Επειδή διαβάζω και ακούω πολλά και επειδή πολλοί εξ ημών έχουν πέσει σε ενοχικά σύνδρομα, τώρα που τα παιδιά έχουν βγει στους δρόμους και συγκρούονται με τους μπάτσους, ένα έχω να πω προς τους γονείς: αντί να μελαγχολείτε για τα όσα κάνατε ή δεν κάνατε για τα παιδιά σας, από τώρα προσπαθήστε να κάνετε κάτι δημιουργικό.Μάθετέ τους ότι ο σεβασμός προς την Εξουσία, την κάθε Εξουσία, δεν είναι a priori δεδομένος, αλλά ότι η Εξουσία πρέπει να αγωνιστεί για να τον κερδίσει και ότι κάθε βήμα της θα πρέπει να τίθεται υπό αυστηρή εξέταση και κριτική.
Μάθετέ τους ότι είναι υγιές να εξεγείρονται ενάντια στην κάθε μορφής βία και καταπίεση και ότι οφείλουν να διεκδικούν διαρκώς τα δικαιώματά τους ως άνθρωποι και ως πολίτες. Μάθετέ τους ότι η καταστολή αποτελεί συστατικό του Κράτους και ότι, όσο πιο πρωτόγονη είναι μια Δημοκρατία, τόσο περισσότερη επίδραση σε αυτή έχουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί (αστυνομία, εκκλησία, οργανωμένοι κομματικοί μηχανισμοί και πάει λέγοντας).
Μάθετέ τους ότι η εκπαίδευση δεν υπάρχει μόνο για να βρουν μια δουλίτσα ή δουλειά, αλλά κυρίως για να μάθουν πώς να μαθαίνουν, για να διερωτώνται συνέχεια και για τα πάντα, για να μη δέχονται θέσφατα και δεδομένα. Επίσης, μάθετέ τους ότι η δουλειά έχει αξία όταν δεν γίνεται δουλεία.
Μάθετέ τους την αξία της μνήμης -να μην ξεχνούν- και της συγνώμης. Μάθετέ τους την αξία της απόκτησης πολιτικής -όχι κομματικής- συνείδησης και της διαδικασίας για να αποκτηθεί κάτι τέτοιο. Πάνω απ' όλα μάθετέ τους την αξία της συλλογικότητας και της συνείδησης του ότι ανήκουν κάπου.
Σταματήστε να κλαψουρίζετε. Τώρα είναι η ευκαιρία σας...
3 σχόλια:
Αγαπητε μου |Klyst σωστη η αποψη σου ..!
Ακόμα και σε παιδιά που σε ένα ποσοστό αυτά τα γνωρίζουν ήδη ποτέ δεν βλάφτει!
Nα το μάθουμε ξανά κι εμείς μαζί τους γιατί κατά πως φαίνεται ξεχαστήκαμε έτσι φτάσαμε ως εδω.. ΄-(
Γιατί μου τη λες ρε σύντροφε; Αφού πάντα της θεραπείας προηγείται η διάγνωση...
Λιακάδα μου, είπες σε πέντε λέξεις, όσα ήθελα να πω σε πεντακόσιες. Thanx!
Ανέστη, δεν τη λέω σε κανένα: δεν είμαι γονιός, άρα δεν έχω δικαίωμα κριτικής για το πώς μεγαλώνει ο καθένας τα παιδία του. Απλώς, λέω ότι το να αρχίζουμε τις αυτο-κατηγορίες και τις ενοχές δεν νομίζω ότι οδηγεί πουθενά. Προτιμώ τη δράση και -κυρίως- τη θετική δράση. Τα παιδιά αποδεικνύουν σε μεγάλο βαθμό ότι δεν είναι χαζά: απλώς τους λείπει το background για να μετατρέψουν την οργή τους σε δημιουργία. Και εδώ μπορούμε εμείς, οι μεγαλύτεροι, οι γονείς να τους δώσουμε ιδέες μες από την εμπειρία και τις γνώσεις μας. Γι' αυτό και το "επιθετικό" κλείσιμο του post.
Y.Γ.1: κάποια στιγμή θα γράψω την άποψή μου για τα όσα συμβαίνουν σήμερα και θα ήθελα να τη συζητήσουμε...
Υ.Γ.2: το κομμάτι που μόλις ανέβασα, το "Divine" των ASCEND το αφιερώνω σε όλους όσοι αυτές τις μέρες ένοιωσαν κάτι περισσότερο από φόβο: "but king of carrion, the crow/his darkness grows/as he/licks the skeletons white and gleam/ensnares my soul in shiny beak/where in the black I now preside/Ruling the Divine".
Δημοσίευση σχολίου