La grande illusion

Παρακολούθησα, όσο μπόρεσα, δηλαδή, τις χθεσινές προγραμματικές δηλώσεις του κ. Παπαδήμου στη Βουλή και πρέπει να παραδεχθώ ότι δεν εντυπωσιάστηκα ουδόλως. Ήταν οι δηλώσεις ενός ανθρώπου ο οποίος κλήθηκε να κάνει μια συγκεκριμένη δουλειά, την αποδέχθηκε, έθεσε τους όρους του και αυτοί έγιναν δεκτοί και τώρα καλείται να υλοποιήσει τη συμφωνία του με τον πολιτικό κόσμο της χώρας. Δηλαδή, να διασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση της χρηματοδότησης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και το ΔΝΤ και να πείσει τους δανειστές ότι, σε αντάλλαγμα για τα φράγκα, η Ελλάδα θα συνεχίσει να εφαρμόζει την πολιτική που οδήγησε τις πολιτικές δυνάμεις να βάλουν πανικόβλητες τον κ. Παπαδήμο στη θέση του πρωθυπουργού, ώστε αυτός -ο "δεν είμαι πολιτικός"- να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Στα μάτια μου, ο κ. Παπαδήμος δεν είπε χθες τίποτα περισσότερο απ' όσα θα έλεγε ο George, ο Αντωνάκης, η Ντόρα ή ο Καρατζαφέρης, αν ήταν στη θέση του: στηρίζουμε το μνημόνιο, εφαρμόζουμε την περιοριστική πολιτική και ελπίζουμε ότι αν είμαστε καλά παιδιά η Ευρώπη θα συνεχίζει να χρηματοδοτεί τα ρουσφέτια μας και τις τράπεζές μας (αυτό το τελευταίο δεν το είπε. Στην πραγματικότητα, δεν είπε τίποτα για το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα. Ο κ. Παπαδήμος δεν είναι πολιτικός, αλλά ξέρει από πολιτική. Ενδιαφέρον...). Μάλιστα, όποιοι πρόσεξαν τη φράση του "θα περιοριστεί η ανάγκη λήψης πρόσθετων μέτρων κατά τα τελευταία δύο χρόνια του νέου προγράμματος (2013 και 2014) για την επίτευξη των στόχων του Μεσοπρόθεσμου" θα κατάλαβαν πολλά για το πώς θα κινηθεί.

Ωστόσο, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι ο κ. Παπαδήμος δεν θα πετύχει τίποτα απ' όσα περιέγραψε στις προγραμματικές του δηλώσεις. Ήλθε πολύ αργά και, πλέον, οι πολίτες που σήμερα τον θεωρούν ως σημαντικότερη εφεύρεση από τον κινητήρα εσωτερικής καύσεως, δεν θα χρειαστούν πολύ χρόνο (και πολλά μέτρα) για να αντιδράσουν βιαίως. Έχουμε μάθει, πλέον, ότι τίποτε απ' όσα γίνονται δεν γίνεται για το καλό μας και, επιπλέον, είμαστε ήδη στα πρόθυρα του collapsus: μια λανθασμένη κίνηση αρκεί για να πάρει φωτιά το Κούγκι και μετά, άντε να μαζέψεις τα γυναικόπαιδα.

Επίσης, ο κ. Παπαδήμος θα πρέπει πλέον να έχει καταλάβει ότι η στήριξη που του παρέχουν ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ είναι μόνο στα λόγια. Ο Αντωνάκης, μέσα από τη σχιζοφρενική ομιλία του χθες, κατέστησε σαφές ότι το κόμμα του παραμένει αξιωματική αντιπολίτευση (και του εαυτού του). Το ΠΑΣΟΚ έχει ήδη υποστεί τεράστια φθορά για να φανεί πρόθυμο να "θυσιαστεί για το καλό του τόπου". Ο Καρατζαφέρης, από την Κυριακή έστειλε τα μηνύματά του προς όλες τις κατευθύνσεις. Και το μόνο κόμμα που συμφωνεί σχεδόν απόλυτα με τις πολιτικές του μνημονίου, η Δημοκρατική Συμμαχία, έμεινε εκτός κυβέρνησης. Ειλικρινά, πιστεύει κανείς ότι, έτσι και σφίξουν τα γάλατα υπάρχει πολιτικός σχηματισμός που θα στηρίξει τον Παπαδήμο; Ιδίως, δε, όταν γίνεται προφανές ότι η πολιτική που ακολουθείται είναι αδιέξοδη; Σωστά, ουδείς.

Νομίζω, λοιπόν, ότι, ακόμα κι αν αυτή η κυβέρνηση εξαντλήσει το χρόνο ζωής της, πολύ λίγα πράγματα θα καταφέρει. Η συνέχεια, δε, θα είναι ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, αφού μετά τις εκλογές ουδείς θα λάβει την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή και με τον κόσμο τρελλαμένο, πολύ δύσκολα κάποιος θα δεχθεί να βάλει το κεφαλι του στο τορβά και να δηλώσει ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική. Οπότε; Οπότε, τελικά, ίσως το δημοψήφισμα του Παπανδρέου θα ήτο μία κάποια λύσις. Πολιτικάντικη, μεν, αλλά λύση. Αλλά, θα μου πεις, τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, και ακόμα οι απανταχού "ηγέτες" προσπαθούν με τάπες να κλείσουν την τρύπα από το παγόβουνο. Εδώ θα γινότουνε η επανάστασις;...

UPDATE: λίγο παλιό, αλλά διαβάστε ποιο πράγμα καλείται να υλοποιήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου και πείτε μου αν δεν σας μπαίνουν ψύλλοι στ' αυτιά...