Ένα από τα τελευταία μου κολλήματα είναι ο Αμερικάνος συγγραφέας Christopher Moore. Πριν από μερικούς μήνες αγόρασα το πρώτο του βιβλίο ("Practical Demonkeeping"), χωρίς να ξέρω τίποτα γι' αυτόν και χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες. Και -όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις- έπαθα την πλάκα μου και έγινα ρεζίλι μέσα στο Μετρό (όπου διαβάζω συνήθως), καθώς γελούσα αρκετά δυνατά με αυτά που διάβαζα...Ο Moore κατατάσσεται στην κατηγορία των συγγραφέων του "παραλόγου" (εγώ θα έλεγα ότι είναι περισσότερο σουρρεαλιστής χιουμορίστας) και η τακτική του συνίσταται στο να παίρνει ένα θέμα του φανταστικού (δαίμονες, βρυκόλακες, κλπ) και να το υποσκάπτει μέσα από μια έντονη χιουμοριστική διάθεση. Ωστόσο, αυτό που μου αρέσει περισσότερο με τα βιβλία του (έχω ήδη διαβάσει δύο και άλλα τέσσερα βρίσκονται στη σειρά...) είναι η αγάπη που ο Moore δείχνει σε αυτό που ονομάζουμε "συνηθισμένο άνθρωπο".
Οι ήρωές του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, δεν έχουν εξαιρετικές ικανότητες, δεν είναι υπεράνθρωποι: αντιθέτως, οι περισσότεροι είναι συνηθισμένοι, μέσοι άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούν περισσότερο να ανταπεξέλθουν στις αγριότητες της καθημερινότητας, παρά στην εισβολή του υπερφυσικού σε αυτή. Επίσης, το απλό και ευχάριστο γράψιμο του Moore, η εξαιρετική του αίσθηση του χιούμορ και η σχεδόν MontyPythonική του προσέγγιση στο παράλογο κάνουν τα βιβλία του πολύ ευχάριστα και ευκολοδιάβαστα.
Εντάξει, δεν είναι Ντοστογιέφσκι, όμως, αν θέλετε να φτιάξει η διάθεσή σας μέσα από ένα βιβλίο, ο Moore είναι το καλύτερο φάρμακο...
*photo by flickr*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου