Μερικές σκέψεις περί πολιτικής...

Εξαιρόντας τους διάφορους "πρετεντερισμούς" τύπου "η χώρα έχει προβλήματα κι εμείς ασχολούμαστε με τα σκάνδαλα", η αλήθεια είναι ότι η συζήτηση που γίνεται γύρω από τα σκάνδαλα έχει κατευθυνθεί προς ατραπούς που μόνο στην ουσία των πραγμάτων δεν οδηγεί. Για παράδειγμα, συζητάμε για το αν ο Μανούσης λάδωσε με 100.000 ευρώ τον Παυλίδη ή τον Ζαχαρίου για να πάρει τις άγονες γραμμές, αλλά ξεχνάμε ότι το λάδωμα αυτό έγινε διότι τα κέρδη από την επιχορήγηση των άγονων γραμμών είναι πολύ -μα πάρα πολύ- περισσότερα. Ψάχνουμε να βρούμε ποιοι τα πήραν από την κομπίνα των ομολόγων και δεν ασχολούμαστε με το γεγονός ότι δεν υπάρχει νομική θωράκιση των ταμείων, ώστε να μην επενδύουν τα αποθεματικά τους σε τοξικά ομόλογα και άλλα περίεργα χρηματοπιστωτικά προϊόντα. Και πάει λέγοντας.

Με τα παραπάνω δεν θέλω να πω ότι δεν πρέπει να τιμωρηθεί ο Παυλίδης αν έχει κάνει κουτσουκέλα με τις άγονες γραμμές ή ότι δεν πρέπει να τιμωρηθεί η "παρέα του Λονδίνου" για τη χυδαία λεηλασία των ταμείων ή ότι τα όσα γίνονται το τελευταίο διάστημα με την υπόθεση του Βατοπεδίου δεν δείχνουν ένα πολιτικό-δικαστικό-κοινωνικό σύστημα κουρελιασμένο και πλήρως απαξιωμένο. Αυτό, όμως, που πρέπει να προσεχθεί είναι ότι ασχολούμαστε με τα πρόσωπα και όχι με την ουσία, τις συνθήκες που επιτρέπουν τη δημιουργία αυτών των σκανδάλων. Ότι, δηλαδή, οι νόμοι, παρότι υπάρχουν, ούτε εφαρμόζονται από τους καθ' ύλιν αρμόδιους να το κάνουν, αλλά ούτε και είναι τέτοιοι ώστε να προστατεύουν τους πολίτες από φαινόμενα διαφθοράς και εξυπηρέτησης φίλων.

Και εδώ έρχομαι στο δεύτερο ζήτημα, αυτών των πολιτικών και των φίλων τους. Δεν θυμάμαι ποιος πολιτικός το είχε πει, ωστόσο, συμφωνώ απόλυτα με το δόγμα ότι "οι πολιτικοί δεν έχουν το δικαίωμα να έχουν φίλους, όταν βρίσκονται στον πολιτικό στίβο". Τι πάει να πει, δηλαδή, η ατάκα του Ρουσόπουλου ότι είχε "φιλικές και πνευματικές σχέσεις" με τον Εφραίμ; Από πού κι ως πού, ένας υπουργός διατηρεί φιλικές σχέσεις με έναν καλόγερο; Από πού κι ως πού πολιτικοί έχουν κολλητηλίκια με επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, κλπ; Ο πολιτικός ΔΕΝ μπορεί να έχει φίλους. Ειδάλλως, είναι διάτρητος και, εκ των πραγμάτων, ακατάλληλος για οιοδήποτε αξίωμα.

Σε πολιτικά προηγμένες χώρες, οι φιλικές σχέσεις των πολιτικών αποτελούν αντικείμενο ενδελεχούς έρευνας και κριτικής από τα ΜΜΕ και χλεύης από τους πολίτες. Εδώ, θεωρείται μαγκιά. Τα συμπεράσματα δικά σας...