος που ένα πρωί πριν από πολλά χρόνια, ενώ με είδε με την παραλλαγή, ενώ είδε ότι είμαι απλός φαντάρος, ενώ είδε την ώρα και ήξερε ότι υπήρχε κίνδυνος να αργήσω στην πρωινή αναφορά, το μόνο που είχε να μου πει ήταν ότι δεν μπορεί να με πάει στο στρατόπεδο, γιατί "από Μενίδι θα γυρίσω άδειος, ρε φίλε". Γιατί αυτή είναι η ποιότητά σας...

UPDATEάρα: δείτε τι ωραία τα λέει ο Greek Rider εδώ κι εδώ. Thank Ubo-shathla, δεν είμαι μόνος...

Των οικιών υμών...

Δηλαδή, κάποιος θέλει να μου πει ότι, όταν το Eurogroup βρίσκεται σε κωλοπιλάλα, καταλήγει σε ΑΥΤΟ;;;;; Δηλαδής, άμα δεν ήσαντε σε κωλοπιλάλα, τι θα λέγανε; "Χαλλλαρά, μάγκες, δεν τρέχει τίποτα"; Και μετά μας φταίει η Moody's, η Foody's και το κακό συναπάντημα;

Ρεεεεεεεε!!!! Πάτε καλά, ρεεεεεεε:;;;!!! Οι "αγορές" σχεδόν σας ικετεύουν να πάρετε μια απόφαση, κι εσείς τηράτε το φεγγαράκι και τα αστεράκια; Κι όταν, αύριο, η Fitch και η Mitch υποβαθμίσουν την Ιταλία, θα κατακεραυνώνετε πάλι τους οικους (ανοχής); Μα, τίποτα δεν έχετε καταλάβει ακόμα;

Ου, να μου χαθείτε όλοι σας. Καλά τά'λεγε ο Γκόρντον Μπράουν. Για 30 δισ. ευρώ, αφήσατε την Ευρώπη να κατρακυλίσει στο χάος και το κόστος της κρίσης να φθάσει τα 300 δισ. και θα το αυξήσετε κι άλλο. Ξεφτίλες...

Εθνική αυτοκυριαρχία

Σε πρώτη ανάγνωση, η δήλωση Γιουνκέρ περί περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας μοιάζει σχεδόν φυσιολογική: κάτι αντίστοιχο έχει πει και ο Τρισές στο παρελθόν, αλλά και, γενικά, από τη στιγμή που γίνεσαι μέλος μιας ομάδας, ας πούμε του Eurogroup, καλώς ή κακώς, οφείλεις να ακολουθείς τους κανόνες που τίθενται για τη λειτουργία της ομάδας αυτής και, ως εκ τούτου, χάνεις ένα μέρος της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσής σου. Με απλά λόγια, αν η ομάδα συμφωνήσει ότι εσύ θα παίζεις τερματοφύλακας, ε, δεν είναι δυνατόν σε κάθε επίθεση να βγαίνεις ως κρυφός σέντερ φορ, ιδία πρωτοβουλία. Σωστά;...

Ναι, αλλά, μπορεί κάποιος να μου πει γιατί, από την ώρα που διάβασα τη δήλωση του Γιουνκέρ, έχω αρχίσει να σκέφτομαι συνέχεια την ταινία "Invasion of the body snatchers"; Διότι, αν ο Γιουνκέρ ήταν ένας απλός τεχνοκράτης της Ε.Ε., θα έλεγα ότι χρησιμοποιεί αυτή τη φράση με "τεχνικό τρόπο". Όμως, ο τύπος είναι πολιτικός και, ως τέτοιος, οφείλει να γνωρίζει ότι η ανάγνωση/ανάλυσή της θα γίνει με πολιτικούς όρους. Άρα, (θεωρώ ότι) γνωρίζει τον αντίκτυπο που έχει στην Ελλάδα και στους Έλληνες. Και, άρα, θεωρώ ότι δεν την είπε τυχαία.

Για λόγους που μου μοιάζουν εντελώς ακατανόητοι, διαπιστώνω ότι όλο και περισσότεροι Ευρωπαίοι πολιτικοί παραδίδουν μέρος της εξουσίας του (η οποία, σημειωτέον, απορρέει από τους λαούς που τους ψήφισαν για να κυβερνήσουν) σε ασαφή "τεχνοκρατικά" σχήματα, όπως το Δ.Σ. της ΕΚΤ, οι διάφορες γενικές διευθύνσεις της Επιτροπής και πάει λέγοντας. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά υιοθετούν σχεδόν άκριτα τη διάλεκτο σπεσιαλιζέ των σχημάτων αυτών και τις πρακτικές τους. Για παράδειγμα, ένας πολιτικός που χρησιμοποιεί την έκφραση "περιορισμός της εθνικής κυριαρχίας" θα έπρεπε να γνωρίζει ότι αυτό επιτυγχάνεται ιστορικά είτε με πόλεμο και κατοχή μιας χώρας, είτε με δοτή χούντα. Και, sorry κιόλα, δηλαδής, αλλά τίποτα από τα δύο δεν έχει συμβεί στην Ελλάδα (τουλάχιστον ως τώρα...).

Όταν, μάλιστα, χρησιμοποιείς αυτή την έκφραση για να πεις ότι η Ευρώπη θα στείλει εμπειρογνώμονες στην Ελλάδα, τότε το πράγμα γίνεται ακόμα πιο θολό: τι θα είναι, δηλαδής, αυτοί οι ειδικοί; Αντιβασιλείς; Επίτροποι της κυβέρνησης; Μάγκες, ασίκηδες και καραμπουζουκλήδες μπόσσηδες της χώρας; Για κάν'το ταληράκια, γιατί ως τώρα κάτι τέτοιο δεν είχε κουβεντιαστεί στις συμφωνίες Ε.Ε.-Ελλάδας, φιλαράκο. Τι θα κάνουν; Θα εισπράττουν φόρους; Θα νομοθετούν; Θα αποφασίζουν πριν από μας για μας; Θα είναι κάτι σαν το δικαστή Ντρέντ; Τι θά'ναι, τέλος πάντων; Και, ακόμα περισσότερο, αυτό έχει κάπου συμφωνηθεί; Μεταξύ ποίων; Εμάς, που εν πάσει περιπτώσει ψηφίζουμε συγκεκριμένους αθρώποι για να μας κυβερνούν και να μας αντιπροσωπεύουν, μας ρωτήσατε;

Ξέρετε, έχω την αίσθηση ότι η φράση του Γιουνκέρ έρχεται ως συνέχεια της κωλοπιλάλας που είχε πιάσει τους Ευρωπέη για συναίνεση του πολιτικού κόσμου της Ελλάδας στα Μεσοπρόθεσμα και τα έτσι και γιουβέτσι. Προς θεού, δε λέω ότι η στάση του Αντωνάκη είναι η δέουσα ή ότι έχει δίκιο. Δεν έχει και το "Ζαππειο ΧVLCIIICXV" παραμένει μνημείο λαϊκισμού και έλλειψης σοβαρότητας. Αλλά, άλλο αυτό κι άλλο να απαιτείς μια χώρα να μετατρέψει το πολιτικό της γίγνεσθαι σε μια μπιζελόσουπα που ούτε η Linda Blair δε θα καταδεχόταν να ξεράσει κι όταν βλέπεις ότι αυτό δεν είναι εφικτό να λες ότι, 'ντάξει, αφού δεν είσαι καλό παιδακι θα σου στείλω Ευρωπέη παιδονόμοι να σε μαζέψουν για να κάτσεις φρόνιμα.

Με αυτά και με τούτα, καταλήγω στο ότι οι Ευρωπέη έχουν αρχίσει να την χάνουν χοντρά τη μπάλα και να προχωρούν σε ακρότητες που, αργά ή γρήγορα, θα κάνουν το καπάκι να τιναχτεί και να γίνει της επί χρήμασι εκδιδομένης το σιδηρούν κιγκλίδωμα. Διότι, άλλο είναι να λες ότι τά'χετε κάνει μπάχαλο εκεί στο Ελλάντα και πρέπει να συμμαζωχτείτε πάραυτα, κι άλλο να μιλάς για εθνικές κυριαρχίες και για εμπειρογνώμονες και δενξερωτιάλλο. Μέχρι στιγμής, η Ελλάδα έχει διατηρήσει σε μεγάλο βαθμό την εθνική αυτοκυριαρχία της. Ωστόσο, αν το βιολί αυτό συνεχιστεί, δεν είμαι σίγουρος ότι θα κρατηθεί κι άλλο και τότε θα γίνει αυτό που ο ΓΑΠ είχε προβλέψει: θα σας πάρουμε όλους με τις πέτρες.

Παπουτσή, ντροπή σου!!!

Μετά το "Σάμινα", στο βιογραφικό σου προστίθενται και τα αίσχη της αστυνομίας επί δύο μέρες στην πλατεία Συντάγματος.

Αν είχες στοιχειώδες πολιτικό ανάστημα, θα έπρεπε να είχες ήδη παραιτηθεί.

Όχι για τα επεισόδια.

Όχι για το γεγονός ότι έπνιξες -ναι, εσύ, προσωπικά- την Αθήνα στα χημικά.

Όχι για τη νέα αστυνομική/παρακρατική βία.

Αλλά για το γεγονός ότι για άλλη μια φορά έγινε εμφανές ότι σου είναι αδύνατον να ελέγξεις τους πολιτικά υφιστάμενούς σου.

Δεν υπάρχει ούτε ένας πολίτης αυτής της χώρας που να τρώει πλέον τη χλαπάτσα των "αναρχικών" και των "κουκουλοφόρων".

Οι υφιστάμενοί σου τα έκαναν όλα.

Με μόνο στόχο να τσακίσουν τους "τρελούς" που επί εβδομάδες τώρα σας έχουν σπάσει τον τσαμπουκά.

Μπράβο, ρε ήρωες, τα καταφέρατε.

Κάνατε την πλατεία Συντάγματος Καμπούλ (τα βλέπεις αυτά Χρυσοχοΐδη, μεγαλόστομε;...).

Και τώρα, τι;

Αν, τώρα που ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο, ο Παπανδρέου δεν ασχοληθεί προσωπικά με το ΥΠροΠο και δεν ζητήσει άμεσα τις παραιτήσεις των πάντων, αρχής γενομένης από τον Παπουτσή, θα είναι συνένοχος.

Ντροπή και πάλι...

Paranoid android

Επειδή έχω καιρό να κάνω ένα καλό σχολιάκι για τον Αντωνάκη και επειδή με τρώει το χέρι μου εδώ και κάμποσες μέρες, αρχικά αυτό το ποστάκιο είχε σχεδιαστεί να είναι αφιερωμένο σε αυτόν. Ωστόσο, όσο πέρναγε η ώρα τόσο το περιεχόμενο άλλαζε και θα καταλάβετε γιατί.

Εδώ και κάμποσες μέρες η ΝΔ υποστηρίζει ότι το γεγονός ότι τα μισά ευρωπαϊκά ΜΜΕ και τα δύο τρίτα του ΕΛΚ της την πέφτουν σχετικά με τη στάση της στο ζήτημα της συναίνεσης οφείλεται σε μια οργανωμένη διαστρέβλωση των θέσεών της από την κυβέρνηση.


Τό'χει πει ο Σαμαράς, το λέει ο Μιχελάκης, και χθες στη Βουλή ο Αντωνάκης μας πληροφόρησε ότι "Δεν βρίσκομαι εδώ για να προσυπογράφω εύκολες δήθεν «λύσεις», που συνήθως είναι βολικές υπεκφυγές. Αλλά για να αναζητήσουμε αληθινές λύσεις, που θα βγάλουν τη χώρα από την τραγική θέση στην οποία βρίσκεται… Αυτό έκανα. Κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω. Αλλά και δεν θα δεχθώ, ψέματα, ύβρεις και προπαγανδιστικές στρεβλώσεις των θέσεών μας".

Εντάξει, θα μου πείτε, στριμωγμένος είναι ο Αντωνάκης, οπότε δικαιούται να χρησιμοποιήσει την οιαδήποτε δικαιολογία για να καλύψει το στραπάτσο των θέσεών του. Το πρόβλημα είναι τι κάνει η υπόλοιπη ΝΔ, η οποία παθαίνει ζημιά από αυτή τη στάση.

Εννοώ, δεν βρέθηκε ΕΝΑ (1) στέλεχος να πάει και να πει: "ρε πρόεδρε, τι είναι αυτά που λες; Δεν καταλαβαίνεις ότι μας εκθέτεις; Είναι δυνατόν ποτέ το ΕΛΚ να λαμβάνει πληροφόρηση από τον Πεταλωτή ή από τον Μόσιαλο; Είναι δυνατόν ποτέ τα γερμανικά ΜΜΕ να περιμένουν το ΠΑΣΟΚ να τα ενημερώσει για τις θέσεις μας;".

Δε βρέθηκε ένα στέλεχος να πει "πρόεδρε, με αυτά που λες υποτιμάς και τη ΝΔ, αλλά και τους ηγέτες της κεντροδεξιάς στην Ευρώπη, με τους οποίους ενδέχεται, όταν γίνουμε κυβέρνηση, να πρέπει να συμεργαστούμε. Είναι δυνατόν να λες ότι όλοι αυτοί έχαψαν αμάσητη την προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ;".

Δε βρέθηκε ένα στέλεχος να πει "πρόεδρε, έχουμε ισχυρή ευρωκοινοβουλευτική ομάδα. Είναι δυνατόν να υπάρχει σχέδιο διαστρέβλωσης των θέσεών μας και οι δικοί μας ευρωβουλευτές να μην τό'χουν πάρει είδηση; Να μη μας έχουν ενημερώσει;".

Δε βρέθηκε ένα στέλεχος να πει "ρε πρόεδρε, τα ξένα ΜΜΕ γράφουν ό,τι γράφουν με βάση αυτά που τους λένε οι ΠΑΣΟΚοι; Δεν ψάχνουν από μόνα τους; Δεν μιλάν και με δικούς μας; Δεν μπορούν να μάθουν πράγματα για σένα και για το κόμμα μέσω συναδέλφων τους στην Ελλάδα; Όλοι αυτοί τρώνε αμάσητο ό,τι τους δίνει το ΠΑΣΟΚ;".

Εν ολίγοις, δε βρέθηκε ένα στέλεχος να πει στον Αντωνάκη ότι αυτά που λέει αγγίζουν το όριο της ανευθυνότητας και ότι η ΝΔ κινδυνεύει να χάσει τα όποια ψήγματα σοβαρότητας διαθέτει στην Ευρώπη. Όταν η Figaro γράφει ότι το γραφείο του Φιγιόν δηλώνει ότι ο Σαμαράς είπε ότι λέει τα όσα λέει για προεκλογικούς σκοπούς, είναι κι αυτό στο πλαίσιο της προπαγάνδας και της διαστρέβλωσης του ΠΑΣΟΚ;

Πραγματικά, με εκπλήσσει το γεγονός ότι η ΝΔ βάζει το κεφάλι της αξιοπιστίας της στον τορβά για το τίποτα. Άλλη μια απόδειξη ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι στο κακό του το χάλι; Φοβάμαι πως ναι...