Περί οργής...

Διάφοροι περισπούδαστοι στόκοι βγήκαν αυτές τις μέρες στα άθλια ελληνικά ΜΜΕ και προσπάθησαν να εξηγήσουν γιατί τα παιδιά που έχουν βγει στους δρόμους είναι τόσο οργισμένα. Ακόμα και ο απόλυτος εκφραστής της άγνοιας, ο πρωθυπουργός μας (να το χαιρόμαστε το καϊνάρι μας!), βγήκε και είπε ότι ξέρει πόσο πιεσμένα είναι τα παιδιά και πόσο ζορίζονται. ΟΚ, λοιπόν, rude awakening time, ώρα να μιλήσουμε ειλικρινά για τους λόγους που τα παιδιά είναι οργισμένα:

Πρωτίστως, οργίζονται γιατί άλλα τους υποσχόμαστε κι άλλα κάνουμε: τους γαμούμε ό,τι έχουν και δεν έχουν για να μπουν σ' ένα πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ, τα παραδίδουμε σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που τα αντιμετωπίζει εντελώς απρόσωπα και άψυχα, κι όλα αυτά γιατί;... Για να βγουν στην αγορά εργασίας και να μην βρίσκουν δουλειά που να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες τους, προσδοκίες που ΕΜΕΙΣ οι ενήλικες τους καλλιεργούμε.

Εμείς είμαστε εκείνοι που τους δείχνουμε ένα κόσμο γεμάτο φράγκα, γκόμενες ή γκόμενους, Cayenne και Ferrari. Ένα κόσμο γεμάτο υλικές απολαύσεις κι αγαθά. Εμείς τα περιτριγυρίζουμε με όλα αυτά και, ταυτόχρονα, εμείς τους λέμε ότι δεν μπορούν να τα αποκτήσουν, διότι αν τους πληρώνουμε καλύτερα, αυτό θα επιδράσει στο ΔΙΚΟ ΜΑΣ τρόπο ζωής, οπότε άστο καλύτερα...

Εμείς είμαστε που τους παρουσιάζουμε τα πρότυπα της επιτυχίας: λαμόγια, μηδενικά, νόμιμοι κλέφτες, απατεώνες, πωλητές φυκιών και αέρα κοπανιστού, κομματόσκυλα. Αυτοί είναι οι "πετυχημένοι" γύρω τους και αυτοί είναι που μετατρέπονται σε "παραδείγματα προς μίμηση" για τα παιδιά. Παράλληλά, όμως, τους λέμε ότι όλοι αυτοί είναι untouchables και ότι εκείνα θα πρέπει να εργαστούν σκληρά για να πετύχουν (...τρομάρα μας!).

Υπό αυτές τις συσίφειες συνθήκες, κάνει σε κανέναν εντύπωση η οργή των παιδιών; Όταν συνειδητοποιούν ότι θα μεγαλώσουν σε ένα κόσμο που θα είναι πολύ χειρότερος από αυτόν των πατεράδων τους, διότι εμείς δεν δημιουργήσαμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για συνέχιση και διεύρυνση της ευημερίας, δεν θα θέλουν -το λιγότερο- να μας σπάσουν τα μούτρα;

Όταν ο κάθε Μίχαλος προειδοποιεί ότι ακόμα και η απασχόληση -προσοχή, όχι η εργασία- είναι ένα ζήτημα υπό αμφισβήτηση, όταν ο πατέρας λέει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας δεν έχει δουλέψει ποτέ, όταν τα παιδιά ακούν για εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που χάθηκαν από το κόλπο με τα ομόλογα -οπότε τώρα η σύνταξή τους είναι αμφίβολη- ή από τις ανταλλαγές ακινήτων του Δημοσίου με το Βατοπέδι, ε, δεν είναι λογικό να φρικάρουν, όταν παράλληλα, βλέπουν τους γονείς τους να δυσκολεύονται να κρατήσουν ένα καλό επίπεδο ζωής;

Απορεί κανείς ακόμα; Ή, μήπως, απορεί που η οργή των νέων δεν είναι ακόμα πιο κόκκινη, ακόμα πιο έντονη, ακόμα πιο καταστροφική;...