Μια του κλέφτη...

Στο μπλογκάκι αυτό δεν συνηθίζω να γράφω για ποδόσφαιρα. Όχι ότι δε μ'αρέσει, αλλά, να, μωρέ παιδί μου, γήπεδο έχω να πάω... ουουουουου, ούτε θυμάμαι από πότε και για να κάτσω να δω μπάλα στην τηλεόραση, θα πρέπει ή να μην έχω να κάνω κάτι στοιχειωδώς καλύτερο ή ο αγώνας να μ'ενδιαφέρει πολύ. Όπως, ας πούμε, το χθεσινό Ρεάλ-Μπαρτσελόνα.

Να πω εδώ ότι, παρά πολλές ιδιαιτερότητες του χαρακτήρα του που μου τον καθιστούν εξόχως αντιπαθή, θεωρώ το Μουρίνιο πραγματικά μεγάλη γάτα σ'αυτό που κάνει: δηλαδή, στο να στήνει εξαιρετικά "σκληρές" ομάδες και, εν συνεχεία, να ασκεί πραγματικό psychic warfare, που λεν και στο χωριό του Αλογοσκούφη, ώστε να δημιουργεί κατάλληλες συνθήκες για το μαχητικό ποδόσφαιρο που συνηθίζουν να παίζουν οι ομάδες του.

Ωστόσο, στην περίπτωση της Μπαρτσελόνα θεωρώ ότι ο Μουρίνιο την έχει πατήσει χοντρά. Κι αυτό, διότι η Μπαρτσελόνα παραείναι καλή ομάδα ώστε να πέσει στην παγίδα του Πορτογάλου και να φρικάρει με αυτά που κάνει, να χάσει την ψυχραιμία της, να αποσυντονιστεί και, τελικά, να ηττηθεί. Βλέπετε, πιστεύω ότι, πάνω απ' όλα και πρώτ' απ' όλα, η Μπαρτσελόνα εκπροσωπεί μια συγκεκριμένη, ξεκάθαρη και απολύτως διάφανη φιλοσοφία, που ξεπερνά τα ποδοσφαιρικά όρια και, κατά την άποψή μου συμπυκνώνεται στη φράση "για να κερδίσω, πρέπει πρωτίστως να παίξω καλά".

Δεν είμαι ειδικός για να κρίνω το ποδοσφαιρικό στυλ της Μπαρτσελόνα, ωστόσο, αυτό που βλέπω στο γήπεδο είναι μια συντονισμένη προσπάθεια των παικτών της να έχουν διαρκώς την πρωτοβουλία. Να κάνουν αυτοί, και όχι οι αντίπαλοι, παιχνίδι. Κι αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να τρέχουν πολύ, να αλλάζουν πολλές πάσες, να έχουν πολλές δουλεμένες φάσεις (ήτοι, να κοπιάσουν πολύ για να πετύχουν αυτό το στυλ παιχνιδιού), τότε, οκέι, θα το κάνουν. Εν ολίγοις, η Μπαρτσελόνα, παρά τους Μέσιδες και τους Τσάβιδες και τους Ινιέστες και τους λοιπούς αστέρες της, είναι πάνω απ' όλα μια ΟΜΑΔΑ που έχει δουλέψει πολύ σκληρά για να πετύχει αυτό το αποτέλεσμα που -καλώς ή κακώς- θαυμάζουμε μες στο τεραίν.

Από την άλλη μεριά, ο Μουρίνιο, ακριβώς επειδή αντιλαμβάνεται ότι η Ρεάλ δεν έχει αυτή τη φυσικότητα στο παιχνίδι της, επιχειρεί με κόλπα να κερδίσει. Πέρσι, που η Ίντερ είχε την τύχη να έχει πολλούς καλούς εργάτες στο ρόστερ της (Σνάιντερ, Μαϊκόν, Λούσιο, Ζαννέτι, Καμπιάσο, κλπ), το έργο του "μπλοκαρίσματος" της Μπαρτσελόνα έγινε ευκολότερο. Αντιθέτως, αυτό που είδα χθες με ξένισε πολύ: μια Ρεάλ παθητική, όλη πίσω, πολύ -και βρώμικο- ξύλο και γιόμες, μπας και κάνει κά'να θαύμα ο κλάψας ο Ρονάλντος ή κάποιος άλλος.

Εντάξει, θα μου πείτε, άμα παίξεις ανοιχτά την Μπαρτσελόνα, τρως πέντε και ησυχάζεις. Ωστόσο, αυτό το θέαμα -αυτό το εξ αρχής ξυλίκι- δεν τιμά ούτε το Μουρίνιο, ούτε και τη Ρεάλ, αντιθέτως, τους μικραίνει και τους δύο. Είναι σα να λένε "αφού ούτε με τα απλά κόλπα μπορώ να τους κερδίσω, θα τους δείρω μπας και τους τρομάξω". Ε, τα υπόλοιπα ήλθαν φυσιολογικά: ο Πέπε πήγε να κόψει το πόδι του Άλβεζ, αποβλήθηκε, η Ρεάλ αποσυντονίστηκε, ο Μουρίνιος αποβλήθηκε κι αυτός και, τελικά, αποδώθηκε δικαιοσύνη και η Μπαρτσελόνα κέρδισε 2-0 και τώρα άντε να το ανατρέψεις αυτό το σκορ στο Καμπ Νου.

Πού θέλω να καταλήξω; Στο ότι είναι καλύτερο να έχεις ένα σχέδιο, καλό-κακό, δεν έχει σημασία, και να προσπαθείς να το εφαρμόσεις πάντα (με μικρές παραλλαγές, αλλά πάντα εντός του πλαισίου του συγκεκριμένου σχεδίου), παρά να προσπαθείς με κόλπα και "μόντες" να φέρεις τα πράγματα στα μέτρα σου. Αργά ή γρήγορα (και χθες το γρήγορα ήρθε ΠΟΛΥ γρήγορα...) τα κόλπα θα καταρρεύσουν και αυτό που θα μείνει θα είναι ότι, εμ, έχασες, εμ, ντροπιάστηκες κιόλας. Άλλωστε, οι μόντες έχουν ημερομηνία λήξεως, ενώ τα καλά σχέδια παίρνουν και updates και βελτιώσεις και παραλλαγές και απ'όλα...