Το τελευταίο διάστημα έχω διαβάσει αρκετά άρθρα "σοβαρών ανθρώπων", τα οποία αναλύουν το αποτέλεσμα των εκλογών ως εξής: "Λοιπόν, ο λαός ήταν θυμωμένος/οργισμένος/απεγνωσμένος, ψήφισε με το θυμικό, ωστόσο έδωσε καθαρή εντολή για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας, η οποία θα οδηγήσει την Ελλάδα έξω από την κρίση". Σε αυτό το σκεπτικό, αρχικά απαντάω ως "μπαρμπούτσαλα" και στη συνέχεια καλώ όλους τους "σοβαροί αθρώποι" να κάνουν μερικά μαθήματα απλής αριθμητικής -πρώτης ή δευτέρας δημοτικόυ- προτού αρχίσουν να γράφουν τα περισπούδαστα άρθρα τους.Εδώ είναι τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Επειδή είμαι καλός άθρωπος, δεν πρόκειται να μπω σε σύνθετες αναλύσεις, οι οποίες θα συμπεριλαμβάνουν την αποχή και τα άκυρα/λευκά, και θα περιοριστώ μόνο στα έγκυρα ψηφοδέλτια για να αποδείξω ότι κάθε ανάλυση που καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι πολίτες ψήφισαν υπέρ κυβέρνησης συνεργασίας είναι τελείως off the mark, για να μην πω υποκινούμενη. Έχουμε και λέμε, λοιπόν...
Αρχικά, θα κάνω ένα χοντρικό διαχωρισμό των πολιτικών σχηματισμών που συμμετείχαν στις εκλογές, σε αυτούς που θεωρούν το μνημόνιο ως ένα, εν πάση περιπτώσει, αναγκαίο κακό για να βγει η χώρα από την κρίση (ΟΜΑΔΑ Α) και σε αυτούς που το απορρίπτουν και λένε ότι πρέπει να υπάρξει αποδέσμευση και μια άλλη πολιτική (ΟΜΑΔΑ Β). Αν αθροίσουμε τα ποσοστά των κομμάτων που χοντρικά ανήκουν στην ΟΜΑΔΑ Α βγάζουμε ένα 38,59% (στην ομάδα αυτή περιλαμβάνω ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΣΥΜ, ΔΗΜΞΑ, ΔΡΑΣΗ, Κόμμα Φιλελευθέρων). Το αντίστοιχο συνολικό ποσοστό για τα κόμματα της ΟΜΑΔΑΣ Β είναι χοντρικά 57,3% (σε αυτούς περιλαμβάνω ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΚΕ, ΧρΑυγ, ΔΗΜΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΟΙΚΠΡΑ, ΚΟΙΝΣΥΜ, ΜΛ ΚΚΕ ΜΛ, κλπ). Και από τις δύο ομάδες εξαιρώ το ΛΑΟΣ γιατί ανάθεμα κι αν έχω καταλάβει ποια είναι η θέση του -τη μία υπέρ, την άλλη κατά, την παράλλη έτσι κι έτσι, κλπ. Μια πρώτη ανάλυση δείχνει ότι σχεδόν τέσσερις στους δέκα θεωρούν το μνημόνιο ως τέλος πάντων μια αναγκαιότητα και έξι στους δέκα το απορρίπτουν: ε, δεν το λες και μικρή διαφορά, η οποία επιτρέπει συνεννοήσεις και συγκυβερνήσεις.
Πάμε, τώρα, στο μεγάλο ψέμα των "σοβαροί αθρώποι". Ας δούμε τις δυνάμεις στη Βουλή: από άποψη ποσοστών, οι "μνημονιακοί" συγκεντρώνουν το ισχνότατο 32,03% και οι "αντιμνημονιακοί" το 48,95%. Άρα, η κυριαρχία του αντιμνημονιακού μετώπου στη Βουλή είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Ωστόσο, ακόμα πιο εμφανής είναι η διά της λαϊκής ψήφου αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης. Κατ' αρχάς, από οιαδήποτε διαπραγμάτευση εξαιρούνται συνολικά 47 βουλευτές (26 του ΚΚΕ που δε θέλει και 21 της ΧρΑυγ που δεν τη θέλουν... ελπίζω). ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όχι μόνο υπέστησαν πλήρη κατάρρευση (η μεν έχασε σε σχέση με το 2009 περίπου 13%, το δε έχασε σχεδόν 31%), αλλά μαζί δεν έχουν τη δεδηλωμένη των 151 βουλευτών. Έτσι, ο σχηματισμός κυβέρνησης προϋποθέτει τη συμμετοχή τουλάχιστον ενός από τα τρία κόμματα που δεν αποκλείονται από τη διαπραγμάτευση (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ). Προσοχή τώρα: η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ -που θα έδινε έντονη νομιμοποίηση στην κυβέρνηση και θα επέτρεπε και στη ΔΗΜΑΡ να συμμετάσχει χωρίς τύψεις- αποκλείστηκε εκ προοιμίου από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που απέρριψαν τις στοιχειωδώς λογικές προϋποθέσεις που τέθηκαν από το Τσιπράκι. Χωρίς ΣΥΡΙΖΑ η ΔΗΜΑΡ -και λογικά- δεν θα ήθελε να συμμετάσχει, ενώ η λύση Καμμένου έτυχε άθλιας διαχείρισης και κάηκε. Αυτά, ως προς την απλή αριθμητική του αποτελέσματος.
Όμως, εκτός από αριθμητικό, το εκλογικό αποτέλεσμα είναι και πολιτικό: οι ψηφοφόροι διά της ψήφου τους απέκλεισαν από οιαδήποτε κυβερνητική διαπραγμάτευση περίπου το ένα πέμπτο της Βουλής (ΚΚΕ και ΧρΑυγ), ενώ, ταυτόχρονα, ενίσχυσαν πάρα πολύ το "αντιμνημονιακό μέτωπο" και αποδυνάμωσαν τα κόμματα που τα χαρακτηρίζουμε ως "μνημονιακά". Πόθεν, λοιπόν, προκύπτει λογικά από τα παραπάνω το "κάλεσμα των πολιτών για κυβέρνηση συνεργασίας"; Δεδομένου του εκλογικού νόμου, μόνο αν συγκεντρωθούν όλοι οι αντιμνημονιακοί μαζί μπορούν να έχουν τη δεδηλωμένη και φαντάζομαι ότι ουδείς προέτρεψε το ΚΚΕ, το ΣΥΡΙΖΑ ή τη ΔΗΜΑΡ να συνεργαστεί με τη ΧρΑυγ, ε; Επίσης, ο Καμμένος δεν θα μπορούσε ποτέ να συνεργαστεί με ΝΔΣΟΚ, δεδομένων των όσων τους έχει σούρει ως τώρα -θα ήταν κίνηση αυτοκτονίας, ενώ οι ΑΝΕΛ αυτή τη στιγμή επιχειρούν να κανιβαλλίσουν ΝΔ και ΛΑΟΣ και δείχνουν να τα καταφέρνουν, ως ένα βαθμό. Δεδομένης, δε, της απουσίας από τη Βουλή ενός προθύμου "μνημονιακού" (ΔΗΣΥΜ, ΔΗΜΞΑ, ΔΡΑΣΗ, ΛΑΟΣ(;)), η σύμπυξη κυβέρνησης συνεργασίας ήταν εντελώς αδύνατη, όχι μόνο αριθμητικά αλλά και πολιτικά.
Πού θέλω να καταλήξω; Μα στο ότι τα διάφορα παπαγαλάκια του συστήματος καλό θα είναι, πριν αρχίσουν να μας πρήζουν με περισπούδαστες αναλύσεις περί αναγκαιοτήτων και άλλων τινών, να κάνουν και πέντε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου