Τα ορέα έρχονται...

DISCLAIMER: το παρακάτω κείμενο γράφεται υπό την αίρεση ότι δεν έχω καμιά ιδιαίτερη εμπιστοσύνη στους γκαλοπτσήδες και τις "έρευνες κοινής γνώμης". Ολοινοί κάποια συμφέροντα εξυπηρετούν. Επίσης, γράφεται υπό την αίρεση ότι ο ΣΚΑΪς έχει μια συγκεκριμένη γραμμή: παρουσιάζοντας το ρεπορτάζ για το εντιτό του Spiegel, έφαγε κανονικά και με το νόμο τη φράση για την "πιο έντιμη λύση της χρεοκοπίας, δηλαδή ενός γενικού "κουρέματος" στο οποίο θα συμμετέχουν και η ΕΚΤ και οι ευρωπαϊκές χώρες". Αυτό θα είχε μεν ανυπολόγιστες συνέπειες για την Ευρωζώνη, και μεγαλύτερο κόστος για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αλλά εάν συνδυαζόταν με μία "πραγματική ευκαιρία ανάπτυξης, με ένα είδος «σχεδίου Μάρσαλ», θα ήταν τότε ένα πακέτο διάσωσης που αξίζει το όνομά του".

Καλώς τα παιδιά. Το ξέραμε ότι ερχόσασταν, απλώς όχι τόσο νωρίς.

Αν η μνήμη μου δεν με απατά, πρέπει να είναι η πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση που ένα δεδηλωμένα ακροδεξιό κόμμα -η Χρυσή Αυγή- εμφανίζει δυναμική εισόδου στη Βουλή. Όχι ότι κάτι τέτοιο δεν φαινότουνε ότι θα γίνει: ήδη από τις ευρωεκλογές του 2009 (πάτε στον Έλικα και δείτε την ανάλυσή του για το αποτέλεσμά τους) είχε διαφανεί μια πρώτη γεύση για το πού οδηγείται η ελληνική πολιτική τάξη, χάρη στους λαμπρούς χειρισμούς ιδίως των δύο μεγάλων κομμάτων. Μετά ήρθαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές του 2010 και ο Μιχαλολιάκος στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Αθηναίων και τώρα... αυτό. Ένα ακροδεξιό κόμμα να εμφανίζεται, έστω σε μια δημοσκόπηση, να έχει αποκτήσει μεγαλύτερη ισχύ από πιο "παραδοσιακές" δυνάμεις, όπως η Δημοκρατική Συμμαχία ή να είναι σχεδόν ισοδύναμο με τους Οικολόγοι Πράσινοι.

Είναι φυσιολογικό αυτό; Μα, και βέβαια. Σε μια περίοδο που τα δεδομένα για τη ζωή μας αλλάζουν καθημερινά, που η υφιστάμενη πολιτική τάξη είτε αδυνατεί να παράσχει μια αφήγηση στοιχειώδους ελπίδας είτε περιορίζεται σε πυροτεχνήματα τύπου "το χαρτί της χρεοκοπίας", που η ζωή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων καθημερινά συμπιέζεται προς το περιθώριο και πέρα από αυτό, που οι Ευρωπαίοι "εταίροι" της Ελλάδας έχουν μετατραπεί σε στυγνούς εκβιαστές, παρότι, όπως σωστά αναφέρει το Spiegel, ξέρουν ότι η ακολουθούμενη πολιτική είναι αδιέξοδη και καταστροφική για την Ελλάδα, είναι απολύτως φυσιολογικό πολύς κόσμος να στρέφεται στα άκρα. Κι επειδή η Αριστερά έχει φροντίσει προ πολλού να βάλει τόσες πολλές τρικλοποδιές στον εαυτό της, ώστε αδυνατεί να πείσει για τις δυνατότητές της, είναι φυσικό μια σημαντική μάζα του εκλογικού σώματος να ριζοσπαστικοποιείται προς τα άκρα της δεξιάς.

Η κατάρρευση της πολιτικής του μεσαίου χώρου του Καραμανλή ενδυνάμωσε την πιο "γιαλαντζί" έκφραση της ακροδεξιάς, δηλαδή το ΛΑΟΣ (αν και θεωρώ ότι ο σχηματισμός αυτός απευθύνθηκε περισσότερο στη λεγόμενη λαϊκή δεξιά που ανέκαθεν και ξενοφοβική και υπέρ του αυταρχισμού ήτονε...). Τώρα που ο Καρατζαφέρης "αστικοποιήθηκε" και συμμετέχει και σε κυβερνήσεις, είναι φυσικό να μην εκφράζει πλέον τις συγκεκριμένες τάσεις, οι οποίες, όμως, βρίσκουν στέγη στα δεξιότερα του ΛΑΟΣ. Αν, μάλιστα, προστεθεί στην συνάρτηση η σταδιακή αλλά εμφανής εξαθλίωση μεγάλου μέρους του μικροαστικού πληθυσμού της χώρας, καθώς και η αδυναμία/εξαχρείωση/απαξίωση του πολιτικού status quo της χώρας, δεν θα πρέπει να προκαλεί εντύπωση η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής.

Θέλετε, μάλιστα, να κάνω και μια πρόβλεψη; Αν η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας δεν παρουσιάσει σύντομα μια σημαντική βελτίωση, η δύναμη της ακροδεξιάς θα συνεχίσει να ενισχύεται, ευθύνη κυρίως των τριών πολιτικών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Το παιχνίδι του εκβιασμού των πολιτών (νέα μέτρα ή χρεοκοπία) δεν αντέχει άλλο: οι Έλληνες βλέπουν το δράμα που προκαλεί η κακοκαιρία στις γειτονικές μας χώρες και προβάλλουν σιγά-σιγά τους εαυτούς τους σε μια αντίστοιχη κατάσταση. Με ένα εκατομμύριο άνεργους, δεν είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου να πεθαίνει από το κρύο. Και, ταυτόχρονα, βλέπεις ότι οι πολιτικοί αδυνατούν να αποτρέψουν τη μετατροπή της χώρας σε, ας πούμε, Βουλγαρία ή Ρουμανία. Και να σκεφθεί κανείς ότι σε αυτές τις χώρες δεν υπάρχουν και πολλοί μετανάστες.

Κι εδώ έρχεται ένα πολιτικό σχήμα και σου μιλά για εθνική υπερηφάνεια και αυτοδιάθεση, για έλεγχο των μεταναστών, για απελευθέρωση της Ελλάδας από τα δεσμά των αιμοδιψών Ευρωπαίων, για εθνική κυριαρχία, για αλύτρωτες πατρίδες. Και σου πετάει και στη μούρη το "κοίτα αυτούς που ψήφιζες τόσα χρόνια πού σε έφεραν" και χρησιμοποιεί και όλη την προπαγάνδα του παρελθόντος -όχι και τόσο μακρινού...- για τη συνευθύνη της Αριστεράς και η σως ρεπτιλιαίν είναι έτοιμη. Προσθέστε λίγες σταγόνες μισαλλοδοξίας και μια πρέζα θεωρίας συνομωσίας και το πιάτο είναι έτοιμο. Και, σημειωτέον, η ακροδεξιά εδώ και κάμποσα χρόνια οργανώνεται: οι τελευταίες "εκδηλώσεις" της είχαν πολύ περισσότερο κόσμο απ' όσο θα περίμενε κανείς. Τσίμπησε και κάτι ψιλά από τους "αγανακτισμένους" και το πράγμα έχει πάρει το δρόμο του.

Και, φυσικά, η άθλια στάση των Ευρωπαίων συντείνει στο να επιδεινώνεται η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα και να μεγαλώνει το αδιέξοδο, εκτός κι αν θεωρούμε ότι η δημοσκοπική ενίσχυση της Δημοκρατικής Αριστεράς έχει κάποια ουσιαστική αξία, οπότε, κάπου εδώ τελειώνει και η συζήτηση. Θέλω να ελπίζω απλώς δύο πράγματα: το πρώτο είναι ότι η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής είναι ένα τελείως συγκυριακό φαινόμενο (κάτι τέτοιο, όμως, δεν είχε εκτιμηθεί και για το Χίτλερ;). Και το δεύτερο, ότι όταν θα καεί το Ράιχσταγκ, ε, σόρι, η Βουλή, θα έχω κατορθώσει να οχυρωθώ καλά μέσα στη σπηλιά μου και να μην κινδυνεύω από κανένα κι από τίποτα. Πάντως, έχω ήδη αρχίσει να κάνω προμήθειες...