Πολύ αργά για δάκρυα...

Σήμερα απεργούν τα ΜΜΕ, για λόγους που εξηγούνται σε αυτό το κείμενο με τίτλο "Γιατί απεργούμε". ΟΚ, πάσο, τα επιχειρήματα είναι σωστά και δικαιολογούν απόλυτα τις απεργιακές κινητοποιήσεις στο χώρο των ΜΜΕ. Τι λέω, με τέτοια κατάσταση, κανονικά δε θά'πρεπε να κυκλοφορεί ούτε εφημερίδα, ούτε να λειτουργεί τηλεόραση ή ραδιόφωνο και ο κλάδος να βρίσκεται εδώ και καιρό σε απεργία διαρκείας.

Όμως,...

Όμως, κατά την ταπεινή μου άποψη, ο κλάδος των δημοσιογράφων όλα αυτά θα έπρεπε να τά'χε κάνει πολύ καιρό πριν. Πότε;

Όταν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ αξιοποιούσαν το "βρώμικο '99" του Χρηματιστηρίου για να βγάλουν δισεκατομμύρια, τα οποία, βεβαίως, ποτέ δεν επανεπενδύθηκαν στα Μέσα.

Όταν οι δημοσιογράφοι, αντί να υπερασπιστούν το ρόλο τους ως ενημερωτές της κοινής γνώμης, γίνονταν παπαγαλάκια του ενίοτε κυρίαρχου συστήματος εξουσίας.

Όταν τα ΜΜΕ, αντί να υπερασπίζονται τα δικαιώματα εργαζομένων σε άλλες δουλειές, έβγαιναν και παρίσταναν τους εισαγγελείς κατά των "συντεχνιών" (αναρωτιέμαι, όταν όλοι αυτοί οι τηλεορασάκηδες έβριζαν τους λιμενεργάτες για τις αποδοχές τους, γνώριζαν, π.χ., ότι κάποιοι από αυτούς χτυπάν 8ωρα στα 40 μέτρα ύψος, στις γερανογέφυρες, ανεβοκατεβάζοντας κοντέινερ από πλοία;...).

Όταν εφημερίδες προέβαλλαν γεγονότα που ποτέ δεν έγιναν (συνάντηση Πρόεδρα Γαρδούμπα-Ερντογάν) ή φρόντιζαν να προβάλλουν "δικούς τους" επιχειρηματίες (βλέπε την ιστορία με την "Καθημερινή").

Όταν το κάθε λαμόγιο που έπαιζε παιχνίδια στο ΧουΑΑ εξέδιδε κι ένα σωμόν φύλλο.

Όταν κάθε λίγο και λιγάκι έφθαναν στην ΕΣΗΕΑ καταγγελίες για απλήρωτη εργασία, για μπλοκάκια, για απολύσεις, κι εκείνη δεν έκανε τίποτα.

Όταν, σύμφωνα με το καταστατικό της, για να γίνει κάποιος μέλος της ΕΣΗΕΑ πρέπει να έχει πέντε συνεχή χρόνια μισθολόγιο ή τρία αν έχει πτυχίο, με αποτέλεσμα δεκάδες δημοσιογράφοι να μη μπορούν να γίνουν μέλη, κι όμως, το καταστατικό δεν αλλάζει.

Όταν εκατοντάδες δημοσιογράφοι έκαναν τρεις και τέσσερις δουλειές, πολλές από αυτές σε οργανισμούς το ρεπορτάζ των οποίων κάλυπταν, παρά την απαγόρευση της ΕΣΗΕΑ, ή χώνονταν στην ΕΡΤ, στον 984 ή στη ΓΓΕ, ενώ η ανεργια στον κλάδο διαρκώς διογκώνονταν.

Όταν ο νυν πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ Πάνος Σόμπολος, μας έλεγε ότι η μάνα της νεαρής Γερμανίδας που συνελήφθη πρόσφατα για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση είναι πρώην μέλος της... Μπάαντερ - Μάινχοφ, ή όταν το Mega παρενέβαινε με αισχρό και δόλιο τρόπο στο ερασιτεχνικό βίντεο της δολοφονίας του Γρηγορόπουλου.

Όταν διάφορα ΜΜΕ άλλαζαν χέρια ιδιοκτητών εν μία νυκτί, με όρους και συμφωνίες τουλάχιστον σκοτεινές, και ουδενός ίδρωνε το αυτί.

Όταν στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ το κύριο σώμα των ψηφοφόρων αποτελείτο από... συνταξιούχους, καθώς οι κανονικοί εργαζόμενοι δημοσιογράφοι ή δεν είναι μέλη ή δεν προλαβαίνουν να παν να ψηφίσουν ή έχουν απαξιώσει πλήρως το συνδικαλιστικό τους όργανο.

Θα μπορούσα να συνεχίσω κι άλλο, όμως νομίζω ότι όλα αυτά είναι αρκετά για να δείξουν ότι η ΕΣΗΕΑ και τα ΜΜΕ έχουν προ πολλού χάσει, όχι μόνο την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά ακόμα και τη στοιχειώδη εμπιστοσύνη των πολιτών και, άρα, δύσκολα μπορούν να πείσουν την κοινωνία για το δίκαιο των αιτημάτων τους.

Άλλωστε, αύριο που τα ΜΜΕ δεν απεργούν, οι διάφοροι Pretenderηδες πάλι θα επιχειρούν να μας πείσουν ότι η γη είναι επίπεδη και ότι για όλα φταίει η κακή Αριστερά και τα χθόνια συνδικάτα...