Περί απειλών και τρόμου...

Κατ' αρχάς, θα ήθελα να πω ότι τα φαινόμενα βίας και απειλών κατά συγκεκριμένων ομάδων εργαζομένων του τελευταίου διαστήματος, δεν τα θεωρώ "τρομοκρατία", αλλά κατσαπλιαδισμό του χειρίστου είδους. Άλλωστε, ο Asimov το έχει γράψει καλύτερα απ' όσο θα μπορούσα να το πω εγώ: "Η βία είναι το τελευταίο καταφύγιο του ανίκανου".

Πέραν αυτού, θεωρώ ότι ο τρόπος συμπεριφοράς των κουμπουροφόρων κατσαπλιάδων που αυτοαποκαλούνται ως "τρομοκράτες" -και ο οποίος λίγο διαφέρει από τις "παγίδες" που στήνουν χουλιγκάνια σε αντίπαλα χουλιγκάνια, απλώς στην περίπτωση αυτή πέφτει μόνο ξύλο...- είναι ενδεικτικός του βαθμού κατάπτωσης που έχει περιέλθει συνολικά η ελληνική Πολιτεία.

Σε μια ευνομούμενη Πολιτεία, ουδείς υπουργός βγαίνει πανικόβλητος και μιλά για "εχθρούς της δημοκρατίας" κι άλλα τέτοια γραφικά. Η δημοκρατία δεν απειλείται από τέτοια πράγματα -αν, βεβαίως, είναι δυνατή και εμπεδωμένη στις συνειδήσεις των πολιτών της. Αντιθέτως, σε μια τέτοια Πολιτεία, αμέσως μετά την εμφάνιση του πρώτου κρούσματος, οι αρμόδιοι αναλύουν τους λόγους εμφάνισης του φαινομένου, εντοπίζουν τις λύσεις και τις εφαρμόζουν.

Όμως, εδώ ένας Παλαιοκώστας κάνει "ρόμπα" ολόκληρο το σωφρωνιστικό σύστημα, δυό ομάδες χουλιγκάνων δίνουν ραντεβού για να πλακωθούν μέρα-μεσημέρι και δεν κουνιέται φύλλο, οι Αρχές οργανώνουν ολόκληρο σχέδιο για τη διεξαγωγή ενός τελικού μπάσκετ, οι νόμοι γίνονται κουρελόχαρτο, ανάλογα με το τι συμφέρει ποιον και πότε, κλπ ad infinitum. Γιατί, λοιπόν, κάποιοι μάγκες με κουμπούρια να μη βγουν στο δρόμο και να πυροβολούν όποιον δεν τους γουστάρει; Μπορεί κάποιος να τους εμποδίσει;

Αν, λοιπόν, υπάρχει κάτι που πραγματικά "βρωμάει" σε αυτή την υπόθεση, δεν είναι οι απειλές της όποιας "Σέχτας" προς τους μπάτσους ή τους δημοσιογράφους, αλλά το γεγονός ότι μπορούν να το κάνει με τη βεβαιότητα ότι ουδείς μπορεί να τη σταματήσει. Οι επιθέσεις στο Alter ή στο Α.Τ. Κορυδαλλού δείχνουν, όχι μόνο άγνοια φόβου, αλλά, κυρίως, ένα τρομερό σταρχιδισμό, ότι, τελικά, κανείς δεν μπορεί να τις αποτρέψει και ουδείς πρόκειται να σταθεί εμπόδιο στην εκτέλεσή τους.

Μια κοινωνία τρομαγμένη και εξαντλημένη ηθικά, ένας διάτρητος πολιτικός κόσμος, θεσμοί-κουρέλια, ασυδοσία: υπό αυτές τις συνθήκες, απορεί κανείς για τον τσαμπουκά της "Σέχτας" ή την παγερή αδιαφορία του "Επαναστατικού Αγώνα" για τις συνέπειες μιας έκρηξης 50 κιλών εκρηκτικού σε αστική περιοχή; Ή, για την τρομακτική άνεση με την οποία αυτοί οι άνθρωποι υπόσχονται βία και αίμα;...