Διαβάζοντας αυτό το κείμενο των παιδιών του LeftG700, ομολογώ ότι αισθάνθηκα να διακατέχομαι από ένα σφοδρό και αποκαλυπτικό satori. Το σημείο, δε, του κειμένου που μου προκάλεσε ανατριχίλα ήταν αυτό: "Φοβάστε, αγαπητοί φίλοι (ουδείς ψόγος· όλοι φοβόμαστε!). Και ο φόβος σας δεν είναι ένας και μοναδικός. Ο πρώτος, και πιστεύουμε ο βασικός, είναι ο φόβος του …τερματοφύλακα μπροστά στο χτύπημα του πέναλτι! Δηλαδή, ο φόβος που πηγάζει από την αμφιβολία αν θα τα καταφέρει. Ο φόβος να διαλέξει γωνία. Ο φόβος μπροστά στο ενδεχόμενο να μη τα καταφέρει. Ζόρικα όλα αυτά, ό,τι και να πεις. Ιδίως για σας, που τα νούμερα και τα στατιστικά σας δείχνουν ότι είσαστε ο πρώτος και καλύτερος αριστερός τερματοφύλακας κι η ενδεκάδα αρχίζει από σας. Και μπροστά στα ζόρια, τι κάνετε εσείς; Προφασίζεστε τον τραυματία για να την κοπανήσετε «κανονικά και με το νόμο»!".Η ανατριχίλα προήλθε από την ανάμνηση μιας συζήτησης που είχα, τον καιρό της δημοσκοπικής "άνοιξης" του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με ένα φίλο που είχε μεγάλη εμπειρία από το χώρο του ΚΚΕ. Ο φίλος, λοιπόν, έβριζε την αμηχανία με την οποία ο Περισσός αντιμετώπιζε την άνοδο του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Επειδή τα βρισίδια του ήταν χοντρά και διαρκή (και δεν είναι πολύ διασκεδαστικό να έχει βγει με κάποιον για να πιεις καμία μπύρα και να κάνεις γαμησοκουβέντες κι αυτός να περνά όλη την ώρα βρίζοντας το ΚΚΕ), τον ρώτησα τι έννοεί. "Κοίτα να δεις, ρε μαλάκα", μου είπε, "απορώ γιατί αυτοί οι τύποι στον Περισσό έχουν πάθει τέτοιο κλακάζ με τους Αλαβάνους και τους Τσίπρες. Αφού, κι όλοι το ξέρουμε, στην πρώτη στιγμή που ο ΣΥΝ θα χρειαστεί να πάρει σοβαρή θέση για κάτι, θα τα κάνει σκατά. Τι τρελλαίνονται, ρε γαμώτο;". Περιέργη η τοποθέτησή του και του το επισήμανα. "Φίλε, πάρ'το χαμπάρι", μου απάντησε, "η Αριστερά στην Ελλάδα δεν έχει φτιαχτεί για να κυβερνήσει. Έτσι και της κουνήσεις μπροστά στη μούρη το ενδεχόμενο να αναλάβει εξουσίες, την έχεις μπλοκάρει ανεπανόρθωτα".
Λίγους μήνες μετά ήρθε ο Δεκέμβρης του 2008, η βρώμικη επίθεση που δέχθηκε πανταχόθεν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η τρομακτική αμηχανία του να αποκρούσει την επίθεση αυτή, και ο δημοσκοπικός μαρασμός του, με όλα τα συνακόλουθα προβλήματα. Ο ίδιος φίλος, σε συνάντησή μας μετά τα γεγονότα, κούναγε το κεφάλι του, λέγοντας "στά 'λεγα, δε στά 'λεγα, ρε; Στην πρώτη κρίση, τα κάνανε σαν τα μούτρα τους". Και είχε δίκιο. Η Αριστερά κυριολεκτικά παθαίνει μπλακ άουτ κάθε φορά που πρέπει να αρθρώσει λόγο πέραν της καταγγελίας και μιας μαξιμαλιστικής διεκδίκησης. Όλο το concept της βρίσκεται στο να κατακεραυνώνει το δικομματισμό και να ζητά από τους πολίτες να αντισταθούν. Ορθότατο, όμως στο "μετά" κολλάει και κολλάει άσχημα. Εντάξει, λοιπόν, να αντισταθούμε. Να πυκνώσουμε τις γραμμές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑς. Και μετά; Μετά τι;
Το καταπληκτικό είναι ότι σε επίπεδο ανάλυσης, τόσο το ΚΚΕ όσο και οι υπόλοιποι (και τονίζω το ΚΚΕ διότι έχει τα εργαλεία για να κάνει εμβριθή ανάλυση) έχουν απόλυτο δίκιο, όταν μιλούν για τα αίτια και τις συνέπειες της τρέχουσας κρίσης, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Ωστόσο, κι αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο, όταν έρχεται η ώρα της παράθεσης εναλλακτικής πρότασης, η Αριστερά είναι πιο κολλημένη κι από το "Λόγο του Βασιλιά": ασαφής, αμήχανη, σχεδόν διστακτική, αρκείται στο να επαναλαμβάνει τσιτάτα ή να προτείνει μισοψημένες ιδέες, χωρίς να έχει αναλύσει συνέπειες και αποτελέσματα ("όξω από Ε.Ε. και ευρώ, πίσω στη δραχμή"...). Εν ολίγοις, μοιάζει να κολώνει να καταθέσει μια ολοκληρωμένη και εφαρμόσιμη πρόταση ΕΞΟΥΣΙΑΣ.
Η αλήθεια είναι ότι μεταπολιτευτικά, η Αριστερά συμμετείχε στην εξουσία μόνο για λίγους μήνες, στην Οικουμενική Ζολώτα. Ωστόσο, έχω φίλους νομικούς που ακόμα μνημονεύουν με τα καλύτερα λόγια τη θητεία του Φώτη Κουβέλη στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Ή άλλους που εξαίρουν το έργο του Γιάννη Δραγασάκη ως αναπληρωτή υπουργού Οικονομίας. Που σημαίνει ότι, ευκαιρίας δοθείσης, η Αριστερά ΜΠΟΡΕΙ να κυβερνήσει. Κι ότι ΜΠΟΡΕΙ να εφαρμόσει αποτελεσματικές πολιτικές. Κι αυτό με διαολίζει όσο τίποτε άλλο. Να μην μπορούσε, να πω, εντάξει, δεν μπορούν τα παλικάρια. Αλλά, αφού μπορεί, τότε γιατί;... Γιατί φοβάται να βγει μπροστά με ιδέες, πρόγραμμα και να διεκδικήσει την εξουσία;
Θα μου πεις, θα την πάρει; Εγώ σου λέω πως, όχι. Όμως, είναι πραγματικά αρρωστημένο να μην προσπαθεί, καν. Να αρκείται μόνο σε λεκτικά πυροτεχνήματα και "μέτωπα αντίστασης" και να μη βγαίνει τίμια και ξεκάθαρα να πει, "μάγκες, θέλω την ψήφο σας, όχι για να κόψω από το δικομματισμό, αλλά για να κυβερνήσω τη χώρα. Οι άλλοι δύο τα κάναν μούτι και το ξέρετε. Ώρα να τους στείλουμε σπίτια τους. Ορίστε, λοιπόν, τι θα κάνουμε εμείς ως κυβέρνηση". Πέντε, δέκα, δεκαπέντε πράγματα, απλά, κατανοητά και υπεύθυνα. Χωρίς μα και μου. Και, τότε να δούμε πόσα απίδια χωρά ο σάκος των αλλονώνε.
Για να τελειώνουμε: αν η Αριστερά θέλει να έχει νόημα στους χαλεπούς καιρούς που διάγουμε, θα πρέπει να get her shit together και να αποφασίσει αν θέλει να κυβερνήσει. Και μετά, να μας πει το πώς. Και ας μας δώσει επιτέλους την ευκαιρία να την κρίνουμε διά της ψήφου μας σε αυτό το επίπεδο και όχι στο επίπεδο του "κρίμα, μωρέ, να μη μπει ο ΣΥΝ στη Βουλή" ή "θα ψηφίσω ΚΚΕ για να βάλει φρένο στους νεοφιλελεύθερους". Αυτά και... βοήθειά μας.
