…Και οτιδήποτε μπορεί να σχετίζεται με αυτή την αηδία που καταναλώνετε σαν πρόβατα! Ειλικρινά, κάθε φορά που βλέπω μια χαζοβιόλα ή ένα μπετόβλακα να μου εξυμνούν τα βιβλία/ταινίες/μπλουζάκια/παραφερνάλια αυτού του… πράγματος, μού’ρχεται να τον κοπανήσω! Οι ταινίες, απλώς, δε βλέπονται: κακογυρισμένες, κακοπαιγμένες, χωρίς σενάριο, χωρίς καμία απολύτως –έστω και καταναλωτική- αξία, δεν αξίζουν ούτε το ποπκόρν που θα πάρεις (μαζί με το jumbo ποτήρι Zero, να μην ξεχνιόμαστε…) για να τις δεις. Ούτε το χρόνο για να τις κατεβάσεις.
Ωστόσο, οι ταινίες μου προκαλούν λιγότερη οργή απ’ όσο τα βιβλία: ειλικρινά, ένας μπαμπουίνος με σύνδρομο Asperger, χωρίς δάχτυλα και μαστουρομένος μέχρι θανάτου με ηρωίνη, κόκα, κρακ, βενζινόκολλα, μαύρο και ODed με ζάχαρη και DMT θα μπορούσε να γράψει καλύτερα από τη Στέφανι Μέγιερ. Οι χαρακτήρες θα ήταν λιγότερο μονοδιάστατοι, η δράση λιγότερο υπνοστεντόν, οι διάλογοι λιγότερο ξύλινοι. Και μην μ’ αρχίσετε καν για την ηθική και φιλοσοφία/στάση ζωής που τα βιβλία αποπνέουν και που κάνουν τη Σάρα Πέιλιν να μοιάζει με ακροαριστερό αναρχοκουμούνι και νυμφομανή, τα πάντα όλα μαζί.
Επειδή, λοιπόν, ο Khlysty έχει τα νεύρα του και έχει βαρεθεί να ακούει συνομήλικές του μουλάρες να του λεν πόσο καλά είναι τα βιβλία, ορίστε μια λίστα με
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ βιβλία με βρυκόλακες, τα οποία, διάολε, έχουν και κάτι να πουν. Η σειρά, προφανώς, δεν είναι αξιολογική, ούτε εξαντλητική. Ωστόσο, αξίζει να ψάξετε και να τα βρείτε –αν υποτεθεί ότι το υπο-είδος αυτό της φανταστικής λογοτεχνίας σας αρέσει-, μπας κι ανοίξει λίγο το ματάκι σας. Δείτε αυτή τη λίστα σας ένα κλύσμα: μόνο έτσι μπορείτε να απαλλαγείτε από τη άχρηστη μάζα που το “Twilight” σας γέμισε. Έτοιμοι; Φύγαμε!
Richard Matheson: “I Am Legend” – ξεχάστε την αθλιότητα που γυρίστηκε με τον Will Smith. Το “I Am Legend”, γραμμένο το 1954, παρακαλώ, είναι ένα από τα πλέον σκοτεινά και παγερά βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου. Χρησιμοποιώντας μια ατσάλινη πρόζα, ο Matheson σχεδόν περιγράφει πώς θα είναι η Κόλαση στη γη, και πώς ένας άνθρωπος προσπαθεί να επιβιώσει εντός της. Και να διατηρήσει την ανθρωπιά του σε ένα κόσμο που, μόλις πέσει το σκοτάδι γίνεται, απλώς, θανατηφόρος. Το τέλος του βιβλίου, αν και ψιλο-καμένο, είναι έκπληξη, καθώς ανατρέπει τα πάντα. Κατά την άποψή μου, μετά τον Poe και τον Lovecraft, ο Matheson έβαλε τη λογοτεχνία του φανταστικού/τρόμου στη σύγχρονη εποχή με ένα αριστούργημα.
Stephen King: “‘Salem’s Lot” – αν τα τελευταία δέκα; είκοσι; βιβλία του King είναι από μέτρια ως χάλι μαύρο, το “’Salem’s Lot”, το δεύτερό του βιβλίο, που εκδόθηκε το 1975, είναι μια κούκλα που δαγκώνει. Ο King, χρησιμοποιώντας όλα τα βαμπιρικά κλισέ γράφει μια αλληγορία για το εύθραυστο της κοινωνίας και για το πόσο εύκολο είναι μια ισχυρή εξωτερική παρέμβαση –ο βρυκόλακας- να διαλύσει τη βιτρίνα της κανονικότητας και να μετατρέψει το σύνολο σε σπασμένα, ατελή, αλλά και εξαιρετικά επικίνδυνα κομμάτια. Η φράση “The town had its secrets” με στοχιειώνει ακόμα και σήμερα.
Whitley Strieber: “The Hunger” – ό,τι αξίζει από την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου (από τον Tony Scott) είναι η πρώτη σκηνή, με την Catherine Deneuve και τον David Bowie να αποπλανούν ένα ζευγάρι και να το σκοτώνουν για να τραφούν με το αίμα του, ενώ οι Bauhaus παίζουν ζωντανά το “Bela Lugosi’s Dead”. Το βιβλίο, από την άλλη, είναι πολύ πιο ενδιαφέρον. Ο Strieber, ένας κατά τη γνώμη μου μέτριος ως κακός συγγραφέας, κατορθώνει εν έτει 1981 να περιγράψει με σχεδόν λυρικό τρόπο τον τρόμο της μοναξιάς, την ανάγκη για επαφή και τις «βαμπιρικές» σχέσεις που αυτά τα δύο συναισθήματα μπορούν να οδηγήσουν.
Suzy McKee Charnas: “The Vampire Tapestry” – ή «ο Φρόυντ στην Τρανσυλβανία». Αποτελούμενο από πέντε χωριστά, αλλά συγκοινωνούντα μέρη, το “Vampire Tapestry” διηγείται την ιστορία ενός βρυκόλακα που προσπαθεί, επί ματαίω, να ισορροπήσει ανάμεσα στη φύση του (παράσιτο) και στην ανάγκη του να συνυπάρχει με ανθρώπους. Το βιβλίο είναι λίγο αργό, ωστόσο, το εξαιρετικά υποβλητικό του τέλος, σε συνδυασμό με την προσπάθεια της συγγραφέως να παρουσιάσει τα πράγματα όσο πιο αντικειμενικά και αποστασιοποιημένα γίνεται, το κάνουν, εν τέλει, να μοιάζει με μια ουμανιστική ραψωδία. Νομίζω ότι πρόσφατα κυκλοφόρησε και στα ελληνικά (πρωτοβγήκε το 1980), οπότε το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
John Shirley: “Dracula In Love” – ο John Shirley είναι, μαζί με τον Dennis Etchison, ο πλέον αγνοημένος μεγάλος συγγραφέας τρόμου από το ελληνικό κοινό. Κι αν ο Etchison είναι γνωστός για τα φρακταλικά, εφιαλτικά-χωρίς-να-μπορείς-να-καταλάβεις-γιατί διηγήματά του, ο Shirley είναι κανονικό τρελοκομείο: συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας (θεωρείται ως ο εφευρέτης του κυβερνοπάνκ) και τρόμου, μουσικός, στιχουργός, πρεζόνι (λέει ότι έχει καθαρίσει…), σεναριογράφος και καμιά εικοσαριά άλλα πράγματα που δεν μπορώ και δεν θέλω να αναφέρω. Το “Dracula In Love” είναι το δεύτερο βιβλίο του, βγήκε το 1979, και για πολλούς είναι το αρχετυπικό splatterpunk βιβλίο: σεξ, βία, αίμα και, πάνω απ’ όλα, ένα εξαιρετικό ύφος γραφής, κάτι μεταξύ Poe, Dashiell Hammett και Johnny Rotten. Η ιστορία έχει λίγη σημασία, καθώς αυτό που αξίζει είναι ότι βλέπουμε ένα νεαρό συγγραφέα να δοκιμάζει πράγματα και, κατά κύριο λόγο, να πετυχαίνει.
Dan Simmons: “Carrion Comfort” – όπου ο καλλιτέχνης εισάγει το είδος του υπέργηρου «ψυχικού βρυκόλακα», ενός είδους πλάσματος που μπορεί να μετατρέπει με τη σκέψη του τους ανθρώπους σε άβουλα ρομπότ και, ταυτόχρονα, να τρέφεται από την ψυχική τους ενέργεια. Εντάξει, το “Carrion Comfort” είναι ένα βιβλίο που η φιλοδοξία του ξεπερνά τις δυνατότητες του συγγραφέα. Ακόμα κι έτσι, όμως, ακόμα και με τον τεράστιο όγκο του, τις απίστευτες «στροφές» που παίρνει, το μάλλον αδύναμο τέλος του, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσετε, έστω και μόνο για να χαρείτε την εξαίσια πρόζα του Simmons.
John Skipp & Craig Spector: “The Light At The End” – το splatterpunk δίδυμο των Skipp και Spector μας χαρίζει ένα από τα καλύτερα βαμπιρικά βιβλία που έχει γραφτεί ποτέ. Με φόντο τη Νέα Υόρκη, το “The Light At The End” είναι μια εξαιρετικά βίαιη μεταφορά του μύθου του βρυκόλακα στη δεκαετία του ’80. Το βιβλίο είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό ανάγνωσμα, γρήγορο, έξυπνο –ενίοτε υπερβολικά έξυπνο για το καλό του-, και πολύ αιματηρό. Επίσης, έχει συμπαθητικούς και ανθρώπινους χαρακτήρες, σαφή και έξυπνα ανεπτυγμένη πλοκή και ένα απολύτως ταιριαστό με τον τίτλο φινάλε.
Nancy A. Collins: “Sunglasses After Dark” – Sonja Blue, babe. Sonja fuckin’ Blue! Η βρυκολακίνα βαμπιροφόνισσα. Σφάζει. Ξεκοιλιάζει. Τσακίζει. Σκοτώνει. Πίνει αίμα –κυρίως εμφιαλωμένο, αλλά, άμα κάτσει, δε λέει όχι και σε πιο, αχ, φρέσκο πράμα. Κυρίως, όμως, είναι το απόλυτο Riot Grrrrrl: εμφανώς διαταραγμένη στα όρια της σχιζοφρένειας, με ένα δαιμονικό πλάσμα μέσα της που διαρκώς την προκαλεί να το απελευθερώσει και… γαία πυρί μειχθήτο, σκληρή, απάνθρωπη και, ταυτόχρονα, ένα πληγωμένο κορίτσι μου μια βροχερή νύχτα ένας αρχαίος βρυκόλακας την αποπλάνησε, της ήπιε το αίμα, αλλά δεν τη σκότωσε. Η Sonja είναι η Νέμεσις κάθε υπερφυσικού πλάσματος και είναι πάντα έτοιμη να εξοντώσει τους πάντες και τα πάντα, αρκεί να εκδικηθεί. Χωρίς πλάκα, τώρα, το “Sunglasses After Dark” είναι ό,τι πρέπει για να αντιμετωπίσουμε τη βαρεμάρα και τη φρίκη που μας προκαλεί το “Twilight”. Πού’σαι, ρε Sonja Blue, όταν σε χρειαζόμαστε;;;;;
Robert R. McCammon: “They Thirst” – θυμάστε μια καλή παλιά b-movie με βρυκόλακες; Αν ναι, τότε θα λατρέψετε αυτό το βιβλίο, καθώς είναι η έντυπη εκδοχή αυτής της ταινίας που, παρότι ξέρατε ότι είναι φθηνή και απλή, τόσο πολύ σας είχε αρέσει. Βαμπίρ εισβάλλουν στο Λος Άντζελες και γίνεται κυριολεκτικά της κολάσεως, αφού από πόλη μετατρέπεται σε νεκρόπολη. Γρήγορο, άνετο, και, πάνω απ’ όλα, ευχάριστο, το “They Thirst” είναι αυτό που λέω ένα «καλό ανάγνωσμα για όλη την οικογένεια».
S. P. Somtow: “Vampire Junction” – o S.P. Somtow –ή, καλύτερα, Somtow Papinian Sucharitkul, όπως είναι το κανονικό του όνομα- είναι μέλος της βασιλικής οικογένειας της Ταϊλάνδης, συνθέτης συμφωνικής μουσικής και όπερας, καλλιτεχνικός διευθυντής της Όπερα της Μπανγκόκ, σκηνοθέτης και σεναριογράφος μιας παράξενης ταινίας τρόμου (“The Laughing Dead”), βραβευμένος συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας και τρόμου και μέλος της εκλεκτής ομάδας που δημιούργησε το splatterpunk. Το “Vampire Junction” είναι η ιστορία του 12χρονου ροκ σταρ Timmy Valentine, που στην πραγματικότητα είναι ένας βρυκόλακας 2.000 ετών, και έχει όλα τα στοιχεία του κλασικού: εξαιρετικό στόρι, επιληπτική (σαν μοντάζ βίντεοκλιπ) γραφή και υπερβολικά πολύ αίμα. Ψάξτε το, διαβάστε το και θα με θυμηθείτε.
Christopher Moore: “Bloodsucking Fiends – A Love Story” – μια ντροπαλή και αποτυχημένη επαγγελματικά και προσωπικά κοπελίτσα πέφτει θύμα ενός βρυκόλακα και μεταμορφώνεται σε μια πραγματική βαμπ. Όμως, χρειάζεται έναν Ρένφιλντ για τις καθημερινές της ανάγκες. Τον βρίσκει στο πρόσωπο ενός νεαρού που θέλει να γίνει συγγραφέας, αλλά η ανάγκη τον έχει κάνει νυχτερινό μάνατζερ σε ένα σουπερμάρκετ, όπου εργάζεται με μια παρέα τύπων που αποκαλούνται «Τα Ζώα». Α, να μην ξεχάσω ότι υπάρχει κι ένας άστεγος, ο Βασιλιάς του Σαν Φρανσίσκο, με δυο σκυλιά, καθώς και μια σειρά πτωμάτων χωρίς αίμα γύρω από το σπίτι που η βαμπ και ο μικρός μένουν. Θα γελάσετε μέχρι δακρύων, θα συγκινηθείτε, θα τρομάξετε (ο Moore δε φοβάται να βάψει με αίμα κάμποσες σελίδες), θα αγαπήσετε τους ήρωες και θα θέλετε το καλό τους. Ε, τι άλλο χρειάζεστε για να σας πείσω να διαβάσετε αυτό το βιβλίο; Α, ναι, το βρήκα: είναι τόσο καλογραμμένο που δεν θα καταλάβετε πότε το τελειώσατε.
Προφανώς η λίστα δεν τελειώνει εδώ. Γι’ αυτό σας λέω: αφήστε το «Twilight» και ασχοληθείτε με πιο σοβαρά βαμπιροβιβλία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου