Χάλασε...

Γκρρρρρρρρ!!!!

Γμτκρτμ!!!!

Γμτπτνμ!!!

Γμτblggrσςκτgglσς!!!!

Anyway, δυο μέρες τώρα προσπαθώ να αφήσω ένα σχόλιο σε αυτό το post της Τσούγδως, αλλά ο blogger έχει πάρει απόφαση να μη μ'αφήσει να το ανεβάσω. Κρίμα, και ήταν σεντονάκι πρώτης ποιότητος (άμα είναι ν'αφήνεις πρώτο comment, κάν'το να μετράει, thass what my homey says...). Κι έτσι, με αφορμή τη δουλειά ενός άλλου μέλους του κινήματος των μπλόγκερζ, πού'λεγε παλιά ο σ. Αλαβάνος, επιστρέφω με νέο δυναμικό post που γι'άλλη μια φορά θα γράψει ιστορία! Μαζέφτε τα γυναικόπαιδα, το ποστάκιο είναι xxx-rated.

Έχουμε και κλαίμε, λοιπόν. Η συμπαθής Τσούγδω αναφέρεται στις δυσλειτουργίες της κυβέρνησης και στην αδυναμία της να εκφραστεί με ενιαίο λόγο και πνεύμα και πράξεις. Και, παρότι δεν είναι khlysty, για να είναι πάντα σωστή, έχει τα δίκια της. Μόνο που, από την ανάλυσή της λείπουν δύο στοιχεία που, κατ' εμέ, είναι κρίσιμα και καθορίζουν εν πολλοίς τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, δηλαδή από τότενες που οι οξαποδώ του ΔΝΤ και της Επιτροπής μας τον φόρεσαν με το μνημόνιο.

Το πρώτο στοιχείο αφορά στον πολιτικό χρόνο, ο οποίος έχει συμπυκνωθεί σε τρομακτικό βαθμό. Πράγματα που κυβερνήσεις οργάνωναν και εφάρμοζαν σε ορίζοντες τετραετίας και βάλε, τώρα εξελίσσονται μέσα σε ελάχιστους μήνες ή και βδομάδες. Όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι -και το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν προετοιμασμένο κι αυτό είναι προφανέστατο, παρά τις λαλακίες που λέγονται ένθεν κακείθεν-, όταν οι εξελίξεις είναι τόσο γρήγορες που κάνουν τα κομμάτια των Napalm Death να μοιάζουν με ολόκληρες σουίτες, είναι προφανές ότι ένα σοκ, ένα ντουβρουτζά θα τον πάθεις, θες, δε θες.

Προσοχή, δεν δικαιολογώ τους ΠΑΣΟΚοι, που σε μεγάλο βαθμό θέλουν κλωτσές. Απλώς, λέω ότι είναι φυσικό να μην μπορούν να προσαρμοστούν εύκολα σε μια πραγματικότητα που ξεπερνά ακόμα και φορείς όπως η Ε.Ε. ή και το ΔΝΤ, που υποτίθεται ότι τις κρίσεις τις έχουν για breakfast. Και ερωτώ: μπορούμε να αντικαταστήσουμε άμεσα το πολιτικό προσωπικό της χώρας με cyborgs που θα έχουν ως terminator mission την εκπλήρωση του μνημονίου; Μπααααααααα, δεν το βλέπω, οπότε νομίζω πως ό,τι κυβερνητικό σχήμα κι αν επιλεγεί, πάλι τα ίδια θα βλέπουμε.

Σε δεύτερο, όμως, και πιο κρίσιμο κατά την άποψή μου επίπεδο, το πρόβλημα της δυσλειτουργίας της κυβέρνησης προκύπτει από την ίδια τη φύση της κρίσης, που δεν είναι απλώς οικονομική, αλλά καλύπτει όλο το φάσμα των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών δραστηριοτήτων στην Ελλάδα. Θεωρητικά, μια τέτοια κρίση θα μπορούσε να ενεργοποιήσει μετασχηματιστικές διαδικασίες που θα οδηγούσαν τη χώρα σε μια u-turn μνηνειώδους μεγέθους. Ωστόσο, αυτό που εγώ συνεχίζω να βλέπω είναι μια στροφή προς πιο συντηρητικές νοοτροπίες.

Μη σας τρελλαίνει το ξύλο που έφαγε ο Χατζηδάκης ή τα γιούχα στον Παπανδρέου, στον Πάγκαλο ή στη Διαμαντοπούλου ή το κίνημα "δεν πληρώνω, να πα' να μαμηθείτε". Αυτά ενδεχομένως να συνέβαιναν ακόμα και χωρίς μνημόνιο. Δείτε, όμως, τις από κάτω διεργασίες και πείτε μου, ειλικρινά, βλέπετε να προκύπτει σε ορατό χρονικό διάστημα μια εναλλακτική πρόταση/θέση για την Ελλάδα; Σωστά, ούτε κι εγώ. Αντιθέτως, βλέπω μια συσπείρωση γύρω από υφιστάμενους θεσμούς, συνήθως αντιδραστικούς (φαινόμενο Μιχαλολιάκου στο Δήμο Αθηναίων), αλλά τίποτα το νέο. Είναι νωρίς, θα μου πείτε. Ναι, αλλά ο πολιτικός χρόνος τρέχει και οι εξελίξεις υποτίθεται ότι θα ήταν πιο ραγδαίες (δείτε, ως παράδειγμα, την Ισλανδία).

Το να βλέπουμε φαινόμενα απαξίωσης και οργής κατά του πολιτικού συστήματος δεν είναι κάτι το καινούργιο. Αν η μνήμη μου δεν με απατά, από το 2000 και μετά η αδιευκρίνιστη ψήφος στις δημοσκοπήσεις ήταν πάντα πολύ ψηλά ως ποσοστό. Το ζήτημα είναι ότι δεν προκύπτουν εναλλακτικές που θα "καλύψουν" το κενό της πολιτικής τάξεως. Αντιθέτως, οι πολίτες παραμένουν κατακερματισμένοι, μικροπολιτικοί, μικροσυμφεροντολόγοι. Ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα "αν φύγουν αυτοί, τι θα έχουμε;" δεν υπάρχει και ούτε βλέπω να έρχεται. Αντιθέτως, είμαι πεπεισμένος ότι οι όποιες διεργασίες από τα κάτω θα πέφτουν πάντα σε τοίχο.

Όλα αυτά, προφανώς, επιδρούν και στην κυβέρνηση, η οποία βλέπει ότι, σε ένα γήπεδο χάλι μαύρο, είναι αναγκασμένη να παίζει μπάλα μόνη της. Η ΝΔ ελπίζει απλώς στις επόμενες εκλογές να ανακάμψει αρκετά ώστε ο Αντωνάκης να μην αμφισβητηθεί (να κυβερνήσει; Δεν αφήνετε τις λαλακίες τέτοια ώρα...), η Αριστερά βιώνει την αυτιστική επανάστασή της, ΛΑΟΣ και ΔΗΣΥΜ ζουν με τα δράματά τους, τα συνδικάτα έχουν απαξιωθεί τελείως, τα αντισυνδικάτα αρκούνται σε επιδείξεις δύναμης έναντι των συνδικάτων και ο κόσμος, μουδιασμένος, τρομαγμένος και απο-ενημερωμένος από τους Pretenderηδες, απλώς περιμένει να δει πού θα κάτσει η μπίλια.

Υπό αυτές τις συνθήκες, το να ζητά κανείς από την κυβέρνηση ένα οργανωμένο σχέδιο, σαφείς απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα και, γενικώς, μια καλή λειτουργία είναι σα να ζητά από ένα συγκεκριμένο νορβηγικό μπλε παπαγάλο να τραγουδήσει το "My Way" α λα Sid Vicious. Αυτό που εγώ περιμένω στην καλή εκδοχή είναι ένα "βλέποντας και κάνοντας", στην κακή ένα "ό,τι κάτσει". Όλες οι καλές προθέσεις έχουν πεταχτεί από το παράθυρο και το σύνολο του πολιτικού κόσμου κρατά την ανάσα του, μήπως και τα πράγματα γίνουν χειρότερα απ' όσο ήδη είναι. Ξέρω, είναι πολύ νιχιλιστικό αυτό, αλλά, μακάρι κάποιος να μου δείξει ότι υπάρχει έστω μια μικρή άλλη εναλλακτική. Ειδάλλως, το μόνο που μας μένει είναι να φύγει η Μέρκελ από το προσκήνιο και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες να μας λυπηθούν αρκετά, ώστε να μας δώσουν λίγο χρόνο παραπάνω...