Το μυαλό του νεοέλληνα, pt. II

Αναγνώστη μου, πριν από μερικές ημέρες έτυχε να γνωριστώ με στέλεχος μεγάλης πολυεθνικής που δραστηριοποιείται δυνατά στην Ελλάδα. Πιάσαμε την κουβέντα και, αφού είπαμε διάφορα, ο άνθρωπος αποφάσισε να μου πει τον πόνο του. "Ξέρετε", με ρώτησε, "ποιο είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η εταιρεία; Εδώ και χρόνια προσπαθούμε να πείσουμε τους μαγαζάτορες στα νησιά να τα βρουν μεταξύ τους και να κάνουν ομαδικές παραγγελίες, αντί ο καθένας να παραγγέλνει από εμάς μόνος του. Τι δεν τους έχουμε πει: ότι θα έχουν μεγάλες εκπτώσεις, ότι τα μεταφορικά θα κοστίζουν λιγότερο, ότι θα μπορούμε, εκτός από τις εκπτώσεις, να τους κάνουμε και προσφορές, ειδικά σε νέα προϊόντα που θέλουμε να προωθήσουμε... Τίποτα!".

Ομολογώ ότι, δεδομένου ότι από εμπόριο είμαι ημιάσχετος, η ιστορία μου έκανε μεγάλη εντύπωση και τον ρώτησα πού αποδίδει αυτή την -κατά το μάλλον ή ήττον παράλογη- στάση. "Τι να σας πω", μου απάντησε, "δεν ξέρω. Υποπτεύομαι, πάντως, ότι ή φοβούνται ότι κάποιος μεταξύ τους θα τους κάνει λαδιά ή ότι ανησυχούν τι θα γίνει αν μάθει ο κόσμος ότι συνεργάζονται. Άλλη εξήγηση -δηλαδή, που να βρίσκεται στη σφαίρα του λογικού και όχι του μεταφυσικού...- δεν μπορώ να δώσω". Τον ρώτησα, επίσης, μήπως η στάση αυτή προκαλείται από ανταγωνιστές της εταιρείας του. "Μπα", μου είπε απογοητευμένος, "απ' όσο ξέρω, όλοι το ίδιο ζήτημα αντιμετωπίζουν".

Μάλισταααααα... Αυτά είναι τα ωραία. Ο Έλληνας, με το ξακουστό εμπορικό δαιμόνιο -μη χέσω- και την τετράγωνη λογική, συμπεριφέρεται εντελώς παράλογα. Αρνείται εκπτώσεις της τάξεως του 15-25% στις προμήθειές του. Προτιμά να παραγγέλνει λίγα και να τα πληρώνει ακριβά, παρά να "συνεταιριστεί" με άλλους δέκα και να αυξήσει εμμέσως την κερδοφορία του, διατηρώντας τις τιμές ή ακόμα και μειώνοντάς τες. Διότι φοβάται μην του τη φέρει κάποιος από τα "συνεταιράκια" του. Ή διότι θέλει να διατηρήσει την περηφανή ατομικότητά του. Κι αν κανείς νομίζει ότι αυτό συμβαίνει μόνο στην περίπτωση των νησιών, κούνια που τον κούναγε.

Και κάποιοι αναρωτιούνται γιατί σε μια χώρα που έχει σχεδόν ένα εκατομμύριο μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις, οκτώ στις δέκα από αυτές λένε ότι τα πράγματα πάνε χάλια και μία στις τέσσερις δηλώνουν ότι πάνε για λουκέτο; Και οι παλαιότεροι θα θυμούνται τι έγινε με τους αγροτικούς συνεταιρισμούς: μπορεί σήμερα να κατηγορούμε την κομματοκρατία για την ουσιαστική διάλυσή τους, ωστόσο λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε ότι στο σημερινό χάλι οδηγήθηκαν επειδή οι ίδιοι οι αγρότες δεν μπορούσαν να τα βρουν μεταξύ τους -εκτός κι αν υπήρχε λαμογιά στη μέση (τύπου "όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά"), αλλά ακόμα και τότε χαμός γινότουνε.

Δεν θα σε κουράσω άλλο, αναγνώστη μου. Το παρόν ποστάκιο, άλλωστε, δεν είναι τίποτε άλλο από -κατά την άποψή μου- άλλη μια επιβεβαίωση ότι η απαισιοδοξία μου για το μέλλον της Ελλάδας δεν οφείλεται ούτε στο μνημόνιο, ούτε στην Μέρκελ, ούτε στο ΔΝΤ, αλλά στο γαμημένο το μυαλό που οι Έλληνες κουβαλάμε...