Κάτι ο καιρός, κάτι η όλη ατμόσφαιρα, κάτι η γενικότερη διάθεσή μου, τις τελευταίες ημέρες έχω ψιλοκολλήσει με το "Songs Of Love and Hate" τον τρίτο δίσκο του Leonard Cohen, του 1971. Σήμερα, ο δίσκος θεωρείται κλασσικός και μια από τις απόλυτες "δηλώσεις παρουσίας" του Cohen (και ένας από τους πιο σκοτεινούς δίσκους ever), ωστόσο ψαχούλεψα λίγο το net, να δω πώς είχε αντιμετωπιστεί ότι είχε πρωτοκυκλοφορήσει.Τελικά βρήκα μια κριτική του Rolling Stone, η οποία μου φάνηκε μάλλον έτσι-κι-έτσι: ο δημοσιογράφος δεν φαίνεται ιδιαίτερα ενθουσιώδης για το δίσκο, γκρινιάζει για την παραγωγή και, γενικώς, δείχνει να μην του πολυαρέσει το τελικό αποτέλεσμα.
Διαβάστε τώρα μια πιο πρόσφατη κριτική -ο δίσκος επανακυκλοφόρησε πρόσφατα σε deluxe edition- για να δείτε πώς τα μειονεκτήματα του 1971 γίνονται πλεονεκτήματα, τι λέω, γίνονται χάρες το 2007. Η "λιτή παραγωγή", η "δηλητηριώδης εκφορά" του Cohen, η "σκοτεινή ατμόσφαιρα" του δίσκου, όλα, δηλαδή, όσα ενοχλούσαν το '71, τώρα αποτελούν τα μεγάλα όπλα του δίσκου, που πλέον θεωρείται "κλασικός".
Τελικά, πού θέλω να καταλήξω; Αρχικά το αυτονόητο, ότι, δηλαδή, η κριτική προσέγγιση σε ένα έργο τέχνης είναι πάντα ζήτημα απολύτως υποκειμενικό και υπόκειται στα "κριτικά εργαλεία" με τα οποία γίνεται (αν θυμάμαι καλά, αναγνώστης του Guardian σε επιστολή του είχε γράψει ότι "χωρίς τα κατάλληλα κριτικά εργαλεία, και ο Βάγκνερ και οι Napalm Death ακούγονται σκατά").
Σε δεύτερη φάση, όμως, θα ήθελα να σταθώ στην κριτική του Rolling Stone, διότι θεωρώ ότι είναι πολύ πιο "αντικειμενική" από οτιδήποτε θα διαβάζαμε σήμερα. Ο τύπος άκουσε το δίσκο, τον βρήκε μέτριο και έγραψε τους λόγους που το είδε έτσι. Αντιθέτως, σήμερα η προσέγγιση αυτή θα ήταν απαράδεκτη: πλέον, η δημοσιογραφία πρέπει να είναι "ισορροπη", να βρίσκει τα θετικά και τα αρνητικά και να τα παρουσιάζει με την ίδια βαρύτητα, ειδάλλως θεωρείται "προκατειλημμένη" και "μη αντικειμενική".
Δηλαδή, ναι μεν οι Ισραηλινοί ισοπεδώνουν τη Γάζα, αλλά και η Χαμάς ρίχνει ρουκέτες στο Ισραήλ. Ναι μεν ο Obama δείχνει πολύ καλύτερος από τον Bush, όμως κι αυτός είχε τα καλά του (ναι, διάβασα "σοβαρά" κείμενα που επιχειρούσαν να μας πείσουν ότι ο Bush δεν ήταν, τελικά, και τόσο κακός πρόεδρος). Ναι, ο νέος δίσκος των Metallica είναι ένα κακό αναμάσημα του παρελθόντος τους, αλλά είναι καλύτερος από το Saint Anger και έχει και καλή παραγωγή...
Εν ολίγοις, όπως θα έλεγε κι ο Πορτοκάλογλου, "όλα μετρίως μέτρια και πάντα μετρημένα", μην πατήσουμε κά'να κάλο και ποτέ δεν ξέρεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου